Baas in huis

fase

In dit geval, van die schoenen, zou ik als ik jou was echt niet schoon gaan maken. Gewoon zeggen: ammehoela, doe het zelf maar en geef hem een doekje in handen en loop weg. Niet boos zeggen, gewoon duidelijk. En doet hij dat niet, laat z'n vader het maar oplossen. Pertinent niet zelf doen!
Straf geven, apart zetten: het werkt niet.
Jen kan hem beter positieve aandacht geven bij iets wat hij (wel) goed doet, benoem dat ook (al doe je dit misschien al).

Dat andere: voeten op tafel is niet zo heel erg. Hij doet het erom he, hij wil een reactie van iemand: positieve of negatieve aandacht, dat maakt hem niet uit, aandacht is aandacht. Totaal negeren dus.
Schoppen en slaan kan je moeilijker negeren. Wie slaat hij, volwassenen? Die kunnen hem zelf wel aan.

Hopelijk groeit hij snel uit deze fase.. Het is heel lastig maar je moet het echt niet persoonlijk nemen, al voelt dat wel zo voor je. Het is 1 roep om aandacht, eigenlijk heel zielig. Probeer het toch zoveel mogelijk te negeren en het voor jezelf leuk te maken door het met humor te benaderen.

Hmmm,

Eerste tip: verdiep je eens in wat AnneJ zegt. Je vraagt hier om tips en adviezen, maar je lijkt (uit je reacties op te maken) te wachten op bijdragen die zeggen: "ja, doe maar, wees maar eens streng en geef eens straf."
Lees eens dat citaat over streng zijn, wat AnneJ hier neerzet. Alleen daarom al zou je dat niet moeten willen.
Ten tweede: streng zijn gaat niet werken als jij (als stiefmoeder) dat in je eentje gaat zitten zijn. Want vader kan het niet, durft het niet, wil het niet, omdat hij zijn kind weinig ziet.

Ik ben zelf stiefmoeder. Mijn stiefdochter is inmiddels alweer bijna 29 (mijn hemel!) en ze kwam in mijn leven toen ze nog geen 1 jaar oud was. Onze band is heeeeeel erg goed! Dat is best wel eens anders geweest trouwens. Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij, nl een kind wat de scheiding via ons afreageerde. Ook ik had toen nog geen kinderen, en dat maakt ook dat je anders kijkt. Je hebt gewoon veel minder begrip voor kindergedrag en ook je emotie is anders. Juist omdat ouders van hun kinderen houden, hebben ze veel meer incasseringsvermogen voor bepaald gedrag.

Wij hadden dochterlief week op week af, dus een week achter mekaar. Omdat zij bij ons ook best lastig was, ben ik met partner gaan praten. Als ik zo vaak voor een kind mag zorgen, vind ik ook dat ik mag mee opvoeden als het gaat om huisregels. Dat zijn we dus ook gaan toepassen.

Het woord dat jij volgens mij zoekt is niet streng, maar consequent. Je partner moet consequenter worden. Maar ik denk dat jij eerst met hem moet gaan praten. Als hij zich niet anders kan gedragen als vader, zou ik het loslaten en laten gebeuren zoals het gaat. Wel zeggen dat jij daar moeite mee hebt, zodat hij dat weet. Want je hoeft je echt niet alles te laten welgevallen in je eigen huis. Maar verdiep je dus ook wat meer in opvoeden en kinderen. Streng zijn is niet het antwoord. Maar wel: begrip, inzicht, humor, consequent zijn, grenzen moeten duidelijk zijn, maar straffen of zo, nee dat hebben wij eigenlijk nooit gedaan.

