Lastige schoonmoeder

Grenzen bewaken

Mijn eerste kind heb ik ook puur en alleen gekregen voor mijn schoonmoeder, dacht zij. Ik mocht niet over een nat tuinpad lopen toen ik zwanger was, maar toen het kind eenmaal geboren was, negeerde ze me of maakte ze van die vreselijke opmerkingen over me.
Ik heb haar nergens bij betrokken. Steeds de kamer verlaten om te voeden, langer wegblijven, kind niet wakker maken als ze kwam. Expres een beetje gemeen dus. Maar het was zoooo hard nodig om haar haar plaats te wijzen. Ik heb ook een paar keer net gedaan alsof ik niet thuis was als ze onverwacht kwamen. Een toevallige keer dat ik wel opendeed en zei dat de baby net naar bed moest omdat hij moe was, riep ze doodleuk dat ik hem maar even wakker moest houden. Als je dat soort dingen dus iedere keer toestaat, walst ze iedere keer over je grenzen heen. Door sterk en eigenwijs te zijn dwing je respect af. En tegenspreken als ze weer eens iets onzinnigs zegt. Ik ben ook midden 30.

Voor huilen en ruzie ben ik niet gevoelig. Mijn ervaring met de mensen die zo reageren is dat het ze eigenlijk helemaal niet raakt, maar dat ze donders goed weten dat de andere partij dan terugkrabbelt. Ik ben ook niet gevoelig voor argumenten als 'het is toch oma' en 'band met oma'. Ik ga geen irritante mensen tolereren als ik andere oude dames ken die gewoon leuk zijn, nep-oma's dus.

De oudste is nu 5 en we horen nu weinig van de schoonouders. Heerlijk die rust. Af en toe zien we ze wel, maar ze probeert niet echt meer te bemoeien zoals ze in het begin deed.

Je gevoelens uitspreken

Ik zou het gewoon tegen haar zeggen, uitleggen hoe jij je VOELT, niet wat zij verkeerd doet of zegt. Daar kan normaal niemand iets over zeggen want niemand kan weten hoe jij je voelt (plus je kan altijd het "hormonen" excuus gebruiken . En daarna voel je jezelf ook beter!
En anders pech gehad, jij bent de moeder, jij maakt beslissingen over jou kindje. Mischien kan je dan een afspraak met haar maken, bijvoorbeeld: jij belt haar als je klaar bent voor visite en that's it.

Ik ben net zoals jij bevallen met de eerste, was erg zwaar, melk deed er ook ruim 2 weken over om op gang te komen, dus erg vermoeiend, al dat kolven etc.. Ik had vooral een enoorm schuldgevoel maar ben toen naar een psycholoog gegaan die erg veel heefd geholpen (en anderen moeders ook). Die band met je zoontje bouwt wel op, het is helemaal niet vreemd dat het een tijdje duurt, en helemaal niet erg.
Ik hoop dat je eruit komt, het is al ingewikkeld genoeg, dus je schoonmoeder moet zich even herinneren hoe het voor haar was.
Groetjes

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Natuurlijk moet je grenzen stellen

Maar ik word ook wel verdrietig van het verhaal van broedkip. Probeer je beetje in te leven in oma, helemaal verzot op haar kleinkind, wil niets liever dan de hele dag knuffelen.
Als er dan op het laatst een zinnetje geschreven staat als: we horen nu weinig van ze, heerlijk die rust. Arme oma en opa, zou je zelf ook zo behandelt willen worden door je kinderen?

Aan de topicstarter, ben even je naam kwijt, ik zou op een rustig moment, als kind in bed ligt, toch het gesprek aangaan met schoonmoeder. Vertel wat je dwars zit en ook met mogelijke olossingen erbij. Wat mag oma wel? Misschien vind ze het heerlijk om buiten te wandelen met haar kleinkind. Ik vond dat erg fijn, had ik even rust in huis en oma kon lekker pronken met haar kleinkind.

