Het draadje van asha
Gisteren in de kerk (waar ik 1x per jaar kom) werd tijdens de dienst een opmerking gemaakt waardoor ik moest denken aan het draadje van Asha. Wat mij betreft met stipt de mooiste 'discussie' van dit jaar hier op OO.
Asha, ik ben heel benieuwd hoe het verder is gegaan met jullie. Wil je daar iets over kwijt?
Asha
zeker Vic, dat vind ik ook. Maar ja, nu deze rubriek al lange tijd zo kalm en rustig is denk ik niet dat Asha onze vraag snel zal lezen.
Reactie
Dank je wel voor jullie interesse.
Een update... moeilijk. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd. In het leven zijn er weinig vlugge oplossingen. Ik heb mijn man gevraagd of hij niet met iemand (naar keuze) wilde praten maar hij zegt dat hij hier (nog) niet aan toe is. Zelf heb ik wel een aantal fijne gesprekken gehad met mensen van de kerk en dat heeft me gesterkt in de gedachte dat ik moet proberen om er het beste van te maken en zolang de kinderen niet in gevaar zijn ik zeker niet weg moet gaan.
We hebben zelf nog geen manier gevonden om hier echt samen mee om te gaan. In zekere zin leven we nu wat langs elkaar. Niet altijd maar in sommige opzichten wel. Ik doe nu eigenlijk meer met de kinderen alleen dan vroeger. We deden toen meer samen als gezin. Nu ga ik alleen (met de kinderen) naar de kerk bijvoorbeeld. Hij gaat zelf nooit meer mee. In onze zeldzame gesprekken hierover bevestigd hij elke weer dat hij er gewoon niks meer mee heeft en dat hij niet meer geloofd.
Voor de jongste kinderen lijkt het niet problematisch te zijn. Ze ervaren dingen zoals ze zijn en ik merk niet dat ze het er moeite mee hebben dat papa niet meer naar de kerk gaat of zoiets. Mijn oudstes hebben daar mee moeite mee, vooral mijn oudste zoon. Hij wil ook elke dag dat we samen voor papa bidden. Hij komt ook veel bij mijn schoonouders en ik weet dat hij daar ook wel een en ander meekrijgt over de situatie.
Ik ervaar een zekere eenzaamheid als we bijvoorbeeld uit de bijbel lezen. Dat is iets wat vroeger eigenlijk vooral mijn man deed. Hij zit er nu wel soms bij maar hij is er dan niet echt bij. Overigens denk ik andersom dat hij dit ook zo ervaart. Hij heeft ook wel eens aangegeven dat we nu minder delen en samen doen als vroeger. Ik merk aan hem dat hij ook vooral irritatie ervaart als ik met de kinderen praat over geloofszaken. Het liefst zou hij dit hele aspect uit ons leven bannen.
Eigenlijk is hij de afgelopen maanden ook vooral veel bezig geweest met zijn ouders; meer dan met ons of met de toekomst. Hij heeft een aantal flinke ruzies gehad met zijn eigen vader over vroeger en andere zaken. Ik kan daar natuurlijk niet zoveel mee en sta daar verder buiten. Ik denk nog steeds dat het goed is als hij met iemand gaat praten.
Afgezien van deze negatieve dingen zijn er ook zeker gewoon mooie en goede momenten die we als gezin samen ervaren. We hebben vaak met de kinderen ook veel plezier als we bijvoorbeeld een spelletje spelen of samen ergens heen gaan. Er zijn ook absoluut momenten van verbondenheid waarin we toch weer echt samen zijn. Echter ik kan niet ontkennen dat ik absoluut iets essentieels in onze relatie mis en dat vind ik vaak wel heel moeilijk.
Er is echter heus nog wel genoeg om voor te vechten en ik weet ook dat door hem mijn liefde te laten zien ik hem ook de liefde van God kan laten zien.
Fijn dat je reageert!
Ik wens je van harte dat de liefde in jullie leven overwint en je met elkaar verbindt.
Het is erg moeilijk omdat het allemaal anders was toen jullie trouwden en samen kinderen kregen. Ik ken heel wat mensen van wie de één wel gelovig is, de ander niet, en meestal lukt het hen daarin een goede weg te vinden. Maar makkelijk is het niet, beide partijen kennen momenten van eenzaamheid.
Veel sterkte. En je hebt gelijk, in het leven zijn er weinig vlugge oplossingen voor zulke levensvragen.
