Huis gekocht, twijfels en sombere gedachten

Je klinkt ontevreden en het lijkt alsof je dat niet uit. Op je werk misschien niet en nu bij het huis niet. Maar dat je ondertussen wel hele hoge eisen hebt, want zelfs een verstandig besluit over zwangerschap kan nu even niet. 
Wake up call; Ook 34-35-36 jaar is echt nog niet te laat om zwanger te worden en een jaar investeren in jezelf, huis en relatie is nu echt  geen overbodige luxe.
Tijd om jezelf uit te spreken, om te beginnen tegen je vriend. Hoe kunnen jullie er samen voor zorgen dat dit huis een thuis wordt en hoe ga je dat bereiken. Niet boos (al snap ik dat wel), maar echt onderzoekend. Wat is dringend. Welke keuze passen nu beter (dakkapel of badkamer), en wanneer gaan jullie de trap fixen. En hoe kun je hem helpen om te doen wat nodig is, en wat kun jij zelf doen. Maar ook, niet onbelangrijk, wat verwacht je van hem en wat kan hij voor jou doen. 

Biebel schreef op 30-09-2021 om 20:13:

Wake up call; Ook 34-35-36 jaar is echt nog niet te laat om zwanger te worden

Niet dat ik het een goed idee vind om zwanger te worden wanneer de relatie niet goed loopt, maar over de leeftijd zou ik toch niet zo luchtig doen...

"Vrouwen tot 30 jaar hebben zo’n 25% kans om meteen zwanger te worden, 80 tot 90% is binnen een jaar zwanger. Deze kansen zijn gehalveerd op je 35e en nemen daarna nog meer af."

Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 20:08:

[..]

Maar zal de volgende keer een plan maken en hem er een beetje in betrekken en het zo leuk mogelijk maken, wie weet dat meneer ineens ijverig helpt .

Als iemand begint om haar man/vriend meneer te noemen, dan is er duidelijk héél veel mis in de relatie.

TO, je hoeft het ons niet te bekennen, maar ga bij jezelf te rade over hoe je tegenover je relatie staat. En in het algemeen tegenover je hele leven. Ik lees héél veel onvrede. 

Zo ook je zin over 'nul geld'. Waarschijnlijk is dat niet letterlijk bedoeld, want anders heb je echt je uitgavenpatroon verkeerd aangepakt. Maar als het hopelijk figuurlijk is dat er 'nul' geld is: wie denk je dat nog een zak geld heeft als ie pas een groot huis heeft gekocht en al wat heeft veranderd? Enkelingen. Maar weet je, je kan ook gelukkig zijn met heel weinig geld, zeker nu jullie nog (maar) met zijn 2 zijn. Gelukkig zijn kost geen geld. Dat is bijvb plezier hebben in samen het huis te verbeteren.

Wij hebben - toen ik al véééél ouder was dan jij - een boerderij gekocht. Weet je dat wij daar 3 jaar (drie jaar) elke dag in gewerkt hebben? Thuiskomen van 't werk, vlug eten, werkkleren aan en nog tot 21 à 22 uur 's avonds werken.
E.l.k.e.    a.v.o.n.d.
Want als je iets wil hebben, en je hebt de lotto niet gewonnen, dan moet je er iets voor over hebben. 

Je bent nog jong, spreek eventueel wat vakmensen aan om gespecialiseerd werk te doen, maar speel samen met je man helper. Op die manier verdien je geen geld, maar je spaart het wel uit. Ik heb me jaren gedragen als een ruwe bouwvakker, een mens moet keuzes maken. Als wij dat allemaal niet zelf hadden gedaan, dan zaten wij nu ook in een boerderij met het comfort van 1950. Mijn man is een handige Harry en ik een goede helper, dat zeg ik niet alleen over mezelf, anderen zeggen dat ook over mij. Vorm samen met je man 'een team' en je gaat versteld staan wat er allemaal mogelijk is. Maar denk er wel aan dat Rome ook niet op 1 dag is gebouwd. En dat spreekwoord is niet zomaar uitgevonden, dat heeft zijn reden waarom mensen dat zeggen.