Succes ermee, groetjes, Saskia

Judiths mama

Ja, het is ook wel triest. Ik had het me vantevoren ook wel anders voorgesteld hoor. En natuurlijk zou het ook best anders gelopen zijn als ze buiten het obsessieve om gewoon leuk hadden gedaan tegen de kinderen en als de baby's hen ook leuk hadden gevonden. Maar dat vonden ze niet. Ze gingen altijd huilen als oma ze vasthad en dan zei ze dat ze geen huilende kinderen wilde vasthouden. Ze wilde ze alleen als plaatje, niet als mensje. Ik bedoel, de baby moest dan in de houding die zij wilde en haar dan nog lachend aankijken ook. Dat lukte dus nooit. En ja, ze zal best wel de hele dag met haar kleinkind(eren) willen knuffelen, maar die willen dat zelf pertinent niet en dat gaat voor mij voor.
Vandaag waren ze nog hier (we zien ze wel eens hoor en was ze ook weer vreselijk de aandacht van de jongste aan het trekken, maar die moest er niets van hebben. In plaats van dat ze hem op zijn niveau over zijn interesses aanspreekt, is zij meer van het speelgoed afpakken dat hij dan terug moet komen halen. Of obstakels in zijn spel gooien. Hij was zo van slag dat hij niks meer zei en niks meer at.
Ik vind het soms ook verdrietig dat het zo gaat. We kennen een aantal oudere dames die de eerste keer al de juiste snaar raakten bij de kinderen. Zo moeilijk zijn ze volgens mij niet; dit moet echt aan deze oma liggen. Als ze niet leuk is met de kinderen en de kinderen haar niet leuk vinden, krijgt ze niet meer tijd met ze. Lijkt me verder logisch... Al zou je natuurlijk liever een leuke oma hebben.

Dank je, broedkip

Deze uitleg relativeert het verhaal wel enigszins.
Als ik jou verhaal lees, realiseer ik me weer dat ik bof met mijn (schoon)ouders . Uiteraard is er bij ons ook wel eens wat, maar zij hebben het belang van de kinderen voorop staan en dat is inderdaad het belangrijkste.

Groetjes, Saskia

En toch

krijg ik een naar gevoel bij Broedkips gedrag. Zo zou ik als oma niet graag behandeld willen worden.
Hier ook een oma en opa die zo overenthousiast waren dat die arme kinderen er bang van werden. Maar hallo zeg, hoe lang waren ze wel niet uit de baby's? Geheugen van mensen is selectief, oma's en opa's moeten ook de tijd krijgen om te leren oma en opa te zijn.
Niet iedereen heeft een natuurtalent om met baby's om te gaan, zelfs eigen ouders kunnen meer moeite hebben met de omgang met hun kind als baby dan wanneer ze groter en aanspreekbaarder is. Laat staan grootouders die er niet 24 uur per dag mee omgaan.
Dat er oude dames in de buurt zijn die goed met baby's om kunnen gaan vind ik geen argument om de grootouders maar weg te laten. Misschien hebben die oude dames al honderd kleinkinderen, of misschien hebben ze hun hele leven in de kinderopvang gewerkt, of misschien zijn ze aangeboren natuurtalenten met baby's.

Om eerlijk te zijn, ik vind het een nogal lullige opstelling.

Maar dirksmama

Ik schrijf lullig over haar, dat weet ik. Iemand zal de praktijk ook wel heel lullig vinden: ik heb de baby's nooit wakker gemaakt als ze sliepen en zij kwam, ik heb haar aangesproken als ze dan toch ging proberen om ze wakker te praten, ik heb haar regelmatig na 100 foto's in 5 minuten gezegd dat de kinderen het nou wel genoeg vonden, ik heb haar verzocht niet zoveel onnodige kleren voor ze te kopen, ik heb haar beleefd tegengesproken als ze weer eens zei 'je moet...' of 'hij is...', ik heb wel eens niet de deur opengedaan als ze onverwachts langskwamen en wij net voor of in ons middagdutje waren, ik heb iedere twee uur borstvoeding gegeven en haar daar ook al buitengesloten.
Eigenlijk vind ik dat allemaal wel meevallen. Wel hebben we haar nooit gevraagd op te passen. Ten eerste hadden we vrijwel nooit oppas nodig, maar ten tweede had ik daar geen goed gevoel bij. Ik geloof ook niet dat ze echt zat te wachten op de praktijk van poepluiers en niet-blije baby's. Het ging haar puur om de buitenkant, het plaatje. Ik heb nu studentes laten oppassen die het superleuk vonden om met kleine kinderen te spelen. Ja, misschien als we opa en oma tig keer hadden laten oppassen dat ze wat meer inzicht in een baby zouden hebben, maar waarom zou ik mijn kinderen daarvoor stress bezorgen? Die vonden ze gewoon écht niet leuk toen ze klein waren.

