Ex man gelovig en ik..?

Poten van mjn leerstoel

Wauwh wat diepgaand voor een puberbrein! Ik dacht alleen maar aan kampioen worden met volleybal èn paardrijden
Ja ik snap wat je bedoelt met het bidden. Ik denk dan altijd in termen van bidden met je verstand en bidden met je hart. Met je hart bidden is me weleens gelukt en voelt ongelooflijk prettig. Maar meestal bid/ bad ik met mijn hoofd en dan voelt het eigenlijk bijna achterbaks.

Nee dat is precies wat ik tegen de kerk heb... ik heb het gevoel dat elk kerkbestuur eigen regeltjes maakt. Terwijl ik niet het idee heb dat dat de bedoeling van het geloof is.... zo is het niet bedoelt dat iedereen maar eigen regels opstelt..

Puberbrein (ot)

Zo vreemd is dat niet, pubers kunnen heel gevoelig zijn en eigen gedachtes hebben als ze tegenslagen ontmoeten.
In die tijd ging het niet lekker tussen mijn ouders en als zij uit elkaar zouden gaan, had ik het gevoel dat de stoel waarop ik zat, wankelde omdat één poot minder sterk was. Je opvoeding en eigenwaarde wordt je door je ouders meegegeven en zij zijn een voorbeeld. Als zij uit elkaar gaan ipv elkaar liefde geven of fouten kunnen vergeven, dat waren die poten van de stoel met de woorden liefde en vergeving ook niet zo stevig als een fundament.

Gelukkig zijn ze een voorbeeld geworden hoe uit diepe dalen te kruipen, met geduld. De woorden geduld en tijd kom je in de bijbel veel tegen. Ik denk dan aan de 40 jaren in de woestijn of tijdsbestekken in andere verhalen. Maar ook aan de wijze spreuken en gezegdes van de oudere mensen in een bejaardentehuis ( met tijd komt raad of geduld is een schone zaak) en de wijze waarop rust is gekomen in huwelijk van mijn ouders. Het geeft mij de inzicht geven om niet in paniek te raken als het even niet lekker gaat. Maar dan is het wel fijn om je gevoel uit te spreken met God ipv opkroppen.

(Ik ben wel blij voor je dat jij toendertijd bezig was met kampioenschappen. )

@ Bijtje ik ben gelovig en kom ook uit een gelovig nest. Het heeft wel even geduurd voordat ik het mij 'eigen' kon maken. Je kunt het ook niet doen met het geloof van je ouders.
Ik reageer wel even op:

"We komen er vast samen wel uit. De liefde en het wederzijds respect is sterk. Maar ik merk wel dat er een soort van achterstand is bij hem wat wereldwijsheid betreft. Vind dat vooral komisch, al zijn sommige dingen best wel tenenkrommend. En dan bedoel ik vooral het deel over anticonceptie. Dat is echt niveau basisschool"

Nou dat van die anticonceptie is echt niet alleen bij gelovigen zo. Sterker ik ken veel gelovigen die een uitstekende kennis van anticonceptie hebben. En ik ken ook hééél veel niet gelovigen die minder dan basis school kennis hebben over anticonceptie ( heb in moeder en kindzorg gewerkt ai ai.. wat ik daar tegen kwam, ook bij niet gelovigen) 
Misschien meer te maken met het feit dat hij er nog niet eerder over na heeft moeten denken??
 
Ik denk wel eens dat de niet gelovigen een grotere achterstand hebben wat betreft de kerk dan de gelovigen een achterstand hebben wat betreft de 'wereld'  Maar goed.
Het lijkt mij wel heel lastig als hij echt uit een strikte familie komt en alleen maar gelovige vrienden heeft. Ik hoop dat ze jou de kans geven... en hij zal het ze toch eens moeten vertellen. Dit wordt natuurlijk een steeds groter iets...Persoonlijk vind ik het errug lang.. Al een half jaar een relatie en dan nog niets zeggen tegen je familie. Dat doet bij mij wel een beetje alarmbellen rinkelen. Niet wat betreft hem zelf maar waarom  is hij zo bang?? 