Voor mij klinkt het alsof je te veel verwacht. 
Op een jaar tijd een nieuwe woning gekocht, verhuist, van functie veranderd binnen het bedrijf en ondertussen al bezig aan een kinderwens. Je hebt je handen wel vol, zeker als het een huis is waar nog wat kluswerk bij komt kijken. 
Paar vraagjes:
Zijn de klusjes die jij ziet wel zo belangrijk voor je partner als ze voor jou zijn?
Is je vriend handig, of kom je er nu pas achter dat hij twee linkerhanden heeft?
En waarom hebben jullie alle reserves gestoken in inrichting terwijl er nog geklust moest worden?

Om je even uit de illusie te helpen dat alles dadelijk in orde is bij andere gezinnen. Wij hebben tien jaar geleden een kluswoning gekocht: het eerste jaar sliepen wij op een matras op de grond, hadden we een fornuis waarvan 2 pitjes werkten en douchten we ons in een badkamer met gebroken tegels waar het plafond voor de helft naar beneden gezakt was.
Zeven jaar heb ik eraan verbouwd en buiten enkele binnenmuren is ondertussen alles vervangen, maar nu (10 jaar later) zijn er nog steeds enkele dingen die moeten gebeuren (plintjes en sierlatjes hier en daar, weer een stukje verven, etc.). Niks onoverkomelijk omdat voor ons steeds het belangrijkste was dat we droog en warm zaten en alles zonder probleem konden betalen. 
Misschien is het nuttig voor jou om eens met je partner rond de tafel te zitten en te bespreken wat nu echt de prioriteiten zijn op dit moment in jullie leven. 

het huis klinkt voor mij echt als een bijzaak of als iets wat patronen binnen de reactie nu blootlegt.
Niemand misgunt je een kind maar sombere gevoelens en sluimerende onvrede over taakverdeling worden echt niet minder met een bak hormonen en een baby. Neem tenminste dat dan aan... 

Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 19:36:

[..]

Nou, dat is ook zeker zo. Weinig mensen die hun droomhuis hebben gevonden op deze leeftijd en ik ben trots dat we huiseigenaren zijn in een tijd waarin het niet makkelijk is om ertussen te komen. Het is een nieuw huis, een nieuwe plek en natuurlijk een keuze die ik vaak heroverweeg - ook al weet ik feitelijk dat er niets opnieuw te kiezen valt. Ik denk niet dat ik me zo voel door een huis maar dat er meer onder zit, wat er een vorige reactie werd gezegd over projectie. Voor nu geen idee wat dat zou zijn maar misschien kom ik daarachter met de hulp van de psycholoog.

Ons spaargeld is voor een groot gedeelte weggegaan aan de inrichting van het huis en alle kosten die erbij komen dus het huis beter aankleden kan maar nog niet nu. Een half jaar geleden ben ik gestart in een nieuw team (zelfde bedrijf) en dat is ook een heftige verandering geweest. Ik heb me toen lichamelijk even niet goed gevoeld, destijds niet wetende waardoor het kwam. In ieder geval is er veel anders dit jaar waardoor ik me misschien overweldigend ben gaan voelen, niet op een positieve manier. Ik hoop dat het me lukt om de dingen weer wat positiever te bekijken, ook voor mijzelf.

Het voorbeeld met het lampje staat voor een takenverdeling waarbij mijn vriend dingen (lang) laat liggen en ik alles wil aanpakken (het liefste meteen)..

Aan de hand van deze post vraag ik me af of er niet meer aan de hand is. Ik wil mijn eigen ervaringen niet op je projecteren maar ik heb zelf ook zo’n periode gehad. Teveel veranderingen in één keer, de bijbehorende stress, dat uitte zich in lichamelijke klachten, wat ook weer stress opleverde. Ik kwam in een soort negatieve spiraal terecht. 

