Bizarre vragen en eisen bij speelafspraak

Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik zelf mensen nooit in hun ogen aankijk. Nog steeds niet. Ook mijn ouders, man en kind niet. Ik vind dat heel bedreigend en onveilig. Maar ik kijk wel naar mensen hun gezicht, niet naar de grond. Ik heb er overigens nog nooit commentaar op gehad. Heel incidenteel dat mensen het opmerken maar nooit dat ze dat een probleem of onbeleefd vonden. Maar het zou zomaar kunnen dat ze dat stilzwijgend wel zo hebben ervaren. 

MamaE schreef op 17-01-2022 om 13:28:

Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik zelf mensen nooit in hun ogen aankijk. Nog steeds niet. Ook mijn ouders, man en kind niet. Ik vind dat heel bedreigend en onveilig. Maar ik kijk wel naar mensen hun gezicht, niet naar de grond. Ik heb er overigens nog nooit commentaar op gehad. Heel incidenteel dat mensen het opmerken maar nooit dat ze dat een probleem of onbeleefd vonden. Maar het zou zomaar kunnen dat ze dat stilzwijgend wel zo hebben ervaren.

Maar precies zo kan een ander jou dus onbeleefd vinden,  want ‘in de ogen kijken is gewoon beleefd en heb je toch wel gewoon geleerd?  

Ginevra schreef op 17-01-2022 om 12:43:

[..]

Ik heb als kind een aantal sociale codes niet meegekregen. Dus ik was nogal eens verward over wat er gebeurde. Ik ben ook wel eens uitgekafferd door een volwassene voor iets wat kennelijk opgevat werd als brutaliteit, terwijl ik écht niks in de gaten had. En daar werd ik dan weer stiller en teruggetrokkener van, wat dan ook weer “onbeleefd” gedrag in de hand werkte.
Ik heb er lang niet aan teruggedacht aan dat soort ervaringen, maar het herinnert me er weer even aan om ook tegenover andere kinderen te proberen minder snel te oordelen. Er zijn ook echt wel vervelende en verwende kinderen, maar je weet niet wat er allemaal nog meer achter kan zitten.

Ik was als kind ook verlegen, later werd dat wel anders maar ik vond het eng om een bus in te stappen en hard 'goedemorgen' te zeggen tegen de chauffeur. Niet omdat ik het die goede man niet gunde, mijn vader was zelf buschauffeur. Ik praatte dus altijd zacht maar ik zei het wel. Als chauffeur op dat moment niet naar mijn mond keek en keihard riep: OOK GOEIEMORGEN! had ik dus precies bereikt wat ik niet wilde of durfde. Zoiets kan ik mij ook voorstellen bij ouders van vriendjes waar je gaat spelen. Je doet of zegt net het verkeerde waardoor ze denken dat je onbeschoft of asociaal bent maar je bent juist het tegenovergestelde. 

Denk dat we allemaal wel redelijk dezelfde normen en waarden hebben, alleen verwoorden we het anders. 

Op een enkeling na zullen de meeste kinderen niet van zichzelf asociaal zijn. Die pik je er meestal wel uit. Maar ook daar schuilt vaak onzekerheid achter. 

Fidodido schreef op 17-01-2022 om 13:34:

[..]

+1 en dat soort sociale codes ontgaan me nog steeds vaak. Ik krijg het pas in de gaten als mensen me aan kijken of ik niet goed wijs ben.
Ik vind het dus lastig om mijn kinderen op te voeden op dit vlak, maar hou me maar aan hoe ik zelf behandeld wil worden. Alle ongeschreven regels heb ik inmiddels zelf geen boodschap meer aan, je doet t toch nooit goed. Maar lastig vind ik het wel.

@Bijtje82 Ik meld me bij deze aan voor de bbq van de club van de ontaarde moeders

Je bent welkom hoor😜

Mevrouw75 schreef op 17-01-2022 om 13:30:

[..]

Maar precies zo kan een ander jou dus onbeleefd vinden, want ‘in de ogen kijken is gewoon beleefd en heb je toch wel gewoon geleerd?

Nee mijn ouders hebben me dat nooit expliciet aangeleerd en er ook nooit wat van gezegd. Ik weet wel dat het 'hoort' maar het lukt me niet. Dus kijk ik tussen mensen hun ogen of naar hun neus of hun mond. Dat komt dan nog het meest in de buurt van hoe het eigenlijk zou moeten.

MamaE schreef op 17-01-2022 om 13:51:

[..]

