Een bewust alleenstaande ouder
Hallo Allemaal,
Mijn naam is Kris. Ik ben 24 en al druk bezig met oriënteren in de wereld van BAM -ouderschap. Het belangrijkste is er…de wens om moeder te worden genoeg liefde om te geven, een leuk huisje en een prima baan (pedagogisch medewerker met kinderen van 0-4 jaar).
Na dit besproken te hebben met wat mensen die dichtbij staan, is mijn wens gegroeid. Nu is het geen traject waar je morgen in kan rollen, en wil ik zelf ook eerst een half jaar - een jaar. Voelen of dit is wat ik echt wil en me verdiepen in alles wat er bij komt kijken.
en daar heb ik jullie help bij nodig. Ik ben opzoek naar contact met mensen die het bewust alleenstaande ouder zijn en jullie adviezen, tips, verhalen wat kan verwachten, voor en na delen en waar ik rekening mee moet houden. Er staat veel op internet maar mensen met de ervaring in de wereld van (BAM) ouderschap. voel ik me prettiger bij.
(Als iemand goede sites, boeken, tijdschriften weet hoor ik dat ook graag)
super bedankt!
fijne dag vandaag.
Groetjes K.
goedemorgen TO
Ik ben een bewust alleenstaande moeder van twee kinderen. Via een donor.
Wat een topic is dit zeg! Op heel veel posten wil ik reageren: heeeel zwaar, oververmoeid, te jong, je zal wel minder gaan werken, alleen te doen met vangnet, alle ouders onderschatten het eerste jaar, voor 25 te jong, na 35 te oud, mannen moeten je niet meer met kind etc etc.
Mijn hemel, je wil een kind, net zoals alle andere ouders van alle mensen die rondlopen.
Mijn ervaring met twee kinderen, de jongste via een Deense donor;
Ja ik ben alleenstaand. Maar bewust? Niet echt. Ik had een man naast me leuk gevonden maar ik ben sowieso niet van huisje boompje beestje dus toen ik met 35 alleen was, heb ik het alleen gedaan.
Na zes pogingen zwanger, via een kliniek. Gewoon in eigen cyclus, geen eisprong hoeven op te wekken. Ik vond het traject niet lang, niet zwaar, niet moeilijk, ik vond het vooral spannend op een goede manier. En ik voelde me dankbaar dat dit kan ik Nederland, zelfs nadat de vijfde keer een miskraam werd.
Ik heb weinig tot geen achterban. De eerste week alleen met kraamzorg en oudste dochter waren geweldig! Wat een rust. En eerlijk, dat is niet minder geworden. Ik heb een mega makkelijk kind. Sliep, dronk en keek rond, en dat was het. De keren dat ik 's nachts mijn bed uit moest zijn op twee handen te tellen. Nu sta ik er zelf ook heel rustig is. Liet haar niet huilen en heb haar veel bij me gedragen. Niet dat dat dé oplossing is voor alles, voordat daar iets op gezegd wordt, ik zal vast een dosis geluk hebben gehad. Inmiddels is ze twee en zegt nee. Precies volgens het boekje. Maar we hebben vooral veel lol. Ze kan gekke bekken trekken voor de camera...hilarisch
Ja ik weet, een makkelijk eerste jaar is eerder uitzondering dan regel, maar dat kan ook he.
Ik werk nu weer fulltime en de gastouder waar kind heengaat heeft dezelfde opvoedingsstandaarden als ik. Mijn oudste ging er jaren naartoe en voordat ik het traject startte heb ik gevraagd of zij plek had voor mijn tweede. Dat was geen probleem, ze is een soort van oma voor mijn kinderen. Dat vond ik wel heel belangrijk.
Oh en mannen die je niet meer willen? Hou op schei uit. Dat heb ik zo vaak gehoord en de afgelopen tien jaar heb ik niet te klagen gehad. Integendeel.
To, anderen vinden altijd wat van keuzes van anderen. Maar jij leeft voor jou, jij moet doen wat jij moet doen.
EmmaT schreef op 16-07-2022 om 08:15:
"Wat je omschrijft over de gesloten gezinnen heb ik vaker gehoord. Lijkt me heel naar om mee te maken".
Ja, dat was naar. Wat ook naar was: mijn dochter werd op de bso een keer door een ander kind aangesproken: "Jouw moeder krijgt van de regering geld voor de opvang omdat ze alleen is. Mijn moeder moet daarvoir werken". Wie leert zijn kind zoiets? Kind bleef niet lang meer op de bso.