Verdedigen

In het begin heb ik constant het gevoel gehad mezelf te moeten verdedigen. Waarom doe je hem maar 1x in de 2 dgn in bad? Mag hij echt niet een biscuitje? Iedere keer op m'n strepen blijven staan. M'n man ook gevraagd of hij het wel met me eens was en of hij me wilde helpen.
Uiteindelijk (na ong 3 mnd) kregen ze van cb arts in hun vriendenkring te horen dat het huidje iedere dag in bad niet aan kon. Ja zei oma ik weet al die nieuwe manieren ook niet. (logisch, er verandert zoveel)
Na 1x boos te zijn geworden omdat ze hem weer een keer iets gaf wat ik nog niet wilde in de zin van.. Hij heeft net z'n fruit op, waarom moet dat nou? Snapte ze me. Haar vriend ook.
Sindsdien is ze erg voorzichtig en bang dat ze niet meer op mag passen.
Ik heb de allerliefste schoonmoeder die er bestaat.
Mijn man daarentegen heeft de verschrikkelijkste schoonmoeder die er bestaat. Die "vergeet" gewoon te vragen naar haar kleinkind. Interesseert zich niet in hem of zijn ouders.
Toch wel erg blij met mijn af en toe iets te bemoeierige schoonmoeder.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wat is er mis met 'het plaatje'?

Als je oma wordt dan kun je juist voor 'het plaatje' gaan en dan kun je gewoon lekker foto's maken, zoveel rotzooi voor je kleinkinderen kopen als je maar wilt en zo onpedagogisch en onverantwoord doen als je maar wilt.

Dat geklooi met luiers, voedingen en huilende babies hoef je niet te doen, die tijd heb je gehad met je eigen kinderen, die tijd mogen je kinderen nou lekker volmaken met hun kinderen. Die praktijk hoef je niet meer in te duiken.

Ik denk dat jouw probleem vooral is dat jij een heel ander beeld hebt van grootouder zijn als je schoonouders. En natuurlijk moet je overenthousiaste grootouders af en toe afremmen in het foto's maken, met idiote stemmen praten en rotzooi kopen. Maar daarbij kun je ze nog wel in hun waarde laten.

En dat mensen ongemakkelijk zijn met baby's hoef je ze niet te blijven nadragen als die baby's geen baby meer zijn. Ik word altijd een beetje naar van die 'opgeruimd staat netjes'houding diesommige mensen hebben t.o.v. schoonfamile.

Ach

Dirksmama, ik word altijd een beetje naar van grootouders die menen dat het gezin van hun kind(eren) helemaal niets zelf kan.

En van grootouders die vinden dat, omdat hun kind een kind heeft gekregen, zij zich van helemaal niemand meer iets hoeven aan te trekken en zich zo onverantwoord en egocentrisch als ze willen mogen gedragen.

Slagroom geven? Ja, want ik ben nu Opa. Iedere week schoenen kopen? Ja, want ik ben nu Oma. Baby tegen zijn zin oppakken? Ja, want ik ben nu Oma.

Bah, toch.

Gelukkig is het bij ons voornamelijk de eerste categorie. Maar dat veroorzaakt uiteraard een knee-jerk reactie.

Ook een broedkip

Oef, wat een verhaal van je zeg en zooo herkenbaar allemaal.
Hier ook een schoonmoeder die doodleuk zei: "Nou, iedere keer wanneer ik kom, slaapt de baby" (mijn zoontje was toen echt 2 weken en sliep uiteraard veel). Hij moest wakker zijn als zij kwam.

Met gekromde tenen heb ik naar haar zitten kijken toen ze met zoontje op de bank zat en hij in een bepaalde houding moest liggen voor de foto. Zoontje was toen slechts een paar weken oud en zoals veel babietjes doen heeft hij de neiging om zijn armpjes te krommen en zijn handjes dicht bij zijn mondje te houden. Dat vond schoonmoeder kennelijk niet leuk voor de foto en drukte zijn beide armpjes naar beneden en hield ze zo zodat zij er leuk op stond met hem. Het klinkt misschien wat paranoïde van mij, maar ik had echt zoiets van: waarom laat je hem nou niet gewoon liggen zoals hij is. Inderdaad, het plaatje moet goed zijn! Ik heb geen idee wat dat nou is met die schoonmoeders.

Over het oppassen:

Luiers verschonen wil ze niet; ze loopt letterlijk weg. Maar ze wil wel steeds oppassen. Ik heb geen idee hoe ze zich dat dan voorstelt bij een baby die nog luiers draagt.
Ze past wel eens op op een tweeling van een nicht en dan klaagt ze steen en been over de herrie die ze maken en over geluiden waar ze niet tegen kan (tja, kleine kinderen willen nog wel eens herrie maken).
Een keer zaten we op de koffie bij schoonouders en zoontje zat te spelen met een treintje waar geluid uit kwam als je op een knop drukt. Ineens moest schoonvader de batterijen uit het speeltje halen want ze kon niet tegen die herrie.
Ook heeft schoonmoeder het er moeilijk mee als zoontje ligt te slapen in zijn maxi cosi als we binnenkomen. Ze buigt zich dan voorover een begint met haar tong een klikkend geluid te maken…net zolang totdat hij wakker is.

