Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
Jonagold schreef op 17-05-2022 om 22:38:
Ach, wat heb ik te doen met dat mannetje... Hier een zoon (inmiddels volwassen) die op zijn 16e de diagnose ASS kreeg. Dat lag er dus niet heel erg dik bovenop, wil ik maar zeggen. Maar die trok de bso al niet, na een schooldag. Zelfs niet toen hij 9 was. En dat had al helemaal niet gewerkt toen hij 5 was. Op die leeftijd bleef hij zelfs regelmatig nog een middagje thuis om bij te tanken. En wij waren niet gescheiden, er waren geen nieuw samengestelde gezinnen. Dus dit jochie moet het echt ontzettend zwaar hebben. Die weekenden heeft hij dus gewoon nodig om te ontprikkelen en op te laden voor de volgende week. En juist dan moet hij uit zijn vertrouwde structuur en naar vader toe! Daarmee wil ik niks ten nadele van jou of je gezin zeggen, maar verplaats je in hem en realiseer je dat hij het echt heel moeilijk heeft.
Als co-ouderschap niet lukt (waarom niet? Ik ben van mening dat de ouders alles zouden moeten doen om het hun kind zo gemakkelijk mogelijk te maken na een scheiding) kan het nog een idee zijn om hem juist op schooldagen bij jullie te laten verblijven. Zodat hij in het weekend in alle rust bij zijn moeder kan zijn. Juist vanwege haar eigen structuur is dat een veel betere omgeving dan bij jullie in zo'n rommelige omgeving. Door de weeks zal jullie gezin vanzelf veel meer structuur kennen vanwege school en werk.
Alternatief is de kinderen splitsen, zoon altijd bij de moeder en dochter altijd bij jullie. Dat is natuurlijk wel een hele zware beslissing, maar kan voor de beide kinderen en de moeder wel eens een goede oplossing zijn. Inderdaad is dit een geval, als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat. Wees creatief in het bedenken van oplossingen en wijs niets bij voorbaat af. En blijf in gesprek met de moeder.
Los van de omgangsregeling zou ik gezinsbegeleiding zien te regelen, een coach zoals Viva-Amber voorstelt. Grijp alle hulp en ondersteuning aan die je kunt krijgen.
Zit het jongetje op speciaal onderwijs? Zo niet, dan lijkt het me ook goed dat jullie daarnaar kijken. Ook als hij nu op regulier onderwijs zit en het daar goed lijkt te doen. Een normale school biedt uiteindelijk te weinig structuur, en teveel prikkels. Dat gaat hem en dus jullie op een dag opbreken.
Goed dat jullie ook oog hebben/houden voor zijn zusje. Het risico dat die ondersneeuwt is levensgroot en dat wil je ook niet.
Dank voor je reactie.
Het is heel lastig communiceren met moeder. Zij is erg star in haar mening en vind dus dat stiefzoon volgens ouderschapsplan bij ons moet zijn. Dit zal ook te maken hebben met haar eigen autisme en ik begrijp begrijp ook wel.
Echter, overduidelijk werkt dit voor stiefzoon niet.
Co ouderschap kan niet. Ik kan namelijk zijn kinderen niet naar de bso/school brengen. Ik werk zelf ook. Daarnaast breng ik mijn kinderen dus al weg. Qua tijd red ik dit niet. Tevens is de gemaakte afspraak dat vader en moeder dit onderling regelen. Ik ben geen deel daarvan zeg maar. Heb dit wel geprobeerd maar voor moeder werkte dit niet en ik kreeg zoveel kritiek van haar dat ik dit heb los gelaten. Ik wil nu ook niet meer zijn kinderen opvangen als partner er niet is. Alle beslissingen en opvoedzaken liggen feitelijk bij hun, zoals afgesproken. Zij zullen dit dus samen moeten oplossen.
Vader heeft wisselende diensten. In sommige weken kan hij zoon niet weg brengen omdat hij om 6 uur begint. In andere weken niet ophalen omdat hij om tien uur vrij is. Of omdat hij nachtdienst heeft. Het kan wel maar dan ziet elke week bij vader er anders uit voor hem en zou dan schakelen zijn tussen vader en moeder. Ik weet niet of dit handig of beter is voor hem.
Ik ben voor speciaal onderwijs. Omdat die tweedaagse training hem goed deed. Maarja, ook die beslissing ligt niet bij mij.
overigens hebben wij geen rommel huishouden hoor.