Later hoorde ik dat het zo'n moeder was die zelf de kinderopvang blijkbaar betaalde want alleen haar inkomen ging eraan op. Gestopt met werken en later gescheiden. Zit ze alsnog alleen moeder te wezen met een uitkering op een flatje. Lekker puh, zegt mijn volwassen dochter nu (en ik ook).
Je krijgt wel een beetje haren op je tanden hoor
Tjongejonge, wat een opmerking van dat kind. Dat lijkt me heel kwetsend.
Dan denk je inderdaad: lekker puh als ze dan later in een zelfde situatie beland.
EmmaT schreef op 15-07-2022 om 23:54:
[..]
Mijn hemel! Denk je nou serieus dat er mensen rondlopen die blij zijn dat ze niet hebben gekozen voor bewust alleenstaand ouderschap omdat ze er in geval van dood en zwaar gehandicapt hun omgeving er wel eens mee zouden kunnen belasten?
Dat is toch een volstrekt onrealistische overweging die niemand maakt?
Ik zei dus in mijn eerst post al, even alleen de negatieve punten. Je moet alles overdenken, dus ook dit. Het leven gaat niet over rozen. En als je een bam wilt worden, dan zul je de dingen extra zwaar moeten laten wegen omdat het jouw keuze is en niet perse die van een ander.
Dat geldt trouwens ook als je een volkomen gezond kind achterlaat.
KrisM.97 schreef op 16-07-2022 om 07:56:
[..]
Je doet nu net of alleen oma’s (en opa’s hoop ik) kunnen oppassen. Maar er zijn nog broers, zussen, vrienden etc.
Maar uiteindelijk heb ik er dan voor gekozen om moeder te worden en hoeft niet iedereen zich daar op aan te passen (ja dan zal het drukker worden als er even niemand in de buurt is)
Daarbij vind ik het gek dat je zegt je legt druk op iemand zijn schouders”. Hoezo, als mensen het aanbieden en je af en toe een keer kan vragen of iemand kan oppassen…welke druk leg ik er dan op? Ik vraag ze niet om mogelijk “vervangend” vader te worden of vaste dagen op te passen.
Het ging om uitval in mijn geval. Er is een verschil tussen af en toe eens invallen of oppassen en eigenlijk geen keuze meer hebben en de complete zorgtaak moeten overnemen.
Maar nogmaals, ik zei al expres alleen negatieve punten te benoemen omdat dat soort dingen vaak toch vergeten wordt. En dat is prima, want de kans dat het nodig is zal waarschijnlijk klein zijn, maar zal in je keuze toch meegenomen moeten worden.
"Oh en mannen die je niet meer willen? Hou op schei uit. Dat heb ik zo vaak gehoord en de afgelopen tien jaar heb ik niet te klagen gehad. Integendeel."
Haha, ja echt 
. Mijn droomman kwam pas toen mijn dochter volwassen was. Een liefdesbaby was echt geen optie meer, al zouden we willen.
De droomman was toen ik mijn kind kreeg echt een gepasseerd station. Argumenten dat je daarop zou moeten wachten kwamen gewoon niet binnen.
Inderdaad vermoeiend dit topic. To: oriënteer je bij mensen die weten waar je het over hebt.
Bijtje82 schreef op 16-07-2022 om 08:23:
[..]
Ik zei dus in mijn eerst post al, even alleen de negatieve punten. Je moet alles overdenken, dus ook dit. Het leven gaat niet over rozen. En als je een bam wilt worden, dan zul je de dingen extra zwaar moeten laten wegen omdat het jouw keuze is en niet perse die van een ander.
Dat geldt trouwens ook als je een volkomen gezond kind achterlaat.
Heb jij dat dan niet overwogen dan toen je je kinderen kreeg?
EmmaT schreef op 16-07-2022 om 08:29:
"Oh en mannen die je niet meer willen? Hou op schei uit. Dat heb ik zo vaak gehoord en de afgelopen tien jaar heb ik niet te klagen gehad. Integendeel."
Haha, ja echt
De droomman was toen ik mijn kind kreeg echt een gepasseerd station. Argumenten dat je daarop zou moeten wachten kwamen gewoon niet binnen.
Inderdaad vermoeiend dit topic. To: oriënteer je bij mensen die weten waar je het over hebt.
Dit vind ik dan wel weer jammer.
We zijn hier over het algemeen allemaal een ouder, samen dan wel alleenstaand.
Argumenten als je bent te jong, zijn inderdaad nonsense. Je bent zo oud als je je voelt en iedereen ontwikkeld zich anders.