Het kan ook heel goed zijn dat jij teveel verwacht van een vijfjarige. Het feit dat hij jou en zijn vader tegen elkaar uitspeelt is ook heel normaal. Dat doen alle kinderen, ook bij hun eigen ouders. Als ik vroeger van mijn vader iets niet mocht liep ik daarna naar mijn moeder, en als zij het dan wel goed vond liep ik weer triomfantelijk terug naar mijn vader om dat te zeggen. Dat zal ook zo rond deze leeftijd zijn geweest. Dus neem dat niet persoonlijk, dat is heel natuurlijk gedrag. Bespreek met elkaar hoe je daarmee omgaat.

Samengevat: ik denk wel dat je een probleem hebt, maar niet met je stiefzoon maar met je partner. Jij in je eentje zult het gedrag niet kunnen keren, daarvoor moeten jullie dat samen doen en elkaar steunen.

Los daarvan kun je dus toch best bepaalde dingen wel al zelf doen: je geeft het voorbeeld van binnenlopen met vieze schoenen. Als je ziet dat de beide heren thuis komen zou ik alvast gaan klaarstaan. Je partner zegt: schoenen uit, kleine meneertje denkt wel eventjes te kunnen doorlopen, en dan sta jij klaar, zo van, oh wacht, nou vergeet je toch je schoenen uit te doen. En dan help je hem daarmee of zo. Dus niet gaan zitten hakketakken dat hij wil doorlopen, maar negeer dat en grijp in met een grapje.
Neem het niet te zwaar.
En denk ook niet dat bepaald gedrag meteen over is. Kijk vooral naar de leuke dingen, en blijf niet teveel vastzitten in het negatieve.

Ikke

(Ikke, ik zeg het maar weer... ik heb nog wel eens de neiging om van alles tussendoor te doen, maar ik wil het nu toch zo versturen. Wie weet dus achterhaald.)

Ik kan me ontzettend goed voorstellen hoe frustrerend dit allemaal voor je moet zijn. Dus mocht wat ik zeg wat niet begrijpend overkomen, dat is niet zo, maar je hebt er niets aan als we met je mee gaan in je gefrustreerde gevoel. Maar dus wel een hart onder de riem van mijn kant .

Jij: Hoe kan je dat 3 dagen toe laten? Dus ik mag de hele week werken, me geld uit geven zodat hij groot en gezond word/blijft en weekend alles pikken wat er aan de eettafel, in mijn bed etc gebeurd?

Ja, dat zijn 3 lange dagen op deze manier. Maar je vraag erna begrijp ik niet helemaal. Hoezo werk jíj voor de opvoeding van zoontje? Werkt je man niet? Heeft zijn moeder geen inkomen?
Los daarvan is het jammer als je in dit soort termen denkt. Toen jullie besloten dat jullie relatie stevig genoeg was voor een huwelijk, wist je dat je man een zoontje had. En dat zoontje bij het 'pact' ingesloten zat. In mijn ogen heb je dus onvoorwaardelijk voor zijn bestaan in je leven en huwelijk gekozen. Of staat er in het 'pact' 'alleen als hij lief is en niet schopt en slaat'? Een kind hebben is geen garantie voor zorgeloze jaren, sterker nog... je kunt beter uitgaan van tropenjaren. En in jouw geval kun je misschien beter spreken van woestijnjaren. Dubbel moeilijk omdat het je eigen kind niet is en dit kind zich niet zonder slag of stoot neer legt bij de situatie. Geef het je maar te doen. Dus echt alle begrip voor jou positie, maar koppel het niet vast aan jouw harde werken. Dat vind ik niet rechtvaardig.

Wat het voorbeeld van de modderkleren betreft, ik zou als biologische moeder meteen als een bok op de haverkist gesprongen zijn en "Hé X, laat je hem nu zomaar verder lopen?' "Zoontje, ga eens terug naar pappa en trek je modderdingen uit!" Als jij het gevoel hebt dat je dat niet kunt maken, bespreek het dan na het weekend. Of zodra kind weer naar moeder terug is. Je man mag dit ook niet goedkeuren. Zo bevestigt hij dat zoontje dit soort dingen kan blijven doen. Praten dus...

