Orgaandonatie hoe denk jij als christen daarover?

Ik vind het heel ingewikkeld

en ik ben zo'n besluiteloze die nog geen heldere beslissing heeft genomen.

Aan de ene kant is orgaandonatie een daad van naastenliefde. Je helpt er een ander mee al klinkt het misschien 'makkelijk', want je hebt zelf toch niks meer aan dat orgaan. Bij leven doneren is van andere orde.

Aan de andere kant is er de integriteit van het lichaam. Gekregen van de Schepper om wijs mee om te gaan.

Maar ja, wat is wijsheid. Orgaandonatie kán een oplossing voor iemand zijn. Maar het kan ook verlenging van lijden (bv. doordat je je ellendig voelt vanwege bijwerkingen van medicijnen tegen afstoting) of een grote teleurstelling ( bij gene succes...) betekenen. Een lichaam is geen auto waarin je simpel onderdelen kunt vervangen.

Ik weet het niet.

En ik ben langzamerhand ook al te oud voor heel wat donaties, zag ik laatst toen mijn dochter een codicil invulde.

Wie vóór is, kan rekenen op mijn begrip.
Wie tégen is evenzo.
Het is een heel persoonlijk besluit.

Wel

ik ben heel bewust (als Christen) wel donor. Op deze manier kan ik na mijn dood nog bijdragen aan de gezondheid van anderen. Overigens: als 1 van mijn familieleden een nier nodig zou hebben en ik ben een geschikte donor, zou ik het ook bij leven doen. Het lijkt me heel erg als mijn geliefden of ikzelf een ziekte zou hebben die behandeld zou kunnen worden met een donororgaan, en dat er dan geen orgaan zou komen omdat er geen donoren zijn.
Zoals ik er nu heel rationeel naar kijk, zou ik ook organen van de kinderen doneren, zouden wij ooit voor die vreselijke keuze komen te staan. Maar ik weet niet wat ik op dat moment zou beslissen, daar ben ik ook eerlijk in.
Tonny: 'Aan de andere kant is er de integriteit van het lichaam. Gekregen van de Schepper om wijs mee om te gaan'.
Zie jij orgaandonatie als een teken van niet integer (en niet wijs) omgaan met je lichaam, of vat ik je woorden nu verkeerd op?

Wijs

nou nee, zo bedoel ik het niet helemaal Joos.

Ik bedoel dat het mensen weleens aan wijsheid tekort schiet bij levensverlengend handelen - niet altijd is dat wat kan, ook wenselijk.

Zelf zou ik trouwens geen orgaan willen ontvangen. Ik ben inmiddels 51, ik heb veel plezier in mijn leven, maar ik geloof niet dat ik op die manier verder zou willen. Nogmaals: een lichaam is geen auto waarin je hoppa een onderdeel vervangt. Mijn lichaam is inmiddels al niet zo jong meer, heel wat organen kan ik al niet meer doneren al zou ik willen.

Maar dan is er wel een ander punt - ik kan zelf deze mening hebben, hard kans dat mijn geliefden er anders over denken er dan alsnog een verandering van opvatting ontstaat?

Het is net als met veel andere dingen in het leven - je weet het pas als je erin belandt.

Een orgaan bij leven afstaan aan een van mijn kinderen zou ik wél doen. Denk ik. Maar zoals ik al zei,het is de vraag wat er op dit moment nog transplantatiewaardig is.

Nou, hoe dan ook, goed dat we het er hier eens over hebben!

Moeilijk onderwerp!

Ik vind het zoooo moeilijk!

Bij leven zou ik wel een orgaan willen doneren
voor nabije familie bijv.

zelf een orgaan ontvangen? dat weet ik ook nog niet!
ik zit erg over dit onderwerp te dubben.

nou ja dit soort dingen maken het er niet makkelijker op om erover na te denken.

Ik las dit artikel....en het heeft me aan het denken gezet ....
wat vinden jullie van dit artikel?
http://www.refdag.nl/artikel/1301988/Naastenliefde+en+orgaandonatie+.html

Vol overtuiging donor

Ik vind er helemaal niets moeilijks aan. Ik ben sinds mijn 13e donor. Ik ben heiden en mijn motivatie is niet zoals het reformatorisch dagblad suggereert ingegeven door de wens om voort te leven na mijn dood. Voor mij is het een laatste eerbewijs aan "het leven" en een daad ingegeven door mijn liefde voor het leven.
Als heiden heb ik de overtuiging dat het leven heilig is en door mijn organen te doneren verhoog ik de kwaliteit of duur van leven voor een persoon, maar ik zie het meer als een gift aan het leven zelf.

