Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 10:22:
[..]
Vader probeert het wel hoor. Hij wil echt wel graag anders. En oppert ook dingen naar moeder. Moeder geeft op alles een negatieve reactie. Ik wil niet zeggen dat alles aan haar ligt daarmee
Begin dan met hulp voor vader bij zijn eigen vaderschap en voor verbetering in jullie gezin. Direct naar moeder gaan voor een oplossing waar jullie in jullie gezin tegenaan lopen, is niet de goede volgorde.
Mija schreef op 18-05-2022 om 10:30:
[..]
Dat is helemaal niet gemakkelijk. Integendeel zelfs. Dat is juist helemaal niet gemakkelijk.
Vader is geen prater, zeg je, die laat het op zijn beloop. Dat lijkt een gegeven voor jou. En dus schiet jij volop in actie. En moet moeder gaan bewegen. En jij wil contact leggen met moeder voor ‘tips’. Als ik die vrouw was, zou ik daar een heel ongemakkelijk gevoel bij krijgen. Want gezien dit draadje probeer je haar aan te duwen terwijl je bij je man moet zijn. Zie jij echt niet dat dit waarschijnlijk tot extra problemen gaat leiden?
Hoewel ik me hierin kan vinden, zie ik ook dat TO misschien wel het meest begaan is met de jongen van de drie volwassen. Ik ken samengestelde gezinnen waarbij de stiefmoeder en moeder het contact onderhouden omdat het tussen de beide ouders niet werkt. Maar daar moet je het dan wel eens met zijn drieën over eens zijn.
Ik zou nu eerst mijn pijlen richten op de vader, die mag wel eens in de actiestand komen en wat minder aan zichzelf denken.
Moeder zegt dan wel dat ze het gedrag bij vader thuis niet herkent, maar het stiefzusje zegt wel dat thuis alle aandacht naar haar broertje gaat en alles om hem draait. Ik betwijfel dus of het bij moeder thuis allemaal wel soepel verloopt. De moeder kan zich ook niet vinden in de diagnose. Voor mijn gevoel mist daar een stuk acceptatie. Je moet eerst de situatie accepteren zoals die is en dan kun je pas gaan kijken naar hoe je die situatie het beste kunt vormgeven voor alle betrokkenen.
Zelf autisme hebben betekent niet automatisch dat je niet geschikt bent voor het ouderschap. Het kan bij het begrijpen van je kind ook een voordeel zijn.
Feit is wel dat het kind er nu is en dat de ouders het nog een heel aantal jaar samen moeten zien te organiseren rond hem.
Ysenda schreef op 18-05-2022 om 10:24:
[..]
Ik vind dat je het nu wel helemaal bij moeder neerlegd.we weten niet waneer die haar diagnose heeft gekregen, dat kan heel goed pas zijn nadat het bij haar zoon vastgesteld is.
Mijn moeder kreeg haar diagnose pas op haar 76e, ik de mijne op mijn 51e. Met een zorgintensief kind als mijn zus waar ze de eerste 4 jaar vrijwel wekelijks 1 of meerdere zorgverleners heeft gesproken over allerlei aspecten van het gezin is er nooit een suggestie geweest dat mijn moeder wel eens autisme zou kunnen hebben. Bij mij ook pas toen ik vastliep op mijn werk.
Verwijten dat ze er bij het krijgen van kinderen rekening mee moeten houden zijn daarom niet op zijn plaats.
Daar heb je gelijk in, dat weet ik inderdaad niet. Maar hoe dan ook is zij hier de moeder, met verantwoordelijkheden. En die kun je niet afdoen met 'wil ik niet, want ik zie het probleem niet'. Ook niet als je zelf nog pas kort een diagnose hebt. Maar uit de posts van TO proef ik dat niet, zij presenteert het als een al langer bestaand gegeven, niet als een ook nog nieuwe complicerende factor. En de moeder functioneert blijkbaar wel goed genoeg om een fulltime baan te combineren met een studie en bijna voltijds haar kinderen thuis hebben...
