17 december 2004 door Ietje Heybroek
Mijn zoontje (bijna 5 jaar) is na de scheiding (hij was toen anderhalf) om de twee weken een weekend bij mij en mijn huidige partner. We wonen inmiddels een half jaar samen, en mijn zoontje is gek op haar. Alleen op momenten van pijn, bij ongelukjes of ander verdriet, wil hij altijd naar mij.
Ook heeft hij de neiging om te manipuleren (zoals het faken van pijntjes), om mij dingen te laten doen in plaats van mijn partner. Dat is jammer, omdat ik de opvoedingstaak wil delen met mijn partner.
Hoe los ik dit op? Is het bijvoorbeeld verstandig om mij in die situaties totaal afzijdig te houden, om hem zo de boodschap te geven dat hij het ook prima met mijn partner af kan? Of moet ik bij pijn of verdriet toegeven aan zijn verlangen dit met mij delen? Ik vind het in ieder geval wel een naar gevoel er niet voor hem te zijn.
Het wordt misschien een beetje eentonig, met name voor de lezers die deze rubriek al langer volgen, maar bij al dit soort vragen geldt altijd het standaard-advies: heb geduld en gun uw kind de tijd om te wennen aan zijn stiefouder. U woont pas een half jaar samen, en het vormen van een stiefgezin kost nu eenmaal veel tijd. Door de bank genomen 4 tot 7 jaar!
Wat ik ook al vaker genoemd heb, is mijn advies aan stiefouders om eerst de kat uit de boom te kijken. Elke volwassene neemt nu eenmaal zijn of haar eigen opvoeding mee in een relatie, juist in een relatie met kinderen.
In de tijd dat uw partner observeert hoe het gaat tussen u en uw zoon, ziet zij waarschijnlijk ook dingen die zij anders zou willen doen. Uw partner kan zich dan afvragen: "Kan ik mij vinden in deze manier van opvoeden, of is het beter om eerst nog eens goed te bespreken waar we het over eens zijn en wat ik als stiefouder anders zou willen doen."
Het is belangrijk om daar samen over te praten en om het samen eens te worden over een eenduidige manier van opvoeden. Anders ontstaan daar later beslist irritaties en ruzies over.
Voor uw zoontje is de situatie veranderd. Sinds een half jaar heeft hij opeens een stiefmoeder. Dat hoeft niet bezwaarlijk te zijn, maar het kost wel tijd voor haar om het vertrouwen van uw kind te winnen.
Bij u, zijn vader, voelt uw zoon zich veilig. Daarom zal hij voorlopig nog wel naar u toekomen als hij pijn of verdriet heeft. Dat mag. U hoeft uw zoon niet geforceerd naar uw partner te sturen. Na verloop van tijd zal hij ongetwijfeld wel uit zichzelf naar haar toegaan.
Maar er is meer. Hij moet u delen met zijn stiefmoeder. Dus: om aandacht te krijgen van u, gaat hij pijntjes en verdriet faken. Op zich is dat heel normaal. Voor kinderen is de aandacht van hun (eigen) ouders immers van levensbelang, zeker wanneer ze een van hen maar eens in de twee weken zien.
Hoe kun je daar het beste mee omgaan?
Als uw zoontje pijntjes en verdriet voorwendt om uw aandacht te krijgen, kunt u zeggen dat u hem heel lief vindt, maar dat hij ook gewoon kan vragen om de aandacht die hij wil. Dat hij daarvoor niet hoeft te doen alsof hij pijn heeft.
Daarnaast kunt u natuurlijk af en toe iets leuks met hem alleen gaan doen. Gevraagd of ongevraagd.
Door uw zoon aandacht te geven, én hem de tijd te gunnen om te wennen aan zijn stiefmoeder, kan hij vanzelf meer naar haar toetrekken en kan zij op den duur taken van u overnemen.
Maar ook uzelf lijkt tijd nodig te hebben om uw taak volledig over te dragen aan uw partner, zonder dat u het gevoel krijgt er niet te zijn voor uw zoon.
