Waar kun jij je vreugde en blijheid kwijt?
Ik las vanochtend in de Volkskrant een interview met schrijfster Franca Treur. In de laatste alinea memoreerde ze aan de tijd dat ze een krantenwijkje had en 's ochtends heel vroeg op pad ging voor de bezorging. Hoe prachtig ze het vond om de dag te zien ontwaken en hoe vrolijk en blij ze daar van werd. En hoe ze, sinds haar oudgereformeerde opvoeding de rug heeft toegekeerd, ze met deze blijheid niet meer ergens naar toe kan (lees: naar God).
Dit trof me. Ik geloof ook niet in God. Wat doe ik eigenlijk met mijn gevoelens van vreugde? Zo'n opwelling van intense blijheid die je kunt voelen als je bijvoorbeeld je kinderen ziet, of inderdaad het mooie vroege begin van een dag. Ik weet het dus niet echt. Ik sla het ergens op van binnen, of ik vertel het aan iemand, maar ik kan er niet iets of iemand voor bedanken. Hoe werkt dit bij jou?
Chris
Mooie vraag...
... en ik herken dat gevoel van Franca helemaal, met dit verschil dat ik nog steeds in God geloof. Naar mijn idee had ze God niet tegelijk met haar oudgereformeerde opvoeding hoeven 'af te schaffen'; God en haar voormalige geloofsrichting vallen (gelukkig) bepaald niet 1 op 1 samen.
Ik zal het interview eens lezen.
Maar goed, bij mij werkt het inderdaad ook zo dat ik mijn vreugde en verwondering op God richt, als een 'dankUwel!'. En natuurlijk spreek ik mijn vreugde ook vaak uit tegen de mensen die op dat moment bij me in de buurt zijn. Maar gelijk zit daar een beperking, zo'n ervaring is heel persoonlijk, lang niet iedereen raakt ontroerd en verheugd over hetzelfde.
Het is gewoon een geweldig mooi en waardevol moment als je je intens blij voelt door iets wat je overvalt!
Begrijp de vraag geloof ik niet zo goed
Maar ik vind het ook een mooi onderwerp. Mij lijkt een gelukservaring dermate persoonlijk, althans daar gaat het hier geloof ik over, dat je dat niet met iemand hoeft te delen. Het is jouw eigen persoonlijke ervaring en dan voel je niet persé de behoefte om daarover te praten lijkt mij. Ik ben trouwens (helaas) ook een ongelovige.
Ik heb jaren terug eens zo'n ervaring op de top van een berg gehad (skivakantie) en daar op dat moment ook met niemand over gesproken. Later nog wel eens aan mensen verteld als het gespreksonderwerp over vreugdegevoelens ging.
Het is overigens wél heel mooi om het aan anderen te vertellen, puur vanwege de schoonheid van zo'n ervaring. Er is tenslotte al zoveel ellende, dus wat mij betreft, deel zulke ervaringen juist wel met anderen.
En je hoeft toch niet overal expliciet voor te bedanken? Ik denk het feit dat je heel blij ergens van wordt, daarin toont zich toch al je dankbaarheid, je geniet van de mooie ervaring, da's toch geweldig en meer dan genoeg. Eventueel deel je hem nog met anderen zodat die er misschien ook wat blijer of positiever van worden, prachtig toch?
Naast god...
bedank ik ook mijn man, dat ik zo'n gelukkig huwelijk heb,hij ook zo hard werkt voor ons en de kidz... ik dank mijn kinderen dat ze zo leuk en lief, gezellig zijn, ik dank de hond dat ie zo goed luistert. ik dank mn moeder voor de mooie opoeding...Ik dank de arts, door hem kan ik weer lopen...
Ik denk zo
it alles heeft God voor mij mogelijk gemaakt, Hij heeft dit geleid. Maar als ik Hem niet zou kunnen bedanken, zou dus dit bovenstaande overblijven.
Ik ken iemand die ''bid'' voor het eten, maar eigenlijk niet goed weet wie ze bedankt, maar er gewoon even bij wil stilstaan dat ze te eten heeft....
Thank you world
zeg ik dan bij mezelf, en dat werkt prima voor mij. Het is een moment dat je even beseft dat je blij bent dat je bestaat, en daarin heb je dan gelijk een zin van het leven te pakken, imho.
