Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
ik zou beginnen met eisen dat man maar naar kantoor gaat. Je wordt toch gillend gek als je alleen de bovenverdieping en dan niet eens de woonkamer tot je beschikking hebt. En dat hij elke avond minimaal 1 uur de baby op zich neemt. Je kunt toch niet gewoon uitchecken als je kinderen hebt.
Daarnaast zoveel mogelijk hulp inschakelen als het kan. Voor mij niet mogelijk helaas maar hopelijk heb jij een groter sociaal vangnet. Zouden je ouders nog een tweede keer in de week willen komen? Zodat je even een uurtje kunt wandelen zonder gehuil of even slapen?
Let goed op jezelf want het niet slapen breekt op en je hebt nog twee andere kinderen om voor te zorgen. Als je niet op tijd aan de bel trekt en maar doorgaat trapt je lichaam zelf op de rem (been there, done that).
Twee dingen: je man zal toch echt ook zijn aandeel moeten gaan nemen in de verzorging van de kinderen en het huishouden en ten tweede moet hij een andere werkplek zoeken. Dus hup om de tafel en goede afspraken maken! Kom zeg
Een huilbaby is heel zwaar. Fijn dat je ouders helpen, maar je grootste hulp en toeverlaat zou je partner moeten zijn.
Die baby kan niet zelf besluiten te stoppen met huilen.
Je man kan er wel zelf voor kiezen een goede partner te zijn, maar kiest er bewust niet voor.
Jij kunt zelf besluiten niet te pikken dat je man de dominante factor in huis is, maar ook jij kiest hier niet voor.
Als je wil dat deze periode draaglijker wordt zullen jij en je man aan de bak moeten om er samen uit te komen.
Jij moet leren jezelf niet weg te cijferen en je man moet leren dat er geen ruimte is voor zijn egoïsme in een gezin
Even ter verdediging van man; hij heeft elke twee weken een dag ouderschapsverlof en doet dan veel huishoudelijke taken en zorgt dan voor de oudere kinderen. Het was de bedoeling dat ik op die dagen flink kon bijslapen, maar hij kan echt niet tegen het gehuil.
Leuke man, hij vindt het even niet leuk dus zit jij met alle vervelende dingen opgescheept.
Snap het goed dat jij er doorheen zit. Zou jullie kindje misschien baat hebben bij een osteopaat?
De hele dag verplicht boven moeten zitten omdat je man graag in de woonkamer zit voor werk. Ik zou ook gek worden. Ik begrijp best dat je man moet werken, maar in de avonden kan hij best wat zorg op zich nemen. Hij kan best wat meer rekening houden met jou. Je bent dan misschien nog wel thuis, maar de hele dag met een krijsende baby thuiszitten is ook vermoeiend, misschien nog wel vermoeiender dan werken. Ik zou hier echt het gesprek over aangaan. Vaderschap is meer dan een uurtje per dag verantwoordelijkheid nemen.
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 09:59:
Even ter verdediging van man; hij heeft elke twee weken een dag ouderschapsverlof en doet dan veel huishoudelijke taken en zorgt dan voor de oudere kinderen. Het was de bedoeling dat ik op die dagen flink kon bijslapen, maar hij kan echt niet tegen het gehuil.
Dat snap ik. Dat is ook heel zwaar. Herinner me heel goed hoe knettergek ik werd van mijn huilbaby's. Maar de baby is er nu eenmaal, daar kun je je niet van afkeren. 1x in de twee weken huishoudelijke taken doen is echt niet genoeg hoor! Dat betekent dat de overige 13 dagen de boel op jou neer komt, dat is veel te veel. Je slaapt niet, je eet niet, je komt amper aan ontspanning toe, daar ga je aan onderdoor als je niet oppast.
En dan ook nog zeggen; ik vind het fijner aan de keukentafel, dus ga jij maar de hele dag boven zitten???
Begrijp ik goed dat jij in de nacht niet naar bed mag? Maar beneden moet blijven met baby, zodat man goed kan slapen? Dat is toch absurd.
En dan overdag boven blijven. Die andere 2 kinderen, zitten die ook de hele dag boven?
Dit kan toch niet. Je probleem lijkt me meer die man dan die huilbaby. Laat hem ook maar voor baby zorgen. En laat hem overdag weggaan; werken op kantoor, in de bieb, boven? Het draait toch zeker niet allemaal om man. Als jij hier aan onderdoor gaat heeft ie pas een probleem.
Ik weet niets van kinderen maar ik lees in dit verhaal maar één iemand die in het middelpunt van de belangstelling staat en dat is je man. Je moet je leven om de beeb plannen, NIET om je man.
"Man kan niet tegen huilen" dat had hij maar moeten bedenken voor hij vader werd.
