25 april 2025
Ik heb spijt dat ik moeder ben geworden en dat ga je natuurlijk niet op het schoolplein zeggen
Er zijn zinnen die je gewoon niet uitspreekt. Zeker niet als moeder. Zinnen die botsen met alles wat we verwachten van ouderschap. Zinnen die je inslikt omdat je weet als je dit hardop zegt, kijkt niemand je ooit nog hetzelfde aan.
Maar ik ga het toch zeggen: Ik heb spijt dat ik moeder ben geworden**.**
Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Ik houd zielsveel van ze. Intens. Als ze ziek zijn, voel ik paniek tot in mijn botten. Als ze slapen, kijk ik naar ze met een soort melancholie waar ik geen woorden voor heb.
Maar dat betekent niet dat ik moederschap fijn vind. Dat betekent niet dat ik er opnieuw voor zou kiezen.
Ik voel me vaak opgesloten in mijn eigen leven
Sinds ik moeder ben, voelt het alsof mijn wereld kleiner is geworden in plaats van groter. Alles draait om schema’s, zorgen, plannen, regelen, troosten, haasten, vegen, vouwen. Mijn hoofd is nooit meer leeg. Mijn lijf is nooit meer van mij alleen. Tijd voor mezelf? Bestaat niet meer.
Ik dacht al dat het zwaar zou zijn. Natuurlijk. Maar ik had nooit verwacht dat het zo intens, zo uitputtend, zo allesoverheersend zou voelen. En niemand had me echt voorbereid op dat gevoel van verlies. Niet van mijn kinderen, maar van mezelf.
Het schuldgevoel is slopend
Want ik weet wat mensen denken als ze dit lezen. Wees blij dat je kinderen hebt. Er zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Ze zijn maar even klein.
Ja. Dat weet ik. En toch verandert dat niets aan mijn gevoel.
Ik voel me schuldig omdat ik soms de dagen aftel. Omdat ik tijdens vakanties verlang naar stilte. Omdat ik soms met jaloezie kijk naar vrouwen zonder kinderen die zomaar de deur uit kunnen, een boek kunnen lezen zonder onderbreking, een leven kunnen leiden waar nog ruimte in zit.
Ik voel me schuldig tegenover mijn kinderen, die hier niet om gevraagd hebben. Die het verdienen om een moeder te hebben die niet op haar tandvlees loopt. Die met oprechte energie kan spelen, lachen, koken, voorlezen, zonder telkens te denken: Ik wil even verdwijnen.
Ik ben een goede moeder, maar niet de juiste
Ik zorg goed voor ze. Ze komen niets tekort. Ze krijgen liefde, veiligheid en structuur. Maar diep van binnen weet ik: Ik had het niet moeten doen. Als ik eerlijk ben, had ik het moederschap te veel geromantiseerd. Ik dacht dat het mij compleet zou maken, maar ik verloor een stuk van mezelf.
En het ergste van alles is, dat ik dit eigenlijk niet mag zeggen want dan ben je ondankbaar, koud en egoïstisch.
Maar ik ben ook gewoon een mens. En ik heb een keuze gemaakt die ik, als ik terug kon in de tijd, níét opnieuw zou maken. Niet omdat mijn kinderen niet goed genoeg zijn, maar omdat ik niet de moeder ben die ze verdienen. En dat besef doet pijn — elke dag een beetje.
Dit is geen oproep tot medelijden
Ik schrijf dit niet omdat ik zielig ben. Ik schrijf dit omdat het bestaat. Omdat er meer vrouwen zijn zoals ik, die zich verstopt hebben achter grapjes over wijn en wallen, terwijl ze elke avond denken: Wat als ik een andere afslag had genomen?
Dit verhaal eindigt niet met: “Maar ik zou ze voor geen goud willen missen.”
Want soms wil ik ze missen. Even. Een uur. Een week. Een leven.
En dat maakt me geen monster. Dat maakt me een moeder. Een moeder met spijt.
