17 oktober 2022 door Caroline Kwint-Schenk
Ken je het gevoel dat je kind iets doet en jij daardoor op het punt van ontploffen staat? En je dan in je hoofd langzaam begint te tellen in de hoop dat de ontploffing wat minder heftig uitpakt? Of dat je niet verder dan drie komt en achteraf denkt: ‘Had ik maar….’
Hoe komt het toch dat je van het ene moment heel relaxed kan zijn en dan door je kind plots op het punt van ontploffen staat? Remco Claassen legt dit in zijn boek ‘Verbaal Meesterschap’ geniaal uit. Overigens heeft dit boek in de basis niets met opvoeden te maken, maar ik heb de natuurlijke drang om alles wat ik lees over persoonlijke ontwikkeling door te vertalen naar opvoeden. Remco omschrijft dat emoties in onze hersenen worden gevormd door de Amygdala. Hij legt uit hoe dit normaliter amandelvormige klompje neuronen binnen no time kan veranderen in een grote pulserende rode bloemkool.
Dit proces gebeurt bij iedereen met grote regelmaat en bij ouders wellicht nog het meest. Eigenlijk heel menselijk. Alleen jammer dat de gevolgen soms niet te overzien zijn. En dus is het wel handig om die bloemkool zo nu en dan te temmen. Zo ervaarde ik dat van de week toen mijn man vreemde witte vlekken op het aanrechtblad constateerde. Op het moment dat hij dat zei, bleef mijn lieve amandel nog redelijk in tact. Ik had het namelijk ook gezien en me voorgenomen om de keuken weer eens grondig schoon te gaan maken. Het bleek echter niets met onze schoonmaakkwaliteiten te maken te hebben, na wat geboen bleven de vlekken zichtbaar. Zoonlief maakte zich los van zijn huiswerk (waar niet al te veel voor nodig is overigens) en vroeg quasi nonchalant: ‘Wat is er dan?’ en hij kwam kijken. De blik die ik in zijn ogen zag, was niet duidelijk te doorgronden. Dus zei ik: ‘Als je weet waar het door komt, dan hebben we liever dat je het gewoon zegt. We worden heus niet boos. Als we weten waar het door komt, weten we misschien hoe we het op kunnen lossen.’ Ook onze dochter was er inmiddels bijgekomen. Ze keken elkaar in de ogen en toen kwam de aap uit de mouw: “Nou ja, tja, …… Je weet toch dat we ons gister wat liepen te vervelen? Nou ja, toen stoeiden we wat en ging mijn stressballetje kapot. Ennnuhh tja toen dacht ik ‘Dat maak ik zelf wel even’. Dus dat heb ik gedaan, maar oepsie dat ging niet helemaal goed. Maar we hebben het heel goed opgeruimd hoor!” Ik: “Nou lieverd, heel goed denk ik niet want anders zaten die vlekken er nu toch niet?” Mijn zoon: “Nou ja, zoals je ziet hebben we het uitgeveegd (inderdaad er zat niet een klein vlekje, maar meerdere grote witte vegen op het aanrechtblad!), maar tja het was secondenlijm en dat ging niet zo goed weg…”. Dat was het moment dat mijn amandel met een flits van het licht veranderde in een rode bloemkool! “Je weet toch dat je niet alleen met secondenlijm mag werken? Waarom heb je er niet op zijn minst wat onder gelegd? We waren gewoon thuis dus je had ons toch om hulp kunnen vragen? Waarom heb je het niet gelijk gezegd?”
Gelukkig waren dit enkel nog gedachten die door mijn hoofd flitsten en was ik nog zo helder van geest dat ik me bedacht dat ik beter eerst mijn rode bloemkool even kon temmen. En wel door ‘rustig’ tot 10 te tellen. Je hoort dat mensen wel vaker zeggen en dat is niet voor niets. De eerste reactie die in je opkomt, kan je namelijk niet sturen. Maar die reactie duurt slechts 9 seconden. Daarna heb je weer een mogelijkheid om te beslissen hoe je met deze situatie omgaat. Dus ik dacht ‘adem in, adam uit’. En gelukkig kon ik weer helder nadenken. Als ik namelijk dit soort zinnen zou uitkramen, zou hij de volgende keer niet nogmaals opbiechten wat er is gebeurd. Ik heb hem bovendien beloofd niet boos te worden. En laten we eerlijk zijn, ik baal gigantisch van het blad, maar er zijn ergere dingen nietwaar? En dus verkoos ik de goede band met mijn zoon en zijn eerlijkheid boven een keukenblad. Ik ben al wat blij dat hij me nog zo enorm in vertrouwen neemt als het gaat om meisjes, dingen die er gebeuren in de app-groep, zijn onzekerheden en wat al niet meer dus het is het me niet waard om dat op te geven.
Hij is overigens daarna zelf met aceton, schuurmiddel en wat al niet meer aan de slag gegaan. Vooralsnog met weinig resultaat, maar ach mijn man is het ooit ook overkomen en met de tijd is het weggevaagd en kunnen we nu niet meer achterhalen waar het zat. Dus misschien duurt het een jaartje en worden we elke dag herinnerd aan deze dag waarop we beide belangrijke lessen hebben geleerd.