Maar verder zijn de meeste argumenten gewoon iets om mee te nemen, of je nu Bam bent of niet. Alleen als je Bam wilt worden, zul je de dingen net even extra moeten overdenken. Al wordt er in de meeste gevallen helemaal niet nagedacht bij het krijgen van kinderen. We doen het wanneer we er klaar voor denken te zijn en in de meeste gevallen komt het ook wel goed.
EmmaT schreef op 16-07-2022 om 08:33:
[..]
Heb jij dat dan niet overwogen dan toen je je kinderen kreeg?
Mijn eerste kwam door de pil heen en ik ontdekte dit pas na 20 weken. Dan is er weinig meer te overdenken.
We wisten al dat we geen geweldige achterban zouden hebben, dus ik ben toen minder gaan werken.
Bij de 2 daaropvolgende hebben we eerst alle financiële zaken tig keer berekend, maar wist ook al dat er niemand structureel voor onze kinderen zou zijn.
En nu 12 jaar later zijn we uit elkaar. Hebben we beide zorg voor de kinderen.
Verschil is nu alleen wel dat mijn moeder vlakbij is komen wonen omdat ze alleen is en niet meer werkt. Dus mocht het eens nodig zijn dan zouden ze daar terecht kunnen. Mijn schoonmoeder destijds deed altijd moeilijk, behalve als het om de zoon van zijn broer ging. Die is zielig, dus dan kan het wel.
Bijtje82 schreef op 16-07-2022 om 08:42:
[..]
Dit vind ik dan wel weer jammer.
We zijn hier over het algemeen allemaal een ouder, samen dan wel alleenstaand.
Argumenten als je bent te jong, zijn inderdaad nonsense. Je bent zo oud als je je voelt en iedereen ontwikkeld zich anders.
Maar verder zijn de meeste argumenten gewoon iets om mee te nemen, of je nu Bam bent of niet. Alleen als je Bam wilt worden, zul je de dingen net even extra moeten overdenken. Al wordt er in de meeste gevallen helemaal niet nagedacht bij het krijgen van kinderen. We doen het wanneer we er klaar voor denken te zijn en in de meeste gevallen komt het ook wel goed.
Mijn beeld is dat koppels 'zomaar' kinderen krijgen. Gewoon omdat ze dat willen, omdat ze zoveel van elkaar houden, omdat het wel goed zal komen en zelfs omdat dat nu eenmaal de volgende stap is na samenwonen. Of vanwege 'oeps'. Mijn ervaring is dat juist BAM moeders alles al 100x overdacht hebben voordat ze er überhaupt aan beginnen. En ze kunnen ook niet 'zomaar' zwanger raken. Dat maakt de stap ook al veel bewuster. Dat zie je ook bij TO; die opent ook niet voor niks dit topic. Ik geloof graag dat bewust alleenstaande moeder niet slaat op bewust alleenstaand, maar op bewust moeder.
Meesje schreef op 16-07-2022 om 09:07:
[..]
Mijn beeld is dat koppels 'zomaar' kinderen krijgen. Gewoon omdat ze dat willen, omdat ze zoveel van elkaar houden, omdat het wel goed zal komen en zelfs omdat dat nu eenmaal de volgende stap is na samenwonen. Of vanwege 'oeps'. Mijn ervaring is dat juist BAM moeders alles al 100x overdacht hebben voordat ze er überhaupt aan beginnen. En ze kunnen ook niet 'zomaar' zwanger raken. Dat maakt de stap ook al veel bewuster. Dat zie je ook bij TO; die opent ook niet voor niks dit topic. Ik geloof graag dat bewust alleenstaande moeder niet slaat op bewust alleenstaand, maar op bewust moeder.
Koppels kunnen toch ook gewoon een sterke wens tot voortplanting hebben?
Battle-Royale schreef op 16-07-2022 om 09:11:
[..]
Koppels kunnen toch ook gewoon een sterke wens tot voortplanting hebben?
Precies, en dan doen ze dat. Terwijl alleenstaanden meestal wel 100x alle aspecten wegen en herwegen en dan nog eens overdenken voordat ze de stap zetten.
Meesje schreef op 16-07-2022 om 09:14:
[..]
Precies, en dan doen ze dat. Terwijl alleenstaanden meestal wel 100x alle aspecten wegen en herwegen en dan nog eens overdenken voordat ze de stap zetten.
Ja, en alleenstaanden worden ook nog eens doodgegooid met argumenten als: pas maar op dat het geen terrorpeuter wordt, of: pas maar op dat je je omgeving met perfecte gezinnen niet belast.
