Mega schuldgevoel!😫
Hooi lieve moeders,
Ik heb twee dagen terug een ontzettend grote fout gemaakt, en het laat me niet los.Ik heb onze 2 weken oude dochter in een voedingskussen gelegd zodat ze wat schuin omhoog ligt Ivm haar reflux op bed met daaronder een polyester doek. Ze lag er heerlijk in te slapen op haar zij. Ik ben even gaan douchen en kom terug en zie dat ze met haar hoofdje in t doek/kussen ligt. Ik schrok me natuurlijk dood en draaide haar meteen terug. Ze ademde nog gewoon en was niet blauw of iets. Daarna sliep ze gewoon door alsof er ook niks aan de hand was. Heb ik nu gewoon mega geluk gehad en een hele grote waarschuwing van bovenaf? Of kan ze wel degelijk daardoor zuurstof te kort hebben gehad? Ik merk nu 2 dagen later helemaal niets aan haar.Voel me ontzetten schuldig en ben mega bang dat ze toch een soort van zuurstof tekort heeft gehad ondanks ze wel gewoon ademde.Wie kan mij gerust stellen???
Lieve groet een bezorgde mama
Mijn eigen moeder wordt boos als ik tegen haar zeg dat het een wonder is dat ik nog leef. Ze denkt dat dat ik zeg dat ze een slechte moeder is, maar zo bedoel ik dat niet.
Vroeger speelde je als klein kind vaak buiten. Ik was altijd met mijn grote broer op stap.Â
Ben een keer bijna verdronken in een sloot, toen viste een man mij eruit.
En een keer bijna verdronken in het Haringvliet. Toen werd ik aan de kant gezet door een vrouw. Was toen ook een jaar of 5.Â
Al vraag ik me soms wel eens af waar mijn moeder soms Was hoor. Ik was zo vaak alleen met mijn broer, we waren hele dagen buiten en echt niet in het speeltuintje achter zoals mijn kinderen nu mogen.Â
Heerlijke verhalen allemaal. Hier viel het nog mee als ik dat zo lees. Oudste was/is intens braaf. Die is alleen wel een keer achterover van zijn halfhoogslaper gekukeld, met zijn hoofd op het puntje van de kast. Was even buiten westen en natuurlijk een flink bloedende hoofdwond die gehecht moest worden.
Jongste was wat meer het ondernemende type, maar die heeft dat wonderwel zonder kleerscheuren overleefd. Het huis daarentegen... En jongste was ik idd regelmatig kwijt in winkels. Gelukkig nooit echt weg geweest, maar daar heb ik lang nachtmerries van gehad, dat ik haar kwijt was.
Ik heb wel beide kinderen een keer van de commode laten vallen, oudste ook een keer van de bank na het voeden. Met oudste op de arm ben ik ook een keer van de trap gevallen. Gelukkig viel hij bovenop mij. Ik heb daar wel weken moeilijk van gelopen, flinke blauwe billen en een opengehaalde arm, maar hij had niks. Ik ben met de twee kinderen op de fiets een keer onderuit gegaan. Jongste had een flinke bult op haar voorhoofd, die er helaas nog steeds zit (bindweefsel). Na die tijd droegen ze een helmpje... En jongste heeft een keer een ongeluk gehad met karten. Tand letterlijk door haar lip, daar zit nog steeds een litteken en een flinke beschadiging op haar scheenbeen die je ook nog steeds ziet. Ze heelt blijkbaar niet zo goed 
Maar alles bij elkaar viel het best mee. Ze zijn groot geworden zonder breuken en met relatief weinig littekens 
Ik ben dochter ook wel eens kwijt geweest in de Hema. Er gingen toen net van die rare en onware verhalen rond dat Zuid Amerikaanse drugsbaronnen graag blonde dochtertjes wilden en die lieten ontvoeren in Nederland. Grote flauwekul natuurlijk, maar als je je blonde dochtertje van twee kwijt bent spookt er ineens van alles door je hoofd. Ik riep dus steeds hysterischer de naam van dochter door de Hema en dochter, die zich voor de lol had verstopt achter een rek met kinderkleertjes, durfde niet meer tevoorschijn te komen omdat ze dacht dat ik boos was. Op een gegeven moment waren alle klanten en personeelsleden in de Hema aan het zoeken en er klonk een groot applaus toen iemand mijn bedrukte kind achter het rek vandaan plukte. Ze was wel zo onder de indruk dat ze het nooit meer heeft gedaan.