Als zoontje begint te huilen na een tijd wakker ze zijn geweest, gegeten en verschoond ze zijn, dan snapt schoonmoeder niet dat hij moe is. "Zou, hij toch honger hebben?, Misschien heeft hij wel pijn? Misschien is hij ziek?" Als hij in zijn oogjes begint te wrijven denkt ze dat hij iets in zijn ogen heeft en maakt al aanstalten om zijn ogen eens schoon te maken. Ze snapt gewoon niet dat hij verschrikkelijk moe is. Dat signaal pikt ze gewoonweg niet op of ze wil het niet zien.

Maar ze wil wil oppassen. Met al die signalen wil ik dat eigenlijk helemaal niet. Ik heb totaal geen vertrouwen in haar. Ik heb het gevoel alsof ze hem als een pop ziet en die pop is van haar.

Het is echt niet zo dat ik bezitterig ben ofzo, want met andere mensen heb ik dat helemaal niet.

Tja en dat oppakken tegen baby's wil dat ken ik ook. Zoontje begon plots te huilen en ik loop al naar hem toe. Plots stuift schoonmoeder pal voor me langs, pakt zoontje op en begint hem te troosten, terwijl ze toch ziet dat ik aan kom lopen….weet je, het zijn allemaal van die kleine dingetjes die het mede zo irritant en moeilijk maken...

Zo werd ik letterlijk door schoonvader opzij geduwd omdat "hij eens met de kinderwagen wilde rijden". Dat kun je dan toch even vragen? Niets mis mee.

Ik vind echt dat als iemand met respect behandeld wil worden, dat ze dat op hun beurt naar de ander ook moeten doen.

Ik snap 'ook een broedkip" heel goed dat ze net deed alsof ze niet thuis was. Ikzelf pak vaak genoeg niet eens de telefoon op als schoonmoeder belt. Het is echt niet zo dat wanneer je oma of opa bent, dat je je dan ineens alles kunt permitteren.

Gelukkig

We zijn niet gek

"het zijn allemaal van die kleine dingetjes die het mede zo irritant en moeilijk maken..."

Inderdaad, maar als het niks voorstelde waren het er niet zoveel en zou ik ze ook niet stuk voor stuk herkennen!

"Als hij in zijn oogjes begint te wrijven denkt ze dat hij iets in zijn ogen heeft en maakt al aanstalten om zijn ogen eens schoon te maken."

Ja joh, want hoe kun JIJ nou weten wat er werkelijk aan de hand is? Hier ook hoor, iedere keer maar dat prutoogje willen vegen, terwijl kind geen last had van het oogje maar wel van het vegen. En toen ze niet mocht vegen, de hele tijd maar zeggen dat ik ermee naar de huisarts moest, terwijl ik zei dat hij dat wel eens eerder had gehad en het met een dag of 2 weg was.
En een keer toen ik met de baby bezig was en ze belde, legde ik hem even in bed om te telefoon aan te nemen. Hij brullen natuurlijk. En zij wist me te vertellen dat hij klonk of hij een extra deken wilde. Nee, zei ik, want hij wil alleen maar dat ik terugkom. Tien minuten later belde ze terug of ik hem nog een deken had gegeven. Fl- toch op zeg. Hoezo luisteren naar wat ik zeg? Luister je niet naar mij, moet ik dan wel respect voor jou hebben?

"Maar ze wil wil oppassen. Met al die signalen wil ik dat eigenlijk helemaal niet. Ik heb totaal geen vertrouwen in haar. Ik heb het gevoel alsof ze hem als een pop ziet en die pop is van haar."

Dan zou ik het zeker niet doen. Iemand die geen familie is met dezelfde eigenschappen zou je ook niet laten oppassen.
Misschien zijn ze wel in staat om gewoon geen luiers te verschonen en dan met een onschuldig gezicht te zeggen 'ik heb niks geroken' of 'ik wilde het nét gaan doen, maar nu jij er toch bent...' Of de baby in een andere kamer te laten huilen als hij niet meer 'meewerkt'. Zo van, nu ben ik klaar met de pop, nu leg ik hem weg.
Of het echt zo zou gebeuren heb ik nooit kunnen uittesten, want ze heeft nog nooit opgepast. Maar het lijkt me sterk dat ze dan ineens wél oog voor de behoeften van een kind zou hebben in plaats van alleen voor haar eigen. De oudste hebben ze wel eens meegenomen, maar die kan zeggen wat hij wel en niet wil. Toen was ze wel een beetje afkeurend na afloop, want hij was zo mondig en had gezegd wat hij niet wilde. Viel wel even tegen dus. Maar voor de kinderen dat kunnen aangeven gaan ze dus NIET mee met iemand die het inzicht mist. Klaar.