Tot voor een paar jaar terug was dit theorie, maar 2 jaar terug belande mijn partner op de wachtlijst voor een hoornvlies. Op dit moment is dit scenario weer afgeblazen, maar dit is een kwestie van tijd; op een dag zal hij blind zijn als hij geen nieuw hoornvlies krijgt. Ik had het toen nog niet van de kant van ontvangende partij bekeken en het was in eerste instantie wel slikken.
Teksten als "het lijden verlengen" of "het leven rekken" vallen niet goed bij mij, vooral niet van mensen die vanuit hun levensovertuiging naastenliefde hoog in het vaandel zouden moeten hebben.
Mijn voormalig buurjongetje kan als 40 jarige voor het eerst in zijn leven een stuk fietsen dankzij een donorlong. Toen zijn ziekte werd ontdekt (hij was nog een baby) was 35 jaar de maximale levensverwachting. Dankzij de vooruitgang in de medische wetenschap (en de donor!!!) heeft hij een tweede leven gekregen van een kwaliteit waar hij als kind alleen maar van kon dromen. Wie praat hier over het lijden verlengen? Ben je een leven aan het rekken of lijden aan het verlengen als iemand zijn kinderen kan zien opgroeien of als iemand gewoon zijn eigen boterham kan verdienen?

Gallifrey

Behalve dat ik vol overtuiging donor ben, ben ik er helemaal niet over uit of ik zelf een orgaan zou willen ontvangen.
Voor de komende jaren denk ik dat de overtuiging dat ik alles wat binnen mijn mogelijkheden ligt moet aanpakken om mijn kinderen zelf groot te brengen het zal winnen. Maar als zij volwassen zijn zou ik het niet weten. Voor mij zijn geven en ontvangen 2 heel verschillende vragen.

Tonny

Maar zou je voor je kind wel een orgaan van een vreemde accepteren? Stel dat je kind nog zo jong is dat jij moet beslissen. Het heeft een nier nodig en jouw nieren zijn "te oud" Wat zou je beslissen?
Ik vind overigens echt dat je vrij bent om wel of niet te doneren. Ik bedoel het dus niet beschuldigend, maar ben oprecht geïnteresseerd.

Akelige passage uit artikel evy-leigh

Het grootste deel van het artikel dat door Evy-Leigh wordt genoemd kan ik goed volgen. Het is, denk ik, sowieso goed dat je er voor kunt kiezen om niet te doneren. Als je niet wilt doneren hoeft dat verder niet verantwoord te worden.
Ik heb wel grote bedenkingen bij de volgende alinea uit het artikel: "Lang niet iedereen acht het aanvaardbaar om na zijn overlijden zijn lichaam ter beschikking te stellen aan - ja, aan wie? Doorgaans gebruiken artsen en medische centra de organen voor een onbekende. Een rooms-katholiek. Of een communist." Dit vind ik echt schokkend. Onderschrijven jullie dit? Dat je je nier wel aan een christen gunt maar dat het erg is als hij naar een communist zou gaan? Of lees ik het verkeerd?

Marieke

Ik ben ook overtuigd donor, al heel lang. En ook ik heb gezien hoe mensen geholpen kunnen zijn met een nieuw orgaan.
Of je wel of geen orgaan accepteert kun je, denk ik, pas weten als je met een weigerend orgaan geconfronteerd wordt. Ik kan dat nu gelukkig nog niet zeggen.
Ik bedoel mijn vraag eigenlijk vooral andersom. Kun je het maken om uit principe niet te doneren en vervolgens wel aanspraak willen maken op iemand anders orgaan als je dat nodig hebt?

Alleen doneren aan "goede" mensen

Uit het artikel: "Lang niet iedereen acht het aanvaardbaar om na zijn overlijden zijn lichaam ter beschikking te stellen aan - ja, aan wie? Doorgaans gebruiken artsen en medische centra de organen voor een onbekende. Een rooms-katholiek. Of een communist."