Wat tips betreft: Een alpha cursus is vaak heel goed om te volgen maar dan moet je zelf eigenlijk wel geïnteresseerd zijn in zelf geloven, dat lijkt mij tenminste.
Als je in een heel strikte kerk terecht komt zou dat wel eens een behoorlijke cultuur schok zijn voor jou. Misschien is het een idee om dan samen eens te zoeken naar een kerk die wat meer open staat voor buiten staanders?? maar goed nu sla ik er ook maar een slag naar hoor.
Er is ook nog wel een verschil hoe je vriend er zelf in staat. Gaat hij naar de kerk omdat hij dat van jongs af aan gewend is( en er misschien nog niet zo over nagedacht heeft) of raakt het hem zelf ook diep. 
Voor mij zelf zou ik het best lastig vinden om iets wat zo'n deel uit maakt van mijn leven niet te kunnen delen.
Maar dat ben ik.. 

Leene schreef op 18-01-2022 om 23:07:

@ Bijtje ik ben gelovig en kom ook uit een gelovig nest. Het heeft wel even geduurd voordat ik het mij 'eigen' kon maken. Je kunt het ook niet doen met het geloof van je ouders.
Ik reageer wel even op:

"We komen er vast samen wel uit. De liefde en het wederzijds respect is sterk. Maar ik merk wel dat er een soort van achterstand is bij hem wat wereldwijsheid betreft. Vind dat vooral komisch, al zijn sommige dingen best wel tenenkrommend. En dan bedoel ik vooral het deel over anticonceptie. Dat is echt niveau basisschool"

Nou dat van die anticonceptie is echt niet alleen bij gelovigen zo. Sterker ik ken veel gelovigen die een uitstekende kennis van anticonceptie hebben. En ik ken ook hééél veel niet gelovigen die minder dan basis school kennis hebben over anticonceptie ( heb in moeder en kindzorg gewerkt ai ai.. wat ik daar tegen kwam, ook bij niet gelovigen)
Misschien meer te maken met het feit dat hij er nog niet eerder over na heeft moeten denken??

Ik denk wel eens dat de niet gelovigen een grotere achterstand hebben wat betreft de kerk dan de gelovigen een achterstand hebben wat betreft de 'wereld' Maar goed.
Het lijkt mij wel heel lastig als hij echt uit een strikte familie komt en alleen maar gelovige vrienden heeft. Ik hoop dat ze jou de kans geven... en hij zal het ze toch eens moeten vertellen. Dit wordt natuurlijk een steeds groter iets...Persoonlijk vind ik het errug lang.. Al een half jaar een relatie en dan nog niets zeggen tegen je familie. Dat doet bij mij wel een beetje alarmbellen rinkelen. Niet wat betreft hem zelf maar waarom is hij zo bang??

Wat tips betreft: Een alpha cursus is vaak heel goed om te volgen maar dan moet je zelf eigenlijk wel geïnteresseerd zijn in zelf geloven, dat lijkt mij tenminste.
Als je in een heel strikte kerk terecht komt zou dat wel eens een behoorlijke cultuur schok zijn voor jou. Misschien is het een idee om dan samen eens te zoeken naar een kerk die wat meer open staat voor buiten staanders?? maar goed nu sla ik er ook maar een slag naar hoor.
Er is ook nog wel een verschil hoe je vriend er zelf in staat. Gaat hij naar de kerk omdat hij dat van jongs af aan gewend is( en er misschien nog niet zo over nagedacht heeft) of raakt het hem zelf ook diep.
Voor mij zelf zou ik het best lastig vinden om iets wat zo'n deel uit maakt van mijn leven niet te kunnen delen.
Maar dat ben ik..

Zijn ouders zijn wel strikt, maar niet zo strikt dat ze dit in de weg zouden staan. Zijn broertje gaat bijvoorbeeld ook niet meer naar de kerk en dat is prima. Zelf gaat hij wel en hij geloofd ook wel, maar het is vooral het respect naar zijn ouders toe. 

Wat vrienden betreft is het een mix van gelovig en niet gelovig. Ik ben zelf niet gelovig, maar vind geloof wel interessant en kan er tot op zekere hoogte best in meegaan. 

Intussen vertelt hij wel steeds meer mensen over mij, maar ik heb nog niemand gezien. Hij ook niet in mijn familie trouwens en ergens vind ik dat wel fijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik had het niet over gelovigen in het algemeen. Hij is zelf een beetje wereldvreemd 😜 Vooral niet in negative zin hoor. 

Waar hij precies bang voor is weet ik niet zo goed. Hij is heel oprecht, houdt echt van me en is dol op de kinderen.

