In paniek in abortuskliniek terwijl ik voor mijn gevoel zeker was(ben) van mijn keuze
Hi allemaal,
Ik ben er sinds twee weken achter dat wij door de anticonceptie heen zwanger zijn geworden. Na veel wikken en wegen. Ik wil wel graag kinderen maar voel mij er op dit moment nog niet klaar voor hebben wij (ik) besloten om een abortus te laten doen. Vanochtend om half 9 stond de afspraak, eenmaal aangekomen kreeg ik wat spanning/buikpijn. Eerst is er een echo gemaakt en heb ik met de arts gesproken (alleen). Ik ben nu ongeveer 6 weken zwanger. Daarna moest ik weer terug naar de wachtkamer en werden wij later opgehaald door een verpleegster. Omdat we daarop even moesten wachten bouwde de spanning bij mij heel erg op en raakte ik toen we alleen met de verpleegster zaten ineens helemaal in paniek en moest ik huilen en hyperventileren. Op dit moment zijn wij ook weggestuurd bij de kliniek en gaf zijn mee om er nog maar eens goed over na te denken. Ik ben mij op zich nog steeds vrij zeker van mijn keuze dat nu niet het juiste moment is maar ik voel mij hier wel heel zwaar en verdrietig bij, ik voel mij af en toe best wel alleen ookal heb ik de steun van mijn partner en naaste omgeving. Ik zou graag anderen hun ervaring horen aangezien ik mij nu erg overrompeld voel door alles.
Als het helpt, over de materiële zaken.
Onze dochter werd geboren toen ik en mijn man nog studeerden (ik 25, hij 27). Onze inkomen: 1600 gulden per maand (hij was AIO, ik rondde mijn doctoraal af). Flatje in de Bijlmermeer. Financieel is het niet makkelijk geweest maar het was erg leuk omdat we allebei nog redelijk veel vrije tijd hadden om door te brengen met onze dochter.
De leuke materiële dingen (huis kopen, reizen etc) hebben we later gedaan.
Maar… het paste bij ons om het zo aan te pakken. Jij bent de enige die weet of het bij jullie past om nu een kindje te krijgen of niet. Neem de tijd en bespreek het met je partner. Ik vind het riskant om zoiets op een openbaar forum te bespreken want je gaat of ja of nee horen maar jullie zijn echt de enigen die weten of het nu goed is of niet.
Heel veel sterkte
Sini
Ik niet alle reacties gelezen, maar hier mijn verhaal:
Toen ik ongeveer net zo oud was als jij, was ik ook zwanger. Condoom scheurde, binnen een paar uur had ik een morning after pil, maar toch bleek ik zwanger.
De man met wie ik toen was, wilde sowieso geen vaste relatie en zei meteen heel stellig dat hij geen kind wilde en dus ook niet voor het kindje zou zorgen.
Ik zette mijn gevoel uit en maakte een afspraak in de kliniek. Toen ik daar kwam, maakte de arts een echo. Het vruchtje bleek nog te klein voor een curettage. Ik kon dus kiezen: abortuspillen of een week later terugkomen. Ik koos voor dwt laatste.
Maar in die kliniek had ik wel de echo gezien, en de volgende dag drong het ineens tot me door dat ik gewoon een kindje in mijn buik had. Vanaf dat moment gingen mijn gedachten alle kanten op. Ik wilde het houden, dan toch weer niet, ik was er niet klaar voor, had geen geld en een klein huurflatje, vader zou uit beeld zijn....allemaal ingewikkeld. Ik praatte veel met vriendinnen en naasten. Iedereen zou me hoe dan ook steunen, ongeacht mijn beslissing.
Uiteindelijk werd ik zo gek van mijn eigen gedachten, dat ik de avond voor de afspraak de telefoon uitzette en de tv aan. Ik wilde er even niet aan denken.
En juist door te stoppen met denken en afwegingen maken, kwam heel duidelijk naar boven wat ik wilde. Mijn conclusie: praktische zaken kun je altijd wel oplossen (werk, woonruimte etc.). Maar IK was nog niet klaar om moeder te zijn. Ik wist niet wie ik was, wat mijn talenten waren en mijn passies. Hoe kon ik dan ooit een kind levenslessen meegeven? Dit gevoel kwam zo diep vanuit mijn binnenste, dat ik wist dat het de juiste keuze was om naar de kliniek te gaan. Hrt was pittig en de tijd daarna ook, maar ik heb altijd achter mijn keuze gestaan.
