Ex man gelovig en ik..?

zelf niet

een vriendin van mij heeft deze situatie.
Zij gelooft, hij niet, kinderen gaan naar een christelijke school.
Zij gaat regelmatig naar de kerk en neemt dan af en toe de oudste mee en binnenkort de jongste ook.
Voor het eten wordt gebeden, hij houdt dan gewoon even zijn mond.
Zij leest wel eens Bijbelverhalen voor en hij niet.

Dat is het wel bij hun. Ze zijn wel in de kerk getrouwd maar in een oecomenische dienst.

Vooral respect naar elkaar vertonen.

Zelf ben ik wel geinteresseerd in het geloof, de uitleg van de bijbel en bijbelse geschiedenis maar gelovig ben ik niet. Ik lees veel speur internet nog eens af en ga niet naar de kerk.

Interesse in het geloof

Mijn vriend en zijn kinderen zijn niet gelovig. Vriend pretendeert respect te hebben voor alles en iedereen maar als ik bijvoorbeeld een programma kijk over de Bijbel en we hebben daarna een keer woorden ergens over dan krijg ik voor mijn voeten gegooid dat ik volgens de Bijbel leef (?!!) en dat ik op het verkeerde pad zit omdat ik gelovig ben.
Hij heeft geen flauw benul over hoe ik het geloof zie (hij vraagt daar nl nooit naar) en wát ik dan precies geloof. Maar hij heeft er een uitgesproken mening over, bijvoorbeeld: Christenen proberen iedereen aan hun kant te krijgen door vuile spelletjes (?!!) ...... Als we dan weleens ruzie hebben geeft hij ook aan dat zijn ideeën de enige juiste zijn. Als ik dan aangeef dat hij precies hetzelfde doet als de Christenen die hij zo veroordeelt is dat niet zo. Heel ingewikkeld. En ik wil dus toch mijn 'geloofsleven' uitbreiden... niet zo heftig als mijn exman gelooft, maar wel meer dan wat ik er nu aan doe.

Vandaar mijn vraag op het forum.

Ach Kandelaar

Nu weer een draadje van jou dat een beeld geeft van je vriend dat .... hoe zal ik het zeggen?... niet echt getuigt van respect van jouw vriend naar jou. Helemaal niet.

In combinatie met je andere draadjes denk ik echt dat je je moet afvragen of je bij zo'n vriend wil blijven. Laat staan samen een huis kopen (niet doen!).

Heeft hij erg veel goede kanten en ben je echt heel blij met hem? Ik hoop het echt! Of is het, sorry dat ik het denk, maar het komt in mijn hoofd op, vooral financieel prettig? (dat denk ik ook door de vraag over de hypotheek) Kan een goede reden zijn, maar als dat zo is, is het je waard?

Het gedrag van je vriend in dit draadje maar ook in andere draadjes, doet me helaas erg denken aan mijn man (waar ik grote moeite mee heb en denk dat het einde van onze relatie nu echt in zicht is). Het komt op zijn minst respectloos, en egoïstisch over. Alsof hij geen rekening met jou houdt, zich niet in jou kan inleven. En ik zeg het zonder het je vriend te willen verwijten, het kan immers ook onmacht zijn. Dat vermoed ik in elk geval sterk bij mijn man.

Zijn jullie al lang samen?

Als ik mijn man nu zou ontmoeten met zijn huidige gedrag, dan zou ik geen relatie met hem willen. Vroeger was het bij lange na niet zo erg en inmiddels meer dan 25 jaar verder en met kinderen is de beslissing te scheiden een zware. Maar in jouw situatie zou ik er echt goed over nadenken of jij nog lang wilt leven met het respectloze en weinig inlevende gedrag van je vriend.

