Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Even heel bot: wat moeten wij hiermee? je mag van mij best van je afschrijven en wij kunnen zeggen, "rot voor je" en "sterkte" Het staat onder het kopje verlies en verdriet maar heb door je bericht ook geen idee over welke situatie je het hebt..
Maar je hebt natuurlijk hulp nodig in de praktijk en snel ook.. ik hoop dat je dat al hebt of in ieder geval een afspraak met de huisarts hebt gemaakt, evt een doorverwijzing naar een POH GGZ zodat je alvast met iemand anders de zaken op een rijtje kan zetten.
Iemand in het gezicht slaan is wel helemaal buiten alle perken. ( alhoewel ik het ook raar vind dat een collega iets over jouw kind zegt tegen een ander 
)
Ik hoop dat je snel hulp krijgt en zoals al gezegd sterkte 
Dit klinkt als een flinke burn-out. Dat je een collega hebt geslagen is een duidelijk signaal dat je er helemaal doorheen zit. Gewoon maar doorbuffelen en geen aandacht schenken aan je psychische toestand van dit moment gaat geen verbetering brengen, sterker nog, het zal alleen maar erger worden. Mijn advies : Trap op de rem. Sta stil. Meldt je ziek. Ga naar de huisarts voor een doorverwijzing naar de POH-GGZ en praat met de arbo-arts. Neem een paar weken/maanden absolute rust. Praat met je man, vraag of hij je (mentaal) wat extra kan ondersteunen. Sterkte
Ik heb al een tijdje hulp via de POH. Omdat ik aan mijn zelfvertrouwen wilde werken. Het leek ook alsof het een tijdje beter ging, maar nu voelt het net alsof ik alle controle en regie over mijn leven aan het verliezen ben. Alsof ik alles wat ik heb opgebouwd eigenhandig stuk aan het maken ben. Ik schaam me er ook enorm voor. Op mijn werk sta ik nu op non-actief en ben ik naar de bedrijfsarts gestuurd. Maar ik heb geen idee of ik dit nog kan herstellen. Het is ook zo ontzettend niet wie ik ben en al helemaal niet wie ik wil zijn. Ik schrik regelmatig van hoe ik blijkbaar ook kan zijn, van de nare kant van mezelf die dan naar boven komt.
Ik ben zo ontzettend moe. Overdag probeer ik alles thuis zo normaal mogelijk te laten doorgaan en dat lukt vrij aardig, maar er hangt een hele onaangename spanning thuis en dat voelen man en kind ook. Het is een soort spiraal van schuldgevoel, schaamte en overcompenseren.
een collega slaan geeft wel aan dat je er helemaal doorheen zit. Maar ik denk dat het bedrijf en je collega’s dat niet zo zien en alleen de klap beoordelen. Dus dat zal nog wel een staartje krijgen. Dat je je schaamt snap ik goed , maar wie weet kun je een goed gesprek hebben met je collega en de lucht klaren. En je excuus aanbieden natuurlijk.
mijn advies is om met de huisarts over hulp te praten en niet alles zelf doorredeneren en analyseren. Je schrijft hier al een hele tijd en elke actie van jezelf en je gezin lijk je van tien kanten te willen bekijken en analyseren. Je maakt het jezelf zo moeilijk. Neem het leven wat meer zoals het is, en vind van jezelf dat je een geweldige vrouw bent, want dat idee heb ik van je na al je draadjes. En ik denk meer lezers hier.
veel sterkte.
De anderen hebben het ook al gezegd: naar de huisarts en desnoods medicatie voor je spanningen want als je een collega slaat omdat ‘ie iets over je kind zegt, ben je al erg ver over de grens van je eigen emotieregulatie.
Niet wachten. Je bent in nood.
Mija schreef op 04-07-2022 om 18:21:
De anderen hebben het ook al gezegd: naar de huisarts en desnoods medicatie voor je spanningen want als je een collega slaat omdat ‘ie iets over je kind zegt, ben je al erg ver over de grens van je eigen emotieregulatie.
Niet wachten. Je bent in nood.
Nou ja, we weten niet wat de collega gezegd heeft. Ik kan me heel goed situaties indenken waarin ik hetzelfde zou handelen. Dan hoef ik niet eens over spannend te zijn.
Bijtje82 schreef op 04-07-2022 om 18:56:
[..]
Nou ja, we weten niet wat de collega gezegd heeft. Ik kan me heel goed situaties indenken waarin ik hetzelfde zou handelen. Dan hoef ik niet eens over spannend te zijn.
Meen je dat nou? Een collega in het gezicht slaan? Dat zou voor mij echt een no go zijn. Het moet echt heel extreem zijn wat die collega gezegd heeft, wil ik daar begrip voor hebben. Ik heb het ook nog helemaal nooit meegemaakt dat collega’s geweld tegen elkaar gebruiken. Ik sta er ook echt van te kijken dat jij je heel goed situaties kan indenken waarin je dat zou doen.