Mijn zus heeft een relatie gehad met een ontzettend leuke man, echt waar. Hij had zelf geen kinderen, maar had wel zo zijn ideeën over opvoeden. De kinderen pikten dit niet, de kinderen gingen voor de man, einde relatie dus. Stiefgedrag naar stiefkinderen toe is een ontzettend gevoelig onderwerp. Je doet het sneller verkeerd dan goed. Dat is niet leuk, maar zo werkt het helaas. Het is dus een beetje op eieren lopen, maar je man mag niet van je verwachten dat je er echt alleen maar bijstaat en moet toekijken. Het is inderdaad ook jouw huis, jouw vloer, jouw gevoelens.

Eerder werd je gewaarschuwd om niet aan eigen kinderen te beginnen als het zo ligt als nu. Dat vind ik wat ver gaan, maar het is wel een aanknooppunt voor een gesprek met je man. Er mag als er eenmaal een gezamenlijk kind is geen onderscheid gemaakt worden in jullie huis tussen zijn zoon en jullie kinderen. Gelijke monniken, gelijke kappen. Hoe ziet hij dat? Hoe kun je jongere kinderen leren dat ze volgens andere regels worden opgevoed dan de oudste?

Hoe is de relatie met de moeder van zoontje? Verloopt het contact goed, of is ze zo'n verbitterde vrouw die haar ex alleen maar zwart maakt tegenover alles en iedereen? (helaas die bestaan) Hopelijk verloopt het contact goed en dan zou je kunnen vragen of ex-vrouw mee wil werken om hier wat duidelijkheid voor zoontje in te krijgen. Misschien heeft hij meer bevestiging nodig dat iedereen van hem blijft houden, wat hij ook doet. Ook van jou. Het is een fijn joch, dat is de basis, maar heeft soms vervelend gedrag. Probeer het zo te zien en ook te laten voelen.

Tja, wat wil je dan?

Het is wat Mirreke zegt:streng zijn gaat niet werken als jij de enige bent.

Hij heeft niet gevraagd om een stiefmoeder die vindt dat ze hem in het weekend streng mag aanpakken omdat ze door de week hard gewerkt heeft. Ik zie het verband eigenlijk ook niet.

Als zijn vader het oké vindt dat jij geschopt wordt, moet je daarmee aan de slag.

Je neemt hem veel te serieus

Het is nog een piepklein ventje, dat een hoop te leren heeft.
Dat leren is een proces hé, het is niet zo dat hij volgend jaar op kamers kan
En dat is jullie dankbare taak, hem steunen en, afhankelijk van je eigen opvattingen, ev leiden en sturen door dat proces heen.
Maar hij moet dus wel de tijd krijgen dingen te leren, sommige vaardigheden duren jaren om goed onder de knie te krijgen.

Als hij zegt dat jij zijn modder wel wegpoetst dan geef jij daar een lading aan waar hij wrs nog geen benul van heeft.
Hij is alleen maar aan het leren en toetst, laat zien, daagt uit enz enz. Misschien is het gewoon een letterlijke opmerking, hij ziet jou vaak poetsen en is trots de link te kunnen leggen. Of denkt een goede oplossing gevonden te hebben
Terwijl jij er wrs veel negatievere gedachtengangen bij hebt.
Een rustige uitleg kan dan veel meer impact hebben, al zie je het resultaat dan misschien net iets later dan gewenst. Er zijn meerdere wegen naar Rome.

Slaan en schoppen zijn tekenen van onmacht. Hij heeft gewoon nog niet geleerd op een betere manier met frustraties om te gaan. Ook dat is een leerproces waarbij jij ondersteunt, het is geen gedragsprobleem.
Bij ons hier was dat opeens voorbij, opeens een stapje verder gekomen.

Hij is hard bezig de wereld te leren kennen, zichzelf hierin en de mensen om zich heen.

