Dogmatisch / pragmatisch

Maartje

Ik begrijp niet precies hoe je de vraag bedoelt. Soms kan het lastig zijn als iemand zo zeer met zijn levensovertuiging bezig is en meent dat iedereen daar heel veel profijt van kan hebben. Ik denk dan met name aan een vriendin van mij. Een ontzettend lief iemand. Ze is sinds een jaar of wat zeer met haar spirituele ontwikkeling bezig en op een manier waar ik soms vragen bij heb (veel geld uitgeven aan waarzeggers en guru's en dergelijke). Daarnaast ben ik het gewoon weg ook niet eens met haar conclusies hierover. Dat maakt me verder niet zo uit want het is haar keuze maar wat zij 'ontdekt' heeft ziet ze nu toch als een soort onwrikbare waarheid en daar moet de rest van de wereld ook maar in geloven. Een normaal gesprek hierover is niet mogelijk want ze ziet alles als een aanval. Het onderwerp vermijden kan ook niet want ze praat nauwelijks ergens anders over. Ik vind het wel lastig om daar mee om te gaan. Ik heb de hoop dat het over een paar jaar als het nieuwtje er af is allemaal wat minder zal worden. Tot die tijd reageer ik zo neutraal mogelijk. Het is lastig omdat ze alles dus als een aanval ziet. Ik knik dus veel en zeg weinig en probeer het gesprek een andere kant op te sturen. Normaal gesproken praat ik graag over dit soort onderwerpen maar bij haar lukt dat gewoon niet goed omdat het allemaal blijkbaar heel gevoelig ligt.

Verder heb ik er geen problemen mee als anderen in iets anders of helemaal nergens in geloven. Het is eigenlijk voor het eerst dat ik merk dat ik het lastig vind om hiermee om te gaan. Zij doet ook aan dingen als geesten oproepen en dergelijke waar ik het dus helemaal niet mee eens ben.

Mijn kinderen geloven niet allemaal wat ik geloof maar het is nooit iets geweest waar ik moeite mee heb.

Bedoel je het zo of toch anders?

Maylise

Aardig voorbeeld

niet direct wat ik in gedachten had, maar het maakt wel helder hoe je ermee omgaat als iemand een heel andere levensinstelling heeft dan jijzelf (dingen waarover je heel anders denkt en waar je het nadrukkelijk niet mee eens bent).
Knap zoals je ondanks dit alles het contact in stand houdt! Ik weet niet of ik dat zou kunnen.

Wat ik bedoelde is eigenlijk meer dat je zelf een bepaalde vaste overtuiging hebt maar op een bepaald moment tóch een andere keuze maakt, tijdelijk.

Mijn man is bv zo iemand die erg hecht aan de zondagsrust. Hij zal niet gaan winkelen, naar een theater op zondag, uit eten, dat soort dingen.
Onlangs kreeg hij via werk een uitnodiging voor een voetbalwedstrijd. Skybox, luxe. Tegen zijn zondagsrustprincipe in heeft hij onze zoon (woont op kamers) uitgenodigd om mee te gaan.

Voor hemzelf is dat een soort opoffering, geloof ik. Zoon waardeert het enorm omdat dit voor zijn vader iets heel opmerkelijks is en ik geloof vast dat het voor hen samen een bijzonder uitstapje wordt.

Dus om terug te komen op mijn vraag: soms kan het heel waardevol blijken om af te stappen van je 'dogma' en even iets anders te doen.

Maken jullie weleens zo'n uitzondering?
En hoe voelt dat dan?