10 september 2004 door Ietje Heybroek
Ik ben 21 jaar en heb nu vier jaar een relatie met mijn vriend van 35 jaar. Uit een eerdere relatie heeft hij een dochter van bijna 16 jaar en samen hebben we een zoontje van bijna 2 en een dochtertje van 3 jaar. Door problemen wonen we niet meer officieel samen maar we hebben nog wel een hechte relatie.
Het gaat eigenlijk heel goed, behalve op het gebied van de dochter van mijn vriend. Ik heb het altijd goed met haar kunnen vinden en dingen voor haar gedaan die haar ouders eigenlijk moesten doen (naar de dokter, de ggd, de oogarts, enz.) Ik ging met haar naar de stad en de bios; ik deed van alles met en voor haar.
Ik heb nu besloten dat ik haar te oud vind om weekenden bij ons slapen en vakanties bij ons door te brengen. Ook negeert ze ons totaal. Ze draagt haar bril niet (tegen onze wil in) en ze fietst nog laat over straat, terwijl wij haar hebben gezegd dat wij haar liever brengen, zodat ze tenminste geen risico's neemt.
Ik heb jeugdzorg ingeschakeld omdat haar moeder geen regels stelt en zij niet luistert. Ze laat zich nooit zien bij haar broertje en zusje, terwijl ze om de hoek op school zit en het halve schooljaar uitval heeft gehad.
Dat zijn allemaal dingen die me irriteren en die me vertellen dat ze in feite schijt aan ons heeft. Kortom: ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen ligt, maar het helpt toch niets. Daarom had ik besloten dat ze niet meer verplicht hoefde te komen maar gewoon kon komen als ze me even belde, want ik wilde nu eens zelf kunnen beslissen of ik zin in haar had.
Nu heeft mijn vriend achter mijn rug om met haar afgesproken. Ze heeft grote ruzie met hem gehad. Hierdoor was ik haar en haar onschuldige zielige gedoe zo zat, dat ik heb gezegd dat ik haar voorlopig even niet wilde zien, om na te kunnen denken over hoe nu verder te gaan.
Nu zitten de moeder van mijn vriend, en zijn ex, en zijn ex-schoonouders met zijn dochter van alles te verzinnen om mij om te praten, en om te stoken tussen mijn vriend en mij, wat ze tot nu toe gelukkig niet is gelukt.
Mijn vraag: ben ik nu te streng als ik zeg dat ik haar helemaal niet meer hoef te zien?
Veel mensen hebben moeite om een relatie te hebben met een partner die al een of meerdere kinderen uit een eerdere relatie heeft. U bent verliefd geworden op hem en niet op zijn kind. Het kost tijd om samen een stiefgezin te vormen: gemiddeld 4 tot 7 jaar. En af en toe kunt u het gevoel hebben dat u buitengesloten wordt, als uw vriend er is met zijn dochter. Samen hebben zij immers al een geschiedenis van 16 jaar.
Helaas kan niemand een vader zijn kind onthouden. Het is natuurlijk moeilijk voor u, maar een vader zal over het algemeen toch zijn dochter willen blijven zien. Stelt u zich maar voor dat iemand u zou vragen om uw kinderen niet meer te zien. Dat is een onmogelijke vraag.
Ik kan me goed voorstellen dat u – na alles wat u gedaan heeft voor uw stiefkind – boos bent, nu zij zich niet meer aan de regels houdt. Misschien komt het omdat ze in de puberteit zit en pubers overtreden nu eenmaal regels. Ze vragen om grenzen. Is ze misschien boos omdat u Bureau Jeugdzorg hebt ingeschakeld?
Een tijdje terug deed u nog veel met haar en dat ging goed. U zou zich kunnen afvragen of u haar niet meer wilt zien, of dat u gewoon boos op haar bent.
Ik zou adviseren om met haar te praten, als u dat nog kunt, en haar te vertellen wat u dwars zit. Misschien kunt u haar vragen waarom ze zich niet meer aan de regels houdt. En misschien vertelt zij u dan dat zij het moeilijk vindt dat haar ouders gescheiden zijn, en dat ze zich daardoor zo raar gedraagt. Lastig gedrag van jongeren kan namelijk betekenen dat ze niet goed weten hoe ze met een situatie om moeten gaan.
En bedenk, tenslotte, dat heel veel stiefouders zich meer irriteren aan hun stiefkinderen dan aan hun eigen kinderen!
Sterkte ermee!