Wel ben ik daarna naar een carrièrecoach gegaan. Heb ik ontdekt wat mijn talenten en passie waren. Werd journalist en vertrok naar het buitenland om als correspondent te werken. Kwam daar mijn ex tegen, en toen ik terugkeerde naar Nederland was ik zwanger en helemaal klaar om moeder te zijn en mijn toekomstige kind mijn levenslessen mee te geven.
Wat ik wil zeggen: probeer praktische zaken niet doorslaggevend te laten zijn. Er is altijd een oplossing. Je onderbuikgevoel is het belangrijkst. Als je dat negeert, kun je later spijt krijgen van je keuzes. Probeer dus vooral te voelen. Sterkte ❤️
"“Ik ben er nog niet klaar voor” of “ik weet het nog niet zeker” is een prima reden om nog niet aan kinderen te beginnen, toch? In mijn optiek dus ook een prima reden voor abortus. Dat is mijn waarde-oordeel. Natuurlijk doe je abortus nooit voor je lol, maar het hoeft van mij allemaal niet zo moreel beladen. "
Ik word door diverse mensen nogal verkeerd begrepen: ik reageerde op dit stukje van Renmuis, en zeg dat het geen kinderspel is. Het is toch ook niet niks, dat lees je uit haar woorden?
Waarmee ik het niet veroordeel, maar tegen ts zegt dat het oké is als ze meer bedenktijd nodig heeft.
ik vind jullie leeftijd juist een mooie leeftijd om aan kind(eren) te beginnen. Ik was 25 toen ik ervoor ging maar werd maar niet zwanger, na een hoop onderzoeken en niks vinden toch zwanger geraakt op mijn 27ste, de arts zei toen nog en dat vergeet ik nooit, na je 25ste gaat t allemaal al moeilijker terwijl ik mezelf eik zo jong vond maar hij had wel gelijk, vanaf je 25ste neemt t al af, ik zeg niet dat je dus nooit meer kinderen kan krijgen, ik bedoel, dat kan zelfs op je 40ste who cares maar moeilijker met kans op meer complicaties, en een abortus doet ook wat met je lijf, volgens mij moet je t niet weghalen, je paniekaanval zegt toch genoeg? Je kon t niet aan dus blijkbaar wil je t diep van binnen niet weghalen. Volg je hart, je bent echt niet te jong en als je relatie goed zit waarom niet?
Jaren geleden zwanger geraakt ondanks een koperspiraal. Abortus laten plegen omdat toenmalige vriend en ik, allebei net tiener af, er niet aan toe waren.
Ik had het zo graag anders gehad, maar het kwam gewoon te vroeg. Zo dacht ik er toen, en nu nog steeds over.
Maar man wat heb ik het er moeilijk mee gehad. En wat had ik graag in een situatie gezeten dat het wel gewoon prima was geweest.
Vanaf dat moment leefde ik toe naar het moment dat wel alles afgevinkt was om met kinderen te beginnen. En het gemis dat is onstaan met de abortus is pas weggegaan toen ik zwanger raakte van mijn oudste.
Dat gezegd hebbende is een kind goed opvoeden f****ng veel werk. Niks romantisch aan. En je kan beter spijt hebben van een abortus dan van een kind.
Nog maar even een persoonlijke ervaring dan: ik was er in praktische zin ook niet klaar voor (vergelijkbare situatie als jij overigens, nog niet afgestudeerd, zelfde leeftijd). Ik zag het daarentegen wel helemaal voor me, een kindje. En ik wilde heel graag het kind met deze man. Zal best hormonaal bepaald zijn overigens.
Maargoed, hoe het hier ging: eenmaal dat het kind geboren was, heb ik geen goeie start gemaakt met een baan enzo, want ik werkte nog niet toen ik moeder werd. Na het afstuderen wilde ik niet 4 - 5 dagen in de week werken ver weg (de enige optie voor werk op mijn vakgebied) en we wilden ook graag een tweede kind. En ik vond het ont-zet-tend leuk om te moederen en thuis te zijn met de kinderen tot de jongste een jaar of 10 was en het was ook wel fijn om veel aandacht voor ze te hebben (heb wel heimwee naar die tijd!). Het was rustig ook, wordt wel ondergewaardeerd in de huidige samenleving vind ik.