Heel veel sterkte.

sorry

Mijn vorige post is geen antwoord op je vaag, maar het moet Me na jouw diverse draadjes echt van het hart.

ff zo / kandelaar

ik was een zelfde soort reactie begonnen als Ff zo, maar kreeg het niet netjes op papier . . .
sterkte Kandelaar, ik denk dat het ingewikkeld is, maar ik hoop wel datje tijd neemt om goed na te denken.
gr Angela

Werkt niet

Ik ben bang dat ik in een relatie ook niet goed om zou kunnen gaan met een gelovige partner. Dat staat inmiddels te ver van mij af en ik vrees dat ik me teveel zou verbazen. Dus in geval van een nieuwe relatie zou het voor mij reden zijn om er niet aan te beginnen. Búiten de relatie zou het mij stukken minder moeite kosten, omdat ik wel vind dat ik andere opvattingen moet respecteren. Maar daar hoef ik niet mee samen te wonen. Ik vind het oprecht knap als stellen hier goed mee om kunnen gaan. Ik op mijn beurt ben blij dat mijn man en ik ongeveer dezelfde ontwikkeling hebben doorgemaakt en nog steeds op een lijn zitten op dit gebied. We zijn het eens. Ik ken niet alle verhalen uit andere draadjes, maar met wat ik nu wel weet, denk ik dat jullie na moeten denken of de relatie wel zo'n goed idee is. Mijn indruk is dat het volledig aan begrip en respect voor jouw overtuigingen ontbreekt. Hoe zie je dat verder nog voor je?

Vesper Lynd/ Ff zo

Ja het stoort me enorm als vriend zoiets zegt. Als ik hem er achteraf over spreek, geeft hij aan dat hij alles zal roepen om 'te winnen'. De ruzie winnen bedoelt hij dan. Hij riep het toen omdat ik een programma had gekeken over de Bijbel, nu zal hij zoiets niet meer roepen. Als we ruzie hebben, is hij echt niet te harden... totale onzin rolt er dan uit zijn mond waar ik inderdaad gekwetst door kan raken en waardoor mijn onverschilligheid ten opzichte van hem groeit. Aan de andere kant is hij een ontzettend lieve, mooie vent waar ik me lekker bij voel. Die over het algemeen heel geïnteresseerd in me is (als het in zijn straatje ligt

Kaaskopje; ik ben geen overtuigd Christen.. ik lees geen Bijbel, ik ga niet naar de kerk, ik bid niet, ik heb het nooit over het geloof. Maar ik geloof wel in iets... Ik geloof wel dat Jezus bestaan heeft maar niet als redder van de mensheid. En ik wil toch ontdekken wat ik dan wél geloof. Ik wil, dat als mijn kids met vragen komen, wel antwoord kunnen geven op wat ik geloof en waarom ik niet zo geloof als hun papa (mijn ex-man). Maarja... in een kerk kan ik het niet vinden...is niet echt mijn plek. Daarom ben ik nieuwsgierig naar mensen die we (wat) geloven en hoe ze zich daarin ontwikkelen (of niet natuurlijk!)

PS: ff zo

Het is zeker niet financieel, ik werk full time en zou heel goed een eigen huis kunnen betalen . We zijn 2 jaar samen... kan nog alle kanten op maar ik hou wel echt héél veel van hem

Zijdelings

Ik lees zijdelings mee omdat ik niet veel heb met het geloof maar ik wil wel iets kwijt over relaties. Ik geloof namelijk in de uitdrukking: "waar de een wint, verliest de liefde" Als je ruzie hebt en het gaat om het gelijk krijgen en het winnen dan beschadig je de relatie en de liefde. Elke keer weer tot het klaar is.
Lieve Kandelaar, ik denk dat hij niet begrijpt wat hij doet omdat hij er zelf geen probleem mee heeft hoe hij reageert in meningsverschillen. Schrijf het een keertje op, net zoals je dat hier doet en laat hem dat op zijn eigen tijd lezen. Misschien dat er niet meteen een reactie komt, dingen hebben tijd nodig om te bezinken, maar hopelijk kun je hem op die manier duidelijk maken hoe erg hij je kwetst en wat dat met je doet.
Heel veel sterkte.

Kandelaar

Oprechtheid en authenticiteit en je eigen geloof (of ongeloof) beleven lijken me belangrijke voorwaarden om geloof op je kinderen te kunnen overdragen. Je hoeft niet perse daarin hetzelfde te staan als je partner zolang jullie maar respect voor elkaar opbrengen. Je hoeft je kinderen ook niks op te leggen maar je kan ze betrekken bij jouw geloofsleven.

Ik ga bijvoorbeeld vrijwel wekelijks naar de kerk. Mijn kinderen hoeven niet mee. Mijn man gaat ook niet mee (wel gelovig maar ander geloof) dus het zou vreemd zijn als ik van de kinderen zou verlangen dat ze ook meegaan. Maar ze mogen uiteraard wel mee en ik vind het leuk als ze mee gaan. Het hangt natuurlijk ook van de leeftijd van de kinderen af. Jij hebt het over basisschool dus jouw kinderen zijn nog vrij jong. Dan zou ik ze gewoon regelmatig meenemen. Dat deed ik wel tenminste. Nu zijn ze groot en beslissen ze helemaal zelf.

