Bizarre vragen en eisen bij speelafspraak
Bij een eerder topic gaat het over speelafspraakjes en wat daar gangbaar is. Ik vond het grappig te lezen wat ouders allemaal voor vragen of eisen stellen aan de ouders waar het kind gaat spelen. Zoals:
- manier waarop fruit klaargemaakt wordt
- wanneer welk fruit gegeven wordt
- billen controleren na toiletbezoek
-kind moet op bepaalde tijd voorgelezen worden
Maar ook ongevraagd: kinderen 'dumpen' bij ouders die als gratis oppas mogen dienen.
Zelf ook gemaakt dat een moeder kind ruim anderhalf uur te laat kwam halen, niet bereikbaar was. Kinderen zijn dus ondertussen weer gaan spelen. Toen moeder eindelijk op de stoep stond, vond ze het belachelijk dat ik vond dat haar zoon nog even mee op moest ruimen. Normaal vind ik het geen probleem om dat bij tijdnood zelf te doen. Maar niet bereikbaar, zelf niks laten weten en dan vervolgens zeggen geen tijd te hebben om zoon op te laten ruimen: dat gaat er bij mij níet in. Voelde trouwens ook beetje als overwinning voor mezelf want liet nogal gauw over me heen lopen. Maar had die moeder al eerder in de smiezen en had wel aangevoeld dat ik die niet teveel ruimte moest geven. Ging overigens puur om de moeder, kind was prima knul.
Heb jij nog bizarre vragen/eisen/situaties met speelafspraakjes?
Leuk draadje dit 
Bij jongste op de basisschool zat een meisje in de klas wiens moeder niet werkte en die blijkbaar ook nogal bang was dat ze gratis kinderopvang moest zijn. Nou werkte ik toen al veel vanuit huis en is mijn werk prima te doen met spelende kinderen op de achtergrond. En de tijd die ik verlies door eventuele gezamenlijke kopjes thee, ruzietjes oplossen etc haal ik na bedtijd in. Was prima te doen, in ieder geval hoe die twee meiden speelden. Dus bij studiedagen of vrije middagen werd er bij mij of helemaal niet, dus nooit bij haar want dan maakte ik misbruik van haar niet-werken. Ze speelden weleens daar maar alleen in het weekend of als ik had gezegd dat ik niet moest werken. Dat vroeg ze gewoon; je kind kan wel hier spelen maar ben jij aan het werk? Want dan kan het niet. Ik moest stand by staan. Boodschappen doen was ook geen optie als kind bij haar was. Ik heb op gegeven moment beetje afstand genomen en dochter aangemoedigd met andere meisjes te spelen, dat ging wat relaxter.
O en dochter is ook poosje bevriend geweest met dochter van een bekende Nederlander, daar was de oppas altijd mee en bij en was de voorkeur voor uitstapjes dus niet bij één van de kinderen thuis. Was een gezellige oppas dus ik vond het wel prima
Dochter is inmiddels volwassen, maar ik herinner me nog genoeg rare situaties uit haar kindertijd.
Toen ze een jaar of 4 was, had ze een vriendinnetje waarmee ze graag speelde. Leuk kind. Op een dag vroeg moeder of vriendinnetje mocht komen logeren, want ze had een bruiloft ergens ver weg. Prima hoor, laat maar komen. Kind wordt gebracht en bij het wegrijden riep moeder nog uit de auto: "O ja, we hebben haar net verteld dat we gaan scheiden. Veel plezier!" Kind was niet zichzelf en het logeerpartijtje was geen succes. Moeders mobiel stond uit, het nummer van vader had ik niet.
Een andere moeder riep bij het afzetten van haar kind voor een logeerpartijtje: "O ja, ze heeft luizen, goed kammen hoor!" Dat kind heb ik subiet in de Prioderm gezet, moeder was niet meer te bereiken en vader was uitgezonden als militair.
Maar het ergst vond ik nog het vriendinnetje dat hier eeuwig speelde, het was echt minstens 20x hier tegen 1x daar. Vriendinnetje kwam al met haar sporttas naar school zodat ik de beide kinderen naar (dezelfde, dat wel) sport kon brengen. Op een dag overleed er iemand waardoor ik een paar dagen later naar een begrafenis moest. Ik vroeg de moeder van het vriendinnetje of dochter die dag met haar mee naar huis kon. Die moeder werkte overigens niet buitenshuis. Antwoord: "nee, op die dag heb ik me-time gepland." De keer erop heb ik vriendinnetje met haar sporttas ook niet meer meegenomen, er was immers geen afspraak dat ze met mij mee zou gaan. Moeder stond niet eens bij school, die verwachtte gewoon dat vriendinnetje wel mee kon. Ik heb juf laten bellen dat vriendinnetje opgehaald moest worden. Moeder helemaal over de pis, die stond op het punt om naar de kapper te gaan.