Het is eigenlijk nu pas dat onze kinderen op de middelbare school zitten (ben nu rond de 40) dat ik echt aan mijn eigen loopbaan werk. Deels eigen keuze natuurlijk, deels omstandigheden. Man had (heeft) goede vaste baan waarin hij niet minder wilde gaan werken en financieel was dat ook niet handig omdat we een huis wilden kopen. We konden geen beroep doen op grootouders in de buurt die konden bijspringen, zoals veel werkende ouders dat hebben.
Yastra schreef op 12-04-2023 om 22:31:
Jaren geleden zwanger geraakt ondanks een koperspiraal. Abortus laten plegen omdat toenmalige vriend en ik, allebei net tiener af, er niet aan toe waren.
Ik had het zo graag anders gehad, maar het kwam gewoon te vroeg. Zo dacht ik er toen, en nu nog steeds over.
Maar man wat heb ik het er moeilijk mee gehad. En wat had ik graag in een situatie gezeten dat het wel gewoon prima was geweest.
Vanaf dat moment leefde ik toe naar het moment dat wel alles afgevinkt was om met kinderen te beginnen. En het gemis dat is onstaan met de abortus is pas weggegaan toen ik zwanger raakte van mijn oudste.Dat gezegd hebbende is een kind goed opvoeden f****ng veel werk. Niks romantisch aan. En je kan beter spijt hebben van een abortus dan van een kind.
Nouja, in mijn geval ontzettend romantisch eigenlijk, echt waar...! Maarja, ik vond ongeveer alles leuk aan de kinderen toen ze klein waren, nog steeds wel eigenlijk. Mijn man ook. Dus wij heb het nooit hard werken gevonden, opvoeden.
MevrouwKrul schreef op 12-04-2023 om 21:31:
Ik niet alle reacties gelezen, maar hier mijn verhaal:
Toen ik ongeveer net zo oud was als jij, was ik ook zwanger. Condoom scheurde, binnen een paar uur had ik een morning after pil, maar toch bleek ik zwanger.
De man met wie ik toen was, wilde sowieso geen vaste relatie en zei meteen heel stellig dat hij geen kind wilde en dus ook niet voor het kindje zou zorgen.
Ik zette mijn gevoel uit en maakte een afspraak in de kliniek. Toen ik daar kwam, maakte de arts een echo. Het vruchtje bleek nog te klein voor een curettage. Ik kon dus kiezen: abortuspillen of een week later terugkomen. Ik koos voor dwt laatste.
Maar in die kliniek had ik wel de echo gezien, en de volgende dag drong het ineens tot me door dat ik gewoon een kindje in mijn buik had. Vanaf dat moment gingen mijn gedachten alle kanten op. Ik wilde het houden, dan toch weer niet, ik was er niet klaar voor, had geen geld en een klein huurflatje, vader zou uit beeld zijn....allemaal ingewikkeld. Ik praatte veel met vriendinnen en naasten. Iedereen zou me hoe dan ook steunen, ongeacht mijn beslissing.
Uiteindelijk werd ik zo gek van mijn eigen gedachten, dat ik de avond voor de afspraak de telefoon uitzette en de tv aan. Ik wilde er even niet aan denken.
En juist door te stoppen met denken en afwegingen maken, kwam heel duidelijk naar boven wat ik wilde. Mijn conclusie: praktische zaken kun je altijd wel oplossen (werk, woonruimte etc.). Maar IK was nog niet klaar om moeder te zijn. Ik wist niet wie ik was, wat mijn talenten waren en mijn passies. Hoe kon ik dan ooit een kind levenslessen meegeven? Dit gevoel kwam zo diep vanuit mijn binnenste, dat ik wist dat het de juiste keuze was om naar de kliniek te gaan. Hrt was pittig en de tijd daarna ook, maar ik heb altijd achter mijn keuze gestaan.
Wel ben ik daarna naar een carrièrecoach gegaan. Heb ik ontdekt wat mijn talenten en passie waren. Werd journalist en vertrok naar het buitenland om als correspondent te werken. Kwam daar mijn ex tegen, en toen ik terugkeerde naar Nederland was ik zwanger en helemaal klaar om moeder te zijn en mijn toekomstige kind mijn levenslessen mee te geven.