Vergeet ook niet dat autisme, zeker bij vrouwen/meisjes, pas de laatste jaren op een beetje belangstelling kan rekenen. En dan wordt daar meestal in een adem door bij gezegd dat het zich bij vrouwen/meisjes zo anders uit, meestal. Dat jouw moeder en jij het pas zo laat door kregen van jullie zelf zegt nog niet zo heel veel over de moeder van dit jongetje. En ik leg het niet voornamelijk bij de moeder neer, ik zeg het in de eerste zin van mijn post zelfs letterlijk: Er wordt nu gewezen naar de moeder die niks wil, schema niet veranderen, niet meer bso, niet minder werken. Maar vader is net zo goed zo flexibel als een looien deur. Hij wil geen ander werk, want hij is zo gelukkig met zijn wisselende diensten.
RosaMontana schreef op 18-05-2022 om 10:41:
[..]
Hoewel ik me hierin kan vinden, zie ik ook dat TO misschien wel het meest begaan is met de jongen van de drie volwassen. Ik ken samengestelde gezinnen waarbij de stiefmoeder en moeder het contact onderhouden omdat het tussen de beide ouders niet werkt. Maar daar moet je het dan wel eens met zijn drieën over eens zijn.
Ik zou nu eerst mijn pijlen richten op de vader, die mag wel eens in de actiestand komen en wat minder aan zichzelf denken.
Moeder heeft stiefmoeder in het verleden al van de bak af gebeten. Stiefmoeder is een gewaarschuwd mens. Proberen daarin iets te forceren, gaat meer problemen opleveren in plaats van de huidige problemen oplossen.
Misschien klink ik wat te streng naar stiefmoeder maar ik zie vooral dat ze teveel verantwoordelijkheid probeert te nemen. Ik wil best aannemen dat ze dat onder meer doet omdat ze begaan is met het kind. En toch gaat het niet werken omdat spanningen die tussen vader en moeder spelen bij stiefmoeder terechtkomen en spanningen tussen vader en stiefmoeder worden op moeder afgeschoven. Die spanningen worden zo niet opgelost, die worden eerder groter dan kleiner. Dat gaat het hele systeem nog verder uit balans brengen. Ben je nog verder van huis. Vader moet zijn spanningen op zich nemen.
Je gezin vraagt veel van jou zo te lezen. Belangrijk om je energie goed te verdelen en je prioriteiten goed te stellen. Steek geen energie in zaken die niks opleveren. Het is extra lastig omdat jij niet de moeder bent en je weinig zeggenschap hebt.
je kan heel veel vinden van de moeder maar daar kan jij niks aan veranderen.
je kan wel in gesprek met je partner en hij is wel in staat keuzes te maken of stappen te zetten. Niet jij maar hij zou op school in gesprek kunnen over hoe zij vinden dat het gaat. Ook kan je partner samen met jou opvoedingsondersteuning aanvragen voor jullie gezin. Als je partner wil dat zijn kind onderzocht wordt, dan heeft hij de toestemming van moeder nodig dus dat zal misschien niet lukken. Maar ik denk dat opvoedingsondersteuning al veel kan betekenen. Sterkte
Mija schreef op 18-05-2022 om 10:30:
[..]
Dat is helemaal niet gemakkelijk. Integendeel zelfs. Dat is juist helemaal niet gemakkelijk.
Vader is geen prater, zeg je, die laat het op zijn beloop. Dat lijkt een gegeven voor jou. En dus schiet jij volop in actie. En moet moeder gaan bewegen. En jij wil contact leggen met moeder voor ‘tips’. Als ik die vrouw was, zou ik daar een heel ongemakkelijk gevoel bij krijgen. Want gezien dit draadje probeer je haar aan te duwen terwijl je bij je man moet zijn. Zie jij echt niet dat dit waarschijnlijk tot extra problemen gaat leiden?
Heel zwart wit kan ik het ook zo laten. Dan doe ik mijn ding met mijn kinderen en klaar.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 14:01:
[..]
Heel zwart wit kan ik het ook zo laten. Dan doe ik mijn ding met mijn kinderen en klaar.