Het is een beetje alsof hij afwacht tot alles helemaal afgesloten is ofzo. Ex is pas sinds December vertrokken en ik gesetteld ben in m'n eigen huisje komende maand. 

Ik ga me er ook niet te druk om maken. Ben dolgelukkig, de kinderen zijn gek op hem en we hebben het heerlijk als hij er is. Hij geeft me geenszins het idee dat ie over mij twijfelt iig. 

Aha... als je nog maar net officieel gescheiden bent en nog niet gesetteld bent snap ik ook wel weer dat hij ( en jij) nog rustig aan doen. Lijkt mij beter, ook voor de kinderen, al vinden ze hem nog zo leuk.
Ik denk zo maar dat het er wel eens op aan gaat komen. Ik bedoel.. alleen uit respect voor de ouders naar de kerk gaan houd je denk ik niet vol. Zeker niet als je partner niet gelovig is en de kinderen van die partner dat ook niet gewend zijn. 
Ik ken wel situaties dat juist omdat iemand een relatie kreeg met iemand die niet geloofde, meer ging nadenken. "wat wil ik nu echt en wat geloof ik nu echt"
Het grappige was dat uiteindelijk zijn geloof sterker werd en dat kwam ook doordat zijn vriendin er meer van af wilde weten en ze samen naar een alpha cursus gingen.
Slot van het liedje is dat ze beiden gelovig zijn en actief in een kerk. Maar goed het gebeurt ook regelmatig andersom volgens mij.
( overigens kan mijn man niets met alleen het woord 'gelovig', iedereen gelooft in iets zegt hij dan. Is het niet in God dan wel in iets anders.. ik denk dat ie gelijk heeft  

Leene schreef op 19-01-2022 om 17:08:

Aha... als je nog maar net officieel gescheiden bent en nog niet gesetteld bent snap ik ook wel weer dat hij ( en jij) nog rustig aan doen. Lijkt mij beter, ook voor de kinderen, al vinden ze hem nog zo leuk.
Ik denk zo maar dat het er wel eens op aan gaat komen. Ik bedoel.. alleen uit respect voor de ouders naar de kerk gaan houd je denk ik niet vol. Zeker niet als je partner niet gelovig is en de kinderen van die partner dat ook niet gewend zijn.
Ik ken wel situaties dat juist omdat iemand een relatie kreeg met iemand die niet geloofde, meer ging nadenken. "wat wil ik nu echt en wat geloof ik nu echt"
Het grappige was dat uiteindelijk zijn geloof sterker werd en dat kwam ook doordat zijn vriendin er meer van af wilde weten en ze samen naar een alpha cursus gingen.
Slot van het liedje is dat ze beiden gelovig zijn en actief in een kerk. Maar goed het gebeurt ook regelmatig andersom volgens mij.
( overigens kan mijn man niets met alleen het woord 'gelovig', iedereen gelooft in iets zegt hij dan. Is het niet in God dan wel in iets anders.. ik denk dat ie gelijk heeft

Klopt zeker! Het is niet dat ik perse geloof in God als persoon of geest ofzo. Of hoe je het ook wilt benoemen. 

Geloof is voor mij een soort houvast en zie het meer als een soort van leven volgens een bepaalde leer. Geloof is voor mij meer een gevoel. Eigenlijk ga je te rade bij jezelf en is God dus eigenlijk de betere versie van jezelf.

Misschien niet helemaal duidelijk omschreven, maar hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel.

Ik zal ook nooit uitsluiten dat ik niet actief iets voor de kerk zou doen, maar dat zou dan niet Gods woord verkondigen zijn. Meer hulp waar men het nodig acht.

Het is bij hem niet alleen uit respect hoor, maar het is ook niet zo dat hij heel strikt is. 

Wel de zondagse rust etc. en ik merk dat ik dat ook steeds meer overneem. Gewoon omdat het eigenlijk best wel fijn is om een dag echt niets te moeten. Beetje wandelen, boekje lezen etc. 

In Amerika was de kerk meer een sociale samenkomst, met nadruk op sociaal zijn en andere mensen weer ontmoeten en horen of het goed met ze gaan. Terug in Nederland merkte we dat de kerk waar we toen heen gingen, vooral een opvolgen van regels betrof.
Maar er zijn diverse kerken in Nederland, dus is het moeilijk iets over een kerk in het algemeen te zeggen. En nog moeilijker om de juiste te vinden waar je je thuis voelt. Voor mij staat geloof zodoende voor het onderhouden van een persoonlijke band met God.

