Een bewust alleenstaande ouder
Hallo Allemaal,
Mijn naam is Kris. Ik ben 24 en al druk bezig met oriënteren in de wereld van BAM -ouderschap. Het belangrijkste is er…de wens om moeder te worden genoeg liefde om te geven, een leuk huisje en een prima baan (pedagogisch medewerker met kinderen van 0-4 jaar).
Na dit besproken te hebben met wat mensen die dichtbij staan, is mijn wens gegroeid. Nu is het geen traject waar je morgen in kan rollen, en wil ik zelf ook eerst een half jaar - een jaar. Voelen of dit is wat ik echt wil en me verdiepen in alles wat er bij komt kijken.
en daar heb ik jullie help bij nodig. Ik ben opzoek naar contact met mensen die het bewust alleenstaande ouder zijn en jullie adviezen, tips, verhalen wat kan verwachten, voor en na delen en waar ik rekening mee moet houden. Er staat veel op internet maar mensen met de ervaring in de wereld van (BAM) ouderschap. voel ik me prettiger bij.
(Als iemand goede sites, boeken, tijdschriften weet hoor ik dat ook graag)
super bedankt!
fijne dag vandaag.
Groetjes K.
Malibu2 schreef op 14-07-2022 om 12:43:
[..]
Eens.
De twee bewust alleenstaande moeders die ik ken zijn door het zaad van een homoseksuele vriend zwanger geworden. De kinderen wonen bij de moeders, maar in beide gevallen weten de kinderen wie de vader is en die komt ook langs op verjaardagen ed.
De geadopteerde kinderen die ik ken hebben het heel lastig gehad met het niet weten wie de biologische ouders zijn. Dat zou voor mij reden zijn om te kiezen voor een bekende donor
Ook eens... ik zou dat nog een betere optie vinden dan een anonieme donor. Als je dan toch die kant op wil gaan.
Ja in Nederland is het verplicht dat donors bekend zijn en een klop op de deur kunnen verwachten. Maar ik vraag me dan altijd af, dan ontmoet je biologische vader en dan is hij een persoon die alles is wat jij als moeder nooit zou hebben gewild.
Phieuw... ik zou heel erg uitkijken daarmee. Kies dan inderdaad voor een homosexuele vriend of echtpaar, dan kun je ook de lasten samen delen ( en de lusten)
KrisM.97 schreef op 14-07-2022 om 11:15:
Als ik mijn droomman dan tegen kom en het is echt mijn droomman accepteert hij dat ik een kind heb en dat ik voor mijn doel/droom ben gegaan.
Zo werkt dat in de praktijk niet. Als je straks 30 bent met een peuter, dan zullen mannen van 30-35 die single zijn in veruit de meeste gevallen nog geen kind hebben, omdat ze daar sowieso geen zin in hebben, of omdat ze nog op zoek zijn naar iemand om kinderen mee te krijgen en dan zal men toch liever kiezen uit de vele vrouwen rond de 30 die alleen een kinderwens hebben.
Mannen die al kinderen hebben (dat is dan vooral 40+) zullen veel vaker wel openstaan voor een vrouw die al een kind heeft.
Ik hoop dat je ten aanzien van het alleen opvoeden van een kind minder door een roze bril kijkt. Het is zwaar om het helemaal alleen te doen en dan heb ik het nog niet eens over de mogelijkheid dat je ook nog eens een kind kan krijgen die extra zorg nodig heeft. En dat is met zijn tweeën al heel zwaar.
KrisM.97 schreef op 14-07-2022 om 12:28:
[..]
Mag ik vragen wat jij denkt wat mijn eventuele kind of een kind met maar 1 ouder mist?
De andere ouder.
Natuurlijk kan 1 ouder ook, maar het is een feit van algemene bekendheid dat kinderen in eenoudergezinnen het gemiddeld gezien veel minder goed doen.
Stichting Meer dan gewenst is opgericht om meer informatie, maar ook steun, en contact te genereren voor mensen die op een niet-standaard wijze ouder(s) willen worden. Het is redelijk gericht op LHBTI'ers, maar zeker niet verplicht.
