Moeite met kind op opvang achter te laten?
Hoihoi
Eigenlijk al sinds het begin dat we ons jongste bij het kdv hebben was het brullen vanuit kinds kant. Een uurtje later is het over blijkbaar. Nu was ik een paar keer niet bestand tegen dat huilen en heb ik haar weer meegenomen. Die paar keer heb ik m'n werkgever gebeld dat de kleine ziek was en dat ik thuis zou werken maar nu kreeg m'n vrouw een klaag vanuit kdv dat kind mij om dr vinger windt en dat ik dan gewoon toegeef en haar weer meeneem, dat is miss zo'n 5 keer gebeurd. Iemand tips voor dat gebrul 's ochtend vroeg?
afrodite05 schreef op 23-05-2025 om 19:49:
Hier nemen de leidsters de kinderen echt letterlijk over bij de overdracht. Dus of mijn kind nu huilt of niet (eigenlijk nooit, maar hij is wel soms ineens verlegen en dan durft hij niet): de leidster tilt hem op of hij mag bij haar op schoot zitten en dan gaan ze of samen zwaaien naar mij of ze leidt hem af door de aandacht te vestigen op een speelgoedje/een ander kindje.
Doen ze dat bij jullie opvang niet? Anders zou ik zoiets vragen om te doen.
Hier precies zo, of in elk geval op de momenten dat hij het moeilijk heeft en niet vrolijk zelf naar binnen loopt. Vaak mag hij dan even op schoot zitten bij de leidster en is het ook zo weer over.
Bakblik schreef op 23-05-2025 om 17:52:
Huilt ze trouwens ook als je vrouw haar wegbrengt?
Nick, wat is het antwoord op deze vraag van Bakblik?
Daglichtlamp schreef op 23-05-2025 om 18:44:
[..]
Ik vind dat altijd zo'n raar argument. Als ze 18 is wil ze helemaal niet meer gedragen worden.
Ik zou van een kinderopvang verwachten dat ze in staat zijn om de opgevangen kinderen toch zeker binnen een kwartier gerust te stellen nadat hun ouder weggegaan is. Als dat structureel niet lukt is het de vraag of deze opvang een goede match is voor dochter.
Nou zo'n raar argument is dat niet hoor, dat op tijd beginnen met loslaten bedoel ik.
Van mensen die werken in het onderwijs hoor ik af en toe verhalen over kinderen die nog niet kunnen/ durven/ mogen wat op grond van de leeftijd wel verwacht mag worden.
Vroeger waren het incidentele gevallen, een kind dat nog iedere dag huilt als het naar de basisschool gaat, een kind dat nog niet zelf een boterham kan smeren, een kind dat niet in de zandbak mag. Sinds een jaar of 10 wordt dat steeds erger.
Ieder jaar ben ik betrokken bij een evenement voor basisschool leerlingen. In die hoedanigheid kom ik dan de juf van groep 8 van mijn kinderen tegen en daar maak ik dan even een praatje mee. Dit jaar was dat een lang praatje. Zowel privé als in het werk ergert ze zich vreselijk aan ouders die te betuttelend zijn. Ze had met Pasen een kind in de klas die geen boterham kon smeren, die ouders vonden en mes nog te gevaarlijk. Privé zou ze een vriendje van haar zoon in groep 7 meenemen om te spelen. Kind kon niet mee naar huis fietsen, want hij werd nog elke dag gebracht in de bakfiets! Hij moest dus achterop.
Ze zij letterlijk: soms verlang ik zo terug naar de tijd dat jouw kinderen in mijn klas zaten! Lekker zelfstandig, zij en jij kwamen nooit zeuren dat ze iets niet konden/ mochten/durfden. Nu heb ik iedere dag wel zeurende kinderen of ouders. De kinderen van nu zijn zo onzelfstandig, ze worden veel te veel gepamperd.
Tijdens dat evenement de afgelopen dagen ook ouders gehad die er perse bij willen zijn als hun kind aan de beurt was.
Dat altijd maar troosten, tutten en kinderen dingen uit handen nemen is niet goed voor kinderen. Ze blijven dan te lang afhankelijk van ouders.
Bakblik schreef op 23-05-2025 om 20:30:
[..]
Nou zo'n raar argument is dat niet hoor, dat op tijd beginnen met loslaten bedoel ik.
Van mensen die werken in het onderwijs hoor ik af en toe verhalen over kinderen die nog niet kunnen/ durven/ mogen wat op grond van de leeftijd wel verwacht mag worden.
Vroeger waren het incidentele gevallen, een kind dat nog iedere dag huilt als het naar de basisschool gaat, een kind dat nog niet zelf een boterham kan smeren, een kind dat niet in de zandbak mag. Sinds een jaar of 10 wordt dat steeds erger.
Ieder jaar ben ik betrokken bij een evenement voor basisschool leerlingen. In die hoedanigheid kom ik dan de juf van groep 8 van mijn kinderen tegen en daar maak ik dan even een praatje mee. Dit jaar was dat een lang praatje. Zowel privé als in het werk ergert ze zich vreselijk aan ouders die te betuttelend zijn. Ze had met Pasen een kind in de klas die geen boterham kon smeren, die ouders vonden en mes nog te gevaarlijk. Privé zou ze een vriendje van haar zoon in groep 7 meenemen om te spelen. Kind kon niet mee naar huis fietsen, want hij werd nog elke dag gebracht in de bakfiets! Hij moest dus achterop.
Ze zij letterlijk: soms verlang ik zo terug naar de tijd dat jouw kinderen in mijn klas zaten! Lekker zelfstandig, zij en jij kwamen nooit zeuren dat ze iets niet konden/ mochten/durfden. Nu heb ik iedere dag wel zeurende kinderen of ouders. De kinderen van nu zijn zo onzelfstandig, ze worden veel te veel gepamperd.