De paar keer dat dochter daar speelde bemoeide die moeder zich overal mee. Kinderen leren onderhandelen door samen af te spreken wat ze gaan spelen en wie met welke Barbie/pop/auto/etc. mag. Moeder liet vriendinnetje kiezen van welke pop zij de 'moeder' was en dan mocht dochter de pop die overbleef. Als dochter probeerde te onderhandelen vond de moeder haar brutaal en lastig. Moeder vond dochters notenallergie ook onzin en aanstellerij, zodat ik dochter een keer heb moeten ophalen omdat haar tong na een stukje chocolade met hazelnoot was opgezwollen in haar mond.
Na die keer met die begrafenis was het wel een beetje over met de vriendschap. Was ik niet rouwig om, ik was niet zo'n fan van het kind. Vriendinnetje verdraaide nogal eens de waarheid. Sloot ze op het schoolplein dochter buiten, ging dochter met andere kinderen spelen, wilde vriendinnetje toch meedoen, zei dochter dat ze maar terug moest naar die andere kinderen (wat op zich ook niet aardig is, maar wel begrijpelijk), ging vriendinnetje met dikke krokodillentranen naar de juf, want dochter pestte haar.
Mijn dochter was trouwens zelf echt niet altijd zo'n braafje hoor, ze heeft ooit als kleuter bij een ander vriendinnetje met dat meisje zand uit de tuin in de keuken gegooid. Alles zat onder, tot in de randen van de keukenkastjes aan toe. Ik heb bij het ophalen geholpen met schoonmaken, maar dochter is nooit meer uitgenodigd. Snap ik best.
Dochter deed soms idiote dingen, maar ze was wel altijd eerlijk. Als ik vroeg of ze iets had gedaan, kwam er grif een bekentenis. Ook als ik vroeg wie er had bedacht dat zand in de keuken gooien een goed idee was, riep ze vrolijk "ik!"
Ik heb hier ooit ook een vriendinnetje gehad dat normaal gesproken bij de oppas zou zijn. Tegen het avondeten belde die oppas, die de broertjes van het meisje wel bij zich had. Ze moest dringend weg en moeder was de broertjes nog niet komen halen. Uiteindelijk heeft de oppas de broertjes hier gebracht, ik heb de kinderen allemaal te eten gegeven en tegen acht uur kwam moeder aangekakt, vol smoezen dat de telefoon was uitgevallen en ze autopech had gehad en file en weet ik wat allemaal nog meer. Ze was nog niet uitgepraat of in haar tas ging haar telefoon. Moeder had net een nieuwe vriend, dus ik vermoedde dat ze gewoon bij die vent in bed had gelegen. Prima, maar lieg er niet over. Ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat ik niet de gratis opvang bij booty calls was.
Ik was -tijdelijk- ook zo'n meekom moeder. Mijn zoon was een erg druk kind (ADHD) en naar later bleek ook licht verstandelijk beperkt. Hij had in die tijd periodes dat hij ook vrij agressief was. Een lage frustratietolerantie met een mooi woord en vandaaruit nogal eens ruw en agressief. We waren druk bezig dat onder controle te krijgen met een methode (de boosheidsthermometer en de stoplichtmethode) maar dat kostte tijd. Meestal probeerde ik het zo te draaien dat er bij ons gespeeld werd en ik de boel zelf in de gaten kon houden. Vaak ging ik iets met ze doen zoals naar de kinderboerderij of naar een speeltuin omdat het dan beter te handelen was. Maar soms kwam ik er niet onderuit dat er ergens anders gespeeld moest worden. Vaak gaf ik gewoon uitleg en werd er begrip getoond en in sommige gevallen de geruststelling dat ze het echt wel extra in de gaten zouden houden. Maar in 1 situatie waren de ouders van zijn speelkameraatje ook verstandelijk beperkt en daarnaast nogal lui. Die moeder liet haar eigen zoon bijv. steeds van alles afpakken en naar doen maar bleef vanuit haar luie stoel corrigeren en gaf het op als hij niet luisterde. Wat uiteraard dan weer tot consequentie had dat mijn zoon er uiteindelijk bovenop timmerde. Daar bleef ik dus liever bij, om dat te voorkomen.