Wellicht kun je daar ook contacten opdoen met andere wensouders. Voor alleenstaande mannen zijn de mogelijkheden helemaal beperkt. Je moet dan wel afspraken maken over wat je van elkaar verwacht, erkenning, gezag, omgang etc. Als je echt alleen een donor wil, is dat misschien niet helemaal the place to be.
Ik zou wel nadenken over eventuele complicaties en tegenvallers. Zowel bij jou als bij je kind. Het leven is niet volledig maakbaar.
KrisM.97 schreef op 14-07-2022 om 12:21:
[..]
Vroeger was het zo normaal om op je 20ste ouder te worden. Tegenwoordig is het tegen de 35 dat iedereen ineens ouder worden omdat ze zijn "uitgefeest".
Vroeger - door de eeuwen heen! - hing de leeftijd waarop een vrouw doorgaans haar eerste kind kreeg in sterke mate af van de sociale groep waartoe zij behoorde. Die leeftijd verschilde dus. Ik zie geen aanleiding om te denken dat dat nu anders is.
Het doorslaggevende criterium bij de keus om aan een kind te beginnen is idealiter of je in staat bent om er goed voor te zorgen. Financieel en in alle overige opzichten.
Rozi schreef op 14-07-2022 om 11:18:
[..]
34 te oud, serieus?
Ik kreeg mijn kinderen pas toen ik 35+ was maar snap het wel als mensen dat voor zichzelf te oud vinden.
Vergis je niet: vanaf je 30e loopt je vruchtbaarheid terug (gemiddeld genomen - bij sommige eerder, bij andere later).
Nu sta ik er trouwens alleen voor met 2 pubers - mijn man overleed op z’n 45e. Ik kan dus niet zeggen hoe het is om BAM te zijn, wel dat ik alleenstaand ouderschap loodzwaar vind. Maar mijn kinderen en ik hebben er dan ook nog een traumatische ervaring op zitten en zijn aan het rouwen. dat is heel anders als het je bedoeling is om het alleen te doen.
DS1971 schreef op 14-07-2022 om 14:21:
[..]
De andere ouder.
Natuurlijk kan 1 ouder ook, maar het is een feit van algemene bekendheid dat kinderen in eenoudergezinnen het gemiddeld gezien veel minder goed doen.
Waar baseer je dat op? Heb je een bron voor die algemene bekendheid?
Belangrijk lijkt mij dat er onderscheid gemaakt wordt naar stabiliteit van het gezin en de manier waarop het een eenoudergezin is geworden. Scheiding of overlijden heeft grote impact en vertekent het beeld.
Leene schreef op 14-07-2022 om 14:02:
[..]
sociaal gezien misschien niet maar medisch gezien wel. Op je 35e ben je al voor de helft minder vruchtbaar dan op je 20e! dat vergeten heel veel mensen. Natuurlijk hangt het er van af hoe vruchtbaar je bent. De helft van super vruchtbaar is nog steeds heel goed, maar voor sommige vrouwen is het wachten totdat "je er aan toe bent" de reden dat er geen kinderen meer komen of met heel veel vruchtbaarheidsbehandelingen. "een slimme meid krijgt haar kind op tijd"
Dus op zich is het niet zo gek als je op je 24e klaar zou zijn voor een kind.
Máár ik heb tijdens mijn vorige baan wel gezien hoe vreselijk zwaar het is om alleen een kind te krijgen, daar vergis je je enorm in ben ik bang. Het is 24/7. En inderdaad veel mensen die zeggen je te helpen, maar is dat ook zo als je eenmaal een baby hebt? En bovendien valt er veel niet te plannen, wat doe je als je een huilbaby krijgt, wat als je kind ziek wordt, als je er doorheen zit en er is niemand die even je kind van je over kan nemen. Gewoon eventjes zodat jij lekker lang in bad kan liggen.Als je naast je ouders of andere familie woont( en die zijn welwillend en gezond)is het te overwegen. Als dat niet zo is, zou ik toch heel even mijn wensen aan de kant zetten en even diep ademhalen, je bent immer nog geen 34..
Er zijn hier mensen die kritisch zijn op hun besluit en dat wil je niet horen. Het is inderdaad ook niet je vraag.
En toch wil ik je een overweging meenemen.
