Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
ik ga straks nog eens alle reacties lezen bedankt
Je kan met je partner praten, dat is de 1e stap.
Met mijn partner praat ik heel veel. Partner is geen planner, geen regelaar. Daarom deed ik dit in het begin veel.
Contact tussen hem en ex is ook niet zoals het moet zijn. Omdat ex heel veel eisen had mbt het ouderschapsplan, waar partner niet achter stond.
Partner wil graag verandering. Ofwel zijn zoon vaker hier en dan kortere momenten. Of iets anders, maar partner erkent dat dit zo niet gaat. Ex wil alleen maar vast houden aan het ouderschapsplan.
School is aangekaart, ex wil daar niks van horen. Overal is toestemming voor nodig.
Bedankt voor jullie tips. Ik ga kijken wat ik ermee kan doen.
Loezzie schreef op 18-05-2022 om 07:12:
het kan toch niet de oplossing zijn dat jij uit huis moet zodat je bonuszoon kan ontprikkelen?
Eerder schreef je dat hij vaak weer vrij snel naar zijn moeder wil. Mogelijk is hij dan ook overprikkeld.
Ik ken een gezin met 6 kinderen (samengesteld,), waarbij één van de kinderen ervoor koos om bij de andere ouder te gaan wonen en waarom? " Daar is het zoveel rustiger". Het kind gaat nog wel naar het samengestelde gezin, maar veel minder. En het gaat veel beter. Ondanks de structuur die er duidelijk was in het grote gezin waren er te veel prikkels.
De complicerende factor is wellicht ook dat jij in principe niet wordt betrokken bij de bonuskinderen, maar dat je er wel woont en dat de ex wil bepalen en minder lijkt in te zien wat kind nodig heeft. Op één of andere manier heeft dit mij het gevoel dat het nodeloos ingewikkeld wordt op deze manier.
Je man mag ook ook voor jou en jullie gezin opkomen. Zorg zelf voor informatie en kennis. Ga zelf op onderzoek uit. Kennis is macht. Er zal ooit een reden geweest zijn waarom onderzoeken gestart zijn. Benader deze organisatie en laat weten dat jullie vastlopen en dat jullie meer handvaten nodig hebben. Neem je voorbeelden mee en ga je inlezen. Er zijn zat mooie boeken van ervaringsdeskundigen te vinden
ik wens je sterkte, want uit je berichten blijkt wel dat je graag verbetering voor jezelf, je bonuskinderen en je gezin wil. Hier posten is een begin.
nog een ding, het kan best dat bonuszoon op verschillende plekken verschillend gedrag laat zien. Dit kan te maken hebben met verwachtingen, duidelijkheid, prikkels, tijd. Dus dat gedrag in de ene situatie meer voorkomt dan de andere is niet vreemd én het heeft ook met interpretatie te maken. Misschien zie jij dingen waar je 'last' van hebt en ervaart de ander dat niet zo omdat deze dat gewend is of omdat er een soort van routine is ontstaan. De enige manier om dit te achterhalen is om hierover in gesprek te gaan met alle betrokkenen. Ga eens informeren bij school hoe het gaat? Wat zien zij? Doe doet hij het op school? Wat kan beter? Speciaal onderwijs is echt geen heilig moeten hoor!
Nogmaals succes en hopelijk komt er uit het contact met ex een mooi begin om samen aan te gaan werken!
Bedankt Loezzie, hier kan ik wat mee.
Het kan zijn dat hij naast autisme ook verlatingsangst heeft of een hechtingsproblematiek. Staan vader en moeder open voor een eventueel onderzoek? Bij verlatingsangst zijn kinderen ook heel erg verdrietig en angstig om een geliefd persoon te moeten missen. Daar kunnen ze zelfs paniekaanvallen van krijgen. Wellicht mist de jongen zijn moeder heel erg tijdens de logeerpartijen.
En kinderen met autisme hebben vaak moeite met overgangen. De overgang van het ene huis/gezin naar het andere kan voor hem heel heftig zijn. En het is ook nog eens heel vaak.
Zijn situatie is zó niet passend bij zijn beleving, heel sneu dit. Niet dat jij er iets aan kunt doen, TO. Het is al lief dat je erover nadenkt hoe je het voor hem beter kunt maken. Maar dat is echt een hele opgave, want iedereen zal zich aan moeten passen.
Lizzyliz schreef op 18-05-2022 om 23:36:
Het kan zijn dat hij naast autisme ook verlatingsangst heeft of een hechtingsproblematiek. Staan vader en moeder open voor een eventueel onderzoek? Bij verlatingsangst zijn kinderen ook heel erg verdrietig en angstig om een geliefd persoon te moeten missen. Daar kunnen ze zelfs paniekaanvallen van krijgen. Wellicht mist de jongen zijn moeder heel erg tijdens de logeerpartijen.