Bolmieke schreef op 30-09-2021 om 19:45:

Sluimert er geen onbehagen over je relatie dat gestalte krijgt in de vorm van onvrede over het huis? Kijk je wel eerlijk naar je relatie? Je wilt niet te lang wachten met kinderen krijgen want anders te oud, zou dat ook meespelen? Dat je heel graag het mooie plaatje hebt van huisje boompje beesje en al die jaren die je in deze relatie gestoken hebt dat wil je ook niet graag verloren laten gaan. Misschien dat ik de plank mis sla maar ik zou toch je gevoelens over je relatie goed onderzoeken.

Precies, dit gevoel bekruipt mij ook als ik TO’s berichten lees. 
uiteindelijk je nooit tevreden en gelukkig zijn als je in een relatie zit waar je niet echt blij mee bent. 

Ik wil ook niet teveel projecteren maar ik had op mijn 32e ongeveer dezelfde klachten en ik had een maand of wat later een burn-out. 
Vage lichamelijke klachten, geen puf om zelf iets aan te pakken en vooral alles wat mijn vriend deed was fout.
Ik was niet blij met mezelf met mij leven en wilde vooral voldoen aan het perfecte beeld. 
Ik wilde ook een kind (maar eigenlijk ook niet) en kreeg een vroege  miskraam. 
Pas nadat ik met mezelf aan de slag ging en mezelf meer prio gaf en dingen ging doen die ik zelf echt leuk vond ging het beter.
Nu ben ik ook van baan veranderd, heb 2 kinderen en net ruim een jaar samen ons  huis verbouwd (terwijl ik zwanger was). Als je goed in je vel zit kun je de wereld aan en dan komt t wel goed met je droomhuis.

Misschien herken je er iets in, misschien niet. Maar ik denk dat hulp je wel verder kan helpen. 
En ondertussen kunnen je heus rustig verder oefenen op je baby 😬 maar leg er niet teveel druk op. Je hebt nog tijd zat.
En ook zelf je handen uit de mouwen steken in het huis om het je plekje te maken.

Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 20:11:

[..]

Nou, dit klopt wel. Heb het gevoel alsof ik op draai voor zijn wens om groot te wonen. Zelf hoef ik niet groot te wonen, ik vind kleiner wonen veel gezelliger. En dan dat onderhoud, had veel meer tijd over in vorige huisje.

Is dit niet een belangrijk punt? “Vriend wilde zo nodig groot wonen maar vriend neemt nu geen verantwoordelijkheid voor dit grote huis”.

Het gaat niet om het huis, het gaat om het feit dat je vriend bent gevolgd in zijn wens maar dat hij jou vervolgens in zijn wens laat stikken (doet geen moeite om het ook voor jou leuk te maken).

Ik zou daar eerder naar gaan kijken dan naar het huis.

Nou ben ik geen expert in kinderen (zeg maar nog minder dan een leek) maar ik zou zelf bang zijn dat een kind dit ongenoegen verder gaat uitvergroten.

Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 20:11:

[..]

Nou, dit klopt wel. Heb het gevoel alsof ik op draai voor zijn wens om groot te wonen. Zelf hoef ik niet groot te wonen, ik vind kleiner wonen veel gezelliger. En dan dat onderhoud, had veel meer tijd over in vorige huisje.

Je had een beeld van hoe het zou zijn om samen dit huis te kopen. Je vriend stelt nu teleur. Hoe groot is het risico dat je een droombeeld hebt van jullie met een baby? En hoe groot is de kans dat je vriend je daarbij opnieuw teleurstelt.

Ik snap dat je het gevoel hebt dat het nu of nooit is. Maar een baby is enorm hard werken zeker in het begin. Als er al onvrede is over de taakverdeling wordt dat met een baby nog verder uitvergroot.