Maar als je stiefzoon bij jullie is, trekt zijn gedrag een wissel op het hele gezin. Dus het is juist belangrijk dat je je partner in beweging krijgt. Ik zou informatie over hoe het gaat op school liever van de juf zelf krijgen dan van de moeder. Aangezien die een wat vertroebeld beeld van de werkelijkheid heeft.
Het fijnste zou zijn als het bij jullie ook soepel gaat lopen. Op de situatie bij moeder heb je geen invloed. Bij jullie thuis wel. En het is geen schande om daar hulp bij te vragen.
misschien moet ik het maar loslaten. In feite gaat het mij niks aan.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 14:41:
misschien moet ik het maar loslaten. In feite gaat het mij niks aan.
Hoezo? Het gaat jou wel aan want het heeft invloed op jouw leven en jouw gezin.
Tussen volledig loslaten en zelf de moeder proberen te bewegen zit nog een groot grijs gebied. Jij en je partner moeten het thuis toch samen doen.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 14:41:
misschien moet ik het maar loslaten. In feite gaat het mij niks aan.
Loslaten kan niet want je hebt er regelmatig mee te maken. Beïnvloeden wat je kan beïnvloeden en accepteer wat je niet kan veranderen. Start met iets kleins en spreek je man aan op wat hij zelf kan doen, zonder dat zijn ex iets moet van jullie.
Je zou je man kunnen motiveren om te starten met een gesprek met de leerkracht. Dat is iets wat elke ouder kan en mag doen. Met zijn wisseldiensten is dat al heel goed te plannen lijkt mij.
Ik moet zeggen dat ik het ook wel makkelijk en niet helpend vind de ouders nu maar te veroordelen en af te fakkelen in dit draadje.
Er wordt nu ook een beeld geschetst van een zeer kwalijke situatie en het is maar de vraag of dat zo is.
Het is ook wel een beetje inherent aan autisme dat het ‘gewoon niet soepel loopt’. Dat accepteren kan ook lucht geven. Natuurlijk blijven kijken naar hoe dingen verbeterd kunnen worden.
Maar de jongen is ook pas 5, emotioneel ook niet de stabielste leeftijd. Ik vind het normaal dat een kind van 5 nog geregeld huilbuien heeft en boos is.
Het kan een uitdaging zijn een autistisch kind van 5 goed te leren zijn emoties te managen maar dat dat met de nodige hobbels verloopt is toch wel logisch.
Deze hele situatie zit vol met uitdagingen maar ik lees nergens dat ouders niet proberen het beste te maken van alles. Het lijkt alsof er al heel goed geprobeerd wordt rekening te houden met al zijn behoeften en daar veel oog voor is.
Kipspies, ik lees vooral ook aanpassingsproblemen, ook van jou tav de hele situatie. En dat is logisch want het is gewoon moeilijk. Maar de enorme mismatch zal gewoon blijven en het zal altijd zoeken blijven naar een laveren tussen verschillende behoeften en ritmes.
En misschien zou het allemaal beter lopen als vader een regelmatige baan had bijv, maar dat weet je ook echt niet zeker en veranderingen blijven moeilijk met autisme.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 14:41:
misschien moet ik het maar loslaten. In feite gaat het mij niks aan.
Natuurlijk gaat het jou wel aan. Je mag opkomen voor de sfeer in je eigen huis. En het is menselijk en lief dat je je om het kind bekommert. Maar de ouders bepalen de kaders van de grote dingen die geregeld moeten worden; omgangsregeling, school, hulpverlening voor het kind of niet, etc. Jij kunt wat zich met het jongetje voordoet in jullie leven bespreken met je man en ingrepen voorstellen om de situatie in jullie eigen huishouden te verbeteren. In het ‘algemeen belang’ van alle gezinsleden, ook van jezelf. Het is ook belangrijk te beseffen dat het (ook) over je eigen wensen, grenzen en verlangens gaat: je wil een bepaalde sfeer in huis, samen op pad kunnen gaan, iedereen evenveel aandacht geven etc. Een ander kan dat minder belangrijk vinden, kan ook denken; dan blijven we toch thuis? Het kan ook belangrijk zijn om je te laten voorlichten en begeleiden, omdat het mogelijk is dat dingen die jij belangrijk vindt desondanks toch echt niet kunnen. Met een kind in een rolstoel ga bijvoorbeeld je niet skiën. Wat wel en niet kan met een kind met autisme is natuurlijk veel minder duidelijk maar het kan flinke beperkingen geven. Daar zul je gaandeweg achter moeten komen, wat met aanpassingen wel mogelijk is of zelfs met aanpassingen helemaal niet. Het zou kunnen dat opvoedondersteuning in jullie gezin jullie daarbij kan helpen.