Meesje schreef op 16-07-2022 om 09:14:
[..]
Precies, en dan doen ze dat. Terwijl alleenstaanden meestal wel 100x alle aspecten wegen en herwegen en dan nog eens overdenken voordat ze de stap zetten.
Ja dat snap ik nu ik de prijzen van sperma heb gezien.
Bij alleenstaanden, stellen van gelijk geslacht en ook stellen waar ivf nodig is, is het een meer bewuste keuze dan wanneer het spontaan gebeurt.
Maar alleen ben je kwetsbaarder dan met twee. Geen probleem mits je alles goed regelt en je leven afstemt op het feit dat er geen andere ouder is om op terug te vallen.
MaxiMonster schreef op 16-07-2022 om 08:16:
goedemorgen TO
Ik ben een bewust alleenstaande moeder van twee kinderen. Via een donor.
Wat een topic is dit zeg! Op heel veel posten wil ik reageren: heeeel zwaar, oververmoeid, te jong, je zal wel minder gaan werken, alleen te doen met vangnet, alle ouders onderschatten het eerste jaar, voor 25 te jong, na 35 te oud, mannen moeten je niet meer met kind etc etc.
Mijn hemel, je wil een kind, net zoals alle andere ouders van alle mensen die rondlopen.
Mijn ervaring met twee kinderen, de jongste via een Deense donor;
Ja ik ben alleenstaand. Maar bewust? Niet echt. Ik had een man naast me leuk gevonden maar ik ben sowieso niet van huisje boompje beestje dus toen ik met 35 alleen was, heb ik het alleen gedaan.
Na zes pogingen zwanger, via een kliniek. Gewoon in eigen cyclus, geen eisprong hoeven op te wekken. Ik vond het traject niet lang, niet zwaar, niet moeilijk, ik vond het vooral spannend op een goede manier. En ik voelde me dankbaar dat dit kan ik Nederland, zelfs nadat de vijfde keer een miskraam werd.
Ik heb weinig tot geen achterban. De eerste week alleen met kraamzorg en oudste dochter waren geweldig! Wat een rust. En eerlijk, dat is niet minder geworden. Ik heb een mega makkelijk kind. Sliep, dronk en keek rond, en dat was het. De keren dat ik 's nachts mijn bed uit moest zijn op twee handen te tellen. Nu sta ik er zelf ook heel rustig is. Liet haar niet huilen en heb haar veel bij me gedragen. Niet dat dat dé oplossing is voor alles, voordat daar iets op gezegd wordt, ik zal vast een dosis geluk hebben gehad. Inmiddels is ze twee en zegt nee. Precies volgens het boekje. Maar we hebben vooral veel lol. Ze kan gekke bekken trekken voor de camera...hilarisch
Ja ik weet, een makkelijk eerste jaar is eerder uitzondering dan regel, maar dat kan ook he.
Ik werk nu weer fulltime en de gastouder waar kind heengaat heeft dezelfde opvoedingsstandaarden als ik. Mijn oudste ging er jaren naartoe en voordat ik het traject startte heb ik gevraagd of zij plek had voor mijn tweede. Dat was geen probleem, ze is een soort van oma voor mijn kinderen. Dat vond ik wel heel belangrijk.
Oh en mannen die je niet meer willen? Hou op schei uit. Dat heb ik zo vaak gehoord en de afgelopen tien jaar heb ik niet te klagen gehad. Integendeel.
To, anderen vinden altijd wat van keuzes van anderen. Maar jij leeft voor jou, jij moet doen wat jij moet doen.
Als TO geen kritiek wil krijgen moet ze haar vragen op een ander forum/Facebook groep of weet ik het wat zetten.
Iedereen maakt keuzes in het leven en daar kan kritiek op komen. Maken man en ik ook mee. Daar kun je over nadenken, moet ik er iets mee of verwerp ik het of houd ik me doof. Klaar!
Ik merk dat deze discussie me toch wat doet. Niet met de onzin argumenten ( althans ik vind het onzin argumenten) dat ze te jong is. ( Beter dat de gemiddelde leeftijd van moeders lager zou worden) of ' je gaat zeker minder werken'. Zolang ze zelf haar broek op kan houden is dat toch prima.
Waar ik wel moeite mee heb is de enorme maakbaarheid gedachte.. ik wil een kind en als het dan niet rechtsom gaat dan maar linksom. Lukt het niet in Nederland dan maar naar het buitenland. Of dat kind later nu wel of niet de vader kan ontmoeten,als ik een kind weet ik het waar vandaan haal, dondert niet als IK maar een kind krijg.