We zijn geen tikkie gezin ofzo.
We eten op vaste tijden en hebben vaste slaaptijden. We praten gewoon met onze kinderen en laten ze vaak meedenken in dingen. Ik krijg het gevoel dat jullie het bestempelen als fam. Flodder.
En ja, moeder heeft een andere structuur. Elke dag bso.
Wat ik lees is onbekendheid met ASS, handvaten hoe hiermee om te gaan (Wat mag je verwachten) en ouders met conflicten/ tegenstrijdige ideeën. Dus tijd om met de hulpverlening rond de tafel te gaan. Is er vanuit te de organisatie die de diagnose gesteld heeft nog een plan opgesteld met OA (psycho)educatie en ouder begeleiding? Tegenstrijdige ideeën over wat 'hoort' en 'wat goed is' zijn goede onderwerpen om hier te bespreken. Wat een ASS betekent niet het einde van de wereld, wel moeten ideeën soms bijgesteld worden of hebben een andere aanpak nodig.
Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat hij te weinig bij jullie is om zich veilig te voelen. Vakanties? Mening mens raakt hiervan van de leg. Alles is anders dan 'normaal'. Laat staan als je de wereld om je heen lastig te begrijpen vindt.
Niemand met ASS is hetzelfde dus er is geen 1 aanpak, maar er zijn wel handvaten te geven en helaas betekend het soms ook verwachtingen bijstellen.
ik geloof niet dat mensen denken dat je een tokkiegezin hebt of dat je je best niet doet.
ik denk dat de meesten proberen te zeggen dat je zijn mogelijkheden lijkt te overschatten. Je hebt het een paar keer over dat dingen “gewoon” moeten kunnen. Dat ze je “gezond” of “normaal” lijken. Ik krijg ook de indruk dat je het zwaar vindt dat hij zo bepalend is. En dat mag, want dat is het ook. Het lastige is alleen dat je misschien je verwachtingen bij moet stellen. En dat je in een rotsituatie zit, waarin je weinig invloed hebt en wel verantwoordelijkheid draagt/voelt.
als deze afspraken eigenlijk tussen de bio-ouders van deze jongen liggen en overleg met bio-moeder moeizaam gaat, maar zoon overduidelijk ongelukkig is, is misschien het enige dat je kan doen de bio-ouders naar een onafhankelijke deskundige bewegen voor advies. Heeft de jongen of zijn moeder begeleiding?
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 22:54:
overigens hebben wij geen rommel huishouden hoor.
We zijn geen tikkie gezin ofzo.
We eten op vaste tijden en hebben vaste slaaptijden. We praten gewoon met onze kinderen en laten ze vaak meedenken in dingen. Ik krijg het gevoel dat jullie het bestempelen als fam. Flodder.
En ja, moeder heeft een andere structuur. Elke dag bso.
Ik haal dit niet uit je berichten. Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor de bonus zoon wèl lastig is om in 2 verschillende gezinnen te functioneren, waarbij hij bij de een minder vaak is dan bij de ander. En bij jullie ook in een groot gezin met veel mensen en veel prikkels.
Hebben jullie ouderbegeleidering en uitleg over ASS gehad? Gebruiken jullie een dagschema/ picto's/ heeft hij genoeg verwerkingstijd? Weet je hoe je kan zien dat hij overprikkeld raakt en wat je dan kan doen om hem te laten ontprikkelen? Is dit een douchen/ schommelen/ trampoline springen/ naar buiten gaan of misschien 15 minuten (lange leve wekkers/ time-timers of een stoplichttimer)
Veel mensen met ASS ontprikkelen met tv/spelcomputers. Hoe onlogisch het klinkt. Maar niemand is hetzelfde
Volg eens een (online) lezing van Colette de Bruin. dit gaf mij zoveel inzichten. Bijvoorbeeld in de manier van denken.
Haar vader kocht een cactus voor haar moeder toen Colette geboren werd. Dat is een vreemd cadeau, maar vanuit het oogpunt van vader met ASS heel logisch. Moeder zou nu minder tijd hebben om de planten water te geven.
Jij hebt al een relatie met de vader van je stiefkinderen sinds dit jongetje drie maanden oud is. De ouders zijn dus al tijdens de zwangerschap of heel snel na de geboorte gescheiden. Het jongetje heeft geen herinneringen aan de tijd dat zijn ouders nog bij elkaar waren. Wennen aan een scheiding is het dus niet.
