Mislukte Borstvoeding

Dag lieve mama’s, 

Ik wil graag mijn borstvoedingsverhaal met jullie delen, om hopelijk vrouwen te vinden die hetzelfde hebben meegemaakt en mij hopelijk wat kunnen helpen om hiermee om te gaan.

11 weken geleden ben ik bevallen van een prachtig zoontje, maar door het mislukken van de borstvoeding kan ik helemaal niet genieten van hem en wordt ik steeds eraan herinnerd dat ik gefaald heb en een slechte moeder ben. 

Hieronder mijn verhaal: 

De geboorte van mijn eerste kindje was heel pittig en daar weet ik weinig van. 
De eerste paar dagen moest ik dan ook echt bijkomen van de bevalling. 
Ik wilde dolgraag borstvoeding geven en ging daar ook helemaal voor, maar helaas ging dat niet zo makkelijk als ik had verwacht.
Tijdens de eerste meting kwamen we erachter dat mijn dochtertje heel veel was afgevallen en ze dus bijgevoed moest worden.
Ze was zo erg ondervoed dat we haar amper wakker kregen.
Ik heb die week alles geprobeerd, dag & nacht kolven, vingerhoedjes & slangetjes.
In die periode voelde ik mij zo ontzettend eenzaam & alleen.
Aan het eind van de week had ik nog steeds geen productie en hebben we met de verloskundige besloten om niet door te gaan, omdat ik volgens haar weinig melkklieren had. (Wat volgens lactatiekundige niet klopte)
Ik was echt helemaal gebroken van verdriet, maar kon het toch na 2 weken een plekje geven, omdat ik wist dat ik alles had gegeven. 

Toen ik zwanger raakte van mijn zoontje had ik zoiets, ik wil heel graag borstvoeding geven, maar als ik weer alles uit de kast moet trekken, dan zie ik dat echt niet zitten. 
De bevalling ging goed en mijn zoontje hapte meteen goed aan en leek ook te slikken.
Ik was echt blij en had goede hoop dat het zou lukken, tot de 1e meting. 
Daar kwam uit dat mijn zoontje ook heel veel was afgevallen.
De verloskundige werd weer gebeld en ik moest hem gaan bijvoeden. 
Toen ik het woordje bijvoeden hoorde voelde ik opeens zo’n weerstand in mijn lijf en ging ik in de overlevingsstand. 
Ik had zoiets van ‘oh nee, nu moet ik weer die malle molen in om vervolgens het weer te zien mislukken.’ 
Die gedachten gaf mij zoveel stress dat ik abrupt ben gestopt en ik had er vrede mee. 
Tot de ene laatste dag van de kraamweek. 
We kregen een nieuwe kraamverzorgster en toen we het over de voeding hadden, vroeg ze mij waarom ik gestopt was met de borstvoeding. 
Ik gaf aan dat mijn zoontje heel veel
was afgevallen, waarop zij reageerde dat dat wel meeviel? 
Ik was verbaasd en ging terugkijken in de gegevens en wat bleek? 
De vorige kraamverzorgster had het geboortegewicht verkeerd ingevuld, waardoor het leek alsof hij veel was afgevallen, wat dus niet klopte.

Toen ik dat hoorde was ik ten einde raad, want het ging dus wel goed en het had dus wel kunnen lukken. En hoe moest ik het nu nog op zien te starten zonder hulp van de kraamzorg? (die was er nog 1 ochtendje).
Ik wist niet meer wat te doen en heb het toen even laten rusten, maar na een week had ik er nog steeds veel moeite mee en ben ik met behulp van een lactatiekundige begonnen met kolven, dag & nacht. 
Dat was heel pittig en ik stond er ook helemaal alleen voor, waardoor ik in de nacht eerst mijn zoontje een fles gaf, vervolgens een uur met hem op schoot zat omdat hij anders huilde en daarna moest ik nog gaan kolven.

Na een paar dagen trok ik het al niet meer en ben ik gestopt. 
Ik voelde me zo falen dat ik daarna weer opnieuw ben geprobeerd, tot 3 pogingen toe. 
Ik was helemaal gesloopt van het weinig slapen en een pittige huilbaby.

Uiteindelijk na veel pogingen besloten om te stoppen, maar oh wat heb ik een enorm schuldgevoel. 

Ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik al
zo snel ben gestopt en me heb laten beïnvloeden door de verkeerde meting en mijn man die het allemaal maar gedoe vond.
Daarnaast voel ik mij een hele slechte moeder die haar kind nu niet de beste voeding geeft en hem niet kan troosten met mijn borst.

Het voelt echt als een gapend gat, heel heftig liefdesverdriet, waardoor ik langzamerhand in een soort van depressie belandt, wat ik echt niet wil.
Ik kan heel moeilijk accepteren hoe het is gegaan en dat ik een keuze heb gemaakt, gebaseerd op een verkeerde meting en niet mijn eigen moedergevoel heb gevolgd. 
Ik heb veel moeite om te kunnen genieten van mijn zoontje, omdat ik dan steeds herinnerd wordt aan hoe het ook had kunnen zijn en heb daarnaast het gevoel dat ik hem nu voeding geef wat niet goed voor hem is, omdat overal de borstvoeding zo wordt aangeprezen. 

Ik hoop dat er moeders zijn die een soortgelijke situatie hebben die hun ervaring willen delen en evt tips hebben over hoe jullie hiermee zijn omgegaan?

Thanks alvast voor jullie reacties & alsjeblieft, wees lief. Het is zo’n gevoelig onderwerp. 

Groetjes, een verdrietige mama