Is een hiernamaals nodig voor je "geloven"
Zou je je kunnen voorstellen dat je blijft "geloven" zonder geloof in een hiernamaals? Of hoort er dat onverbrekelijk bij?
Ik voor mezelf ben "van huis uit" katholiek, en best betrokken bij kerk en kerkelijke riten en gebruiken. Ook vind ik veel inspiratie in de geschriften, en in bijvoorbeeld de Franciscaanse-beweging. Maar ik geloof niet in een hiernamaals; vandaar mijn gelegenheids-nick. Maar dat doet voor mij niets af aan de "waarde" van het geloof.
Bedenk wel, dat in de bijbel duidelijke aanwijizingen staan, die aangeven dat er van je "eigenheid" en je "persoonlijkheid" niets over blijft na de dood. Ik vertaal dat met: je gaat weer op in het al.
Ach
Ik geloof niet, maar wel in een soort van hiernamaals, dat kan ook nog..
Fiorucci
hoe kun je nu een hiernamaals hebben, zonder goddelijke bemoeienis. Of volgt jouw hiernamaals natuurwetten die we nog niet ontdekt hebben?
Doodisdood
Ik geloof niet in goddelijke bemoeienis, wel in een soort afterlife, zal ik maar zeggen. Dat hoef ik niet wetenschappelijk te onderbouwen, want dat hoef jij ook niet als gelovige..
Ja maar ja maar
nu vertel je nog niks.
"wel in een soort afterlife, zal ik maar zeggen". vertel, vertel. ( ik hoef me niet druk te maken over goddelijke bemoeienis, noch wetenschappelijke onderbouwing, want voor mij is er geen afterlife; doodisdood.)
Doodisdood
Ik geloof dat de ziel in een of ander vorm weer terug keert. De boeddhistische gedachte van wedergeboorte bijvoorbeeld, of gewoon weer als mens terugkeren, ik weet het ook niet precies uiteraard. Dood is dood daar geloof ik niet in.
Fiorucci
en wie of wat bepaalt de spelregels voor die wedergeboorte. En wie of wat controleert dat proces. En waar draait dat uiteindelijk op uit?
Is er met andere woorden een "groter iets" nodig voor jouw visie, of is het "gewoon" onderdeel van het leven.
En "waar waren we dan" 6 miljard jaar geleden, toen de aarde er nog niet was?
Hiernamaals en geloven
Voor mij staan het zijn van God, de allerhoogste, en eeuwigheid in elkaars verlengde.
Ik hecht er niet zozeer belang aan dat ik als individu voor eeuwig voortbesta. Geen idee of dat zo is. Ik geloof wel in Gods gerechtigheid, dat Hij op een of andere wijze recht zal doen, als dat nodig is ook buiten deze plaats en tijd, over de grenzen van het leven dat wij nu kennen heen.
In de bijbel wordt verschillend geschreven over leven na de dood. In het oude testament is dood zijn een dooie boel: de doden prijzen God niet. En je leest over overledenen dat zij 'vergaderd worden tot hun vaderen' en dat is dan dat.
Pas richting nieuwe testament krijgt het leven na de dood meer inhoud. Jezus spreekt volgens de evangelist Johannes nadrukkelijk over 'het vaderhuis met vele woningen' en dat is maar één van de vele aanwijzingen daar.
Paulus zegt dat wie alleen voor dit leven zijn hoop op Christus stelt, de beklagenswaardigste van alle mensen is. Paulus spreekt met veel vuur over iets hierna. Over een aardse tent die afgebroken wordt, over een hemels huis. Over zaaien in oneer, en opgewekt worden in eer. En al die mooie zinnen meer.
Niemand weet precies hoe het zal zijn.
Maar ik geloof niet dat het leven beperkt is tot hier en nu.
'Ga met ons mee. Wie zijn wij zonder U?
Een mens gaat dood aan enkel ‘toen’ en ‘nu’.
Licht op in ons, wees vuur en vlam van hoop,
houdt steeds in ons de toekomstmens ten doop.'
Voor mij hangt geloof samen met eeuwigheid. Niet persé voor mij persoonlijk, maar voor het geheel.
Oh ja
ik geloof ook in een soort terugkomen op aarde, een ziel die rondzwerft na het overlijden maar ik geloof absoluut niet in een God en nog minder in een kerk.
Er hoeven helemaal geen controleurs te zijn, dood isdood, voor het proces of spelregels voor de wedergeboorte. Dat is maar zo in jouw hoofd bedacht omdat wij hier op aarde meestal werken met een leidinggevende in allerlei soorten en maten en benamingen.
Spelregels voor wedergeboorte van de ziel
hm Koentje, die zijn er toch wel?
Niet na instructie van een leidinggevende in een of andere vorm, maar het gaat toch om karma en dingen die je ziel moet leren en zo? Ik ben niet zo thuis in Oosterse godsdiensten, maar dat terugkomen van de ziel gebeurt - als het gebeurt 
- volgens een bepaalde gedachte.
Het is niet mijn levensvisie, ik geloof in één keer leven en dan klaar (of verder, het is maar hoe je het noemt, zie mijn tekst in een eerdere reactie) maar er zijn vast mensen die hierover hun licht willen laten schijnen.
Nee niet voor mij
(Het hiernamaals: is dat dat ik naar de hemel ga, of leven op de neiuwe aarde?)
