Baby niet laten huilen: hoe doe je dat met twee jonge kinderen?

Draagdoek

Ik wilde al zeggen, gebruik een draagdoek, maar je wilt nog andere oplossingen. Zou je evt als je met jongste dochter zit, zachtjes een boekje kunnen lezen met de oudste? Of valt jongste dan niet in slaap?
Voor mij zou de draagdoek toch gebruikt worden, jongste op de buik of rug, en dan heb je handen vrij voor de oudste.
Of oudste op de rug, en dan kun je bezig zijn met de jongste.

Schommelstoeltje

's avonds als oudste in bad ging ging jongste in een schommelstoeltje in de deuropening van de badkamer. Na opwinden bleef dat ding een half uur schommelen en had zoon mijn onverdeelde aandacht. En verder natuurlijk zoveel mogelijk aandacht geven aan oudste terwijl jongste aan de borst lag. Of ik legde ze even samen in het wiegje om te zien hoe groot oudste al was en dat jongste de baby was. Of ik gaf oudste een kleurboekje en deed een figuurtje voor terwijl ik jongste in de draagdoek had voordat ze aan de borst ging. Voorlezen aan het bed van oudste met jongste op schoot of later met jongste even in het bed van oudste. Samen in de duobuggy, oudste voorin en jongste in de maxicosi achterin.
Het werd hier pas lastiger toen ze allebei gingen lopen en spelen.

Gewoon bed

even op de computer, wat ik dus wilde zeggen is:

Met de tweede en derde heb ik ze gewoon in bed gelegd ale ze moe waren. In het begin in de huiskamer, en het waren allebei tevreden babies die niet veel huilden. Zeker niet bij het slapen.

En nu toevoeging met wat makkelijker typen, mijn 2 laatsten willen ook gewoon echt alleen in bed slapen. De jongste is nu net een jaar, en als ze moe is gaat ze echt richting haar bed hangen. En als ik haar erin leg, dan draait ze tevreden met haar knuffel op haar zij en gaat slapen. Dit doet ze al vanaf heel jong.

Ik vind het persoonlijk niet fijn om een baby te dragen (mijne waren ook zware gevallen) als het niet echt nodig is. Als ze nou echt niet wennen aan een bed en blijven huilen, dan snap ik het, maar om je leven nou onnodig moeilijk te maken? Het is ook leuker voor de oudere kinderen om even tijd echt voor hen te hebben.

Ik deed trouwens juist andersom dan wat jij doet. Als de baby even huilde (niet hard) dan zei ik hardop, even wachten hoor, ik ben nu even met je grote broer bezig. En dat helpt enorm goed tegen jaloezie. Meestal werd ik dan trouwens door grote broer naar de baby toegetrokken

De eerste 6 weken uitzitten

Hier drie kinderen, de oudste schelen anderhalf jaar en de jongste twee jaar met de middelste. Ik laat ook niet huilen en draag veel bij me.

De eerste zes weken heeft je baby geen ritme en kan niet wachten en is het moeilijk je aandacht te verdelen, maar een baby leert vanzelf zich iets beter te vermaken en kan even wachten. Met zes weken is het nog zo pril

Mijn jongste is nu een half jaar en het gaat uitermate soepel tegenwoordig.
De jongste zit gewoon overal gezellig bij en vind het allemaal prima. Nog even volhouden, het gaat vanzelf iets makkelijker.

Draagdoek

En als andere optie, laten slapen in de kinderwagen. Maar vooral mijn jongste was het liefste gewoon in de draagdoek bij me. Ik had een sling, eentje die je supersnel en gemakkelijk omdoet en strak trekt, ook in je eentje, je kunt zelfs op die manier borstvoeden.
Wij hebben vier kinderen en jongste is nu 8. Ik heb me door die doek en bij me dragen nooit verscheurd gevoelt tussen oudere kinderen en baby, het ging allemaal vanzelf.

Wel heel eventjes?

Ik durf het haast niet te zeggen met al die moeders in dit draadje die hun baby nooit laten huilen, maar ik zou af en toe wel een paar minuutjes laten-huilen proberen om te zien of Mini-Me in slaap valt. Natuurlijk als het buikje vol is, de luier schoon en het kind moe, dat spreekt.
En verder zette mijn moeder (zes kinderen in zeven jaar) de jongste altijd in de wipstoel op het aanrecht. Dan kon ze ermee keuvelen en als-ie wat ouder werd, iets leuks in de handen geven om mee te spelen.

Even laten huilen

Heb ik wel geprobeerd. Ik was ook gefascineerd door een baby op de opvang die, 3 maanden oud, even moest huilen. Er kwam niemand en kind draaide op zijn buik en zag zichzelf in de spiegel. En lachtte weer. Dat had mijn kind niet. Als die huilde brak de paniek los. Niet te stuiten. Ik vroeg me toen wel af of dat iets was wat ik mijn kind kon leren en heb het ook weleens geprobeerd. Maar ik denk dat elk kind toch zijn of haar eigen temperament heeft. Mijn kinderen hadden mij meer nodig dan een gemiddeld ander kind. En ik ben blij dat ik op mijn intuitie ben blijven afgaan.