Met dank aan Karl Wallinger van World Party:
Colours scents and symphonies
Fall on me like tears
And time around me stretches back
And forth across the years
Was I sent to see your beauty
Just to please my aching heart
Well I want to say good morning
But I don't know where to start
Thank you world
Dankbaar in het algemeen
Als ik zo'n vreugde- of geluksmoment beleef ben ik gewoon in het algemeen dankbaar dat ik het mag meemaken. Ik denk of zeg als er iets bijzonders gebeurt, bijvoorbeeld de vrijlating van Mandela of de inauguratie van Obama "Dit maken wij toch maar mee!" Zo voelt dat ook als ik een kievit hoor 'kieviten', als ik kikkers tekeer hoor gaan, als ik de geur van fluitekruid ruik... Gewoon algemeen besef dat ik dat moet koesteren en niet voor vanzelfsprekend mag aannemen.
Naast god danken
kan ik mijn blijheid en vreugde enorm goed kwijt in het
maken van muziek.
Zingen en gitaarspelen.
heeeeeeeeeeeeerlijk!
maar bovenal is God toch mijn eerste aanspreek punt daarin
Leuk boek ook
Het is trouwens een leuk boek, van Franca. Lichtvoetiger dan veel andere boeken die zich in 'zware' milieus afspelen. Het heeft iets charmants. Er gebeurt niet zo gek veel in, het zijn allemaal kleine dingetjes, niet van die zware afrekeningen. Wel veel dingen om je over te verbazen.
Zeker een leuk boek!
veel dingen om je over te verbazen? Hm, ik heb naast buren gewoond van dit kerkgenootschap, en alles wat ik las kwam me zeer herkenbaar voor.
Ger.gem.in ned
Gisteren vanwege een bepaalde gelegenheid een kerkdienst meegemaakt in de ger.gem.in Ned.
Nou, als je in die kringen opgroeit, zoals Franca Treur, is het geweldig dat je desondanks blijdschap in je leven ervaart!
Ik kan na afloop van zo'n dienst alleen maar diep zuchten en me enorm verbazen dat er zo enorm veel (jonge!) mensen zitten. Wat vinden ze er?
Ja tonny
dat vraag ik me ook altijd af als ik het gezin van mijn vriendin zie, iedere zondag met haar man en 2 zonen ( nu 22 en 24) 2 x naar de kerk en verder wat lezen. Totdat oudste zoon verkering kreeg met een buitenkerkelijk meisje, hij kocht een flat en ging samenwonen en komt dus niet meer in de kerk. Moeder had hem graag uit huis getrouwd gezien, hij zag wel in dat hij geen enkel prive momnet thuis met zijn vriendin zou hebben en ging dus weg. Hij heeft niet "geluisterd" zoals ze zegt. In de telefonische gesprekken die ik met haar heb ( ik woon niet meer in NL) is het of ik mijn moeder ruim 30 jaar geleden hoor praten , toen ik ging "hokken".
Ik denk dat het heel erg moeilijk is voor de jongelui om eruit te stappen , het is een manier van leven met veel regels en weinig om over na te denken. Maar snappen, na veel gesprekken doe ik het nog steeds niet, maar we kunnen het verder heel goed samen vinden.
Als het alleen dat was...
Als het puur om tweemaal naar de kerk en overdag wat lezen zou gaan, ach nou ja. Een kerkdienst kan heel mooi en inspirerend zijn, een verfrissing voor de ziel 
Als je dat zo ervaart, dan kan dat best tweemaal per zondag.
Maar wat er tijdens de godsdienstoefening die ik meemaakte gezegd wordt; de sfeer die er hangt, de zwartheid, de somberheid, het zware accent op alles wat erg en ellendig is. Juist bepaalde bijbelteksten noemen, die onderstrepen wat de spreker wil zeggen - en op gegeven moment wordt dat voorspelbaar. Geen vleugje dankbaarheid kon ik ontdekken - nou ja, misschien hier en daar in een psalmregel. Op hele noten gezongen, terug in verre eeuwen. Berijming uit de achttiende eeuw in voor mensen van nu nauwelijks begrijpelijk Nederlands.
Ik vind het werkelijk bewonderenswaardig dat Franca ondanks het opgroeien in deze religieuze sfeer zo enorm blij kon zijn!
Inderdaad
dat krijg je er ook allemaal bij..........
De eerste keer dat we terug waren in Nl gingen we bij hen eten, hadden we nooit eerder gedaan. De man des huizes ging voor in gebed ( dat waren de kinderen wel gewend), maar de toon en de woorden waren zo ongewoon dat jongste, toen 5, heel onschuldig vroeg: "X waarom praat je zo raar als je bidt ?".
Ik vind het ook niet te begrijpen, ik zou er zwaarmoedig van worden en dat kan toch niet de bedoeling zijn (volgens mijn geloofsbeleving)?
Het verhaal van Franca ken ik niet, zal het hele draadje even gaan lezen.