Ook een broedkip

Ik kan alle wat je zegt alleen maar beamen.

Zo zegt ze ook steeds tegen zoontje als we bij hun zijn en we maken aanstalten om naar huis te gaan: "jij blijft bij ons he, jij blijft hier…".
Toen hij nog maar net een paar weken oud was en we waren bij hun op bezoek, stond ze met hem in haar armen en toen maakte ze de opmerking: "Straks rennen wij lekker weg"

Wellicht grappig bedoeld, maar ik kon er niet om lachen op dat moment.

Gek is dat he. Ik krijg zo'n vreemd onderbuik gevoel als schoonmoeder zegt dat ze wil oppassen. Ik vertrouw haar gewoon voor geen meter. Ze loopt ook steeds te roepen op wie ze allemaal opgepast heeft.

Ook op de kinderen van een nicht van haar. Op een gegeven moment paste ze op een tweeling van diezelfde nicht. Van de een op de andere dag had die nicht de kinderen op een kinderdagverblijf geplaatst. Zomaar ineens! Schoonmoeder was zeer verontwaardigd toen ze ons het verhaal deed en nogal verbolgen want het ging zo goed volgens haar.

Nou, in mijn ogen haal je niet 1-2-3 je kinderen ineens weg bij een tante die notabene gratis oppast en waar het zooooo gezellig is om ze vervolgens naar een peperdure opvang te doen. Maar nee, volgens mijn schoonmoeder deed ze dat ineens, zonder reden en ze snapte Echt niet waarom!

en dan moet ik er gerust op zijn als ze op mijn zoontje wil passen? Ik vind dat vreemd en een eng iets.

Ken je...

...die nicht? Kun je eens tactvol vissen hoe dat was met dat oppassen? Niet dat je zoiets als argument naar haar toe kunt gebruiken, maar het neemt misschien twijfel of schuldgevoel wat weg.

En het oppassen van haar voor jou zou alleen maar voor de leuk zijn, neem ik aan? Niet als je werkt of zo?

Ik vind het bijna eng dat schoonmoeder hier vrijwel dezelfde dingen roept en doet.

Overigens heeft zij ook een tijdje opgepast op de baby van bijna-familie, maar daar is ze volgens eigen zeggen zelf mee gestopt (ik kan dit niet controleren, ken die andere mensen niet). Ik dacht, fijn, dan kan ze daar haar ei wat in kwijt, maar ze vertelde hier doodleuk dat ze zich niet aan de instructies over eten hield en ook liever op haar eigen kleinkind zou passen. Dat duurde dus ook nog geen 3 maanden... en ze beval zichzelf niet echt aan zo.

Ook een broedkip

Nou, die nicht ken ik wel, maar heb niet echt persoonlijk contact met haar in de zin dat ik ze veel spreek. Ze zit wel op mijn facebook. Ik weet ook niet in hoeverre ze dingen doorspreekt met mijn schoonmoeder. In zoverre ken ik hun onderlinge relatie ook niet zo.
Ik ken die nicht wel als iemand die direct stappen onderneemt als iets haar dwars zit.

En ja, ik werk momenteel niet, dus dat zou dan voor schoonmoeder alleen voor de leuk zijn.

Ja, hier ook

Maar voor de leuk deden we dus niet. Aangezien ze ook eens gezegd had dat ze er voor waren om op te passen als ik naar het ziekenhuis moest of zo (maar hoe vaak ga je als gezonde dertiger nou?), heb ik er wel voor gezorgd dat ik voor eventuele afspraken gelijk oppas geregeld had in de buurt. Vorig jaar zeiden we een keer dat we 's avonds ergens heen gingen, dus toen sprongen schoonouders er meteen bovenop, hoe laat dan en wat met de kinderen? Maar om te voorkomen dat we dan uit beleefdheid hun aanbod zouden moeten aannemen, had ik dat allang geregeld. Dat gaat trouwens op voor al onze plannen en gedachten. In al onze uitspraken zoeken zij naar aanknopingspunten om ons hulp te bieden (dingen kopen, dingen doen). Erg vermoeiend. Ik kan dus niet meer ongedwongen onnadenkend praten, want als ik bijvoorbeeld zeg dat ik in de tuin gewerkt heb, dan vertalen zij dat in 'dan zijn er vast nieuwe tuinplanten nodig, kom die gaan we morgen kopen en gelijk daar in de tuin zetten'. (Ze zeggen dat uiteraard niet altijd op het moment zelf, anders kan ik het gelijk afwimpelen.)