Mija schreef op 04-07-2022 om 19:40:
[..]
Meen je dat nou? Een collega in het gezicht slaan? Dat zou voor mij echt een no go zijn. Het moet echt heel extreem zijn wat die collega gezegd heeft, wil ik daar begrip voor hebben. Ik heb het ook nog helemaal nooit meegemaakt dat collega’s geweld tegen elkaar gebruiken. Ik sta er ook echt van te kijken dat jij je heel goed situaties kan indenken waarin je dat zou doen.
Nou ja. Ik zou ook niet zomaar slaan, maar weet niet wat er gezegd is en hoe ernstig het is.
Als ze m'n kinderen dood wensen of iets van die strekking en de situatie is op dat moment echt vijandig, dan zou ik best kunnen begrijpen dat iemand uithaalt.
Mensen kunnen elkaar echt de meest nare dingen toe wensen.
Zou ook echt niet gaan meppen als ze een kut opmerking maken als je jong ziet er niet uit met die bril op oid. Dan denk ik, prima joh. Of maak een bottle opmerking terug.
Ik praat het heus niet goed hoor, maar nogmaals we weten niet wat er gezegd is en dus ook niet hoe erg het is. Maar in sommige situaties kan ik het me voorstellen.
Bijtje82 schreef op 04-07-2022 om 20:33:
[..]
Nou ja. Ik zou ook niet zomaar slaan, maar weet niet wat er gezegd is en hoe ernstig het is.
Als ze m'n kinderen dood wensen of iets van die strekking en de situatie is op dat moment echt vijandig, dan zou ik best kunnen begrijpen dat iemand uithaalt.
Mensen kunnen elkaar echt de meest nare dingen toe wensen.
Zou ook echt niet gaan meppen als ze een kut opmerking maken als je jong ziet er niet uit met die bril op oid. Dan denk ik, prima joh. Of maak een bottle opmerking terug.
Ik praat het heus niet goed hoor, maar nogmaals we weten niet wat er gezegd is en dus ook niet hoe erg het is. Maar in sommige situaties kan ik het me voorstellen.
Afijn, het is helemaal niet de bedoeling om nog extra zand in Nox’ wonden te strooien. Ik heb inderdaad geen idee wat er is gezegd en het is overduidelijk dat het echt helemaal niet goed met je gaat Nox. Ga dus niet extra schuldgevoel zitten hebben door wat ik hierover heb gezegd. Dat is helemaal niet nodig. Maar neem wel je eigen noodsituatie serieus genoeg om hulp in te roepen.
Het is me zeker duidelijk dat het absoluut niet goed met me gaat, privé niet, op werk niet, algeheel niet. Ik ben iemand geworden die ik nooit wilde zijn. Op sommige momenten gaat het best aardig en ik probeer vooral mijn kind te ontzien, maar daardoor vangt mijn man vooral de klappen op terwijl hij sowieso al veel opvangt waar het mij niet lukt op emotioneel gebied.
Iemand slaan is vooral een teken van onmacht en van mezelf niet meer onder controle hebben. Ik word boos om alles, zelfs als dat volkomen onterecht is.
Mijn kind is onlangs ziek geweest waardoor ik extra thuis heb gewerkt en verlof heb gehad. Mijn collega zei tegen een andere collega 'dat mijn kind van de mankementen aan elkaar hangt'. En dat is niet aardig, daar had ik absoluut iets van kunnen, mogen en moeten zeggen, maar geweld is niet de oplossing.
Met kind gaat het inmiddels weer de goede kant uit, maar afgelopen week is mijn man aangereden op de fiets en toen hij me vanuit het ziekenhuis daarover belde begon ik alleen maar te vloeken en boos te worden aan de telefoon. Terwijl ik ook gewoon dankbaar kan zijn dat het bij een gebroken pols en flink wat schaafwonden is gebleven. Je kunt er ook van balen zonder boos te worden op de ander. En natuurlijk heb ik daar dan later spijt van, maar het is wel een patroon aan het worden van slecht gedrag, spijt hebben, vergeven worden en het gewoon weer opnieuw doen.
Ik kan soms zelfs boos worden om het eindeloze geduld van mijn man. Net alsof ik zou willen dat hij boos op me zou worden. Maar als hij dan wel een keer boos wordt en aangeeft dat hij soms ook niet meer weet wat hij met me aan moet, vind ik dat ook weer heel beangstigend op een of andere manier. Het voelt alsof alle stabiliteit in mijn leven als een kaartenhuis in elkaar aan het storten is doordat ik er zelf bovenop gesprongen ben en nog steeds bezig ben om het steeds verder de grond in te trappen.