Wel is verblijven op plekken waar het wisselend verloopt waarschijnlijk lastig voor hem. Omdat hij bijna altijd bij zijn moeder is, is dat voor hem thuis en is hij ergens anders dus niet thuis, maar op bezoek/logeren. Dat kan invloed hebben op zijn gevoel van veiligheid en hechting. Thuis bij mama is veilig. Ergens anders niet.
Omdat de moeder ook autisme heeft zou het zomaar kunnen dat zij voor zichzelf een soort structuur heeft ontwikkeld die ook voor hem werkt. Dat is voor het jongetje heel fijn.
Ik vraag me wel af op wat voor school hij zit en hoe het daar gaat. Want dat er bij jullie thuis meer prikkels zijn vanwege meer kinderen is logisch, maar je kunt die kinderen niet zomaar even 'weg doen' als hij komt. In de klas zijn ook meerdere kinderen en prikkels.
Ik lees ook dat de moeder niet zo heel flexibel is wat betreft aanpassingen in de omgangsregeling. Dat ligt misschien ook aan haar eigen autisme. Maar het kan wel een soort blinde vlek creëren wat betreft zijn beperkingen. Of misschien dat ze het liever niet wil weten en het daarom min of meer ontkent.
Hij heeft ongetwijfeld moeite met aanpassen, maar ik kan me niet zo vinden het hele gezinsleven om het jongetje laten draaien. Kinderen moeten ook leren dat niet altijd alles om hun draait en je hoeft ook niet altijd in alles mee te gaan in hun behoeften. Ook kinderen met een labeltje. De stiefdochter merkt nu al dat altijd alles om haar broertje draait, zowel bij moeder als bij vader. Ook dat is een signaal dat serieus genomen moet worden.
Een kind van die leeftijd laat je niet alleen thuis. Soms kun je bij een activiteit dan splitsen. Soms kan dat even niet. Op school, ook op speciale scholen, wordt ook niet altijd alles aangepast aan wat een specifiek kind wil of wenst.
Heeft kind eigenlijk iets van PGB-budget?
Als kind minder bij jullie is, is het mogelijk om moeder dan te ontlasten met hulp van vrijwilligers of assistenten aan huis? Of die hem 1 op 1 kunnen begeleiden naar activiteiten buitenshuis?
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 22:50:
[..]
Dank voor je reactie.
Het is heel lastig communiceren met moeder. Zij is erg star in haar mening en vind dus dat stiefzoon volgens ouderschapsplan bij ons moet zijn. Dit zal ook te maken hebben met haar eigen autisme en ik begrijp begrijp ook wel.
Echter, overduidelijk werkt dit voor stiefzoon niet.
Co ouderschap kan niet. Ik kan namelijk zijn kinderen niet naar de bso/school brengen. Ik werk zelf ook. Daarnaast breng ik mijn kinderen dus al weg. Qua tijd red ik dit niet. Tevens is de gemaakte afspraak dat vader en moeder dit onderling regelen. Ik ben geen deel daarvan zeg maar. Heb dit wel geprobeerd maar voor moeder werkte dit niet en ik kreeg zoveel kritiek van haar dat ik dit heb los gelaten. Ik wil nu ook niet meer zijn kinderen opvangen als partner er niet is. Alle beslissingen en opvoedzaken liggen feitelijk bij hun, zoals afgesproken. Zij zullen dit dus samen moeten oplossen.
Vader heeft wisselende diensten. In sommige weken kan hij zoon niet weg brengen omdat hij om 6 uur begint. In andere weken niet ophalen omdat hij om tien uur vrij is. Of omdat hij nachtdienst heeft. Het kan wel maar dan ziet elke week bij vader er anders uit voor hem en zou dan schakelen zijn tussen vader en moeder. Ik weet niet of dit handig of beter is voor hem.
Ik ben voor speciaal onderwijs. Omdat die tweedaagse training hem goed deed. Maarja, ook die beslissing ligt niet bij mij.
Met rommelig bedoel ik zeker niet Tokkie, maar druk, en dus voor hem onvoorspelbare en daardoor onveilig. Omdat hij maar zo weinig bij jullie is zal hij er ook niet snel aan kunnen wennen. Dat is niet jullie ‘fout’ maar een gevolg van zijn ASS en dat ga je dus ook niet veranderen, al ben je op die momenten nog zo voorspelbaar.