In jullie geval is het sowieso anders omdat je vriend niet de vader is van de kinderen. Als jij ze elke week mee wil nemen dan doe je dat gewoon. Je geeft zelf aan dat je geen zin hebt om elke week te gaan. Dat hoeft natuurlijk ook niet. Misschien wil je sowieso eerst eens bij verschillende kerken gaan kijken. Je kan je kinderen dan gewoon meenemen. Je kinderen mogen ook best deelnemen aan je twijfel, je zoektocht en je (on)geloof. Je mag ook best tegen ze zeggen dat je het ook niet allemaal 100% weet of gelooft en dat je zoekende bent. Jij hebt je eigen zoektocht naar het geloof en je kinderen moeten uiteindelijk ook zelf bepalen wat ze geloven.

Maar je zoektocht staat natuurlijk ook verder los van je kinderen dus misschien wil je sowieso wel iets voor je zelf gaan vormgeven, misschien een alfa cursus volgen, bij een bijbelclub gaan...

En als je thuis zin hebt om met de kinderen bijbelverhalen te lezen dan doe je dat gewoon.

Jouw partner is sowieso niet de vader van de kinderen dus wat dat betreft is het ook echt jouw keuze wat je met de kinderen doet. Maar zelfs al zou hij de vader zijn dan heb je nog steeds recht om je eigen geloof te beleven (of ongeloof) en je kinderen daar ook deel van uit te laten maken. Je hoeft ze niks op te leggen maar je mag ze heus wel kennis laten maken met wat voor jou belangrijk is.

Je vraag

Mijn vriend is geloviger dan ik. Dat is niet zo moeilijk want ik ben ongelovig In de praktijk doet hij er niet zoveel mee, hooguit twee keer per jaar naar de kerk. Als ik kan wil ik met Kerst ook wel meegaan, dat vind ik dan nog wel gezellig. Ik denk wel dat ik me er misschien aan zou storen als hij ineens veel vromer zou worden, vaak gaat dat dan samen met minder tolerant worden naar ongelovigen (is mijn idee, gebaseerd op enkele ervaringen).
Mijn ex is niet gelovig maar onze kinderen hebben wel eens een kerkdienst meegemaakt als dat zo voorkwam (begrafenis, of met een vriendin mee).

Gelovig of niet

Ik ben zelf gedoopt, geen belijdenis gedaan. Mijn dochter is niet gedoopt. Een heel enkele keer nam ik haar mee naar een dienst in de buurt. Ik ken de dominee, hij kent mij. Nu zit ik zelf in een soort gesprekskring met mensen van de kerk. Zinnige thema's adhv bijbelteksten. Het geeft voor mij een andere dimensie aan het bestaan. Ik ga zelf niet meer naar kerkdiensten, het kan me niet echt boeien, alleen al het gezang.....
Ik heb met mijn dochter een kinderbijbel gelezen toen ze jong was. Ze kent wel wat verhalen, dat vond ik belangrijk en dat was leuk om te doen.
Ik ben er niet helemaal uit of ik zo doe wat voor mij en haar goed is. Lastige kwestie in deze tijd....

Emma

Ik denk dat je jezelf sowieso niet schuldig moet voelen bij de vraag of je het wel goed doet voor je kind. Je dochter weet niet beter dan wat jij haar biedt en ik kan me niet voorstellen dat God zo streng is om je dochter dat kwalijk te nemen. Dus als je dochter er zelf over na kan denken en zelf beslissingen kan nemen is het vroeg genoeg.

Ik ben van wel gelovig naar niet gelovig verschoven. Halverwege moesten mijn kinderen naar school en vond ik het wel belangrijk dat mijn dochters iets van het geloof mee zouden krijgen. Daarom en omdat de school zelf het beste leek (was ook prima) zijn ze naar een katholieke school gegaan. Achteraf had ik ze voor het christelijke element beter naar de protestantse school kunnen laten gaan, want op de katholieke school merk je amper iets van het geloof. Maar goed, ergens kwam mij dat ook wel weer goed uit, vanuit mijn ontwikkeling hierin bekeken.Ik stond en sta nog altijd open om de bijbel te bespreken als dat zo uit zou komen en dat kan ik omdat ik daarin opgevoed ben. Het kan nooit kwaad om dat mee te geven, als ze zelf maar vrij zijn in hun keuzes als ze die kunnen maken. En dat meegeven kan ook zonder de kerk.