In situatie Bijtje; geef het tijd zodat het voor jullie beiden duidelijk is wat jullie voor ogen hebben.
Zo ken ik mensen die beweren heel gelovig te zijn. Maar als je hun doen en laten naloopt, valt dat wel mee. Ik ken ook mensen die niet gelovig zijn en volgens mij een wildcard naar de hemel verdienen, juist vanwege hun inzet mensen te helpen. Het gaat dus niet om wat je roept, maar om wat je doet. Als de vriend dat in Bijtje herkent, mag hij blij zijn dat hij haar ontmoet heeft. Wat ze voor elkaar voelen, is m.i. belangrijker dan wat anderen ervan denken.

Flanagan schreef op 19-01-2022 om 19:40:

In Amerika was de kerk meer een sociale samenkomst, met nadruk op sociaal zijn en andere mensen weer ontmoeten en horen of het goed met ze gaan. Terug in Nederland merkte we dat de kerk waar we toen heen gingen, vooral een opvolgen van regels betrof.
Maar er zijn diverse kerken in Nederland, dus is het moeilijk iets over een kerk in het algemeen te zeggen. En nog moeilijker om de juiste te vinden waar je je thuis voelt. Voor mij staat geloof zodoende voor het onderhouden van een persoonlijke band met God.

In situatie Bijtje; geef het tijd zodat het voor jullie beiden duidelijk is wat jullie voor ogen hebben.
Zo ken ik mensen die beweren heel gelovig te zijn. Maar als je hun doen en laten naloopt, valt dat wel mee. Ik ken ook mensen die niet gelovig zijn en volgens mij een wildcard naar de hemel verdienen, juist vanwege hun inzet mensen te helpen. Het gaat dus niet om wat je roept, maar om wat je doet. Als de vriend dat in Bijtje herkent, mag hij blij zijn dat hij haar ontmoet heeft. Wat ze voor elkaar voelen, is m.i. belangrijker dan wat anderen ervan denken.

Ik denk dat dit een grote rol speelt. We praten zelden over het geloof, maar we voelen elkaar prima aan. 

Zeg ook regelmatig tegen hem dat zijn geloof voor mij geen reden is om niet verder te willen. Ondanks dat hij pas later vertelde naar de kerk te gaan, wist ik dit al op voorhand. Dus dat zeg ik ook, als ik iets tegen je geloof zou hebben dan zou ik nooit de moeite hebben genomen om contact te leggen. Ik wist waar ik aan begon en heb er nog geen moment spijt van. 

Ben hier op het forum misschien wat botter, al kan ik dat irl ook wel echt zijn. Maar ben heel zorgzaam en zal iedereen helpen als dat nodig is. Dus hij weet wat ie aan me heeft. En ik weet wat ik aan hem heb. Ook al voelt hij zich soms schuldig dat hij niet altijd tijd heeft. 

Da vind ik niet erg. Zolang hij mij het idee geeft dat ie er voor me is, is een keer wat minder tijd of aandacht prima. Beter dan geforceerd samen zijn omdat het moet. 

Jammer dat de nieuwe vraag onder een oude discussie staat. 

Ik zou met kinderen als niet gelovige een kinderbijbel kopen en daar 2x per week met het hele gezin uit voorlezen. Dan ken je alle verhalen in ieder geval.

Bijtje, ik denk dat je het prima doet hoor. Elkaar respecteren in wel of niet geloven en interesse tonen in de beleving van de ander is een belangrijke basis voor een relatie. 
Als je echt heel erg antireligie zou zijn geweest, had hij dat allang gemerkt. En andersom ook. 
Mijn man en ik zijn wel beide gelovig maar niet van dezelfde kerk. We kunnen daar hele mooie gesprekken over hebben en geven onze dochter van beide kanten wat mee.
Een alphacursus zou je kunnen overwegen. Maar neem rustig de tijd voor je zoektocht en interesse. Ik denk dat je heel goed kunt beginnen met een keer met je vriend meegaan naar een kerkdienst. Of een digitale kerkdienst meekijken via internet, dat is in deze tijden volop aanwezig en is heel laagdrempelig.
Een dag in de week niks 'hoeven' is inderdaad fijn. Zo lang het geen 'niks mogen' wordt. 
Wij zijn daar zelf totaal niet strikt in trouwens, we zien het meer als een moment voor elkaar en het gezin, om op te laden en ook leuke dingen te doen. Ook daar kun je energie van krijgen. 