Ik zie dat jij vooral je best doet, van de vader en moeder zie ik dat minder. Waarom werkt vader in wisselende diensten als hij daardoor niet voor zijn kinderen kan zorgen? En waarom is de zoon nog niet overgeplaatst naar speciaal onderwijs? Als de moeder niet wil zien dat haar zoon meer/andere zorg nodig heeft moet de vader inspringen. Dat kan door hulp in te schakelen om met haar te communiceren, door ander werk te zoeken, door de omgangsregeling te veranderen, of nog iets anders. Maar hij ontloopt in mijn ogen zijn verantwoordelijkheid door moeder weg te laten komen met wil ik niet. Zijn zoon wil wel, moet zelfs, maar kan nog niet voor zichzelf opkomen.
Verdiep je samen met je partner in ASS en organiseer hulp voor dit kind. En tegelijkertijd misschien ook voor de moeder. Als je het kind beter leert kennen en zijn gebruiksaanwijzing, dan heb je allicht ook die van moeder te pakken. Zij zal het ook niet gemakkelijk vinden om zoveel voor de kinderen te moeten zorgen. Maar vindt misschien van zichzelf dat ze dat moet kunnen. Het zou fijn zijn als ze zich realiseert dat het voor de kinderen beter is als de zorg eerlijker verdeeld is tussen haar en haar ex. En dat het ook voor haarzelf beter is, omdat ze dan zelf ook meer oplaadtijd heeft.
Ook belangrijk is om je te realiseren dat afspraken regelmatig geëvalueerd moeten worden. Kinderen veranderen, omstandigheden veranderen, en dan kan een anders oplossing beter zijn. Geldt voor alle partijen.
Dank voor jullie reacties. Ik snap het.
Ik denk dat het een gevoelige plek raakt. Ikzelf heb namelijk altijd het gevoel dat ander mensen vinden dat we -10 staan.
En het is ook echt niet alle dagen kommer en kwel hoor.
Wat betreft de omgangsregeling. Vader wil die wel wat aanpassen, zover dat lukt met werk. Ander werk wil hij niet. Hij wordt heel gelukkig van wisselende diensten. Als hij een 9-5 baan zou hebben, houdt hij dat niet vol. Wij zaten te denken aan meer kortere momenten ipv hoe het nu is.
Moeder die houdt vast aan hoe het is. Ze wil wel aanpassen maar dan wil ze dat hij elk weekend hier volledig is en daarnaast de vakanties uitbreiden. Die dagen heeft mijn partner niet. Dan wordt het meer bso en dat wil moeder weer niet.
Mijn partner heeft ze 4 weken. De vijfde week is hij met ons gezin hier. Zodat wij even op kunnen laden. Misschien klinkt dat egoïstisch, maar het is nodig.
Daarnaast zijn ze hier feestdagen natuurlijk.
Ik heb gister hier over gepraat met mijn partner en daarbij aangegeven dat we nog duidelijker moeten gaan zijn tegen sz. Het hoe wat wanneer en met wie. Als iedereen buiten is dan zit hij al weleens op de tablet en dat is prima. Maar ik wil niet voorbij gaan aan het feit dat ook de anderen weleens iets willen. En als alle vrije dagen al op gaan, dan zou het prettig zijn voor de anderen als we daarvan ook een keer even weggaan. Maar ook als dit niet kan, is dat prima.
Ik ga dan namelijk ook weleens alleen weg. Maar hopelijk snappen jullie wat ik bedoel.
Ik heb besloten op moeder een mail te sturen. Ons contact is slecht. In het begin ving ik de kinderen ook weleens op. Maar als ik dan aangaf ook eens naar een oudergesprek te Willen, dan mocht dit niet. Zij bepaalde precies wat ik wel mocht en niet mocht. Ik had hier zoveel stress van en verdriet, dat ik op een gegeven moment heb aangegeven dat het dan allemaal maar tussen vader en moeder moest gaan. En dat ze het dan samen maar gingen regelen. Dit vond zij meer dan prima. Ik was in haar ogen de storende factor blijkbaar. Eerst vond ik het lastig, maar nu is het een verlossing. En ik ga ook niet meer terug naar hoe het was.
Maar mailen ga ik wel. En dan wil ik gewoon eens in gesprek over wat zij doet in de weekenden dat hij daar is.