Ervaringen

Dank jullie wel voor jullie ervaringen, fijn om te lezen hoe jullie er tegen aan kijken en hoe het in jullie levens geïntegreerd is. Mijn ex en ik zijn helaas gescheiden doordat hij niet mijn kant op wilde bewegen geloofstechnisch en van me verlangde dat ik alleen maar meer zijn kant op kwam. Ik kon daar niet mee leven. Ik zag ook om me heen dat er andere constructies mogelijk waren (de één wel gelovig en de ander niet, de één meer naar de kerk dan de ander) maar daar had ex alleen maar commentaar op.
Ik hoef dus zeker niet het geloofsleven van mijn ex aan te nemen, ik kan aan de kinderen uitleggen dat mama minder, of maar half gelooft. Ik zou wel voor mezelf mijn zoektocht willen beginnen (voortzetten na een pauze van 2 jaar) om uit te zoeken wat ik nou precies geloof. Voor mezelf maar ook om aan mijn kids uit te leggen wát ik nou precies geloof. Ik denk niet dat ik dat in een kerk kan vinden, ik denk dat ik in een gespreksgroep beter af ben.
Ik heb wel een beetje het idee dat ik nu alleen maar de makkelijke en voor mij handige delen van het geloof grijp. Een soort part-time Christen die voor haar gemak het één en ander uit het geloof plukt wat ze kan gebruiken
Alpha cursus heb ik inderdaad ook al eerder gevolgd, vond ik erg leuk!

Zelf weten

Ik geloof wel, mijn man ook en we gaan als gezin regelmatig naar de kerk. Niet elke zondag (want uitslapen is ook wel erg lekker) maar wel meerdere keren per maand. Mijn kinderen uitleggen wat ik precies geloof vind ik lastig, omdat dat heel persoonlijk is en ook wel per periode verandert. Onze kids weten dat alle mensen voor zichzelf mogen weten of ze in God geloven en dat volwassenen vrij zijn in hoe ze dat doen. Kinderen gaan mee in wat ouders kiezen, maar mogen er zelf ook hun mening over hebben. En de ene gelovige mens is de andere niet. Afgelopen zomer stonden wij op de camping tegenover een reformatorisch gezin en onze kids speelden leuk met die kinderen. Tot hun verbazing mochten die kinderen op zondag niet zwemmen en spelen op de camping. Van God, zeiden ze zelf. Zoon vroeg zich af waarom zij dat niet mogen van God en wij wel. Daarop hebben we uitgelegd dat iedereen op zn eigen manier gelooft en keuzes maakt waarvan ie denkt dat ze horen bij het geloof. Het ene is niet beter of minder dan het andere, maar wel verschillend.

Ik vind dat iedereen mag geloven zoals ie zelf wil, en dat er geen 'meer' of 'minder' gelovige mensen zijn. Als je de keuze maakt om in God te geloven dan vul je dat in op je eigen manier. En dat is gewoon goed. Past bij jou. Sommige mensen zullen meer verdieping zoeken in hun geloof, sommigen niet. Sommige mensen vinden het fijn om wekelijks één of meer keren in de kerk te ziiten, sommigen niet. Voor mij is de kern van geloven juist dat je erop vertrouwt dat je er mag zijn en dat God het goed met je voor heeft. Hoe je dat geloof ook invult. Dus ik zou zeggen: Stop met je onzeker voelen over of je genoeg gelooft, of juist te veel, of wel op de goede manier, maar ga juist nadenken over hoe je zelf je geloof invulling wilt geven. En maak daar keuzes in die voor jouzelf goed voelen.