En kinderen met autisme hebben vaak moeite met overgangen. De overgang van het ene huis/gezin naar het andere kan voor hem heel heftig zijn. En het is ook nog eens heel vaak.
Zijn situatie is zó niet passend bij zijn beleving, heel sneu dit. Niet dat jij er iets aan kunt doen, TO. Het is al lief dat je erover nadenkt hoe je het voor hem beter kunt maken. Maar dat is echt een hele opgave, want iedereen zal zich aan moeten passen.
Ik zeg weleens tegen partner. Het beste voor hem was als je bij zijn moeder gebleven was. Qua situatie. Natuurlijk is het onrealistisch want die relatie was al stuk voordat hij geboren is.
Ik heb gister nog een gesprek proberen te hebben met partner. Mijn partner stelt altijd alles uit. Vorige week met hem ophalen was hij ervan overtuigd dat het anders moet. Ik was dus toen al blij omdat ik dit al langer zie en aangeef. Ik snap het ook, het is lastig om het te zien bij je eigen kind. Maar nu zijn we weer een paar dagen verder en is het weer naar de achtergrond verdwenen. Mijn partner kiest er dan voor om er gewoon niet meer aan te denken. Dat werkt natuurlijk niet, maar ik weet hoe hij is.
Gister dus een poging gedaan weer. Hij gaat nu met juf in gesprek over de voorbereiding als zoon opgehaald wordt door vader. Of ze hier meer aandacht aan wil besteden. En hij gaat een gesprek aanvragen om eens te peilen hoe het op school gaat. Verder wil hij kijken naar de vakanties. Hij wil zoon graag zoveel hier als zijn zus. Volle weken. Maar hij vraagt zich af of het niet beter is om zijn structuur voort te zetten met bso ed.
Natuurlijk is het beter om mbt bso hetzelfde aan te houden als bij de moeder.
Viva-amber schreef op 19-05-2022 om 07:46:
Natuurlijk is het beter om mbt bso hetzelfde aan te houden als bij de moeder.
Ik bedoel in de vakanties dat hij hier is. Dat hij dan toch zijn vaste structuur aanhoud. Dus vakantie bso. We hebben dat vaker een dag gedaan en dat ging toen best goed.
Ik zou ook aanraden om als eerste stap met je man te kijken wat er bij jullie anders kan. De grote lijnen zal hij samen met zijn ex moeten uitzetten jij kan alleen bijdragen richting je man. Mails en ander contact tussen jou en ex zou ik niet aan beginnen en zeker niet op zoiets gevoeligs als een beperking bij hun zoon.
Concreet zou ik hoe het hoort zoveel mogelijk loslaten. Dus vaker tv laten kijken omdat het kan helpen te ontprikkelen. Naar buiten is weer een nieuwe omgeving binnen de "nieuwe" omgeving bij jullie waar hij steeds dus maar hele korte tijd is, waardoor het misschien voor hem voelt als een aaneenschakeling van nieuwe indrukken. Misschien eens proberen een vakantie thuis te blijven zodat hij goed went aan hoe het bij jullie is zodat het minder nieuw is. Wat ook stress kan geven is als dingen steeds op nieuwe plekken liggen. Zowel grote als kleine dingen een schaar die in de la hoort die dan weer op de eettafel ligt en dan weer op de salontafel. Probeer zoveel mogelijk vaste plekken voor spullen te hebben. Kijk ook goed naar waar hij rustig van wordt en van ontspant en probeer dat zoveel mogelijk te bieden. Uiteindelijk is er vanuit rust en vertrouwen veel meer mogelijk dan vanaf de onrust die hij nu ervaart.
Een reactie over dat de vader niet flexibel zou zijn, wat iemand hier roept: ik geloof er weinig van dat het iets op zou lossen als ouders voor co-ouderschap gaan. Het jongetje geeft duidelijk aan dat hij het liefst bij de moeder wil zijn. Dus veel vaker bij vader gaat hij niet trekken.
Overigens snap ik wel dat de moeder het niet fijn vind dat jij bij de oudergesprekken bent. Jij bent niet zijn moeder.
Ik lees van jou dat je het heel goed wil doen. Denk ook om jezelf, verlies jezelf niet uit het oog.
Overigens denk ik niet dat moeder geen problemen heeft. Maar ik geloof eerder dat ze dat niet met jullie gaat delen. Ook omdat ze negatief op jou reageert. Wel denk ik dat het daar (nog) het rustigst is en dat hij het daarom daar goed doet.
Soms zie je als buitenstaander de dingen beter dan de ouders zelf, en dat lijkt me in dit geval zeker waar.
Tuurlijk hoeft TS als stiefmoeder niet naar oudergesprekken. Maar haar partner zou wel moeten gaan. Om te laten zien dat het je interesseert hoe het met je kinderen gaat en om zo informatie uit eerste hand te krijgen.
Dit jongetje is al heel zijn leven slechts af en toe bij vader. De band met zijn vader is heel anders en vooral minder intensief dan met zijn moeder.