Nee mijn ouders hebben me dat nooit expliciet aangeleerd en er ook nooit wat van gezegd. Ik weet wel dat het 'hoort' maar het lukt me niet. Dus kijk ik tussen mensen hun ogen of naar hun neus of hun mond. Dat komt dan nog het meest in de buurt van hoe het eigenlijk zou moeten.

En niet in de ogen kijken vinden sommige andere mensen ongemanierd, of erger nog, achterbaks of ontwijkend of leugenachtig. Maar kennelijk kun je met enige mildheid daarnaar kijken en het opvatten als iets dat je nou eenmaal niet goed geleerd hebt. 

Iets als “maar dat hoef ik thuis niet” eruit flappen als je iets onverwachts wordt gevraagd, vat je op als “commentaar leveren als een volwassene iets vraagt”. Waarom is die mildheid daar niet van toepassing? 
Zoals ik eerder zei: voor mij was een verzoek om schoenen uit te doen net zoiets als een paarse hoed op moeten zetten. Iets wat helemaal uit de lucht komt vallen, wat ik niet begreep. Waren mijn schoenen te lelijk? Moest ik andere schoenen aan? Moest ik mijn schoenen uitdoen en kreeg ik ze niet meer terug? Moest ik straks op sokken naar huis? Echt, een onwetend kind heeft rare angsten hoor.
Ik had alle bereidheid om mee te werken, ik was een heel coöperatief kind, en een “dat vinden wij hier thuis schoner en als je naar huis gaat trek je ze weer aan” had ik prima gevonden.  

MamaE schreef op 17-01-2022 om 09:40:

Hier gaan kinderen nooit direct naar boven. Uit school wordt er eerst iets gedronken en gegeten. En het gaat me echt niet om een uit het hoofd geleerd zinnetje. Iets in de trant van was leuk of tot ziens is ook prima. Maar je spullen pakken en zonder iets te zeggen de deur uit gaan is gewoon vreemd. Je jas aanhouden ook, het geeft de boodschap af dat je alweer klaar bent om weg te gaan. Ik vind dat echt geen gekke verwachtingen hoor, zeker niet met 10/11 jaar.

Dochter had eigenlijk maar één kind in de klas dat ik echt een etter vindt (en dochter ook dus die kwam hier nooit). Maar die moeder is net zo vreselijk. Altijd en eeuwig overal commentaar op hebben maar zelf nooit een poot uitsteken. Ze zijn onlangs verhuisd dus heb er geen last meer van.

Dat vind ik wel een verschil. Als ik als kind bij iemand ging spelen en we gingen met/bij diens moeder iets drinken zei ik natuurlijk gedag. Maar als vriendinnetje de deur open deed en mij voorging naar boven dan zou ik gewoon volgen. Met jas en schoenen aan ook nog waarschijnlijk. Maar ik zou zeker niet op eigen houtje in dat huis op zoek gaan naar de moeder om gedag te zeggen. Dat zou ik echt niet gedurfd hebben. Als moeder even naar de deur kwam zou ik wel weer hallo zeggen. 

Ik vind eigenlijk dat daar toch vooral een taak ligt bij vriendje en diens ouder. Zij zijn eigenlijk gastheer/vrouw en dan is het wel netjes om de gasten te begroeten en te vertellen waar ze bijv hun jas kunnen leggen. Ipv in de woonkamer zitten wachten tot de gast zelf dag komt zeggen en te verwachten dat die dan uit zichzelf jas en schoenen heeft gelegd waar jij die graag ziet.

Ginevra schreef op 17-01-2022 om 14:04:

[..]

En niet in de ogen kijken vinden sommige andere mensen ongemanierd, of erger nog, achterbaks of ontwijkend of leugenachtig. Maar kennelijk kun je met enige mildheid daarnaar kijken en het opvatten als iets dat je nou eenmaal niet goed geleerd hebt.

Iets als “maar dat hoef ik thuis niet” eruit flappen als je iets onverwachts wordt gevraagd, vat je op als “commentaar leveren als een volwassene iets vraagt”. Waarom is die mildheid daar niet van toepassing?
Zoals ik eerder zei: voor mij was een verzoek om schoenen uit te doen net zoiets als een paarse hoed op moeten zetten. Iets wat helemaal uit de lucht komt vallen, wat ik niet begreep. Waren mijn schoenen te lelijk? Moest ik andere schoenen aan? Moest ik mijn schoenen uitdoen en kreeg ik ze niet meer terug? Moest ik straks op sokken naar huis? Echt, een onwetend kind heeft rare angsten hoor.
Ik had alle bereidheid om mee te werken, ik was een heel coöperatief kind, en een “dat vinden wij hier thuis schoner en als je naar huis gaat trek je ze weer aan” had ik prima gevonden.