Macht

Het is een klein menneke, die niet altijd de goede begeleiding krijgt.
Met straffen en macht wordt het erger. Straf is niet nodig, dat kan ook anders, met humor en duidelijkheid. Gewoon rustig en vriendelijk opvoeden door zijn eigen vader. Als die dat niet wil uitvechten met zijn vader, niet met het kind.

Kindbeeld en macht

http://www.filosofischepraktijk.eu/pdf_docs/de_pedagogische_tik.pdf

Als je met straf werkt vraag ik me wel af wat voor mensbeeld je hebt. Of zo je wil, kindbeeld.
Op zoek daarnaar kwam ik dit stuk tegen. Wat uitvoerig maar het beschrijft wel wat ik bedoel.

" Een tik in een conflictsituatie leert het kind niets van goed en kwaad, maar wel van macht. De moraal van de (fysieke) straf is dat conflicten gewonnen kunnen worden door machtsuitoefening en/of geweld."

"wie opvoedt slaat niet en wie slaat voedt niet op. "

Nou zie ik wel verschil tussen slaan en andere straffen, maar in de praktijk werkt dat nogal hetzelfde. Van straf leer je niets. De natuurlijke consequenties en daar inzicht in geven. En zonodig honderd keer herhalen want het moet inslijten en elke situatie is ook altijd weer even anders.

Want wat heb je voor een idee bij een kind? Het is toch geen hond die je af moet richten? Bovendien vraag ik me af of dat bij honden ook werkt. Die hebben toegepaste herhaalde communicatie nodig maar straf?

De baas

Ik ben ze in de hulpverlening ook nog wel tegengekomen. Kortzichtige lieden die schermen met de baas zijn over je kind als voorwaarde voor opvoeding. Ik heb de regie en neem verantwoordelijkheid maar de baas vind ik denigrerend en niet passend.

goede dingen

Je bent echt niet kortzichtig hoor, ook al ben ik ook niet voor straffen etc. Je bent 'onervaren'. Opvoeden door te straffen, zo heb je het misschien tijdens je eigen jeugd zo ervaren, maar is inmiddels totaal achterhaald. Het werkt niet en is psychologisch 'schadelijk'.

Maar schrik niet van alle woorden, ik zou hiervan de goede dingen meepikken: je iid verdiepen in een kind van 5. Dat is nog geen volwassene, doet nog niet alles echt expres. Heel veel gedrag valt te corrigeren met negeren, afleiden, spelletje van maken (competitie) en humor.

Een kind van vijf

help je bij het uittrekken van zijn 'modderdingen', zeker in een situatie als deze.
Bij kinderen van deze leeftijd doe je dingen voor. Dus de kraan uitzetten: kom dan gaan we even de kraan uitzetten, modderschoenen uit, kom dan help ik je even. Totdat het erin gesleten is. Of je doet het samen totdat het erin gesleten is.

Ik ruimde vroeger samen met de kinderen aan het eind v/d dag het speelgoed op. We gebruikten daarvoor hetzelfde liedje als bij de speelzaal werd gezonden. En dan wel ook meehelpen natuurlijk.
Andersom hielpen de kinderen mij b.v bij het snijden of wassen van groente oid. Samen dingen doen schept een band. Samen boodschappen doen en kind de dingen laten pakken, samen de was doen en kind de was in de wasmachine laten stoppen of helpen met ophangen.

Je kunt het gedrag van je stiefzoontje misschien niet veranderen, of niet nu veranderen en zeker ook niet in 1x veranderen. Maar je kunt wel proberen je eigen houding naar hem te veranderen, en te zorgen dat jullie band verbetert.

Maar ik krijg nog steeds de indruk dat je niet echt op zoek bent naar advies. Je wilt steun en je wilt horen dat je wel degelijk streng mag zijn. Ik wil je meegeven: wij zijn bijna allemaal ervaringsdeskundigen... en we helpen hier graag. Probeer óm te denken.

