telefoon nummer op de jas
Beste Lezers,
Ik ben de trotse vader van twee geweldige kinderen.
Een meisje van bijna 7 en een jongen van bijna 3 waarvan me dochter de diagnose ASS heeft gekregen.
Door de ASS van me dochter, en het avontuurlijke karakter van mijn zoon maak ik me vaker zorgen om ze niet uit het oog te verliezen tijdens uitstapjes. Begrijp me niet verkeerd, ik blijf alert en hou ze in de gaten, maar een heel klein onoplettend moment kan voldoende zijn.
In onze zoektocht naar wat meer zekerheid in deze situatie hebben we geprobeerd om SOS armbanden te gaan gebruiken, dit vonden de kids niet echt een goed idee waardoor ze die snel afdeden. We hebben wel eens een telefoon nummer op de hand geschreven maar ook dat blijft niet zitten.
Nou hebben we een product ontworpen (en nee dit is geen reclame, maar een peiling wat andere ouders hiervan zoude vinden) die je op de kleding van je kind kunt strijken.
Het is een leuke afbeelding met daarbij (duidelijk) een telefoon nummer.
Brand los, reageer, is de angst herkenbaar, welke oplossing hebben jullie bedacht? is het gek om een ''SOSLabel'' op de kleding van je kind te strijken?
Pejeka1 schreef op 10-04-2022 om 12:05:
Als kleuter leerde mijn moeder me ons adres uit mijn hoofd, dus als iemand me dan zou vragen waar ik woonde, dan ratelde ik adres en telefoonnummer zo op.
Dat is hier al aan de orde gekomen toch? Werkt niet voor ieder kind, je weet niet zeker of ieder kind in een panieksituatie in staat is om het te herhalen en er zijn kinderen die sowieso niet oud genoeg zijn.
Koekie1980 schreef op 10-04-2022 om 10:01:
[..]
Dus dat 🤣 Had me koffie nog niet op haha
🤔
Een kind van 7 kan toch wel een eigen telefoon? Of doe ze een hanger om met gps-tracking.
Ik vind een telefoon voor een kind van zeven geen goed idee. Zeker niet voor een kind dat een beetje anders functioneert. Het is niet zo dat er met een telefoon niks kan gebeuren of dat die niet kwijtraakt. Wordt ook een duur grapje dan als je steeds een nieuwe moet kopen.
PinkFlower schreef op 10-04-2022 om 10:10:
[..]
Het is een label voor als een kind zijn/haar ouders kwijt is. Dan kunnen anderen bellen. Heeft niks met acute nood te maken of een reddingsmiddel.
Zeker in het buitenland vind ik het toch wel prettig mochten we elkaar kwijt raken dat iemand mij kan bellen/appen als ze mijn kind hebben gevonden.
En dan denk je natuurlijk ook aan de 31 ervoor om naar een Nederlands mobiel nummer te bellen?
Pejeka1 schreef op 10-04-2022 om 12:05:
Als kleuter leerde mijn moeder me ons adres uit mijn hoofd, dus als iemand me dan zou vragen waar ik woonde, dan ratelde ik adres en telefoonnummer zo op.
Ja daar heb je wat aan in een pretpark. En wat al eerder is gezegd. Het lukt heel veel kinderen niet om tien cijfers achter elkaar te onthouden en zeker niet onder druk als je je ouders kwijt bent. Daarbij is het voor veel volwassenen al lastig. Mijn moeder heeft nooit haar telefoonnummer onthouden, gewoon omdat ze het nooit nodig had. Dus als eens per jaar iemand haar nummer vroeg dan wist ze het niet. Veel dyslectische kinderen lukt dit al helemaal niet.
redbulletje schreef op 10-04-2022 om 14:54:
Een kind van 7 kan toch wel een eigen telefoon? Of doe ze een hanger om met gps-tracking.
Helpt nog steeds weinig voor dat jongere kind. En daarbij: juist in een pretpark geef ik ze niet voor het eerst een telefoon mee. En thuis mee oefenen vind ik ook onzin.
Leukoplast is gewoon de beste oplossing en leer je kind dat je dus nergens heen kan als ze dat eraf trekt. Laat haar kiezen welke manier maar dan mag het dus niet meer af. Dat test je eerst tijdens een boswandeling, dan een wat groter uitje etc. Dit hoort gewoon bij de opvoeding, ook met IADH kinderen, anders kun je dus nergens meer naar toe.