Je schrijft dat als kinderen zich kunnen hechten het goed komt met het kind en dat dit niet persé hun biologische vader ( of ouders) hoeven te zijn. Dat ben ik met je eens!.
Sterker nog ik heb genoeg situaties gezien waarin een alleenstaande moeder het beter deed dan een vader en moeder samen. En toch ..heeft iedereen de behoefte om zijn of haar vader te leren kennen. Als je nu ook weer leest van die gynaecologen die hun eigen zaad hebben gebruikt en hoeveel nageslacht sommigen hebben verwekt en hoe ingrijpend dat is voor die kinderen. ( en natuurlijk je mag hopen dat dit niet meer zo voorkomt, maar als je kinderen loskoppelt van liefdevolle seksualiteit dan loopt je risico's op ontsporingen) Kijk uit dat je niet alleen onderzoeken leest die jou gelijk ondersteunen. Of dat je zegt "maar sommige alleenstaanden doen het beter dan stellen samen" ( klopt echt, heb ik al eerder gezegd) maar kijk uit dat je je niet alles daarmee goed praat. Hoe erg het ook is om geen kinderen te krijgen, je kunt een kind ook niet claimen "omdat je daar nu eenmaal recht op heb"Oké met het risico dat je me nu uitspuugt... wil ik je deze overwegingen toch meegeven.
bedankt voor je reactie. Alleen er voor staan is pittig, dat snap ik. Je moet 2 "rollen" op je nemen en dat is veel. Ik snap wat je zegt over de dat er niet veel te plannen valt en dat er niet altijd ruimte is om even tot jezelf te komen. Dat is zeker iets wat ik mee neem. Maar heeft niet elke ouder (of je nou alleen of samen een kindje hebt) af en toe met de handen in het haar zit en ook radeloos is? Ook moeder/vaders die samen opvoeden kunnen niet altijd alles uit hun handen vallen, oppas regelen en even een middagje voor zichzelf hebben. Zitten aan elk soort ouderschap niet haken en ogen en negatieve punten.
Ik ben ook nog aan het oriënteren, dus hoe en welk traject ik ga volgen is nog helemaal niet te spraken. Ik vind het wel belangrijk dat mijn eventuele kind, in de toekomst zijn vader kan leren kennen. Daar heeft hij/zij recht op.
Ik zal er zeker op letten dat ik het mezelf niet goed praat of alleen de mooie dingen zie. dat doe ik zeker niet. Een huil baby of een kindje met een "stoornis", is zeker iets waar ik rekening me houd, want dat maakt het extra zwaar. Maar dat is ook zwaar als ik straks 30 ben.
Het heeft zo veel voor en na- delen, tegenstrijdige feiten en gedachtes. Dat si de reden dat ik aan het uitzoeken ben of het iets voor mij is.
Het duurt daarbij nog even voor ik eventueel wil starten, echt zwanger ben (want je weet nooit of het gelijk raak is). Je bent al zo een paar jaar verder. Dus ik doe rustig aan en kijk wat goed voelt voor mij.
ik weet in ieder geval, dat een mijn eventuele kindje, een mooi en liefdevol leven kan bieden.
Als je met zijn tweeën bent, ook na een scheiding, kun je een verdeling maken. Zo werken mijn man en ik beide vier dagen en zijn we één dag thuis voor kind. Zo hebben we in ieder geval beide een ochtend 'voor onszelf' als kind op school zit. We hebben ook nog wel eigen hobby's/bezigheden. En je kunt makkelijker voor elkaar invallen als er een keer wat is. Een afspraak, ziekte van jezelf of je kind.
Stel je krijgt een kind. Ga je dan minder werken of gaat je kind mee naar jouw opvang? Indien je minder gaat werken, redt je het dan financieel nog allemaal. Want; minder inkomen en meer kosten. Heb je een huurhuis, is huursubsidie misschien een mogelijkheid. Heb je een koophuis, dan is dat niet zo.
Je ouders, werken die zelf nog? Hoe jonger je zelf bent, hoe groter die kans is.
