6 november 2009 door Joanna Sandberg
Mijn dochter is nu 4 maanden oud en ik heb uitzicht op een andere baan als zij 6 maanden oud is. Voor die baan zou ik regelmatig (tot 2 maanden per jaar) voor een paar dagen tot één week naar het buitenland moeten.
Mijn man werkt halftijds en neemt na mijn verlofperiode (tot haar 6e maand) de zorg halftijds op zich. Ze zal 3 halve dagen naar de crèche gaan, daar ik 0,8 fte werk.
Ik vraag mij af of het schadelijk is voor een baby als een van de ouders in de eerste levensmaanden/jaren onregelmatig afwezig is?
Het is niet schadelijk als een van de ouders onregelmatig afwezig is, mits dat maar niet te lang duurt (niet langer dan 5 à 6 dagen van huis), en als er in ieder geval één stabiele verzorger is (in dit geval uw man) die voor continuïteit zorgt.
Ook de crèche is in uw geval geen probleem. Uw dochter gaat daar drie halve dagen naartoe, wat beslist niet te veel is. Veel jonge kinderen – en ook baby's – gaan drie of meer dagen naar de crèche.
Ook hoeft u niet bang te zijn dat uw kind zich niet aan u hecht, vooropgesteld dat u – zoals gezegd – niet te lang wegblijft.
Het gaat niet zozeer om de kwantiteit maar meer om de kwaliteit van het contact. Het is dus wel zaak dat u zich echt bezighoudt met uw kindje als u thuis bent.
Wel kan het zo zijn dat uw kindje in de loop der tijd meer naar uw man gaat toetrekken omdat die er altijd is.
Eigenlijk komt u zelf nu een beetje in de traditionele vaderrol, en uw man wat meer in de moederrol. Vroeger lagen de rollen vast, en was de man de kostverdiener die eventueel op reis ging voor zijn werk. Denkt u zich eens in: als het niet goed zou zijn voor kinderen als een ouder af en toe weg is, dan zouden we veel gemankeerde volwassenen hebben!
Waarom ging – en gaat – dat meestal goed? Omdat ook een (goede) traditionele vader zich met zijn kinderen bezighoudt, regelmatig dingen met ze doet, betrokken is, samen met zijn vrouw beslissingen neemt over de opvoeding, etc., ook al is hij veel van huis.
Tegenwoordig gaat dat natuurlijk nog makkelijker dan vroeger. Met name wanneer kinderen ouder worden, kan de ouder die vaak van huis is met allerlei communicatiemiddelen contact met ze houden.
Ik kan me voorstellen, gezien uw vraag, dat u benieuwd bent hoe de hechting verloopt in het eerste jaar van uw baby.
U bent nog niet op reis tot uw dochtertje 6 maanden is. Tot dat moment heeft zij zich al behoorlijk aan u (en uw man) kunnen hechten. Ze raakt vertrouwd met uw geur, uw stem, uw manier van aanraken, voeden, spelen, zingen, lachen, troosten, etc. Voor een baby is het heerlijk om met rust en regelmaat (lees: vaste gewoontes) en veel lichamelijk contact opgevoed te worden. Vanzelfsprekend hoort de traditionele reinheid ook nog steeds thuis in dit rijtje.
Ook zal uw kindje merken dat haar vader en moeder haar verschillend – ieder op zijn eigen manier – vasthouden, anders met haar spelen (vaders vaak wat wilder dan moeders), etc. Toch zal ze zich aan u beiden hechten.
Voor de hechting is het dus belangrijk dat ouders door hun wijze van omgaan het kind vertrouwen en dus veiligheid geven. Als ouder moet je je verplaatsen in je kindje en gaan leren aanvoelen en begrijpen wat dit specifieke kind nodig heeft.
Vanaf ongeveer 8 maanden wordt de baby eenkennig en kan hij gaan huilen als hij zijn ouder niet meer ziet. Want als hij de ouder niet ziet, dan is die ouder er niet meer.
Pas vanaf ongeveer 10 maanden gaat de baby snappen (vanwege de ervaring die hij heeft opgedaan) dat als hij een ouder niet ziet, die ouder er nog wel degelijk is en ook terug komt. Dat betekent dat het kindje vertrouwen in de ouder heeft gekregen dat die weer terugkomt. En dát betekent dat het kindje gehecht is geraakt.
Dit hechtingsproces loopt nog wel door tot ongeveer het 2e jaar.
De cruciale vraag is uiteindelijk of u het zélf kunt verdragen dat uw man degene zal zijn die de eerste mijlpalen gaat meemaken, zoals de eerste woordjes en de eerste stapjes...