Daarom beschouw ik voor mijzelf een orgaandonatie als een geschenk aan het leven dat steeds maar doorgaat met nieuwe geboorten en nieuwe overlijdens. Een orgaandonatie is niet een gelegenheid om een ander af te rekenen op zijn gedrag of overtuiging. Het is een daad van (naasten)liefde, belangenloos en geen gelegenheid om je eigen overtuiging nog eens stevig neer te zetten.

Artikel

Uit het artikel: "Lang niet iedereen acht het aanvaardbaar om na zijn overlijden zijn lichaam ter beschikking te stellen aan - ja, aan wie? Doorgaans gebruiken artsen en medische centra de organen voor een onbekende. Een rooms-katholiek. Of een communist."

dit stukje stuit mij zowieso net als jullie tegen de borst...
als ik al besluit te doneren, maakt dat voor mij niet uit of iemand wel of geen christen is of uit welke stroming...

Marieke je geeft me het gevoel alsof ik geen recht heb om het moeilijk te vinden mijn keuze hierin te bepalen ...
Jij mag het als vanzelf sprekend zien donor te zijn..dat is je natuurlijk goed recht.
maar ik heb ook het recht om het verhaal van allerlei kanten tebelichten om me een mening te kunnen vormen waar ik ook achter kan staan.

Ik vind het een moeilijk onderwerp...en denk er momenteel veel over na.
dat ik momenteel neig naar niet doneren zal vast te maken hebben ook met dat ik gewoon me er eerst meer in verdiepen wil alvoor ik daar een weloverwogen keuze in maken kan.

Waar ik mij over verbaas

Als je begraven wordt duurt het niet lang of alle organen vergaan tot stof, om het maar bijbels te houden. Wát is er moeilijk aan om dat proces nog een paar jaar of vele jaren uit te stellen voor een bruikbaar orgaan? Als je de schepping van God wilt eren dan doe je dat volgens mij júist door een ander jouw kunstwerkjes te gunnen. Doe je dat niet dan zijn ze voer voor de wormen.
Wat betreft geven en nemen ben ik gewoon niet hard genoeg om iemand iets te weigeren, maar eigenlijk zou ik dat wel correcter vinden. Als je bewust niets wilt geven vind ik niet dat je iets van een ander aan hoort te nemen. De bezwaren bij het geven gelden dan ook voor het ontvangen. Andersom is niet hetzelfde. Als je wel wilt geven, maar niets wilt aannemen is dat je goed recht.

·´¯`·­» evy-leigh «­·´¯*

Hoi Evy,
Ik denk dat je mij niet goed begrijpt. Ik vind het heel belangrijk dat mensen hier wel over nadenken, juist omdat ik denk dat een groot deel van de Nederlanders dat niet doet. Dat voor mij de keus om wel of niet te doneren nooit een issue is geweest betekent uiteraard niet dat het voor een ander niet anders kan liggen. Een weloverwogen keus om het niet te doen respecteer ik uiteraard. Juist met niet nadenken, niet kiezen en drogredenen (geef ik mijn longen straks aan een roker, of mijn hart aan een racist) heb ik moeite.
In de periode dat het concreet in mijn gezin speelde was ik er ook erg mee bezig en droomde ik er zelfs van, maar dat was over het wel of niet accepteren; dat is voor mij dan weer een issue.

Recht om te weigeren

Ik ben wel benieuwd hoe jullie denken over deze variant van keuzevrijheid.
Iemand heeft een oogafwijking die heel goed te behandelen is met een hoornvliestransplantatie, maar zonder die behandeling wordt die persoon blind en daarmee arbeidsongeschikt. Die persoon weigert de transplantatie om principiële redenen en dus moet zijn baas eerst 2 jaar ziektewet betalen (stel klein bedrijf in economische crisis, redt het maar net en kan dit niet dragen) en vervolgens komt deze nog jonge en verder kerngezonde man de rest van zijn leven voor kosten van de gemeenschap. Mag je op deze manier de kosten van jouw principes op de maatschappij afwentelen?