Wat ik wil zeggen: probeer praktische zaken niet doorslaggevend te laten zijn. Er is altijd een oplossing. Je onderbuikgevoel is het belangrijkst. Als je dat negeert, kun je later spijt krijgen van je keuzes. Probeer dus vooral te voelen. Sterkte ❤️
Dit vind ik een hele goede reactie.
Wil ik nog bij zeggen is dat zoiets als een abortus sowieso al iets ontzettend heftigs is en ik denk dat het volkomen logisch is dat je twijfelt en het even niet weet, zoiets is nooit een makkelijke keuze lijkt mij...
TO lees de reactie van Mevrouw Krul goed want dit zijn wijze woorden...
(En ik ben er niet klaar voor is een prima reden want een kind krijgen en hebben is echt geen sprookje. Ik heb ze zelf (bewust) niet maar mn zussen wel en het is idd f**king zwaar en het zet je hele leven op zijn kop..)
als je een kinderwens heb en over 3 a 4 jaar wel wil dan zou ik het houden. Dit kindje komt over 9 maanden pas dus dan ben je alweer een stuk verder
Ik denk dat die paniekaanval je onderbewustzijn was die wat wilde zeggen . Terecht dat je bent weggestuurd
Heftig to. Ik heb geen ervaring en dus ook geen tips, behalve dat enkel en alleen het fwit dat je vindt dat jullie er niet klaar voor zijn reden genoeg is voor abortus. Maar ik zou wel goed in gesprek gaan met het fiom en je huisarts om erachter te komen wat voor jullie echt de juiste beslissing is. Want zoals je schrijft lijkt het mij dat je ergens het kindje wel zou willen laten komen. Zolang je maar weet dat geen van de keuzes fout zijn, als je ze maar weloverwogen neemt en luistert naar je gevoel.
sterkte lieve to♥️
Allereerst veel sterkte gewenst!
Zoals al zo veel gezegd is: volg je gevoel.
Deze zwangerschap komt drie, vier jaar te vroeg, dat is iets anders, gevoelsmatig, dan wanneer je nooit, of pas over tien jaar, of niet met deze partner een kind wil. In dat soort situaties lijkt abortus me de ideale ‘uitweg’.
Dit lijkt me een wat andere situatie en een waarbij je echt heel goed bij jezelf te rade moet gaan. Enkel jij kan voelen hoe jij je na de abortus gaat voelen.
De ‘ ideale’ situatie ( nu niet zwanger geworden maar over drie, vier jaar wel) gaat niet meer gebeuren.
Renmuis schreef op 12-04-2023 om 16:08:
[..]
Dat is zeker wel een waardeoordeel en geeft veel weg over hoe je over abortus denkt: een laatste wanhopige way out, iets waar je een goede reden voor moet hebben om het te verantwoorden / met jezelf in het reine te komen, zoals jij zegt.
“Ik ben er nog niet klaar voor” of “ik weet het nog niet zeker” is een prima reden om nog niet aan kinderen te beginnen, toch? In mijn optiek dus ook een prima reden voor abortus. Dat is mijn waarde-oordeel. Natuurlijk doe je abortus nooit voor je lol, maar het hoeft van mij allemaal niet zo moreel beladen. Een kind kun je beter bewust en met overtuiging op de aarde zetten, of je nou al zwanger bent of niet.
Ik zet er toch expres bij dat het geen waardeoordeel is? Kom dan niet met deze onzin aan zetten. Ik vind abortus helemaal niet een "laatste way out".
wat je ook beslist TO, het is goed 
Broodjebrie schreef op 13-04-2023 om 08:06:
wat je ook beslist TO, het is goed
Dit! Mooi gezegd Brie!
RoodVruchtje schreef op 12-04-2023 om 19:48:
[..]
Ik vind dit nogal een uitspraak hoor! Of iemand iets doet is aan niemand anders dan enkel de persoon in kwestie, zo ook of dat een echte reden is of niet.
sterkte met je beslissing TO
Ik zou het nog sterker willen maken. Als je kiest voor een abortus om een reden dan is dat de echte reden.
Of iemand anders dat nou valide vindt of niet. Je gaat altijd mensen tegenkomen die het wel hadden gehouden, of die de reden niet ok vinden. Dat is dan hun probleem. Jij staat voor de keuze of je deze zwangerschap nu afbreekt of niet. De enige partij die je echt kan helpen het onafhankelijk te bekijken is idd het FIOM.
