1 januari 2000 door Sanderijn van der Doef
Mijn oudste dochter is bijna 2,5 jaar. Een poosje geleden heb ik haar verteld hoe alles heet en hebben we samen bekeken waar het zit (poepertje, gaatje, plasser en clitoris). Stom genoeg is de laatste term nogal hardnekkig in haar geheugen gegrift en nu ik haar af en toe half-bloot laat rondlopen in verband met haar zindelijkheidstraining, staat zij duidelijk te vertellen dat zij een clitoris heeft en waar die zit.
In eerste instantie vond ik het wel best. Ze heeft net zoveel recht als een jongetje om bezig te zijn met haar lijf, ook al hoeft ze dan niks vast te houden om er mee te hoeven plassen, maar toch... Zo af en toe schaam ik me een gat in de grond als ze weer met haar clitoris loopt te strooien. Wat is wijsheid?
Allereerst mijn complimenten dat u bij het uitleggen van de geslachtsdelen aan uw dochter ook de clitoris hebt genoemd. Het is gebleken dat dit orgaan (toch niet onbelangrijk in het seksuele leven van een vrouw), zelden wordt benoemd door ouders in de seksuele opvoeding. Daaraan ligt waarschijnlijk schaamte ten grondslag, omdat de functie van de clitoris in feite alleen maar met lust (en lustbevrediging) te maken heeft. En dat is iets wat ouders het moeilijkste onderdeel van de seksuele opvoeding vinden.
Maar goed, uw dochter kent op haar tweede al de naam en het bestaan van dit belangrijke orgaan (iets wat heel veel vrouwen zelfs op volwassen leeftijd nog niet weten). Het uitleggen waar de clitoris voor dient komt later wel.
Het feit dat zij nu haar kennis van dit mooie woord te pas en onpas wil uitdragen, moet je zien als iets waar zij trots op is. Zo'n moeilijk woord kan zij al zeggen, en misschien vindt ze het ook wel een mooi of grappig woord. Zodra ze een ander woord heeft geleerd dat ook zo grappig klinkt (en wat natuurlijk ook bepaalde reacties uitlokt bij volwassenen) zal ze zich daarop gaan concentreren.
Ik zou met haar nu verder gaan met de ontdekking van haar lichaamsdelen en wie weet komt u weer een leuk woord tegen. Het woord clitoris verbieden of afleren is echt niet nodig, want het gaat vanzelf over. Bovendien zou het zonde zijn als ze dit mooie woord niet meer zou mogen zeggen. Ze mag er best nog even trots op zijn (en u als moeder ook).
