Geloven katholieken dat god in de kerk woont?

Dorle

Omdat mijn man niet katholiek is vind ik het wel lastig om in huis echt rituelen te hebben en dat proberen over te brengen. Het zou makkelijker zijn als hij ook katholiek was omdat alles dan meer vanzelfsprekend gaat. Tegelijk merk ik dat mijn eigen houding tegenover de kinderen wel belangrijk is. Ik heb ze altijd veel verteld, veel uitgelegd en samen met ze gebeden, kaarsje branden, bijbel lezen en dergelijke. We hebben ook veel boeken thuis over geloof; waaronder ook kinderboeken.
Ik merk nu ze wat ouder zijn wel dat ze er redelijk wat van afweten.
Wel mis ik de vanzelfsprekendheid van thuis op één lijn te zitten.
Mijn oudste kinderen (niet van mijn man) zijn wel praktiserend dus dat is wel erg bemoedigend.
Ik heb wel altijd geprobeerd om een kerk te vinden waar ook veel jongeren/kinderen komen en waar ook veel activiteiten worden georganiseerd. Dat was niet altijd in onze eigen parochie.
Mijn oudste kinderen zijn ook misdienaar geweest en dat heb ik een hele waardevolle ervaring gevonden. Hierdoor waren ze veel meer betrokken bij de kerk en wilden ze ook graag gaan omdat ze er echt deel van uitmaakten.
Het niveau van de catechisatie lessen heb ik nooit echt heel hoog gevonden en vaak leek dit maar een ondergeschoven kindje terwijl dit nu juist zo belangrijk is.
Er is onlangs (vorig jaar of zo) een nieuwe methode uitgekomen voor catechismus lessen en dit biedt een aaneengesloten lijn voor 6 tot 16 jaar (iets met licht op het pad of zo). Dat is erg bemoedigend.
Maar ik moet zeggen dat door het verschil in geloof hier thuis ik voor rituelen thuis altijd minder ruimte heb gemaakt dan ik onder andere omstandigheden zou hebben gedaan. We hebben dus niet de eenheid tussen kerk en thuis en voor mij is de kerk daarom altijd primair de plaats geweest waar ik me op heb gericht wat geloofsbeleving betreft.

Niet meer verbonden met instituut kerk

Ik voel me al heel lang niet meer verbonden met het instituut kerk. Ik herken niet de religieuze focus zoals ik die zelf ervaar. Dat heeft vast ook te maken met opvoeding. Ik ken van mijn ouders de verhalen uit hun jeugd: de pastoor was verbonden met god en jij niet. Als kerklid had je dus naar de pastoor te luisteren. Ze werden ook niet geacht de bijbel te lezen of iets te voelen of denken bij de verhalen anders dan wat werd voorgekauwd. Mensen die zo zijn opgevoed voelen natuurlijk nooit een echte verbinding met god en ze ontwikkelen hun religiositeit niet tenzij die heel sterk is. Ik voel mezelf wel religieus maar heb dus ook die verbinding met de RK god niet kunnen maken. En ik heb daarnaast ook grote moeite met dogma's en kan niks met bijv. de opvatting dat vrouwen geen priester zouden kunnen zijn of de houding van autoriteiten binnen de kerk tov homoseksualiteit. Wat jij zegt over Gods fysieke aanwezigheid middels de eucharistie, dat wil er bij mij echt niet in. Voor mij is dat een vorm van magisch denken. Als je het mystiek noemt, volg ik het weer.
Ik deel overigens op mijn manier mijn beleving van god met mijn kinderen, best intensief ook. Ik lees de bijbel met ze. Ik mediteer met ze. Ik praat met ze. Bij ons is het alleen nogal een chaotisch, eclectisch zootje .
Groet, Jo Hanna