Dus als je schoonmoeder erg zit te azen op oppassen, zou ik ook vermijden om haar over mogelijke gelegenheden te vertellen. Bijvoorbeeld dat je terug moet komen bij de tandarts volgende week of zo. Of dat er vrienden gaan trouwen binnenkort. Gelijk andere oppas regelen als je iets hoort waarbij dat nodig is, zodat je daarna niet op je woorden hoeft te passen. Ja, het is heel lullig, maar het scheelt gewoon enorm veel stress. En bovendien, ook belangrijk, het geeft een signaal af dat jullie je eigen zaakjes goed kunnen regelen. Dat laatste heeft hier enorm goed gewerkt.

Griezeldepiezel

Jullie zullen allebei ongetwijfeld gelijk hebben en overhouden, broedkip en pasmoeder, maar stiekem ben ik vooral heel erg blij dat ik jullie schoonmoeder niet ben en ook nooit zal worden. Je zegt maar niets meer tegen je schoonouders, anders willen ze meteen helpen? Schoonmoeder aast op oppassen? Brrrr. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie mannen dat zien. Niet hoe ze tegen jullie zeggen dat ze het zien, maar hoe ze er echt tegenaan kijken. En ik zou vooral willen weten hoe je er over dertig jaar zelf bij zit als jouw schoondochter aan alle kanten uitstraalt dat ze jou niet nodig heeft, dat ze het niet kan uitstaan als je in de buurt van je kleinkind komt en dat je eigenlijk maar gewoon moet ophoepelen.
Groetjes
Massi

Ook een broedkip

'Ik ga geen irritante mensen tolereren als ik andere oude dames ken die gewoon leuk zijn, nep-oma's dus.'

Maar stel je nou eens voor dat een oma (je eigen moeder of je schoonmoeder) zou zeggen: ik ga geen irritante kinderen tolereren als ik in mijn omgeving genoeg leuke kinderen heb.'

Eens met massi

Ik deel je gevoelens.

Jullie hebben ongetwijfeld goede redenen, maar draven jullie niet een beetje te ver door?

Ik hou mezelf voor ogen dat ik niet het alleenrecht op mijn kinderen heb. De grootouders hebben ook het recht een band met ze op te bouwen, ook al doen ze soms dingen anders dan ik zou doen. En als ik zo naar mijn kinderen kijk, dan zijn mijn probleempunten vaak de hunne niet. Dus gevalletje van andere kant opkijken en lekker laten gaan.

Ik bedoel, als je bang bent dat ze gaan meppen of ander abusief verdrag vertonen, ok, dan bescherm je je kinderen, maar het klinkt jullie echt aan het zoeken zijn naar dingen. Jullie mannen zijn toch ook groot geworden? Zijn ze zwaar getraumatiseerd of zouden jullie schoonmoeders toch een beetje weten wat ze met een kind zouden moeten doen als de moeder er niet bovenop zit?

Massi

"En ik zou vooral willen weten hoe je er over dertig jaar zelf bij zit als jouw schoondochter aan alle kanten uitstraalt dat ze jou niet nodig heeft, dat ze het niet kan uitstaan als je in de buurt van je kleinkind komt en dat je eigenlijk maar gewoon moet ophoepelen."

Weet je, ik ben daar niet bang voor. Het is namelijk een reactie op de schoonmoeder die aan alle kanten uitstraalde dat jij niet meer nodig was nu je haar kleinkind had gebaard, die uitstraalde dat ze het niet kon uitstaan als iemand anders dan zij het kindje vast had, enz. Geloof me, dat word je echt heel snel heel erg spuugzat.

Ik ga niet zo zijn later. De factoren die het bij haar verklaren heb ik namelijk helemaal niet.

O en mijn man is altijd kortaf en geïrriteerd tegen zijn moeder. Ik zit hier niet zijn favoriete familielid te dissen hoor.

Zwaar getraumatiseerd is het niet, maar mijn man heeft toch wel wat minder goede dingen overgehouden aan zijn opvoeding, ja.

En misschien slaan ze niet, maar schoonouders snauwen elkaar af en dat vind ik eigenlijk schadelijker.

Weet je, het heeft weinig zin om dingen te gaan zoeken die ik volgens jullie overdrijf. Ik ben ervan overtuigd dat ik het voor onze situatie goed heb gedaan, want ik heb nu echt veel minder last. Of jullie ook last gehad zouden hebben, misschien niet, maar ik ga geen probleem laten betsaan omdat iemand anders dat probleem misschien anders ervaart.

Hmm, massi, dc en dirksmama

Is er misschien een oorzakelijk verband tussen het in een ander land wonen dan je schoonmoeder en je gevoelens ten opzichte van haar?

skik

Skik, dat geloof ik echt niet

mijn schoonmoeder woont op een half uur rijden, ze wilde graag een dag in de week oppassen en dat vonden wij heel fijn.