Het is hier al vaker gezegd, maar ook mijn advies zou zijn om even pas op de plaats te maken. Sla een maand over en bespreek de situatie met de psycholoog.

Goed van je dat je naar een psycholoog gaat

Nova1987 schreef op 01-10-2021 om 08:08:

[..]

Maar wanneer ben je opgebrand? Ik vind dat ik altijd door kan gaan eigenlijk.

Als er een baby komt, dan komt het maar als het twee jaar duurt voelt het ook prima. We doen het rustig aan en ik voel die druk met die baby eigenlijk niet. Wel de druk van alles wat continue in huis gedaan moet worden, de druk van een baan die ik niet meer zo leuk vind en waarvan ik twijfels heb of het bij me past. Ik start over een maand bij de psycholoog en heb volgende week een gesprek staan bij een job coach om te kijken wat andere opties zouden. Dus ik heb wel dingen in gang gezet, merk alleen dat ik er zo tegenop kan zien. Veel is vermoeiend tegenwoordig. Van baan wisselen al helemaal dus voel me ook vast zitten.

Dat opbranden doet een mens soms ook zichzelf aan Nova! Als ALLES hier en nu moet, dan is er natuurlijk nooit rust in je hoofd. Je bent nog zo jong, doe het nu eens stap voor stap als je van jezelf merkt dat je, misschien minder dan andere mensen, niet alles tegelijk aankan. Dat is geen schande, iedereen is zoals ie is, maar hou daar dan rekening mee. Enerzijds vind je van jezelf dat je altijd kan doorgaan, anderzijds voel je jezelf vastzitten. Het is niet de bedoeling dat je jezelf naar een burn-out werkt, toch.

Tweede punt: je laat uitschijnen dat je die komst van een baby aan de natuur over laat. Als het nu is, goed, als het over twee jaar is, ook goed. Sta je me toe daar aan te twijfelen? Je schrijft dat je nu drie maand bezig bent te proberen een kind te krijgen. En nu al open je een topic waarin het krijgen van een kind toch niet jouw laatste prioriteit is. Daarenboven plaats je jouw topic ook nog eens onder het kopje 'Zwanger'. Zo onbelangrijk lijkt mij het tijdstip voor komst van die baby dan toch niet. Je voelt het misschien zelf niet hoe je graag zwanger wil zijn en een kind hebben, maar onbewust (denk ik) geef je veel meer van jezelf prijs dan je zelf denkt.

Tot slot: ik denk dat je jezelf (net zoals een mens met zijn auto doet) eens even in neutraal moet zetten. Gewoon even he-le-maal stilstaan. Bij jezelf. En naar je persoonlijk situatie kijken. Je had gehoopt dat het huis al verder in orde zou zijn. Er zijn frustraties naar je vriend toe die minder doet dan jij zou willen. Jullie proberen sinds 3 maanden zwanger te geraken. (Misschien: oei, na drie maand is het 'nog steeds niet'). Je bent niet gelukkig op je werk. Een heel hoofdstuk met grote en kleine problemen. Dat, in combinatie met jouw persoonlijkheid (waarmee ik niks negatiefs bedoel, je hebt het recht om vooruit te willen, maar weet dat dat niet altijd de beste weg is) maken dat er een onoverzichtelijke chaos van gevoelens en gedachten in jouw hoofd is. Daarom zeg ik: om je eigen stemming opwaarts te krijgen, om je eigen geluk tegemoet te lopen, wil niet alles tegelijk want dan valt alles alleen maar heel erg tegen. Hak die olifant in hamburgers en je gaat je doelen veel makkelijker bereiken.

letterkoekje schreef op 01-10-2021 om 08:49:

[..]

 Hak die olifant in hamburgers ...

Wat een geweldige uitspraak, die ga ik van je lenen