Als jullie zoektocht en aanpassingen in jullie huishouden en in de relatie met vader niet genoeg verbetering brengen, is je man aan zet om samen met zijn ex te bespreken hoe het verder moet. Daar kun je met je man over sparren als hij daarvoor openstaat. Je kan aangeven dat het voor jou belangrijk is om bepaalde dingen aan te pakken gezien het effect op het gezin. Maar vader en moeder zullen uiteindelijk met elkaar moeten bepalen hoe ze verder gaan. Als de keuzes die zij (niet) maken heel nadelige gevolgen hebben voor jullie huishouden, is dat tussen je man en jou. Dat is natuurlijk lastig, zo dicht op iets zitten waar je weinig invloed op hebt. Daarom is een samengesteld gezin ook pittig. En al helemaal als er dan ook nog een beperking in het spel is. Zorg dus ook goed voor jezelf! Houd het zuiver. Respecteer moeder in haar beoordeling en beslisrecht. Heb een helder besef van de rol en verantwoordelijkheid van je man als vader. En misschien helpt het om er minder ‘oplossingsgericht’ in te zitten maar meer vanuit het idee: hoe rollen we hier met z’n allen iets soepeler doorheen? Dan ligt de lat wat lager misschien. Het redelijk gezellig hebben en wat gemakkelijker door meltdowns heel laveren zijn prima doelstellingen voor 2/1 dagen in de week.
Wat voor kinderen met autisme haalbaar of leuk/fijn is, is ook heel persoonlijk.
TS schrijft dat een dagje uit en vakanties drama zijn. Dat zijn dingen die ik als kind echt fantastisch vond. Pretparken vond ik helemaal geweldig, ik ging overal in (behalve dingen die continu dezelfde ronddraaiende beweging maken, dan word ik misselijk), een rij boeide me ook niet. Er bestaan voorrangspassen voor kinderen met een labeltje/beperking zodat je minder lang hoeft te wachten en niet in een drukke rij. Het enige waarvoor ik dat graag had gewild is dat ik dan nog vaker overal in had gekund.
Vakanties vond ik heerlijk. Want dan 'hoefde' ik niks. Lekker heel de dag mijn eigen ding doen, soms wel op pad, maar altijd naar leuke dingen. Ik genoot daar echt ontzettend van. Ik had een hekel aan alles wat ik 'moest'. Wel ging ik doorgaans goed op een vast ritme, al heb ik dat zelf heel lang ontkend. Ik had wel een korter lontje en werd sneller boos als dat ritme er niet was.
Ik raad jullie aan om vooral te kijken naar wat er wél kan en naar wat je stiefzoon nodig heeft om redelijk te kunnen te functioneren.
MamaE schreef op 18-05-2022 om 14:12:
[..]
Maar als je stiefzoon bij jullie is, trekt zijn gedrag een wissel op het hele gezin. Dus het is juist belangrijk dat je je partner in beweging krijgt. Ik zou informatie over hoe het gaat op school liever van de juf zelf krijgen dan van de moeder. Aangezien die een wat vertroebeld beeld van de werkelijkheid heeft.
Het fijnste zou zijn als het bij jullie ook soepel gaat lopen. Op de situatie bij moeder heb je geen invloed. Bij jullie thuis wel. En het is geen schande om daar hulp bij te vragen.
Ja, maar ik kan niet half. Als vader niks onderneemt, ik ex niet ga mailen, dan houdt het op voor mij.