En nu dan?

ik heb na n operatie ook (donor)bloedtransfusie nodig gehad, er werd gesproken of ik donorbot zou krijgen...had ik daar ook nee op moeten zeggen?!En een zaaddonor....?? Hoe denken jullie daar over, als christen zijnde, maakt dat wat uit in dit soort vragen, dat je christen bent?Ook nu-bij leven en welzijn- komen die vragen!

Ik ben christen, en ik ben al donor vanaf mn 14de. Mijn vader overleed toen en wat had ik m graag nog willen houden, wat kon-als hij n donorhart had gekregen!Ik zou ook voor mijn kinderen n donororgaan willen hebben, mocht dat nodig zijn.En voor mijn man....
Dus ja ik wil dus ook geven.
Vol overtuiging. En geenbezwaar-principe lijkt me een goede oplossing. Als je 18 bent moet je beslissen.
Als christen denk ik dat je je lijf mag gebruiken ten goede. Ooit krijg je gewoon weer een gezond lijf, bij de opstanding na de dood. Dan mis je geen orgaan.Die organen worden hier wel gemist!
Ik zal geven en vragen of God ermee wil doen, zoals het in Zijn Plan staat. Niet om zelf voor God te willen spelen, door de dood van die ander te willen uitstellen, maar ik wil die ander een kans geven. Het is aan God om te laten gebeuren wat Hij wil. Daar vertrouw ik blind op.(dus ook aan wie het orgaan gegeven wordt)
Het leven is niet maakbaar. En als God wil dat iemand overlijdt, dan laat Hij zich niet weerhouden door een nieuw orgaan. God heeft altijd het laatste woord.
In dit soort keuzes denk ik vaak aan de Bijbeltekst (N.T.) dat er gezegd wordt dat als je een keuze maakt, ter ere van Hem, de keuze goed is, of het nu een ja of een nee is.
Tot slot: ik leg altijd dit soort levensvragen bij Hem in gebed, en hoop er een antwoord op te vinden/krijgen.Maar mss. is het ook wel mijn eigen verantwoording, wat kies ik en met welk motief?

Rugby

Hier word ik helemaal blij van! Dat jij vanuit een totaal andere levensovertuiging dan de mijne dezelfde afweging maakt en tot dezelfde keuzes komt. Je zegt het heel raak; als mens heb je niet het recht om voor God te spelen, ook niet als je je organen afstaat. Wat er met jou organen gebeurd is in de hand van God (in mijn overtuiging Goden

Tja

Ik snap eerlijk gezegd erg slecht wat de bezwaren tegen orgaandonatie kunnen zijn, vanuit het christendom.
De enige argumenten die ik kan bedenken, zijn mijns inziens niet steekhoudend.
Er is het argument van de intergriteit van het lichaam. Het lichaam zou 'heel' het graf in moeten gaan, zodat het heel op kan staan uit de dood. Maar wat gebeurt er dan met mensen die amputaties en dergelijke hebben gehad? Blijven die ook geamputeerd bij het einde der tijden. En hoe is dit te rijmen met het feit dat graven na verloop van tijd geruimd worden?
Het andere argument is dat je God zou spelen. Je grijpt in in het leven. De orgaanontvangers zouden dood moeten gaan en met het orgaan wordt hun leven verlengd. Tja, ik hoop dat we heel lang doorgaan met ingrijpen in het leven door artsen. Anders wordt de gemiddelde leeftijd weer 40. Een groot deel van mijn familie incluis mijzelf, zou al overleden zijn, als er niet ingegrepen zou zijn in hun leven door de artsen. Ik zie niet in dat een orgaandonatie in dit opzicht anders is dan een andere levensreddende behandeling.
Het argument dat jouw orgaan dan wel eens aan een slecht persoon gegeven zou kunnen worden. Tja, dan ga je oordelen over het recht op leven, van anderen. Dát vind ik dus wel onchristelijk. Dán ga je wel op de stoel van God zitten. Wij hebben het recht niet om te oordelen over een ander.
Ik vind het argument dat je zelf geen orgaan wilt, dus dat dan ook niet hoeft te doneren, matig. Het klinkt een beetje egoistisch: voor wat hoort wat. Ik vind dit argument overigens niets met het christendom te maken hebben.