Ik leg kinderen heus wel uit waarom we bijvoorbeeld schoenen uittrekken thuis. Geen enkel probleem en in dat geval kan ik er nog inkomen dat dat een kind verbaast. Maar bij alles wat er anders gaat dan thuis verbaasd zijn vind ik op basisschoolleeftijd toch wel opmerkelijk. Ik mag toch hopen dat kinderen wel vaker ergens anders dan thuis komen en dat ze al min of meer geleerd hebben dat niet alles altijd overal hetzelfde is.

Als je bij een snoepje zegt 'thuis krijg ik er altijd twee' of bij de vraag wil je melk of thee bij de boterham 'thuis krijg ik altijd chocomel' dan ervaar ik dat wel als een soort verwachting dat ik hetzelfde biedt als thuis.

Over dat niet in de ogen kijken; één keer heeft op de basisschool een juf mijn hoofd vastgepakt en met haar hoofd drie centimeter voor het mijne omdat ze me een compliment wilde geven. Heb nog nooit zoveel kleuren stront gescheten. Het was goedbedoeld, maar ik vond het doodeng en had nog liever een donderpreek gehad. Ik wilde alleen maar weg.
Ik krijg ook altijd plaatsvervangende angst bij ouders die hun kinderen bij de kin vastpakken om ze aan te laten kijken. 

Ginevra schreef op 16-01-2022 om 22:55:

[..]

ik ook hoor. Of ik was juist bang dat ik zou storen. Bij sommige huizen kom je niet automatisch langs/door de woonkamer en dan was de deur daar soms ook nog dicht. Ik had echt het idee dat ik juist brutaal zou zijn om daar nog binnen te lopen.
Sommige ouders zullen mij vroeger wellicht wel wat ongemanierd hebben gevonden, terwijl ik vooral heel veel niet durfde.

Precies dit heeft mijn jongste dus ook (ze is de jongste van 5 kinderen). En eerlijk gezegd: zelf heb ik dat ook wel een beetje… Maar dan met bellen. Ben altijd bang dat ik stoor 😅

Bijtje82 schreef op 16-01-2022 om 23:40:

[..]

Daar heb je een punt hoor en ik heb hem daar ook zeker op aangesproken. Uitgelegd dat ik verantwoordelijk ben voor haar als haar ouders verwachten dat ze bij ons is. Als ik niet weet waar ze is en er gebeurt iets, dan vergeef ik mezelf nooit.

De kinderen zelf verwijt ik niets. Kinderen zijn een reflectie van hun ouders.

Dat jochie die z'n jas aan hield zei ook niet veel, maar daar ken ik de thuissituatie ook van. Die krijgt 2 euro mee zodat hij iets in de supermarkt kan kopen na schooltijd. Omdat er niemand thuis is om hem op te vangen.

Niet helemaal mee eens, wellicht in jouw voorbeeld wel hoor maar als ik naar mijn dochter kijk. Zoals eerder gezegd is ze een van vijf kinderen en ze hebben allemaal geleerd hoe het hoort, alleen de jongste vindt dat dus echt doodeng. 
Ik vind het ook niet helemaal kies om een verlegen kind voortdurend de drempel van de eigen grenzen over te duwen. 
Kind op school dat ik begeleid heeft soms echt angst om naar school te komen alleen al omdat ze mensen moet begroeten. Dat gaat dus met hele kleine stapjes. 

SuzyQFive schreef op 17-01-2022 om 14:42:

[..]

Precies dit heeft mijn jongste dus ook (ze is de jongste van 5 kinderen). En eerlijk gezegd: zelf heb ik dat ook wel een beetje… Maar dan met bellen. Ben altijd bang dat ik stoor 😅

Oh ja! Ik ook! Dan app ik liever, dan kunnen mensen lezen en reageren als het uitkomt. Maar vrees dat dat ook minder beleefd is...

Ik durfde nooit gedag te zeggen als ik iemand ergens tegenkwam in het voorbijgaan, omdat ik altijd bang was dat mensen me niet herkenden. Heb wel eens gehoord dat er over me gezegd werd: "Nou die Fiorah, die groet niet eens!" Toen vond ik dat heel vervelend. Nu denk ik: hallo, je kunt zelf ook groeten, dan had ik echt wel iets terug gezegd.