En wat betreft pgb dat heeft hij niet zover ik weet. Het is echt gestopt bij die training. Wij hebben hier ook info gekregen. En moeder vind het goed gaan. Maar ik kan mij dus niet voorstellen dat het op school goed gaat. Daar gaan ze ook om 10 uur buiten spelen met 3 klassen. Bijvoorbeeld.
ik heb overigens niet het idee dat moeder het lastig vind.
Ze werkte altijd 4 dagen maar is uit eigen beweging 5 gaan werken. Daarnaast volgt ze een opleiding in de avond uren en soms op de zaterdag. Ze sport ook nog, de buren passen dan op.
Loezzie schreef op 17-05-2022 om 23:03:
[..]
Ik haal dit niet uit je berichten. Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor de bonus zoon wèl lastig is om in 2 verschillende gezinnen te functioneren, waarbij hij bij de een minder vaak is dan bij de ander. En bij jullie ook in een groot gezin met veel mensen en veel prikkels.
Hebben jullie ouderbegeleidering en uitleg over ASS gehad? Gebruiken jullie een dagschema/ picto's/ heeft hij genoeg verwerkingstijd? Weet je hoe je kan zien dat hij overprikkeld raakt en wat je dan kan doen om hem te laten ontprikkelen? Is dit een douchen/ schommelen/ trampoline springen/ naar buiten gaan of misschien 15 minuten (lange leve wekkers/ time-timers of een stoplichttimer)
Veel mensen met ASS ontprikkelen met tv/spelcomputers. Hoe onlogisch het klinkt. Maar niemand is hetzelfde
Volg eens een (online) lezing van Colette de Bruin. dit gaf mij zoveel inzichten. Bijvoorbeeld in de manier van denken.
Haar vader kocht een cactus voor haar moeder toen Colette geboren werd. Dat is een vreemd cadeau, maar vanuit het oogpunt van vader met ASS heel logisch. Moeder zou nu minder tijd hebben om de planten water te geven.
We hebben uitleg gekregen. Een plan bord met pictogrammen had ik al voor mijn eigen kinderen, maar wordt ook voor hem gebruikt. Als hij overprikkeld is, meestal op de 1e dag dat hij er is, is hij vaak even alleen binnen of boven. Met regelmaat ga ik even weg en laat ik vader met zijn kinderen thuis. Zodat zij op die manier ook tijd hebben. Maar lullig gezegd wil ik ook niet altijd uit mijn huis moeten. Tsja, het is een lastig iets een samengesteld gezin.
Ik hou van mijn man en we liggen op 1 lijn meestal. Kunnen goed praten en ik ben echt dol op ons drukke gezin. Maar soms denk ik weleens ik kap ermee.
Niet alleen moeder houdt vast aan hoe het is, vader wil eveneens zijn baan niet aanpassen en jij hebt je teruggetrokken. Er zit geen centimeter beweging, nergens. En dan heb je een kind met ASS dat zich niet eens kán aanpassen.
Een samengesteld gezin is lastig maar dat is hier niet het probleem. Er is een kind dat speciale zorg nodig heeft en die krijgt dat niet.
Een gezins coach zoals hiervoor al een paar keer benoemd is, is een heel goed idee.
Wij hebben dat ook en het geeft ons zo veel inzicht in hoe we het beste kunnen handelen met kind.
Waardoor er hier in huis voor iedereen meer rust is.
En zo'n coach geeft ook veel inzicht in wat er in zo'n kinds hoofd omgaat.
Wij zijn bij de huisarts wezen praten en zo is het balletje gaan rollen, eerst richting centrum jeugd en gezin en daar wisten ze precies te vertellen waar we terecht konden voor hulp
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 21:54:
[..]
Hij zal op school ook activiteiten hebben die onverwacht zijn.
Wat dan? De programma's van basisscholen liggen echt behoorlijk vast en bijzonder dagen worden ruim van te voren aangekondigd. Ik denk dat je: hij moet maar gewoon af en toe normaal doen houding (want dat moet kunnen), niet helpend is bij iemand die door een aandoening bepaalde dingen aan kan. Bij iemand met een gebroken been zeg je ook niet, 1x per week 15 min rennen moet kunnen. Je kan dat vinden en steeds doordrammen, maar dat het kan is simpel weg niet waar.
Je zegt zelf meeermaals: ik houd van mijn drukke gezin, voor een kind met dit type autisme is drukte niet goed te doen en dat gaat niet veranderen met een houding van: ja je moet maar gewoon leren om af en toe te rennen met dat gebroken been.