En ik snap het enorme verlangen naar een kind. Had ik zelf ook, was eind 30 toen ik een kind kreeg ( met een leuke man die ook nog eens een topvader bleek) toch vond ik niet dat ik zelf een kind mocht regelen in de jaren daarvoor en ik wist niet of het mij gegeven zou zijn en ik heb er ook echt verdriet van gehad.
Er worden hier allerlei argumenten aangehaald: 'alleenstaande moeders doen het vaak beter. Ik had een man en ben gescheiden, ik stond er ook alleen voor want mijn man deed niets' etc etc. Ja dat is waar hoor heb ik zelf ook gezien in mijn werk. Maar moet je je dan vergelijken met mensen waar het niet goed bij gaat/gegaan is.
De vraag die op de bodem hiervan ligt is of je een kind mag ' organiseren' omdat het nu eenmaal kan. En let wel dat gaat dus niet alleen over bewust alleenstaande moeders..maar ook over het echtpaar ( vrouw 40 man 60 en al volwassen kinderen) die ik ben tegengekomen in het Britse ziekenhuis waar ik werkte. Zwanger van een kind door eicel en zaaddonatie..Dood en doodziek was ze. Zwangerschaps vergiftiging waar je meer kans op hebt als je ouder bent en het kind wat je bij je draagt niets is van je.( Biologisch gezien). Draagmoeders uit landen die arm zijn etc.. moet alles wat kan??? Ik vind na al die jaren gezondheidszorg van niet.
En dan al die afstamming vragen van kinderen. Er was een nieuwsitem over die gynaecoloog uit Barendrecht die weet ik het hoeveel kinderen heeft verwekt waardoor je , in theorie, met een. Halfbroer of halfzus een relatie kan krijgen. Maar niemand zegt wat over die moeders. Want alles moet maar kunnen en dat moet ' iedereen zelf weten' en als je daar wat van vindt ben je een ' onverdraagzame trut'
Daar heb ik moeite mee! Niemand vraagt wat aan die kinderen..en natuurlijk natuurlijk dat kunnen mijn kinderen ook zeggen niemand vraagt erom om geboren te worden. En het zou goed zijn als stellen meer hun best doen voor elkaar. Vechtscheidingen zijn funest voor kinderen. Zeker! Kun je beter bij een alleenstaande moeder opgroeien.
Maar mag je een kind doelbewust een vader onthouden om jij een kind wil. Mijn antwoord toen voor mijzelf en nu nog is nee. Mag je de gezondheidszorg met alle probemen en geldzorgen nog meer belasten zoals dat Britse echtpaar met de eicel en sperma donatie. Nee denk ik ook niet. Mag je een arme moeder uit een Oosteuropees land vragen draagmoeder te zijn voor een enorm bedrag. ...nee dat al helemaal niet. En dan je kinderen op te zadelen met afkomst vragen?
En TO.en maximonster ik zeg niet dat jullie kinderen ongelukkig zullen zijn of je geen goede moeder bent/zal zijn.
Maar ik denk wel dat je over die onderliggende vragen moet nadenken
Meesje schreef op 16-07-2022 om 09:07:
[..]
Mijn beeld is dat koppels 'zomaar' kinderen krijgen. Gewoon omdat ze dat willen, omdat ze zoveel van elkaar houden, omdat het wel goed zal komen en zelfs omdat dat nu eenmaal de volgende stap is na samenwonen. Of vanwege 'oeps'. Mijn ervaring is dat juist BAM moeders alles al 100x overdacht hebben voordat ze er überhaupt aan beginnen. En ze kunnen ook niet 'zomaar' zwanger raken. Dat maakt de stap ook al veel bewuster. Dat zie je ook bij TO; die opent ook niet voor niks dit topic. Ik geloof graag dat bewust alleenstaande moeder niet slaat op bewust alleenstaand, maar op bewust moeder.
Ja koppels krijgen vaak ook te ondoordacht kinderen. Of beter gezegd, houden er te weinig rekening mee dat een kind krijgen een druk op je relatie kan leggen. En dat je soms door moet gaan op alleen het feit dat je trouw wilt zijn meer dan dat je nu nog een passie volle relatie hebt. Maar dat die passie en liefde ook weer kunnen opbloeien later als je uit de kleine kinderen bent. Daar mag wel eens wat meer aandacht aan besteed worden.
Maar dat er van alles fout kan zijn met koppels die kinderen krijgen neemt niet weg dat je de onderliggende vragen van bewustallestaand ouderschap niet moet beantwoorden ( zie ander post)