Ik zou, met de beste wil van de wereld, niet weten hoe ik het de eerste tijd had moeten redden zonder mijn man. Mijn bevalling was een spoedkeizersnede en ik was heel erg ziek. Mijn herstel duurde lang. Dochter heeft een paar maanden in de couveuse gelegen. Heel veel zorgen gehad. Ze is er godzijdank goed doorheen gekomen en ontwikkelt zich nu normaal, maar dat had net zo goed ook anders kunnen zijn. Als je kind intensieve zorg nodig heeft of 'een gebruiksaanwijzing' heeft, kun je niet zomaar iedereen als oppas vragen. En dit zijn echt gewoon dingen die je kunnen overkomen. Je hoopt het niet en je gunt het niemand. Maar het kan wel. Je hoeft daar niet bij voorbaat vanuit te gaan. Maar op het moment dat het gebeurt, is er geen weg terug. Uiteindelijk is het voor ons wel, ondanks alle pijn, ellende, zorgen en verdriet, meer dan alles waard geweest.
Ik vind je nog heel dromerig klinken. Maar heb je al op Facebook gewoon gezocht naar groepen van bam moeders? Of op instagram gekeken naar de hashtag bammoeder, singlemom, alleenstaandemoeder etc? Ik vermoed dat je zo vast wel mensen vindt die het traject aan het doorlopen zijn of hebben doorlopen.
Edit: Engelse optie #singlemombychoice geeft meer opties dan Nederlandse versie uiteraard.
blauwevrouw schreef op 14-07-2022 om 14:36:
[..]
Waar baseer je dat op? Heb je een bron voor die algemene bekendheid?
Belangrijk lijkt mij dat er onderscheid gemaakt wordt naar stabiliteit van het gezin en de manier waarop het een eenoudergezin is geworden. Scheiding of overlijden heeft grote impact en vertekent het beeld.
Ik zou zeggen, google eens: 'kind in eenoudergezin presteert slechter'.
Dat het beeld vertekent door scheiding en overlijden van een ouder zou prima een verklaring kunnen zijn, alleen ben ik nog niet eerder iets van onderzoek tegengekomen waaruit dat blijkt. Heb jij dat wel gezien, of vermoed je dat dit zo is?
Het zal natuurlijk wel ook invloed hebben (en ik ben een gescheiden ouder, dus mij past ter zake het boetekleed), maar dat kinderen in een bewust gekozen situatie van eenoudergezinnen het net zo goed doen als kinderen die opgroeien in een gezin met twee ouders betwijfel ik.
Juist ook de rol van de vader blijkt heel belangrijk te zijn voor de ontwikkeling van kinderen (wat meteen ook een hele goede motivatie is voor vaders om die rol met twee handen aan te pakken) en nog het meeste bij meisjes. En sowieso helpt het altijd om meerdere perspectieven mee te krijgen. Is bij (tijdelijke) uitval van een ouder het probleem minder groot.
Ik spreek ook een beetje vanuit mijzelf (N=1, ik weet het). Mijn vader is overleden toen ik jong was en dat heeft op mij een enorme impact gehad.
Daarmee wil ik geenszins zeggen dat de traditionele manier de enige juiste is, maar het is echt wel iets om even heel goed over na te denken (en ik lees een beetje tussen de regels door dat to . Zoals anderen ook al aangaven, het zou wellicht heel goed zijn om zoiets te doen met een bekende donor die ook een rol kan spelen in het leven van het kind.
Al ken ik helaas ook uit mijn omgeving een situatie waar de alleenstaande moeder en het homostel, die samen de zorg delen enorme ruzie hebben gekregen. Maar goed, vele gescheiden echtparen bewijzen dat ook de traditionele variant dat risico in zich heeft.
Hoe dan ook: to doet er mijns inziens verstandig aan om zich te realiseren dat er meer is dan het plaatje dat je ziet met de roze bril.
DS1971 schreef op 14-07-2022 om 14:21:
[..]
De andere ouder.
Natuurlijk kan 1 ouder ook, maar het is een feit van algemene bekendheid dat kinderen in eenoudergezinnen het gemiddeld gezien veel minder goed doen.
Komt dat niet wellicht door de gevolgen van een scheiding? Of omdat een ouder is overleden? Of bedoel je echt BAM-kinderen?
DS1971 schreef op 14-07-2022 om 15:10:
[..]