troelahoep schreef op 28-09-2022 om 09:04:
"Kind2:
Ik was ernstig ziek net na haar geboorte en ik was zo ontzettend moe. Ik doe haar in badje en ik moest niezen. Dus ik liet haar los en ze verdween zo onder water 😅. Gelukkig kunnen baby’s dat ook. Maar poeh. Op dat moment heb ik echt staan janken"
Dat bedoelde ik dus met licht ontoerekeningsvatbaar
Ontoerekeningsvatbaar is volgens mij een standaard bijwerking van bevallen.
Ik heb het gepresteerd om, na een slecht nieuws gesprek, boos te worden op mijn dochter terwijl ze in de couveuse voor haar leven vocht. En daarna natuurlijk ontzettende spijt en terwijl ik met haar buidelde gigantisch zitten huilen en maar sorry zeggen en hoeveel ik van haar hield en zo. Dat ik me later afvroeg of mijn man niet had gedacht dat hij met een of andere psychopaat getrouwd was.
Ik heb het ook wel eens gepresteerd om ruzie te maken met mijn man omdat hij niet mee ging in mijn gevoel voor dramatiek en doemdenken.
Buurjochie van 2 was nogal ondernemend en luisterde niet zo goed als zijn oudere broer op die leeftijd. Die hebben ze vlakbij een drukke weg weggeplukt. Hij was net groot genoeg om bij de deurklink te kunnen en er op uit gegaan met zijn loopfiets. Ze hebben bij alle deuren de klinken moeten draaien en meer, want het is een ontsnappingsartiest. Als ik hem ergens zag, dan checkte ik altijd of pa/ma/oma te zien waren. Echt een ondernemende dreutel.
MamaE schreef op 28-09-2022 om 10:42:
[..]
Ontoerekeningsvatbaar is volgens mij een standaard bijwerking van bevallen.
Ik heb het gepresteerd om, na een slecht nieuws gesprek, boos te worden op mijn dochter terwijl ze in de couveuse voor haar leven vocht. En daarna natuurlijk ontzettende spijt en terwijl ik met haar buidelde gigantisch zitten huilen en maar sorry zeggen en hoeveel ik van haar hield en zo. Dat ik me later afvroeg of mijn man niet had gedacht dat hij met een of andere psychopaat getrouwd was.Ik heb het ook wel eens gepresteerd om ruzie te maken met mijn man omdat hij niet mee ging in mijn gevoel voor dramatiek en doemdenken.
Nou precies, dat soort dingen!Â
troelahoep schreef op 28-09-2022 om 13:06:
[..]
Nou precies, dat soort dingen!
Dat laatste gebeurde ook later in het leven van dochter nog wel eens en soms nog.
Mijn moeder had het altijd over 'het moedergevoel' en dat ik dat pas zou snappen als ik zelf kinderen had.Â
Overigens, als mijn moeder zich nodeloos druk maakte over alles zei mijn zus altijd: En nu, zijn er doden gevallen? Zwaargewonden? Nee? Nou, dan valt het allemaal wel mee.
MamaE schreef op 28-09-2022 om 13:26:
[..]
Geweldige verhalen hier! Dat bewijst maar weer eens dat, hoe goed je ook je best doet, kinderen een ijzersterke mensjes zijn. En toch is de uitspraak ' It takes an village to raise a child' erg passend als je leest hoeveel kinderen door anderen 'gered' zijn.
Overigens, als mijn moeder zich nodeloos druk maakte over alles zei mijn zus altijd: En nu, zijn er doden gevallen? Zwaargewonden? Nee? Nou, dan valt het allemaal wel mee.
Dat zegt mijn moeder ook altijd. Heeft mij tijdje terug wel geholpen om een trauma te verwerken.