Enne, misschien was ik in mijn eerdere bericht niet duidelijk, maar echt, ik heb het ook zwaar gehad toen mijn stiefdochter nog klein was. Maar we zijn nog steeds samen, en we hebben ook samen nog vier kinderen gekregen. Gelukkig is ook de band tussen onze vier gezamenlijke kinderen en oudste (stiefdochter dus) erg goed. Want bedenk, stel dat jij een kinderwens hebt, met deze man, dan wordt dit jongetje een broertje van je kinderen.
Nogmaals: je hebt een probleem met je man. Dat moet je oplossen. Het kind maakt gebruik van de hulpeloosheid van je man. Begin niet over streng zijn, maar over consequent. En niet over straffen, maar over helpen. Dat zal veel schelen...
Succes!

Straf

Er is niks mis met af en toe straf geven. Dat doen de meeste ouders wel eens. Straf kan echt bijzonder effectief zijn. Je kan er ook best voor kiezen om bewust geen straf te geven natuurlijk en dat zal vast ook wel werken.
Maar waar je ook voor kiest het werkt alleen als beide ouders er achter staan.
De moeder en de vader wonen in verschillende huizen en dus zullen ze verschillende regels hanteren. Dat kan een kind best begrijpen en leren. De fysieke scheiding is duidelijk.
Maar een vader en stiefmoeder die verschillende regels hanteren is wel heel lastig omdat je in hetzelfde huis woont. Dan krijg je gewoon dat de kinderen de ouders tegen elkaar uitspelen.
En als het gaat om twee biologische ouders dan is er nog sprake van gelijkwaardigheid.
Bij een stiefouder en een biologische ouder is die gelijkwaardigheid er niet, ook niet in de ogen van het kind.
En dus zul je meer samen een lijn moeten trekken.
Bovendien zal de vader zich wat steviger moeten opstellen.

Met modderschoenen over de schone vloer lopen is gewoon uitdagen: zeggen ze er wat van?
Het beste zou zijn als de vader dan gelijk in zou grijpen en vervolgens zijn zoon zou helpen de vloer schoon te maken.
Dan hoef jij helemaal niet in te grijpen en kan de vader de rol van ouder op zich nemen.

Maar goed nogmaals dit alles werkt alleen als je er beiden achterstaat en er samen voor wil gaan. Ik zou in jouw geval eisen dat mijn man mij serieus zou nemen en bereid zou zijn om samen een beleid op te stellen.

Ik vind dat jij ook best mag ingrijpen maar wederom dat werkt alleen als je man het okay vindt dat je ingrijpt en niet vervolgens automatisch zoon gelijk gaat geven. Daar moet je ook eerst samen uitkomen.
En zaken als schoppen, slaan, onsmakelijke geluiden maken dan zou ik sowieso ingrijpen.
Bij schoppen/slaan zou ik hem meteen de kamer uitsturen. Je mag best duidelijk maken dat het onacceptabel is.
Als moeder accepteer ik dat soort zaken ook niet.

AnneJ

Honden en kleine kinderen hebben af en toe veel gemeen. Beide voelen zich beter bij een positieve benadering. Een hond kan zelfs heel goed als voorbeeld dienen, omdat honden onze taal niet letterlijk kennen en vooral op woordklank en intonatie reageren. Doe je mopperiger dan zou moeten, dan luistert de hond ook minder goed. Waarom zou hij komen als je boos klinkt? Doe jij onzeker, dan reageert de hond daarop

Kinderen hebben ook herhaling nodig. Als je dag 1 dat zegt en dag 2 dit, dan is het niet duidelijk. Bij een kind kun je op een gegeven moment wel vinden dat je genoeg herhaald hebt en dan vind ik het geoorloofd om boos te reageren, al is het maar 'pedagogisch verantwoord boos' klínken.