Ik zou zeggen, google eens: 'kind in eenoudergezin presteert slechter'.
Iemand die, als men vraagt om cijfers, zijn reactie begint met 'Google eens', neem ik per definitie niet serieus. Wie stelt moet bewijzen en dan stuur je niet iemand het Googlebos in.
Geen partner wel een kinderwens.
Dat vond ik een heel prettig boek. Daar worden ook alle aspecten doorlopen; wil ik dit echt, kan ik het (financieel, praktisch, opvang ed), mag ik het (wat zijn de gevolgen voor kind enz).
DS1971 schreef op 14-07-2022 om 15:10:
[..]
Ik zou zeggen, google eens: 'kind in eenoudergezin presteert slechter'.
Dat het beeld vertekent door scheiding en overlijden van een ouder zou prima een verklaring kunnen zijn, alleen ben ik nog niet eerder iets van onderzoek tegengekomen waaruit dat blijkt. Heb jij dat wel gezien, of vermoed je dat dit zo is?
Het zal natuurlijk wel ook invloed hebben (en ik ben een gescheiden ouder, dus mij past ter zake het boetekleed), maar dat kinderen in een bewust gekozen situatie van eenoudergezinnen het net zo goed doen als kinderen die opgroeien in een gezin met twee ouders betwijfel ik.
Juist ook de rol van de vader blijkt heel belangrijk te zijn voor de ontwikkeling van kinderen (wat meteen ook een hele goede motivatie is voor vaders om die rol met twee handen aan te pakken) en nog het meeste bij meisjes. En sowieso helpt het altijd om meerdere perspectieven mee te krijgen. Is bij (tijdelijke) uitval van een ouder het probleem minder groot.
Ik spreek ook een beetje vanuit mijzelf (N=1, ik weet het). Mijn vader is overleden toen ik jong was en dat heeft op mij een enorme impact gehad.
Daarmee wil ik geenszins zeggen dat de traditionele manier de enige juiste is, maar het is echt wel iets om even heel goed over na te denken (en ik lees een beetje tussen de regels door dat to . Zoals anderen ook al aangaven, het zou wellicht heel goed zijn om zoiets te doen met een bekende donor die ook een rol kan spelen in het leven van het kind.
Al ken ik helaas ook uit mijn omgeving een situatie waar de alleenstaande moeder en het homostel, die samen de zorg delen enorme ruzie hebben gekregen. Maar goed, vele gescheiden echtparen bewijzen dat ook de traditionele variant dat risico in zich heeft.
Hoe dan ook: to doet er mijns inziens verstandig aan om zich te realiseren dat er meer is dan het plaatje dat je ziet met de roze bril.
Die roze bril heb ik niet op hoor. Ik snap dat het traject zwaar is, er tegenslagen kunnen zijn zoals ziekte, heftige bevalling, kindjes met extra zorg, huil baby, minder tijd voor jezelf er zijn heel veel dingen die niet te plannen zijn en er bij komen kijken als je (alleenstaande) ouder word. Het is echt heel heftig om alleen staande ouder te zijn, niemand om op terug te vallen als je niet weet wat je moet doen of welke keuze je moet maken, Niet je partner uit bed kunnen stoten en zeggen dat hij wel is mag gaan.
Ik zit nog in de fase van infomeren dus kom zeker ook de mindere kanten tegen van BAM zijn. Je hebt een dubbele "rol" voor je kind. En dat is pittig, opvoeden is het moeilijkste wat er is, want het is iets wat zo belangrijk is, maar waar geen handleiding voor is.
Vooral het eerst jaar lijkt me heftig, flessen, structuur, veel plannen ivm. slaapjes en voeding. Het is geen roze geur en maneschijn! daar ben ik me van bewust.
Maar moederschap vind ik zo mooi en ik kan mijn kind genoeg liefde, aandacht en de basis behoefte bieden. Dat vind ik belangrijk, en alle slapeloze nachten, huil/driftbuien en daarbij mijn eigen emoties, en af en toe radeloos zijn etc...kan ik aan.
Maar er zijn daar in tegen ook mooie dingen.
dus de roze bril, heb ik al lang weg gegooid...en kijk naar beide kanten van het ouderschap