Asha
Bedankt voor je reactie. Ik sluit me bij de woorden van Tonny aan.
Erg
Wat erg dat geloof zo vaak kan zorgen voor een kloof tussen mensen, (de godsdienstoorlogen over welk geloof het juiste zou zijn, en de vele slachtoffers nog daargelaten)
Ik heb zo met je man te doen, ook de indoctrinatie van je kinderen vind ik vreselijk
Wat vertel je hen over de positie en discriminatie van de vrouw ? over de hebzuchtigheid van God ? (enkel wie hem eert is goed?) Waarom laat hij zijn eigen kinderen zoveel slechts overkomen (in sommige situaties zou hij toch echt best uit de ouderlijke macht gezet worden)
Mogen je kinderen twijfelen aan hun geloof ? er dieper over nadenken ? Of jaag ze dan schrik aan ? Is alles daarrond overdenken verboden en 'slecht' ?
Jezus had meerdere minaressen,
Maria was zwanger van de Heilige Geest ?
Ik ben het met je eens dat het erg is. Religie zou inderdaad mensen moeten verbroederen en niet verder van elkaar moeten verwijderen. Hier in huis lijkt dat nog niet echt te lukken en is er een heel scala aan menselijke emoties dat het lastig maakt. De oplossing zien we heel anders. Voor mij is de oplossing duidelijk. Alleen door God zal mijn man rust kunnen vinden. 'Onrustig is mijn hart totdat het rust vindt in U.'
Zelf heeft hij geen idee hoe hij hier nu mee om moet gaan. Hij heeft nu weliswaar iets afgezworen maar hij heeft hier ook niks voor in de plaats gevonden. Hij heeft dus al helemaal geen antwoorden en met mijn antwoorden kan hij nu even niks.
Wat de kinderen betreft. Twijfelen is niet iets waar je mensen toestemming voor kan geven. Als ze dat doen dan zullen ze dat doen. Ze zijn nu nog jong dus dat komt nu nog niet bij ze. Later als ze ouder zijn zullen ze vast wel vragen hebben. Hoeft natuurlijk niet maar het zou goed kunnen. Twijfel is overigens iets heel anders dan gelijk ongelovig zijn. Ik zal hun altijd aanmoedigen om vragen te stellen en als ze ergens mee zitten dit bij ons te brengen. Ik zal misschien niet altijd het antwoord hebben maar we kunnen samen bidden of God ons naar een antwoord wil leiden.
Waar heb je trouwens gelezen dat Jezus 3 minnaressen had? Dit staat niet in de Bijbel hoor. Wel staat er in de Bijbel dat Jezus inderdaad uit een maagd is geboren; Maria dus.
De vragen die je stelt zijn vragen die mijn kinderen later misschien ook wel zullen stellen. Dan praat ik daar met hun over. in de Bijbel kan je hier deels wel een antwoord op vinden. Het moeilijkste blijft altijd de vraag waarom er afschuwelijke dingen gebeuren in deze wereld. Dat is een vraag waar veel mensen wel mee zitten. We wonen helaas in een gebroken zondige wereld waarin de Duivel vrij spel heeft en de mens zijn eigen wil vooral aanwendt voor het slechte. Het grootste deel van de ellende doet de mensheid zichzelf aan. Zou God in kunnen grijpen? ja, dat kan Hij. En dat is tegelijk het allerlastigste te begrijpen soms waarom Hij dat niet altijd doet.
'Sometimes I would like to ask God why He allows poverty, famine and injustice in the world, when He could do something about it…but I’m afraid He may ask me the same question.'
Ik begrijp echter zo goed waarom mensen die vraag stellen, zowel gelovigen als ongelovigen. Het is iets waar veel mensen het moeilijk mee hebben.
Dit zijn vast wel dingen waar we met de kinderen later ook over zullen praten en het is heel natuurlijk als ze deze vragen en twijfels hebben. Gelukkig hebben ze naast mij ook een hechte geloofsgemeenschap waar ze op terug kunnen vallen.
Tonny en vic
Inderdaad een echte 'oplossing' zullen we niet zo vlug vinden. We gaan gewoon zo door. Mijn man is vooral nog erg met van alles bezig en hij is het wel met me eens dat hij nu nog geen radicale beslissingen moet nemen maar dat hij dat eerst de zaken voor zichzelf helder moet krijgen. Dat gaat niet zomaar.