MamaE schreef op 20-01-2022 om 15:35:

Bijtje, ik denk dat je het prima doet hoor. Elkaar respecteren in wel of niet geloven en interesse tonen in de beleving van de ander is een belangrijke basis voor een relatie.
Als je echt heel erg antireligie zou zijn geweest, had hij dat allang gemerkt. En andersom ook.
Mijn man en ik zijn wel beide gelovig maar niet van dezelfde kerk. We kunnen daar hele mooie gesprekken over hebben en geven onze dochter van beide kanten wat mee.
Een alphacursus zou je kunnen overwegen. Maar neem rustig de tijd voor je zoektocht en interesse. Ik denk dat je heel goed kunt beginnen met een keer met je vriend meegaan naar een kerkdienst. Of een digitale kerkdienst meekijken via internet, dat is in deze tijden volop aanwezig en is heel laagdrempelig.
Een dag in de week niks 'hoeven' is inderdaad fijn. Zo lang het geen 'niks mogen' wordt.
Wij zijn daar zelf totaal niet strikt in trouwens, we zien het meer als een moment voor elkaar en het gezin, om op te laden en ook leuke dingen te doen. Ook daar kun je energie van krijgen.

Zo'n digitale dienst meekijken vind ik nog niet eens zo'n slecht idee! Zal eens vragen of zij dat ook doen.

Weet dat de diensten nu gespreid zijn.

Misschien scheelt het dat ik vroeger wel naar christelijke basisonderwijs ging en de bijbelles erg leuk vond. Vooral gewoon het lezen van de verhalen in de Bijbel. 

Denk er niet te licht over en neem te tijd om dit diepgaand uit te zoeken. Kijk niet alleen naar hoe je aankijkt tegen bijbelverhalen en kerkbezoek, maar ook over normen en waarden. Neem niet te makkelijk aan dat je alle verschillen van elkaar wel kunt overbruggen als je maar genoeg van elkaar houdt, want sommige verschillen blijken nog knap lastig.

Je inzetten voor je naasten is prachtig, en kan zowel voor gelovigen als voor niet-gelovigen belangrijk zijn. Maar je kunt nog knap overvallen worden als ineens blijkt dat je partner bezwaar heeft dat de vriendin van je zoon blijft overnachten, of dat hij totaal op slot gaat als je vertelt dat je zus haar zwangerschap heeft laten afbreken omdat de baby ernstig gehandicapt bleek.
Dat heeft niet alleen met geloof en overtuiging en normen en waarden te maken, maar ook met hoe makkelijk kunnen jullie overweg met verschillen, hoe reageer je als je partner keuzes maakt of goedkeurt die jij afschuwelijk vindt.
Ik spreek hier uit ervaring.

Ginevra schreef op 21-01-2022 om 10:57:

Denk er niet te licht over en neem te tijd om dit diepgaand uit te zoeken. Kijk niet alleen naar hoe je aankijkt tegen bijbelverhalen en kerkbezoek, maar ook over normen en waarden. Neem niet te makkelijk aan dat je alle verschillen van elkaar wel kunt overbruggen als je maar genoeg van elkaar houdt, want sommige verschillen blijken nog knap lastig.

Je inzetten voor je naasten is prachtig, en kan zowel voor gelovigen als voor niet-gelovigen belangrijk zijn. Maar je kunt nog knap overvallen worden als ineens blijkt dat je partner bezwaar heeft dat de vriendin van je zoon blijft overnachten, of dat hij totaal op slot gaat als je vertelt dat je zus haar zwangerschap heeft laten afbreken omdat de baby ernstig gehandicapt bleek.
Dat heeft niet alleen met geloof en overtuiging en normen en waarden te maken, maar ook met hoe makkelijk kunnen jullie overweg met verschillen, hoe reageer je als je partner keuzes maakt of goedkeurt die jij afschuwelijk vindt.
Ik spreek hier uit ervaring.

Over dat laatste deel denk wij hetzelfde. Zulke gesprekken hebben wij al gevoerd.