Thomass schreef op 10-04-2022 om 15:08:
Leukoplast is gewoon de beste oplossing en leer je kind dat je dus nergens heen kan als ze dat eraf trekt. Laat haar kiezen welke manier maar dan mag het dus niet meer af. Dat test je eerst tijdens een boswandeling, dan een wat groter uitje etc. Dit hoort gewoon bij de opvoeding, ook met IADH kinderen, anders kun je dus nergens meer naar toe.
Dit ja. Een kind opvoeden, met of zonder diagnose, is grenzen stellen en grenzen verleggen. Stapje voor stapje. Je leert je kind ook dat ze de leukoplast kan laten zien als ze papa en mama kwijt is, zodat iemand anders haar dan kan helpen door papa en mama te bellen. Een eigen telefoon vind ik veel te veel verantwoordelijkheid voor zo'n jong kind. Dan moet dat ding overal mee naar toe met weer risico op beschadiging of kwijtraken.
Je kind leren om bij je te blijven is ook een optie maar dat is bij mij nooit gelukt.
Ik was afgeleid en dan was ik in mijn eigen wereld rond aan het dwalen zonder het zelf in de gaten te hebben. Mijn ouders waren mij dan kwijt, maar ik hun niet, of althans, ik ervoer dat niet als zodanig. Als er al paniek was, dan was dat bij mijn ouders.
De afspraak om in de stad nooit een winkel uit te gaan zonder dat we als gezin compleet waren en in een pretpark niet weg te gaan bij de attractie waar we het laatst waren zonder dat we compleet waren, dat lukte me wel.
MamaE schreef op 10-04-2022 om 15:18:
[..]
De afspraak om in de stad nooit een winkel uit te gaan zonder dat we als gezin compleet waren en in een pretpark niet weg te gaan bij de attractie waar we het laatst waren zonder dat we compleet waren, dat lukte me wel.
Mijn oudste kind is nog blij met het geruststellende gevoel wat hij had bij de gemaakte belofte: Mijn ouders gaan nóóit de winkel uit óf naar een andere verdieping zonder mij. Hij kon dus rustig rondlopen en maakte zich geen zorgen en was blij met dat vertrouwen. Fijn om jaren later te horen. Het grappige was dan dat het jongste kind dan de oudste in de gaten ging houden: Papa/mama hij loopt weg!
Thomass schreef op 10-04-2022 om 15:21:
[..]
Mijn oudste kind is nog blij met het geruststellende gevoel wat hij had bij de gemaakte belofte: Mijn ouders gaan nóóit de winkel uit óf naar een andere verdieping zonder mij. Hij kon dus rustig rondlopen en maakte zich geen zorgen en was blij met dat vertrouwen. Fijn om jaren later te horen. Het grappige was dan dat het jongste kind dan de oudste in de gaten ging houden: Papa/mama hij loopt weg!
Die afpraak gold bij ons ook andersom. Dus ik ging ook nooit de winkel uit zonder mijn ouders. Want anders gaat het natuurlijk mis. Ik ben zelfs nooit omgeroepen in een winkel, maar altijd weer gevonden door mijn ouders. Er is heus wel een gemopperd dat ik nu alweer weg was gelopen, maar terugkijkend deed ik het niet eens expres.
Ik ben tot op de dag van vandaag niet in staat om in een groep over een markt of iets dergelijks te lopen. Binnen vijf minuten ben ik iedereen kwijt en zijn mensen mij vergeten. Alleen als er iemand is die mij actief bij de groep houdt, dan lukt het, maar uit mezelf dus niet. Tenzij ik me alleen maar focus op bij de groep blijven, maar dan krijg ik van alles wat er staat en te zien is weinig mee.
Thomass schreef op 10-04-2022 om 15:21:
[..]
Mijn oudste kind is nog blij met het geruststellende gevoel wat hij had bij de gemaakte belofte: Mijn ouders gaan nóóit de winkel uit óf naar een andere verdieping zonder mij. Hij kon dus rustig rondlopen en maakte zich geen zorgen en was blij met dat vertrouwen. Fijn om jaren later te horen. Het grappige was dan dat het jongste kind dan de oudste in de gaten ging houden: Papa/mama hij loopt weg!
Mijn ouders lieten me als kleuter echt niet alleen rondlopen in een warenhuis of andere winkel. Ze zorgden altijd dat ik binnen oogafstand was, en dreigde ik af te dwalen, dan werd ik teruggeroepen. Hetzelfde in een pretpark, op de kermis, of waar dan ook. Vaak aan de hand van vader of moeder, en zodra ze merkten dat dat kleine handje van mij uit de hunne slipte, werd er onmiddellijk gekeken waar ik was/heen ging.