Mijn schoonouders zijn mijn soort mensen niet, heel anders dan ik. Ik schiet best met ze op en ergernissen die ik heb vind ik niet belangrijk. Ik laat de communicatie omtrent de kinderen meestal aan mijn man over, het zijn immers zijn ouders.
Maar het zijn beste mensen en ik heb ze altijd de kans gegeven om opa en oma zijn. Ze zijn namelijk de ouders van mijn man en hebben mijn man heel prettig afgeleverd

Ook zijn ze een geweldig stel grootouders voor mijn kinderen, hoewel ze dingen anders doen als ik is dat niet noodzakelijkerwijs minder.

Volgens mij zijn mijn schoonouders heel blij met mij en hun kleinkinderen en ik hoop dat ik later niet van die schoondochters zoals jullie krijg

Kiki

Volgens mij wonen de schoonmoeders van massi, dc en dirksmama in een ander land danwel werelddeel. Die staan vast niet te pas en te onpas onverwachts op de stoep om je kind, dat net naar bed zou omdat het echt moe is, uit je armen te trekken om het vervolgens slagroom van de tompouce te voeren terwijl het pas twee maanden oud is, je minstens drie keer per week vertellen dat je het helemaal niet goed doet want vroeger ging het anders. Enzovoorts, enzovoorts.

skik

Nou ja zeg

Tot mijn oudste 4 was woonden we bij mijn schoonouders in de buurt. Die zagen we praktisch elk weekend. En nu komen ze regelmatig op bezoek, en dan een week lang. Maar goed, ik ben gewoon blij met ze. Met mijn vader is het meer anders, die kan niet goed met kleine kinderen omgaan. Maar daarom kijk ik hem nog niet de deur uit als hij er is.

Ik zeg niet dat de hier bedoelde schoonouders perfect zijn, maar ik denk dat een groot deel ook eigen houding is. Je kunt een suggestie om een kind te eten geven zien als heftige kritiek, of er anders mee omgaan. Wat meer loslaten en je schouders ophalen. Het is ook een wisselwerking. Hoe meer jij je kind "toeeigent", hoe meer de schoonfamilie in bochten moeten om met het kleinkind om te gaan.

En als iemand mij verteld dat ik het niet goed doe, dan hebben we een discussie ja. Ter plekke meteen, want ik laat niet over me heenlopen. Knappe schoonma die dat bij me zou durven

Ook een broedkip

Je haalt me de woorden uit de mond. Niets aan toe te voegen verder en ben het helemaal met je eens.

Kijk, schoonmoeder en ik hoeven echt geen beste vriendinnen te zijn ofzo, maar een beetje respect naar mij toe (een ook mijn man) vind ik toch wel het minste. Ieder ander (los van mijn schoonmoeder) die mij zo bejegend en zich op zo'n manier naar mijn kind toe gedraagt, hoef ik niet in mijn buurt te hebben.

Ik ben sowieso erg allergisch voor mensen die denken het alleenrecht te hebben op een kleinkind enkel en alleen omdat ze nu eenmaal oma/opa zijn. Dat recht moet je verdienen vind ik en er niet zonder meer vanuit kan gaan dat je dat recht bij voorbaat hebt en je de moeder dus kunt negeren, afzeiken etc….erover heen kunt walsen wanneer je het als oma/opa uitkomt.

"Maar daarom kijk ik hem nog niet de deur uit als hij er is". Dat bedoelen wij ook niet.

Wat ik en 'ook een broedkip' duidelijk proberen te maken is dat er iemand (in dit gevoel schoonmoeder) je letterlijk negeert, je afzeikt, je kind wakker loopt te houden of probeert wakker te maken, kwaad wordt als het slaap…je niet wil horen en toch het tegenovergestelde doet met je kind; dus in feite je eigenlijk op alle mogelijke manieren dwars probeert te zitten.

Hoe zou je het vinden als je kindje net op bed ligt en schoonmoeder rent letterlijk langs je heen de trap op, dendert de babykamer binnen om je kindje vervolgens uit bed te halen en dat zonder ook maar iets met jou of je man te overleggen.

Iemand die je kind zonder te vragen naar buiten mee neemt om het vervolgens door die leuke kwijlende "bordeauxdog" van de buren helemaal af te laten likken midden in het gezichtje en dan nog durft te beweren dat een hondentong schoon is?!

Gewoon dat er dingen gedaan worden met je kindje zonder dat er ook maar iets aan jou of je man gevraagd wordt….gewoon omdat zij opa en oma zijn.

