Klooster
Wie van jullie is weleens een tijdje (hoe lang?) in een klooster geweest?
Wat was je motivatie en wat heeft het je gebracht? In welk klooster ben je geweest, heb je alle elementen van het kloosterleven meebeleefd?
Ja ik
Tonny, mijn werk is met het kloosterleven verbonden dus ik kom regelmatig in kloosters. Zo gaan we jaarlijks twee dagen naar Steyl in één van de kloosters daar. Maar dat is dus werkgerelateerd en niet echt een antwoord op je vraag misschien.
Privé overweeg ik om eens een zangweekend te volgen in het klooster te Zenderen (Maria Toevlucht). Mijn motivatie is dan om vanuit de zang tot bezinning te komen. Of ik veel van het kloosterleven dan mee zal maken weet ik niet. Want de abdij zelf is voor bezoekers gesloten. Ik ben er wel heel nieuwsgierig naar.
En jij? Heb jij zelf ervaringen met kloosterbezoek?
n@nny
Nog niet
Nee, ben er nog niet geweest. Jaren geleden werd er vanuit de kerk een kloosterweekend georganiseerd, maar daar zag ik toen op het laatste moment van af. Het was heel hectisch in ons gezin en ik zag het niet zitten om zelf onthaastend en kalm in een klooster te gaan zitten terwijl mijn man zich thuis over de kop zou zorgen. Dus toen heb ik het maar niet gedaan, en later kwam het er niet van.
Ben wel eens een weekend in de Spil in Giessenburg geweest, maar da's toch wel weer anders.
Nu staat er komend voorjaar (nou ja, pas 2013) een kloosterweekend op het programma. Met een groepje van de kerk.
Ex-non
De titel zegt het al. Ik was ooit 'non', tegenwoording een bijna uitgestorven roeping in Nederland. Ik was denk ik een van de laatste missionarissen van Nederland, in ieder geval van de congregatie waar ik bij hoorde. En alhoewel 'onze' congregatie (zo noem ik ze nog steeds) actief was (missiewerk in Afrika), heb ik ook veel tijd in echte kloosters doorgebracht (retraites of op vakantie in ons grote klooser in Nederland). Heerlijk vond ik het altijd, de rust, de aandacht, de simpliciteit, de vrede, de regelmaat, respect en aandacht voor elkaar. Inmiddels ben ik alweer 12 jaar uit de orde, ben getrouwd en heb zelfs nog een kindje mogen krijgen en we hebben een gelukkig leven samen; toch is die tijd de mooiste tijd van mijn leven geweest.
Eigenlijk vind ik het jammer dat deze levensinvulling bijna geen optie meer is voor de jongeren van nu. Er zijn geen rolmodellen meer...en wat weet men tegenwoordig nog van het spirituele leven?
In ieder geval zou ik iedereen aanraden om eens een weekend of zo naar een klooster te gaan en je te laten verassen door de rust en vrede die daar heerst, en zo dichter bij jezelf en God te kunnen komen.
Mamaamira
Wat een mooi verhaal!
Hoe ben je er destijds toe gekomen om in te treden?
En waarom nam je het besluit een ander leven te gaan leiden?
En hoe vul je nu je spirituele leven in? Je schrijft dat men daar tegenwoordig weinig meer van weet, het is volop tijdschriftenvoer tegenwoordig. Hoe kijk je daar tegenaan?
Nieuwe eva
Tonny heb jij de nieuwe Eva al gezien? Ik heb hem al een weekje liggen maar was er nog niet eerder aan toegekomen hem te lezen. Nu zie ik dat er een heel artikel over dit onderwerp is geschreven; drie ex-nonnen vertellen er hun verhaal.
Heb je zelf geen Eva en kun je er ook niet aankomen maar wil je het wel graag lezen, mail me dan ff dan scan ik het voor je.
I
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app
Leuk
Nee, ik lees al jaren geen Eva (en ook geen Libelle, Margriet, Esta, etcetera, ik ben een beetje van de vrouwenbladen af - maar dan mis ik natuurlijk ook wel eens een verhaal. Een scan zou leuk zijn Roos, graag.)
En ik hoop ook dat Mama Amira nog wat schrijft 
Ben net bezig in
gezegend leven van Wil Derkse over Benedictijns leven in het alledaagse leven. Moet zeggen dat wakkerde mijn interesse voor een kloosterretraite ook wel aan. Ik heb ooit2 dagen in een Clarissenklooster doorgebracht en vond dat heel bijzonder maar ik geloof dat ik toen echt een beetje te jong was om het echt op waarde te schatten....
Mijk
Tonny
Als antwoord op jouw vragen zou ik een boek kunnen schrijven....wellicht ga ik dat ooit nog een keer doen. Enfin, hier dan toch maar een poging om het in een paar zinnen te verwoorden.
Ik heb mijn 'roeping' als een soort verliefdheid ervaren. Ik wilde zo graag God's wil doen en stelde mijzelf open voor wat God ook maar van mij vroeg. Het is heel gek, maar toen openden allerlei deuren voor mij, het was net alsof ik telkens alleen maar 'ja' hoefde te zeggen op iets wat op mijn weg kwam (en er kwam ineens ook vanalles op mijn weg). En zo kwam ik bij de zusters terecht met een missie voor Afrika. Dat was het helemaal voor mij, ik voelde me thuis bij de zusters en intens gelukkig. Het was het leven dat ik wilde leven. Ik voelde dat God nabij was en ik wilde niets liever dan zijn wil door mij te leven.
Het is een mooi leven geweest, met veel reizen, ontmoetingen met andere culturen, en vooral veel aandacht voor de aanwezigheid van God in ons midden.
Waarom ik het religieus leven heb verlaten is een ander lang verhaal, in ieder geval was het niet mijn onvrede met het religieus leven. Maar goed, het is gebeurd en ik heb toen mijn huidige man leren kennen, een asielzoeker uit Noord-Afrika. Na een lange tijd van onzekerheid (hij was inmiddels illegaal) is het ons toch gelukt om alles in orde te krijgen. En wat ik nooit had gedacht, op mijn 42ste kregen we nog een geweldigde dochter samen (Amira). Mijn man en dochter (inmiddels 9 jaar) zijn allebei moslem, ik voed mijn dochter zelf ook als moslema op. Zelf ben ik nog steeds katholiek, maar wel een met een hele ruime blik op het leven en geloof. Er zijn zoveel wegen naar God als er mensen zijn!!
Hiermee heb ik nog niet al jouw vragen beantwoord. Wellicht een andere keer.
Dank voor je verhaal, moeder amira
Heel bijzonder. Natuurlijk heb je het nu beknopt weergegeven, maar het geeft wel een beeld.
Hoe lukt het je in het gezingsleven om iets terug te vinden van de intensiteit van een religieus leven zoals je dat destijds had?