Ik mag wel naar bed, maar dan houden we iedereen wakker. Ook de kinderen die dan weer om half negen op school moeten zijn. Als hij dan wel even slaapt dan ben ik zo bang dat hij dan weer schreeuwend wakker word dat ik zelf sowieso niet slaap. Dan kan ik net zo goed beneden gaan zitten.
Man doet pas sinds drie weken niet meer echt mee. In het begin probeerde hij het wel, maar het gillen gaat door merg en been. Hij trekt het gewoon echt niet. Ik trek het over het algemeen wel, ookal vind ik het wel heel zwaar.
En het thuiswerken was juist ter ondersteuning van mij, maar in de praktijk werkt dat dus voor geen meter.
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 09:59:
Even ter verdediging van man; hij heeft elke twee weken een dag ouderschapsverlof en doet dan veel huishoudelijke taken en zorgt dan voor de oudere kinderen. Het was de bedoeling dat ik op die dagen flink kon bijslapen, maar hij kan echt niet tegen het gehuil.
En als jij dat nou ook zou zeggen...dat is niet echt een optie he, net zoals dat voor hem geen optie zou moeten zijn. Oordopjes in of desnoods zo'n bouwkoptelefoon op en de helft van de lasten op zich nemen. 1 dagen in de 2 weken is toch geen partnerschap terwijl er nu 24 uur per dag iemand in touw moet zijn?
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 09:59:
Even ter verdediging van man; hij heeft elke twee weken een dag ouderschapsverlof en doet dan veel huishoudelijke taken en zorgt dan voor de oudere kinderen. Het was de bedoeling dat ik op die dagen flink kon bijslapen, maar hij kan echt niet tegen het gehuil.
En jij wordt er natuurlijk wel hardstikke blij van?
Joh, babygehuil is gewoon kut. De reden dat babygehuil zo irritant is, is gewoon noodzakelijk. Want een baby kan niet meer doen dan huilen om zijn ongemak te uiten. Die heeft iemand anders nodig om het ongemak op te lossen. En hoe irritanter het gehuil, hoe groter de kans is dat iemand een poging gaat doen om uit te vogelen wat er is en het probleem oplost. En vervolgens heb je weer een blije baby.
Jullie baby voelt zich gewoon heel naar en huilt om dit aan te geven. Helaas kun je nu even weinig door de omstandigheden. Maar het gehuil is voor jullie allemaal vervelend, voor jou, voor jouw partner, voor de overige kinderen en vooral voor jullie baby.
Dat hij zo uitcheckt is echt onwil. Als hij jou echt zou ontlasten dan zou hij zorgverlof of zo opnemen, zodat jij ook tot rust kunt komen. Want het is JULLIE kind. Maar op dit moment ben jij degene die voor alles opdraait!
Een vriendin van mij had zo'n huilbaby en één keer in de week kwam er familie langs zodat zij even een dag uit de situatie kon. Bij een ander ging de baby één dag en nacht naar opa en oma zodat de ouders even konden bij komen.
Dat is niet leuk met zo'n mini, maar wel verstandig. Op deze manier kun je namelijk niet doorgaan!
Je man een schop onder zijn hol geven. Zorgen dat er meer balans is in huis en je niet naar boven laten sturen, kom zeg een woonkamer is geen kantoor en werken kun je ook op een slaapkamer. En anders gaat hij maar naar kantoor.
Moet je ook zijn broodje klaar zetten?
klinkt me als een vervelende vent.
En 1 x in de 2 weken wat huishoudelijke taken doen maar niet bezig zijn met je kind want daar kan die niet tegen? 🤬
Ik wordt gewoon kwaad hiervan en het is niet eens mijn kerel.
Kinderen grootbrengen doe je samen.
Ik zou daarnaast een dagje weg plannen voor mezelf kind bij papa droppen kolf mee en huppatee, red je er mee.
Heb je in de 6 weken al een een keer iets voor jezelf gedaan behalve bijslapen?
Moet je straks ook weer werken? Dan lijkt het me sowieso goed om nu even extra goed op jezelf te letten
Je man checkt uit vanwege het gehuil en eist de woonkamer ook nog op?
In deze heeft man even niks te kiezen, hij maakt maar een werkplek boven!
Je wordt toch gillend gek als je alleen maar boven mag zijn met het huilende kind.
Mijn man zit in de ruimte (een klein kamertje) waar wij jaren geleden kasten hadden neergezet en een plank met de computer. Nu noemen we dat met een groot woord "het kantoor". Het heeft wel goed licht voor het werk dat man moet doen maar de ruimte is zeer krap en in die koude februari moesten we bij verwarmen met een klein ventilator kacheltje dat storend geluid maakte tijdens de zoommeetings. Jammer de bammer, met 2 pubers met thuisonderwijs moesten we keuzes maken. Zoomvergadering zonder beeld als de puber een digitale spreekbeurt moest houden.
In deze situatie draait het niet meer alleen om je man maar om jou en de baby. Als jij het echt niet meer trekt heeft hij een groter probleem.