Mams

...wat mooi jouw twee laatste zinnen...'Denk na over de invulling van je geloof en maak keuzes die voor jou goed voelen...' Dank je!!

mams

Wat een rust als je zo mag geloven. Ik merk om mij heen toch nog wel oordelen over of je wel genoeg gelooft en of dat wel is volgens alle regels. Hoewel ik naar mijn mening een fijne en diepe relatie met God heb, merk ik ook dat het toch wel vreemd gevonden wordt dat ik niet iedere week in de kerk zit (ook al zijn daar verschillende redenen voor), of als ik andere keuzes maak dan mijn veelal reformatorische omgeving, bijvoorbeeld over de zondagsinvulling of over vraagstukken in de kerk als euthanasie/abortus/homofilie. En ik trek me die oordelen toch nog wel aan, hoewel ik vaak denk dat ik dat ontgroeid ben.

Refo..

..dat vind ik dus het moeilijke aan de kerk en zijn gemeente... als je het anders invult is daar bijna geen ruimte voor. Want het bestuur van de kerk heeft format neergezet waarbinnen geloofd moet worden (even zwart wit gezegd). Terwijl als jij thuis voor jezelf geloofd kan die relatie met God ook fijn zijn.
Ik noem 'God' eigenlijk nog steeds 'the Universe' omdat dat voor mij concreter is en ik me daar prettiger bij voel. Dus of je me Christen kan noemen dat betwijfel ik eigenlijk. Maar ik geloof zeker dat Jezus bestaan heeft maar of hij dan weer gestorven is voor onze zonden.... dat weet ik dan ook weer niet. Heel lastig om me ergens in te verdiepen waarvan ik eigenlijk niet weet wat het is. Ik kan me voorstellen dat het voor mijn ex-man te vaag was allemaal en ging daardoor de geloofstouwtjes strakker aantrekken waardoor ik juist weer meer tegen ging spartelen.
Maar zoals Mams zegt... ik wil dus erg graag nadenken over de invulling van mijn geloof...

Wat bedoel je met 'En ik trek me die oordelen toch nog wel aan, hoewel ik vaak denk dat ik dat ontgroeid ben.'? Ben je de oordelen van anderen ontgroeit?

ja, dat bedoel ik

Om even een voorbeeldje te noemen: ik ben er voor mezelf van overtuigd dat ik op zondag rustig ergens een broodje kan gaan eten of kopje koffie doen in een restaurant. Voel ik me niet schuldig om. Maar mijn omgeving ziet dat als zonde en dat wordt dan ook wel eens tegen me gezegd. Hoe ik dat met mijn geweten kan rijmen. Of als ik zeg dat ik niet tegen abortus ben. Mijn omgeving vindt dat onbegrijpelijk dat ik dat als christen kan zeggen. En dat trek ik me dan toch aan.

Ik snap het

Ik snap wat je bedoelt Refo en ik snap ook dat je het je aantrekt. Vanuit je omgeving snap ik dat zij er anders tegen aan kijken....tot op zekere hoogte. Ik snap niet dat het allemaal volwassen mensen zijn die niet verder nadenken zoals jij dat wel doet. Ik vind het knap van je dat je vanuit die strenge omgeving (zoals ik dat dan zie) tóch je eigen koers vaart en nadenkt, misschien hebt getwijfeld aan, over zaken die je mee gegeven zijn vanuit die omgeving. Die mensen zitten zo vast in dat denkpatroon e n in dat geloof dat het voor hen inderdaad niet te rijmen is dat jij het anders ziet dan zij het zien.

God heeft een ieder toch hersenen gegeven om na te denken? En wie was Jezus? Werd hij ook niet gezien als iemand die zich tegen de heilige huisjes keerde die toen, in die tijd, golden?

Blijf alsjeblieft zelf nadenken Refo en je zal het soms wel moeilijk hebben met je omgeving maar ik vind het klasse als je je ontworstelt aan de dingen die je opgelegd worden

Hour of power

Wij zijn gelovig, daarbij merk ik wel dat man het wel met de paplepel heeft meegekregen maar dit in de loop der tijden wat meer met mij op één lijn is gekomen. Dus minder onvoorwaardelijk de principes van de kerk en meer wat het geloof ons biedt aan rust, wijsheid, vertrouwen ed.

We gingen een tijd met de kinderen naar een kerk. De kinderdiensten waren zeker leerzaam, op school werd er nooit over geloof gesproken. Dus dan is het wel fijn voor kinderen als ze samen horen over god.

Maar die kerk was het dus uiteindelijk ook niet. Nu kijken we al een paar jaar zondagsmorgens naar Hour of Power. De jonge voorganger staat zo met bijde benen op de grond, niet bang om over eigen tegenslagen of tekortkomingen te vertellen en hoe het geloof hem daarin sterkt.