Wel donoren

Ik ben christelijk maar ik heb geen enkel bezwaar tegen orgaan donatie. Ik zie ook niet goed in wat het bezwaar kan zijn. Wie met orgaan en al wordt begraven vergaat net zo goed tot stof als iemand die zonder orgaan wordt begraven.

Overigens heeft mijn kerk (de rooms-katholieke kerk) ook geen enkel bezwaar tegen orgaan donatie. Niet dat ik mijn mening alleen daar van afhankelijk laat zijn.

Of ik zelf organen zou willen ontvangen is weer een ander verhaal. Principieel heb ik er geen bezwaar tegen maar het hangt natuurlijk zo van de omstandigheden af. En dan bedoel ik meer de verwachte kwaliteit van leven. Religieuze overwegingen spelen daar voor mij geen grote rol in.

Juist vanuit de christelijke geloofsovertuiging vind ik orgaan donatie heel erg te verdedigen. Door je organen te doneren geef je een deel van jezelf zodat een ander een nieuw begin kan maken. Juist als christen leef je vanuit liefde, liefde voor God en voor de medemens. Het is in die liefde dat je elke dag je leven geeft aan God en aan anderen. Het is vanuit die liefde voor God dat je na het leven ook dat laatste van jezelf wat je nog te geven heb kan geven aan je naaste.

Maylise

Okay marieke,

ik kreeg gewoon even de kriebels en het gevoel of ik veroordeeld word om het nog niet gemaakt hebben avn een keuze en er zelfs over tw twijfelen wat ik zou doen of niet doen...
ik snap je ...

Weldoen

Ik heb al een donorcodicil vanaf mijn 14e. Toen was ik nog christen.Een paar jaar later was ik atheist en wat mij betreft maakt het niet uit.Je doet iets voor een ander.Ik kies voor het leven, al ga ik zelf dood.Mooi als ik een ander een groot plezier kan doen.Ik hou ervan om zinloze zaken nog zinvol te maken.
Ik vind dat mensen die bewust geen donor zijn ook achteraan op de wachtlijst moeten als ze zelf een orgaan nodig hebben.

Damajo

Marieke, hoornvlies

Ik vind je vraag best lastig. Op het eerste gezicht zou je kunnen vinden dat iemand die bewust een behandeling weigert en daarmee zijn gezondheid en mogelijkheden benadeeld, zijn recht op hulp en maatschappelijk begrip verspeeld heeft. (Of je er persoonlijk begrip voor hebt staat daar los van. Iedereen mag een mening hebben.) Toch vind ik dat niet. Bij een verzekering ga je uit van het solidariteitsbeginsel. Iedereen zorgt voor iedereen, dus ook voor mensen met een afwijkende mening, of met een geloofsovertuiging waarbij niet elk medisch ingrijpen wordt geaccepteerd, e.d.. Als je voor bepaalde mensen uitzonderingen gaat maken waarmee je ze uit kunt sluiten van de verzekering is het hek van de dam. Als de een uitgesloten kan worden, lukt het bij een ander ook wel.

Marieke

"Mag je op deze manier de kosten van jouw principes op de maatschappij afwentelen?"

Ik vind van wel. Als we het recht op eigen principes en overtuigingen gaan afmeten aan de kosten of baten die ze opleveren, dan is het einde zoek lijkt mij.

Don't take your organs to heaven

Heaven knows we need them here!

Ik ben Christen, en draag een donor codicil bij me. Omdat ik als arts op de SEH af en toe een orgaandonatie meemaak heb ik ook gezorgd dat mijn familie en naast vrienden goed weten dat ik die keus heb gemaakt omdat hun mening zwaar meetelt op het moment dat er in een noodsituatie beslissingen worden gemaakt.

Overigens is er zo'n variatie aan wat voor organen je kan ontvangen als patient dat het heel moeilijk is om nu al te beslissen of je ooit wel of niet een orgaan zult willen ontvangen. Ik heb daar dus geen keus over gemaakt.