Ik geloof.En daaruit volgt: dat ik eeuwig leven mag is een kado, zomaar.... extra. Dus niet dat ik een eeuwig leven wil en daarom maar ga geloven.
Ik denk dat het samen gaat.. In de Bijbel staat: God heeft de wereld zo lief, dat Hij zijn enigegeboren Zoon stuurde, opdat een ieder die in Hem gelooft,iet verloren gaat,maar een eeuwig leven heeft.
Ik sluit me (dus) aan bij Tonny.
Pijnlijk ook, want ik fantaseer graag over hoe mijn ongelovige dierbaren toch ook eeuwig zouden leven/elkaar weer tegen komen in de hemel, al hoewel we elkaar later niet in die hoedanigheid zouden herkennen wellicht. (kan je over discusieren)
Maar in blind vertrouwen dat het ''goed en rechtvaardig geregeld is'', kijk ik er toch naar uit!
Nuance
het gaat me er niet zozeer om dat het waarheid is dat ik als individu een eeuwig leven heb. Het gaat me erom dat ik geloof in Gods gerechtigheid. En dat die verder gaat dan de grens van het leven.
Of we na de dood elkaar al dan niet herkennen, ik weet het niet, dat is wel zeer menselijk gedacht - een soort eeuwige reunie of zo. Misschien is het heel anders. Wie zal het zeggen.
Doodisdood
Voor mij is het gewoon onderdeel van het leven. Niks meer, niks minder.
Als ik zou denken dat er iets of iemand is die dat controleert enzo, dan zou ik dus in een hogere macht geloven, maar dat doe ik niet.
Fiorucci
tegen dat gevoel hang ikzelf ook wel een beetje, maar dan meer in de zin van "opgaan in het al", zeker niet als een individu terugkomen. Want als ieder als een individuele entiteit "terug" komt, waar waren we dan 6miljard jaar geleden?
Jamaar...
Als we opgaan in het al, waar waren we dan 14 miljard jaar geleden?
Niet naleven
Groot gelijk dat je je daaraan stoort.
Wat is hun reactie als je hen dat meldt?
Gallifrey
inderdaad, waar waren we 14miljard jaar geleden. En waar zijn we dan over 14miljard jaar. Als je daar over doorfilosofeerd word een hiernamaals wel heel problematisch. Vergeleken met "de eeuwigheid" is de tijdsduur van ons leven hier op aarde helemaal niets. En dan zou jouw "eeuwigheid" afhankelijk zijn van die "milliseconde leven"; een erg scheve verhouding. En als we dan geen persoonlijkheid, geen eigen entiteit meer zijn, wat "heb je er dan aan", aan die eeuwigheid. En als we wel een eigenheid zouden hebben, is die dan statisch of ontwikkeld die zich nog, kunnen we dan als persoonlijkheid communiceren? En waarover zouden we moeten/kunnen communiceren?
Maar de basisvraag voor mij voor dit draadje is nog steeds: zou het je instelling in "dit leven" veranderen als je je realiseerd dat er GEEN hiernamaals is. En kun je in een "god" geloven zonder hiernamaals.
Pffff moeilijke vraag, want
Ik geloof in God en in een eeuwig leven hierna, met Hem. Alleen als je dat zelf ook wilt natuurlijk.
Ik vind het heel moeilijk me voor te stellen hoe het is om iets niet te geloven wat ik nu wel geloof. Hoe het zou zijn om wel in God maar niet in het leven hierna te geloven. Dat voelt raar, alsof het niet klopt.
Dus ik vind het ook erg lastig me voor te stellen of ik dan een andere instelling in het leven zou hebben. Mijn instelling nu is niet compleet gericht op het leven hierna of zo, en ook niet op het idee dat alles eindigt met de dood. Zo leef ik niet, ik leef nu.
Pffff moeilijk vind ik het dus 
Voor mij persoonlijk verandert het wel iets.
Interessante vraag! Ik geloof niet in een hiernamaals, en dat heeft wel invloed op mijn levenshouding. Ik weet niet hoe andere mensen precies in het leven staan en ik ga mijn instelling dus niet vergelijken met die van gelovige mensen. Maar ooit was ik zelf gelovig, en daar kan ik het wel mee vergelijken.
Voor mij betekent het vooral dat ik me nu veel drukker kan maken om dingen. Er staat niemand boven me die de eindverantwoordelijkheid heeft. Als een kind sterft omdat het geen eten heeft dan hebben wij gefaald. En er is geen hiernamaals waar dat kind het dan goed zal hebben. En er is ook geen reden of achterliggende bedoeling. Dat maakt het, voor mij, wel zwaarder. Uiteraard wil ik hier helemaal niet mee zeggen dat ik denk dat gelovigen het niet zo erg vinden dat er kinderen sterven!
Verder vind ik het moeilijker om om te gaan met verliezen. Er is geen troost, geen bedoeling en geen terugzien. Dat zorgt er voor dat ik soms langer blijf hangen in kwaadheid en verdriet. Het is al zinloos, en als het dan soms ook nog zo'n pijn doet dan is het gewoon helemaal niet leuk.
Poeh, als ik teruglees vind ik het wel een sombere reactie. Maar het is wel eerlijk, dus ik laat het toch maar gewoon zo staan.