Zayit
misschien heeft iemand er wat aan :
http://www.zayit.nl/
Zayit is een praktijk voor persoonlijke begeleiding van post-refo’s, die zoeken naar eigen antwoorden op de grote levens- en zingevingsvragen.
Uit de Trouw:
http://www.trouw.nl/tr/nl/4716/Christendom/article/detail/3346244/2012/11/11/Je-haalt-de-kerk-niet-zomaar-uit-de-refo.dhtml
wimb
Asha
Ik was eigenlijk ook heel benieuwd naar hoe het nu bij jullie gaat. Ik vind het jammer om te lezen dat de situatie eigenlijk nog zo goed als hetzelfde is als toen het eerste draadje stopte.
Er is veel onderzoek gedaan naar o.a. het leven van Jezus en de verhalen die rond Jezus zijn ontstaan en geschreven. In de bijbel staat ook niet dat Jezus getrouwd was, maar hij was dat mogelijk wel. En of hij minnaressen had, kan wel bewust vaag gehouden zijn in de bijbel. Geen goed voorbeeld voor het volk tenslotte. Je moet niet vergeten dat de inhoud van de bijbel is vastgelegd vanuit de opvattingen van de toenmalige katholieke leiders, 300 jaar na de dood van Jezus.
"Gelukkig hebben ze naast mij ook een hechte geloofsgemeenschap waar ze op terug kunnen vallen." Nee...gelukkig hebben ze naast jou en de geloofsgemeenschap ook hun vader waar ze op terug kunnen vallen met hun vragen. Ik denk echt dat je 'moet' accepteren dat je kinderen voortaan opgroeien met twee verschillende opvattingen. Worden kinderen in een gezin met twee (streng)-gelovige ouders min of meer meegetrokken in de geloofsbeleving van hun ouders, zo zullen kinderen van ouders met verschillende opvattingen waarschijnlijk eerder gaan nadenken over wat voor hen de waarheid is. Ik hoop dat die gedachte je niet zoveel angst inboezemt dat je de neiging voelt om je kinderen van de mening van hun vader af te schermen.
En dan nog...
Je kinderen zijn ook zelfstandige mensen, die op een gegeven moment een eigen mening gaan vormen. Iedereen kan tegenwoordig alle informatie krijgen die hij maar wil, dus afschermen lukt toch niet. Het is niet zo dat je kinderen zeker gelovig zouden blijven als je man dat ook was, maar het is ook niet zo dat het nu zeker niet worden (of blijven).
Kaaskopje & evanlyn
Kaaskopje: over de waarheid van de Bijbel verschillen we van mening. Het verbaasde mij van P vooral dat zij/hij het heeft over 3 minaressen. Ik heb dat nooit zelfs maar ergens gehoord/gelezen dus ik was benieuwd waar hij/zij dat vandaan had.
Mijn kinderen kunnen inderdaad ook natuurlijk met hun vader spreken als ze ouder zijn maar toch ben ik blij dat ze naast mij ook die geloofgemeenschap hebben. Hierdoor staan ze toch wat sterker. Hun vader kan ik niet verbieden met ze te praten en dat zou ik ook niet doen. Hij zal zijn ideeën ongetwijfeld ook met ze bespreken.
Evanlyn: dat klopt inderdaad. Tenslotte heeft mijn man ook twee gelovige ouders en hij is nu ook niet meer gelovig. Mijn schoonouders vragen zich ook wel af wat ze verkeerd hebben gedaan en dat is natuurlijk heel menselijk. Ik heb ook de afgelopen jaren geanalyseerd om te kijken waar ik de fout in ben gegaan en of het misschien mijn schuld was. Uiteindelijk werkt dat natuurlijk niet. Ten eerste zet ik mezelf dan veel te centraal. Alsof het allemaal van mij afhangt en alsof ik hier in zo'n grote rol zou gespeeld hebben. Dan vind ik mezelf toch wel heel belangrijk. Zo werkt het natuurlijk ook voor mijn kinderen. Hun wel of niet geloven is niet alleen van mij (of mijn man) afhankelijk. Het enige wat ik kan doen is ze de weg wijzen en voor ze bidden. Uiteindelijk hebben ze een vrije wil gekregen en daarmee kunnen ze zelf beslissen. Het ligt niet in mijn handen. Dat geldt ook voor mijn schoonouders en voor mij. Mijn man heeft zijn eigen keuzes gemaakt en die verantwoordelijkheid ligt ook bij hem zelf. Net zoals we allemaal een eigen verantwoordelijkheid en een eigen wil hebben.