Ik heb eigenlijk nooit hecht het idee gehad dat ik een andere moeder in de weg zat. Ik stelde me ook wel zo op dat ik de moeder dan aanbood dat ze gerust even een boodschapje kon doen of zo terwijl ik op de kinderen lette. Het is ook niet zo vaak gebeurd; later ging het wel beter en kon ik hem alleen laten spelen bij vriendjes en vriendinnetjes. Met bepaalde kinderen had hij wel eens zo'n energie dat altijd als ze samen waren er dingen helemaal verkeerd gingen. In die gevallen heb ik wel eens een volkomen speelverbod gegeven. Meestal probeerde ik te schipperen en de gelegenheid te geven de vriendjes van de situatie te laten leren.
Zo'n scheidingsverhaal heb ik ook eens meegemaakt, Dymo, waarbij was gevraagd kind op te vangen wegens <vage reden> en dat er later een scheiding aan de gang bleek. Had dat mij even gezegd, dan had ik het kind beter begrepen. Nu vond ik kind vooral onherkenbaar irritant en had ik bedacht nooit meer in te zullen springen.
SuzyQFive schreef op 16-01-2022 om 13:33:
[..]
Sommige kinderen durven ook niet goed hoor… Ik vind dat niet per se asociaal. Ik leerde mijn kinderen juist dat wanneer ze iemand mee naar huis namen ze dan diegene even komen voorstellen en dat ze altijd even melden dat er iemand mee is.
En andersom, mijn jongste vindt het ook doodeng om zichzelf voor te stellen. Ik zeg dan altijd, zeg in ieder geval even gedag. Maar bij sommige mensen denderen de eigen kinderen al meteen door naar boven. Dan snap ik echt wel dat je niet even de woonkamer binnenstapt en gedag zegt.
Mijn oudste doet dat ook altijd wel hoor.
Zij kwam direct uit school mee en at ook een boterham mee voor zover ze überhaupt iets lustte. Dus had haar wel al gezien. Maar ze mist gewoon het sociale aspect helemaal. Is ook niet raar met zulke ouders. Ik ken haar vader niet, maar dat schijnt ook een heel verhaal te zijn.
LydiaDietz schreef op 16-01-2022 om 13:53:
[..]
Sowieso lastig, die verschillende waarden en normen af en toe 🤔.
Hier in huis mag troep gemaakt worden. Leef je uit met verf, klei, alle kapla mag om, lego, bouw treinbanen en een legostad erbij, heb je iets nodig voor je hut... roep maar. Dat weten ze inmiddels ook. Wel graag samen opruimen en dan haal ik nog wel een doek erover zodat het ook weer mijn standaard netjes is.
Maar dat ik hinkstapspringend door m'n woonkamer moet, prima.
Wat hier dan weer niet mag is springen op de banken, over de banken springen, voetballen in huis, tikkertje in huis en op de trap. Heeft met veiligheid te maken maar ook dat ik onze spullen graag heel hou.
Soms kijken kinderen alsof ze water zien branden dat dat niet mag en voel ik me een zeur.
Zo is het hier in huis precies eender. Leef je uit, maar met mijn spullen ga je normaal om en samen zooi maken is samen opruimen.
SuzyQFive schreef op 16-01-2022 om 13:33:
[..]
Sommige kinderen durven ook niet goed hoor… Ik vind dat niet per se asociaal. Ik leerde mijn kinderen juist dat wanneer ze iemand mee naar huis namen ze dan diegene even komen voorstellen en dat ze altijd even melden dat er iemand mee is.
En andersom, mijn jongste vindt het ook doodeng om zichzelf voor te stellen. Ik zeg dan altijd, zeg in ieder geval even gedag. Maar bij sommige mensen denderen de eigen kinderen al meteen door naar boven. Dan snap ik echt wel dat je niet even de woonkamer binnenstapt en gedag zegt.
Verlegen zijn is niet erg, dan doe ik mijn best om kind op het gemak te stellen. Maar geen hallo of tot ziens zeggen...dat hoort voor mij toch echt bij de basis van fatsoen. Je gaat niet zomaar zonder iets te zeggen ergens weg.
En bij dit kind leest het niet alsof ze zo verlegen is want ze durft wel te klagen over wat ze allemaal niet lust.
Hier mag rommel maken ook, maar wilde spelletjes als tikkertje doe je maar buiten en mijn bank is geen trampoline als zit er wel fijne vering in. Ik vind het eerder raar dat dat bij andere mensen blijkbaar wel mag. Eerlijk gezegd geloof ik dat ook niet zo als een kind dat beweert.
MamaE schreef op 16-01-2022 om 20:05:
[..]