Ik heb morgen een afspraak bij de bedrijfsarts en bij de huisarts en ik ben daar heel erg gespannen voor. Ik ben heel bang dat ik mijn baan kwijt raak en tegelijkertijd betwijfel ik ook of ik er nog wel wil werken en of dat nog wel wenselijk is.
Nox schreef op 04-07-2022 om 22:31:
Ik heb morgen een afspraak bij de bedrijfsarts en bij de huisarts en ik ben daar heel erg gespannen voor. Ik ben heel bang dat ik mijn baan kwijt raak en tegelijkertijd betwijfel ik ook of ik er nog wel wil werken en of dat nog wel wenselijk is.
Heb je die collega al je excuses aangeboden?
Zo nee, dan zou ik dat morgen eerst maar doen.
Verder, ontslag op staande voet is niet makkelijk voor een werkgever. Ik denk dat een keer uit de bocht vliegen door een collega te slaan (als je daar vervolgens wel van inziet dat het niet goed is en je je excuses aanbiedt) lijkt me niet voldoende.
Dus als ze je al zeggen dat je ontslag op staande voet geven, dan zou ik dat niet accepteren. Lijkt me ook niet fijn voor je zelfvertrouwen en financieel ook niet.
Mocht dat gebeuren, dan zou ik meteen (!) naar een gespecialiseerde advocaat gaan of evt. naar een juridisch loket. Die kan je dan helpen om er toch te blijven werken als je dat toch wilt of zodat je het in elk geval 'netjes' met tenminste een vergoeding en opzegtermijn kunt afronden en je tijd hebt om een andere baan te zoeken.
Verder lijkt het me niet verstandig impulsieve beslissingen qua werk te nemen.
Zelfs als je je er zelf ongemakkelijk onder voelt, kan je beter vanuit een baan solliciteren, dan eerst thuis zitten. Tenzij je natuurlijk werk doet waarvan je weet dan de banen voor het oprapen liggen.
Verder is het natuurlijk knap waardeloos dat je je zo beroerd voelt en op het randje (of net eroverheen) balanceert. Hopelijk tref je een goede bedrijfsarts die je helpt eerst tot rust te komen.
Mocht dat niet zo zijn, dan zou ik meteen morgen met de huisarts spreken/een afspraak maken, want zoals je zegt, dit gaat niet goed. En dan door blijven werken, lijkt dan niet verstandig.
Sterkte ermee.
Een bedrijfsarts geeft geen ontslag op staande voet. Die moet beoordelen of je in staat bent om te werken. Nee dus, dat ben je niet. Je bent overspannen, burnout, whatever.
Ik zou toch eens met de huisarts praten en dan met name laten bekijken of er geen fysieke oorzaak aan ten grondslag ligt. Hormonale disbalans (slik je de pil? Daar ging ik van met kussens gooien. Werd wat gedempt met extra vitamine 
, tekort aan ijzer (vermoeidheid), vitamine B en weet ik wat al niet mogelijk is.
Tsjor
Je moet natuurlijk helemaal niet worden ontslagen. Je moet ziekgemeld worden.
Je zou met iets meer afstand naar je eigen ‘slechte gedrag’ kunnen kijken: als jij het voor het zeggen had, zou je je dan zo gedragen? Zou je voor deze situatie kiezen? Nee, natuurlijk niet! Ik zou dus naar de huisarts en de bedrijfsarts ook vooral je eigen verbijstering uitspreken over de situatie waarin je jezelf nu terugvindt en het onbegrijpelijke gebrek aan zelfcontrole dat je ervaart. Als je altijd al een klootzak bent geweest is het wat anders maar dat geloof ik niet want je klinkt geschokt over je eigen ontremde gedrag. Ik heb het idee dat je ook misschien niet helemaal het achterste van je tong laat zien en dat je je wellicht ook wel wat verwarder voelt dan je hier laat blijken? Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten maar ik zou klachten die je ervaart eerlijk op tafel leggen bij je huisarts. Niks meer proberen te verbergen. Want ze moeten doorkrijgen dat er met jou echt iets aan de hand is en dat ze moeten ingrijpen om jou te beschermen.
Er spelen twee zaken die met elkaar te maken hebben, maar de werkgever heeft ook de plicht om de ander te beschermen. Ik zou er maar van uitgaan dat de huisarts begrip heeft en onderzoekt wat er met je aan de hand is: overspannen, ziek, diabetes (van hoge suiker kun je vreselijk onaardig worden).
Maar je werkgever en de geslagen collega hebben waarschijnlijk minder begrip. Dat je dochter ziek was en jij verlof moest nemen is begrijpelijk in jouw ogen, maar voor een werkgever en collega’s soms vervelend. Maar dat rechtvaardigt helemaal niet zijn opmerking.
sterkte, ik hoop dat je je snel beter gaat voelen