Pejeka1 schreef op 10-04-2022 om 15:43:
[..]
Mijn ouders lieten me als kleuter echt niet alleen rondlopen in een warenhuis of andere winkel. Ze zorgden altijd dat ik binnen oogafstand was, en dreigde ik af te dwalen, dan werd ik teruggeroepen. Hetzelfde in een pretpark, op de kermis, of waar dan ook. Vaak aan de hand van vader of moeder, en zodra ze merkten dat dat kleine handje van mij uit de hunne slipte, werd er onmiddellijk gekeken waar ik was/heen ging.
Ja, en in die paar secomden kan je kind al weg zijn. Natuurlijk denk jij nu dat jou dat niet overkomt en al die andere ouders onoplettende sufkoppen zijn. Kinderen zijn razendsnel en doen soms totaal onverwachte dingen.
Wij zijn ooit een van onze kinderen in huis kwijtgeraakt. Wij kwamen 's avonds thuis. Onze vier kinderen liepen met ons van de auto naar ons huis. Paar meter. Deur open. Licht aan. Kinderen maar binnen. Auto op slot en wij kijken en een van onze kinderen is weg. Wij wisten zeker dat hij mee was gelopen. Hij was toen een jaar of 2. Overal gezocht. In de auto. In huis. In alle kamers, onder de bedden, op het balkon, op het platte dak (geen idee hoe hij daar had moeten komen maar je weet maar nooit). Nergens te vinden. Wij stonden op het punt om de politie te bellen want hij was echt weg. En toen zag ik zijn knuffeldoekje liggen vlak voor een rietenmand onder de trap. Was hij in die mand geklommen. Klep dicht en gelijk in slaap gevallen. Hoe verzon hij het en wij maar zoeken. Zoiets had hij nog nooit gedaan maar dat zijn kinderen. Ze kunnen verdwenen zijn terwijl je denkt ernaast te staan. En denk maar niet dat jou dat niet kan overkomen omdat jij wel oplet en jouw kinderen die je (nog) niet hebt wel braaf zijn en luisteren. Dat is wel heel naïef.
Plantenbak schreef op 10-04-2022 om 15:56:
[..]
Ja, en in die paar secomden kan je kind al weg zijn. Natuurlijk denk jij nu dat jou dat niet overkomt en al die andere ouders onoplettende sufkoppen zijn. Kinderen zijn razendsnel en doen soms totaal onverwachte dingen.
Wij zijn ooit een van onze kinderen in huis kwijtgeraakt. Wij kwamen 's avonds thuis. Onze vier kinderen liepen met ons van de auto naar ons huis. Paar meter. Deur open. Licht aan. Kinderen maar binnen. Auto op slot en wij kijken en een van onze kinderen is weg. Wij wisten zeker dat hij mee was gelopen. Hij was toen een jaar of 2. Overal gezocht. In de auto. In huis. In alle kamers, onder de bedden, op het balkon, op het platte dak (geen idee hoe hij daar had moeten komen maar je weet maar nooit). Nergens te vinden. Wij stonden op het punt om de politie te bellen want hij was echt weg. En toen zag ik zijn knuffeldoekje liggen vlak voor een rietenmand onder de trap. Was hij in die mand geklommen. Klep dicht en gelijk in slaap gevallen. Hoe verzon hij het en wij maar zoeken. Zoiets had hij nog nooit gedaan maar dat zijn kinderen. Ze kunnen verdwenen zijn terwijl je denkt ernaast te staan. En denk maar niet dat jou dat niet kan overkomen omdat jij wel oplet en jouw kinderen die je (nog) niet hebt wel braaf zijn en luisteren. Dat is wel heel naïef.
Mijn ouders zijn mij op de camping eens kwijt geraakt. Ik wilde graag naar een meertje, maar eerst moest de tent opgezet en ik kon nog niet zwemmen dus ik moest bij de caravan blijven. Toch waren ze me kwijt. Dikke paniek want ze dachten dat ik toch naar het water was. Ik zat achter de caravan in de schaduw met zand en takjes te spelen en had dus braaf geluisterd.
Kinderen kunnen heel snel weg zijn. Die afspraak van nergens anders heen zonder elkaar heb ik nu ook met mijn dochter. En dat is vooral voor mezelf, want ik kan nog steeds afdwalen. Mijn dochter loopt eerder achter mij aan dan ik achter haar.
Thomass schreef op 10-04-2022 om 15:04:
[..]
En dan denk je natuurlijk ook aan de 31 ervoor om naar een Nederlands mobiel nummer te bellen?
Ja. Anders heb je nog niks aan het nummer