Mariel

Niet over nadenken

Ik hoef hier niet over na te denken,
ik geef al sinds 1980 bloed, en omdat het in Belgie normaal was dat je donor was (en geen donor als je een bezwaar bij je droeg) vond ik het maar doodnormaal om mezelf en mijn man hier als donor te registeren, we hebben hierover gepraat en hij als Afrikaan (christen net als ik) hoefde hier ook niet over na te denken, de kinderen moesten wel even slikken maar zeggen ook hun organen te willen afstaan (of hoornvlies etc).
Mijn man had 1,5 geleden een auto ongeluk en toen zag ik het bloed zijn lichaam instromen (van een onbekende donor) en er door zijn drain van de klaplong weer uitstromen, mijn vriendin die toen meewas de eerste avond na het ongeluk moest toen ook even slikken ...

Ships ik begrijp het niet

Ik begrijp het niet helemaal, sorry sorry sorry.
Ik ben christen en een absolute donor (ook beenmergdonor trouwens). Ik zou niet weten waarom ik dat niet zou doen. Ik kan de argumenten gewoon niet bedenken.
Ik heb alle respect voor mensen die twijfelen, dat is echt waar!! Maar ik begrijp het alleen niet. Wat dan echt de bezwaren zijn.
Ik heb nog niet de hele draad gelezen, dat ga ik nu eerst maar eens afmaken.
groetjes Geerke

Geerke

Inderdaad, dat heb ik ook. Ik kan er begrip voor opbrengen dat iemand geen donor wil zijn, dat is ieders eigen keuze. Maar wat die keuze dan met het geloof te maken heeft? Om het even heel oneerbiedig te zeggen: als wij als christenen geloven dat in de hemel alles volmaakt zal zijn, zal het voor God geen moeite zijn om dat orgaan dat ik gedoneerd heb weer even in mij terug te plaatsen. Ik bedoel, als je een wereld kan maken in 6 dagen... (niet cynisch bedoeld!).

Hier wat bezwaren

ik weet wel enkele (christelijke)bezwaren te noemen:
Je mag je lichaam, wat je gekregen hebt van God, niet verminken.
God heeft jou uniek gemaakt, met jouyw mogelijkheden, maar ook met jouw beperkingen. Als god had gewild dat je (bv.) hartklep gezond was, had God het wel gezond gemaakt, al vanaf je geboorte.
Je speel voor God, door te denken de dood tegen te kunnen houden
Als je ziel in je lichaam zit, en je geeft een deel weg, geef je dan (een deel) van je ziel weg? Lichaam en ziek is 1, dat is niet aan de mens om te scheiden. (het zg. ''voortleven'' in een ander)
Je mag de tempel van de Heilige Geest niet ontwijden.
Als je doneert, word je weggereden, op het moment dat het lijkt dat je nog leeft (stekkers erin), en je komt terug bij je dierbaren op het moment dat je ''defintief'' dood bent (stekkers eruit).
De mens bepaalt hiermee dus het moment van sterven, niet God.

Ik zeg niet dat ik het eens ben hiermee, maar ik begrijp de gedachte wel zeker! Ik denk dat het een zeer indiviueel besluit is of je donor wilt zijn.

Rugby

Zodra een mens in leven blijft dankzij 'stekkers', dan ben je al bezig God's plan te doorkruisen lijkt mij. Het is niet het verwijderen van de stekkers waarmee je God's plan doorkruist, want die doorkruis je juist door ze te plaatsen.
Wanneer je de dingen gelooft die jij omschrijft, dan kan het niet anders dan dat je falikant tegen elke vorm van ingrijpen bent. Je zou kunnen stellen dat dan zelfs het stelpen van een slagaderlijke bloeding uit den boze is.
Het verwijderen van een ontstoken blindedarm mag dan ook niet, want hoe je het ook wendt of keert: verminking. Amandelen knippen? Nee natuurlijk. Nagels bijten? Aiaiai. Haren knippen kan ook niet, je scheren, dit alles valt onder het ingrijpen in wat God's plan was met jouw menselijke lichaam.
Persoonlijk voel ik meer voor de opvatting dat God de mens geschapen heeft, maar zich daarbij volstrekt niet op de teentjes getrapt voelt wanneer je af en toe wat eigen initiatief toont. Het bekende verhaal van de man op de rotspunt in zee, die elke vorm van redding afsloeg omdat hij vertrouwde op de Heer. Toen hij verdronk, voor zijn Schepper kwam te staan en die aansprak op het beschaamde vertrouwen antwoordde die: "Ja hallo, ik stuur twee reddingsboten en een helikopter, wat wíl je nou!?"