Tijdens dat evenement de afgelopen dagen ook ouders gehad die er perse bij willen zijn als hun kind aan de beurt was.
Dat altijd maar troosten, tutten en kinderen dingen uit handen nemen is niet goed voor kinderen. Ze blijven dan te lang afhankelijk van ouders.
Hoewel ik het in grote lijnen met je eens bent hebben we het hier over een kind van 1. Die troosten als het verdrietig is lijkt me niet meer dan normaal.
TO, als ik kind breng dan mag ik er altijd even bijblijven om te spelen. We spelen dan tussen de 5 a 10 minuten en als kind lekker bezig is dan is het geen probleem als ik naar huis ga. Mag jij ook even blijven om haar op haar gemak te stellen?
masatu schreef op 23-05-2025 om 19:56:
[..]
Hier precies zo, of in elk geval op de momenten dat hij het moeilijk heeft en niet vrolijk zelf naar binnen loopt. Vaak mag hij dan even op schoot zitten bij de leidster en is het ook zo weer over.
Bij ons deden ze het ook altijd op die manier.
Nick kan de leidster kind niet gewoon van jou overnemen en meteen afleiden/troosten?
Het is ook gewoon heel naar om je kindje huilend achter te laten. Ik zou eens met de leidsters in gesprek (dus niet je vrouw) om te kijken hoe het voor jou en dochter anders kan. Zodat jij ook dochter met een gerust gevoel kan achter laten.
Ach dat is sneu.
Wat een onzin, dat het loslaten begint als je 22 maanden bent en al die regels hoe het moet.
Elk kind is anders, niet elk kind is geschikt voor een kdv.
Een paar opties:
1. Moeder brengt haar
2. Je blijft er even bij en draagt haar over aan de juf.
3. Je overlegt met de leidsters om een manier te vinden hoe het anders kan
4. Gastouder zoeken die overeenkomt met jullie opvoedingsstijl, desnoods aan huis.
Is er een leidster waar je kind zich misschien het fijnste bij voelt zodat je indien mogelijk kind aan haar overdraagt?
Onze jongste had een sterke voorkeur voor 1 leidster. Bij de andere was het meestal brullen 🙈, zeker bij nieuwe leidsters.
Zodra je weggaat krijgt ze geen persoonlijke attentie meer, denk ik. Ineens is ze een van de velen en kunnen anderen je iets aandoen. Anderen begrijpen jou ook niet. De ouder wel maar die is er niet meer.
De kleuterjuf heeft veel verschillende taken aan haar hoofd en moet nog groeien in haar dagschema's, en dan kan het weleens gebeuren dat ze niet goed door heeft wat er speelt in het hoofd van een kind.
De afwezigheid van de ouder en de aanwezigheid van heel veel concurrentjes is sowieso een heel grote verandering ook al zou het wel ideaal verlopen.
Misschien zou je een opvoedcursus kunnen doen, zodat je wat handvatten krijgt om om te gaan met dit soort situaties. Want haar weer meenemen naar huis is om verschillende redenen echt niet handig.
En je kunt toch ook niet tegen je werkgever iedere keer volhouden dat je dochter alweer ziek is?
HollyHobbie schreef op 24-05-2025 om 10:53:
Misschien zou je een opvoedcursus kunnen doen, zodat je wat handvatten krijgt om om te gaan met dit soort situaties. Want haar weer meenemen naar huis is om verschillende redenen echt niet handig.
En je kunt toch ook niet tegen je werkgever iedere keer volhouden dat je dochter alweer ziek is?
Je houd ook geen verlof uren meer over voor vakantie of als er echt iets aan de hand is.
Kind ziek is gewoon verlofuren opnemen.
Heel af en toe huilden mijn kinderen ook wel eens bij het wegbrengen. Dan gaf ik een knuffel, droeg ze over aan de leidster en zwaaide ze enthousiast uit. Evt kun je een uurtje later nog even bellen om te vragen hoe het verder ging. Over het algemeen is dat verdriet over zodra je uit het zicht bent.
Ik was er nooit zo van ontdaan, want dit is nu eenmaal wat kinderen doen. Ze leven in het hier en nu en veranderingen leiden soms tot emoties, tot het volgende hier en nu (lekker spelen en de dagelijkse gang van zaken op de opvang).
MMcGonagall schreef op 24-05-2025 om 12:21:
Heel af en toe huilden mijn kinderen ook wel eens bij het wegbrengen. Dan gaf ik een knuffel, droeg ze over aan de leidster en zwaaide ze enthousiast uit. Evt kun je een uurtje later nog even bellen om te vragen hoe het verder ging. Over het algemeen is dat verdriet over zodra je uit het zicht bent.
Ik was er nooit zo van ontdaan, want dit is nu eenmaal wat kinderen doen. Ze leven in het hier en nu en veranderingen leiden soms tot emoties, tot het volgende hier en nu (lekker spelen en de dagelijkse gang van zaken op de opvang).
Nick verteld dat het huilen tot wel een uur aanhoudt, een uur een huilend kind is ook voor de andere kinderen niet prettig, daar zou ik de focus op leggen , dat vader dat niet voor kind wilt is niet meer dan logisch in mijn ogen..
Anoniemvoornu schreef op 24-05-2025 om 13:30:
[..]
Nick verteld dat het huilen tot wel een uur aanhoudt, een uur een huilend kind is ook voor de andere kinderen niet prettig, daar zou ik de focus op leggen , dat vader dat niet voor kind wilt is niet meer dan logisch in mijn ogen..
Ik vind een uur ook wel erg lang. Ik zie hier kindjes op de opvang ook wel eens huilen bij het wegbrengen maar dat is na een paar minuten wel over.