Dat ze zichzelf laten aflebberen door dat beest moeten ze zelf weten, maar ik wil dit niet met mijn kind en niemand (ook mijn schoonouders niet) heeft het recht om voor mijn kind te beslissen dan ik en mijn man. Tenzij wij er niet zijn en de zorg in hun handen ligt. Maar zodra mijn man en ik er zijn, zijn wij degenen die beslissen.

Ook zo'n schoonmoeder gehad

Nam de kinderen gerust los mee in de auto, zonder zitje, zonder gordel. Duwde in het ziekenhuis de andere oma opzij met de woorden opzij, jij bent al oma dus voor mij is het belangrijker.
Op alle fronten werden wij als ouders genegeerd en belachelijk gemaakt. Het gevolg was dat man afentoe bij zijn moeder kwam, eventueel met de kinderen. Bij ons was ze wel welkom maar ze mocht niet met de kinderen alleen zijn. Ik had geen zin om afgezeken te worden voor mijn kinderen.
Ik denk dat de dames die zeggen dat ze hopen dat zij later niet zo'n schoondochter krijgen voorbij gaan aan twee dingen: als mens zijn ze waarschijnlijk al veel fijner dan de bovengenoemde schoonmoeders en ze zijn blij voor hun kind en hebben respect voor de keuzes die hun kind maakt.
Bij het overlijden van schoonmoeder was er werkelijk niemand in de aula die heeft gehuild. Een broer van haar zei laatst tegen ons dat ze zich schandelijk gedragen heeft en een varken was. Tja, dat zegt denk ik wel genoeg. Sommige mensen zijn nu eenmaal mispunten.

Rosa van der Zanden

Schoonmoeder

Lastige schoonmoeder, een heel bekend probleem voor mij. Zo herkenbaar wat je schrijft!Ik heb een dochter van bijna drie maanden en voor alle opa's en oma's het eerste kleinkind en waarschijnlijk ook het enige. Mijn schoonmoeder en ik zijn nooit echt vriendinnen geweest. Ze is vreselijk jaloers op wat mijn vriend en ik samen hebben en nu er een kleinkind is heeft ze iets om mee te pronken wat ze ook ziekelijk doet. Foto's in de handtas en wie maar wil krijgt ze gevraagd en ongevraagd te zien. Haar hele leven is nu onze dochter!
Ik heb mijn vriend ook gevraagd haar duidelijk te maken dat ze niet elke week op de stoep kan staan en dat wij volwassen mensen zijn en heel goed weten hoe om te gaan met onze dochter. Ook mijn schoonmoeder bemoeit zich te pas en te onpas me alles hier in huis als ze er is. Als ze weer weg gaat is vooral mijn dochter overprikkeld en helemaal van slag. Baby's voelen dat haarfijn aan! En baby's voelen wat jij als moeder voelt en reageren daarop.
Ik heb kort geleden met mijn schoonmoeder om de tafel gezeten en ik heb van te voren punten op papier gezet waar ik het over wil hebben met haar. Dit alles in goed overleg met mijn vriend. Ik heb haar gezegd dat het geen aanval is op haar persoonlijk maar dat dit de regels zijn die ik hanteer of ze het leuk vindt of niet. Als je dit niet direct in het begin doet blijft ze over je heen lopen. Het is een keuze want de kans is er dat er ruzie komt. Ik heb dat voor lief genomen en gezegd dat ze welkom is in ons huis en bij onze dochter maar dat dit de grensen zijn en ik haar er op aan ga spreken als ze erover heen gaat!
Leuk was het gesprek niet en er vielen tranen maar ik voelde me sterk en vooral erg opgelucht na die tijd! Dan maar een bitch.. ik weet dat mijn vriend achter mij staat en vergeet niet dat jij de kaarten in handen hebt! Wees sterk en benoem alles vanuit jezelf en benoem je vriend/man erbij. Voorbeeld: "vriend en ik vinden het erg erg vervelend dat je....... wij willen graag dat je.....". Geef haar de ruimte om te reageren en vraag haar waarom ze zo reageert. Blijf zelf rustig. Loop even naar buiten om stoom af te blazen als het niet wil en probeer het opnieuw.
Jij bent moeder van je kind! Jullie zijn ouders!
Hoop dat je er wat aan hebt, hier heeft het geholpen. Ze is zelfs vandaag alleen hier naar toe gekomen en ze heeft in alle rust van haar kleindochter kunnen genieten maar ik had de regie. Ik heb ook gezegd dat het goed was en dat ik dit prettig vond. Dan geef je haar ook een soort schouderklopje.
Het klinkt belachelijk dat het zo moet maar echt... doe het nu want het sluipt erin en als je een paar jaar verder bent heeft zij uiteindelijk de regels bepaalt!
Je kan niet iedereen pleasen en scherpe messen maken schone wonden!
Succes en ik hoor het graag!