Verlegen zijn is niet erg, dan doe ik mijn best om kind op het gemak te stellen. Maar geen hallo of tot ziens zeggen...dat hoort voor mij toch echt bij de basis van fatsoen. Je gaat niet zomaar zonder iets te zeggen ergens weg.
sorry, als kind - en eerlijk gezegd ook nu nog - was ik erg verlegen en durfde ik niet altijd wat te zeggen bij binnenkomst of weggaan. Ik wist zeker wel dat dat hoorde, fatsoen en zo, maar het beste wat ik eruit kon persen was even langslopen, even toeknikken en dan gauw wegwezen...
Ik vind dat hier hard gereageerd wordt op kinderen die geen hoi zeggen bij binnenkomst. Als je eigen kind direct doorloopt naar boven, kan het best een grote drempel zijn om dan de kamer binnen te gaan en dag te zeggen.
Waarom niet milder reageren op mensen die het net wat anders doen dan jezelf?
Vrijevlinder schreef op 16-01-2022 om 22:02:
Ik vind dat hier hard gereageerd wordt op kinderen die geen hoi zeggen bij binnenkomst. Als je eigen kind direct doorloopt naar boven, kan het best een grote drempel zijn om dan de kamer binnen te gaan en dag te zeggen.
Waarom niet milder reageren op mensen die het net wat anders doen dan jezelf?
Ik denk dat het ook aan de leeftijd van een kind ligt. Bij een jong kind zou ik er niet over vallen maar een kind van 10 jaar en ouder wel.
En ook het karakter van het kind. Bij een kind dat wel contact legt en dan op een negatieve manier zou het me storen als hij/zij niet zou groeten.
Een timide maar rustig kind dat wel iets probeert zoals een knikje of in andere communicatie wel beleefd is, daarvan zou ik het minder een punt vinden.
alhambra schreef op 16-01-2022 om 22:09:
[..]
Ik denk dat het ook aan de leeftijd van een kind ligt. Bij een jong kind zou ik er niet over vallen maar een kind van 10 jaar en ouder wel.
En ook het karakter van het kind. Bij een kind dat wel contact legt en dan op een negatieve manier zou het me storen als hij/zij niet zou groeten.
Een timide maar rustig kind dat wel iets probeert zoals een knikje of in andere communicatie wel beleefd is, daarvan zou ik het minder een punt vinden.
maar het is ook weer raar als het eigen kind niet komt vertellen dat Pietje weg is. Als Pietje gaat kan mijn kind ook even komen zeggen dat Pietje al weg is. Daar zat het ook fout in dit verhaal. Moeder wist niet dat Pietje weg was maar eigen kind had ook niks gezegd. Die kan toch ook even de kamer inlopen?
--- schreef op 16-01-2022 om 22:20:
[..]
maar het is ook weer raar als het eigen kind niet komt vertellen dat Pietje weg is. Als Pietje gaat kan mijn kind ook even komen zeggen dat Pietje al weg is. Daar zat het ook fout in dit verhaal. Moeder wist niet dat Pietje weg was maar eigen kind had ook niks gezegd. Die kan toch ook even de kamer inlopen?
Het is inderdaad vreemd dat Pietje Jantje niet is gaan uitzwaaien.
Ik kan me wel voorstellen dat Pietje aannam dat Jantje gedag zou zeggen tegen de moeder van Pietje en dat Pietje vervolgens zelf verder speelt op zijn kamer.
TineWinkel schreef op 16-01-2022 om 20:22:
[..]
sorry, als kind - en eerlijk gezegd ook nu nog - was ik erg verlegen en durfde ik niet altijd wat te zeggen bij binnenkomst of weggaan. Ik wist zeker wel dat dat hoorde, fatsoen en zo, maar het beste wat ik eruit kon persen was even langslopen, even toeknikken en dan gauw wegwezen...
ik ook hoor. Of ik was juist bang dat ik zou storen. Bij sommige huizen kom je niet automatisch langs/door de woonkamer en dan was de deur daar soms ook nog dicht. Ik had echt het idee dat ik juist brutaal zou zijn om daar nog binnen te lopen.
Sommige ouders zullen mij vroeger wellicht wel wat ongemanierd hebben gevonden, terwijl ik vooral heel veel niet durfde. 
Het gaat inderdaad om even iets van contact maken ipv net doen alsof de moeder er niet is. Na het spelen zeg je toch even bedankt tegen vriendje en ouders, je loopt toch niet zomaar weg uit het huis van een ander? En zeker als een kind een jaar of tien is.