Het mooie is is dat je dmv programma gemist op elk moment dat het je uit komt, ongestoord kan kijken. Ik vind hem leerzaam, zelfs voor niet gelovigen. Misschien dat je vriend door het luisteren naar de boodschap / 'kerkdienst' van Bobby Schüler, minder moeilijk doet naar het geloof.

Misschien heeft hij meer moeite met de kerk van wege een "alleswetende" houding in zijn beleving en niet zoveel met het geloof zelf. Dat zou in jullie geval wel fijn zijn, minder gekift naar het geloof als hij door de diensten op tv , veilig vanaf de bank, merkt baat te hebben aan de verhalen van iemand , zo herkenbaar, zo menselijk en zodoende dicht bij de mensen.

Maar als alleen jij er al baat bij hebt, is dat al zo fijn.

Oeps

Beide benen op de grond.

Zo belangrijk die beide benen.

Dienst van afgelopen week was ook zo waardevol. Ik was emotioneel ervan, zoveel simpele woorden over moete hebben met onwaarheden en gekwetst worden en hoe hier mee om te gaan. Of het nu gelovigen of ongelovigen zijn die je kwetsen. Het ging er niet om wat zij deden maar hoe je ermee om gaat. Tip.

Flanagan

Leuk om je verhalen te lezen Flanagan! Fijn ook om te horen dat jullie het geloof zo met elkaar gevonden hebben en dat dat dus inderdaad niet perse in de kerk hoeft te zijn. Hour of power heb ik nog nooit gezien maar lijkt me zo Amerikaans (overdreven?) en Bobby Schueler ga ik me ook zeker even in verdiepen!

Bijzonder...

...het is toch heel bijzonder.... Ik google die Bobby Schüler waar Flanagan het over had. Ik open de eerste lik die ik te zien krijg (Bobby Schüler - Wikipedia) en ik zie als eerste het vers dat mijn ex-man en ik steeds te zien kregen in de jaren dat we samen waren....."Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. "
Hoe bijzonder is dat!

Ik geloof niet in toeval

Dus dit moet zo zijn.....

Nu nog uitvinden wat het in jullie geval betekent.

zie titel

Inderdad geen toeval

Ik geloof ook zeker niet in toeval, maar idd wat zegt het nu in mijn geval. Ik ga er over nadenken....

De poten van de leerstoel

In de puberteit zat ik op een simpele stoel met 4 poten te buigen over het huiswerk en dwaalden de gedachten naar het zin van leven, diepzinnig. Ik ervaarde de stoel als een fundament van mijn bestaan met de key-words liefde -vergeving - Geloof en ???. Welk woord wilde ik nu vertikaal op de vierde poot geschilderd hebben.
Lang nagedacht welk woord op die kale poot het waard was daar als onderdeel van mijn fundament neergezet te worden.
Door een paar persoonlijke ervaringen waarin ik het gevoel had dat God via een tekst of een droom mij een boodschap in mijn hart legde en de diensten van hour of power, kwam ik erachter dat geloof ging om de persoonlijke relatie. De boodschappen komen m.i. binnen als je je hart ervoor open stelt. Ik dacht dat ik dat deed tijdens het bidden dmv gedachten stilletjes uiten. Maar ik voelde een groot verschil tussen bidden met de 'mond' en bidden vanuit het hart. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. In het laatste geval staat het hart wijd open.

Er ging een wereld open toen ik besefte welk woord op poot vier hoorde, nl. het woord 'ik'.
Het geloof gaat om de band tussen God ( als mentor) en ik.
Van mijn man en kinderen hou ik, en tegelijk zie ik God als een mentor in mijn leven.

---
Soms mis ik het gezang met elkaar. Zingen opent je hart. Toch ga ik niet zo gauw op de bank meezingen. Ik draai wel eens een gospel cd, tijdens strijkwerk.... De kerk die we bezochten maakte een voorwaarde aan het deelnemen van de viering van het avondmaal. Alleen de mensen die lid waren of belijdenis hadden gedaan, werden uitgenodigd. Ik kende de uitleg wel maar kon mij niet voorstellen dat God er ook zo instond (selectie).
Ik geloof dat iedereen een persoonlijke band met God kan bereiken. Los van hoe die band vorm krijgt.
Los van een kerk.