Het is ook lastig om in te zien en te erkennen dat er problemen zijn met je kind. In die zin begrijp ik het gedrag van je man wel, maar het is geen oplossing.
Soms moet je echt even iets aan gaan en dat is echt niet altijd fijn of leuk en het kan ook echt wel verdriet en pijn geven, maar het is wel nodig.
Ik hoef ook niet bij ouderschap gesprekken te zijn. Dat mogen ze zelf regelen. Alleen in het verleden was het zo dat ik dan bijv bij een gesprek niet aanwezig mocht zijn, maar dat moeder er wel vanuit ging dat ik de kinderen opving en meeging naar bijv zwemles. En als het dan vervolgens niet goed ging op school aldus stiefdochter en ik besprak dat met vader, dan duurde het allereerst 3 weken voordat vader het met moeder besprak en daarna kreeg ik een lading kritiek van moeder. Evenals plannen. Vader is hier niet heel goed in. Moeder wilde dat ik dat ging doen. Prima, maar daarna kritiek omdat ze zich er niet in kon vinden en ik niks goed kon doen. Daar heb ik de grens getrokken. Ik doe het niet meer. Maar dan ook niks van dat.
Alleen heeft het nu invloed op mijn eigen welzijn en ook dat van stiefzoon en dat moet anders.
Maar goed, vader gaat nu wat stappen zetten richting school, allereerst.
Qua omgangsregeling heb ik geen idee meer waar we goed aan doen.
Wat ik wel weet is dat wij mede afhankelijk zijn van het inkomen van mijn partner. Ook zijn ex want we betalen een hele hoop alimentatie. We kunnen het niet veroorloven als partner bijv zijn vaste contract verruild door een tijdelijk contract en onderaan beginnen en dus minder loon.
Daarnaast is mijn partner iemand die intens geniet van zijn wisselende diensten. Als hij niet lekker in zijn vel zit, heeft dat ook invloed op het gezin. In die zin begrijp ik dat hij niet wil veranderen van werk.
Tevens is het ook nog eens zo dat wij meer opvang kosten hebben als hij veranderd van werk. Dit is ook weer van invloed op allerlei zaken. Het is niet zo zwart wit en ook geen onwil van vader.
We willen dus kijken naar wat wel kan. Maar dat is heel lastig te bepalen. Stiefzoon geeft aan te willen komen, maar niet slapen.
Moeder wil dat hij hier wel slaapt.
Vader wil hem op deze manier niet meer van school halen in ieder geval. Dus dat moet anders, als in andere voorbereiding.
De weken vakantie hebben we gemerkt dat het 'niks' moeten voor hem niet goed gaat. Bij ons althans niet. Geen idee hoe het bij moeder gaat.
We hebben een paar vakanties terug hem 2 dagen naar de bso laten gaan, dit ging vrij goed. Hij kwam er blij vandaan en was hier ook vrolijker daardoor. Daarnaast deed vader dan iets leuks met zijn andere kind. En we deden iets leuks met ons vijven.
Punt is alleen dat wij die opvangkosten niet kunnen betalen. We krijgen geen toeslagen en betalen alimentatie. Moeder wil deze kosten ook niet telkens hebben aangezien het om tijd gaat die hij bij ons doorbrengt.
Ik denk dat misschien het inschakelen van een mediator kan helpen als jullie er met de moeder niet uitkomen. Als alles wat jullie opperen door de moeder wordt geblokkeerd, dan is er dus iets of iemand anders nodig. Die mediator kan ook een vertrouwd familielid zijn. Misschien een opa of oma, of een broer of zus van de moeder.
Fijn dat de vader contact met school intensiveert. Dat is zijn verantwoordelijkheid, en misschien kan er via die route iets in beweging worden gezet bij moeder.
Ik zie in ieder geval dat jij ontzettend je best doet. Dat is wel een compliment waard. Maar je man moet echt wat meer zijn best gaan doen hierin. Het gaat om zijn kinderen, om jullie nieuwe gezin. En hij is de enige die aan knoppen kan draaien. En ik snap ook wel dat dingen niet zwart-wit zijn en dat ander werk allerlei consequenties heeft. Maar er zal toch iets moeten gebeuren. Jullie kunnen niet alle problemen op het bordje van een 5-jarige leggen.
Krijgt de moeder nog partneralimentatie? En hoe is de kinderalimentatie bepaald? Is dat volgende de geldende normen, of is daar tussen de ex-partners zelf een afspraak over gemaakt? Want als er door je partner volgens de normen teveel betaald wordt, zou hij daar nog eens naar kunnen kijken. Moeder is meer gaan werken, dus het lijkt mij dat ze dan ook meer is gaan verdienen. Daar kan dan misschien meer bso van betaald worden.
Hebben jullie helder waarom zoon niet bij jullie wil slapen? Misschien valt daar nog wat in aan te passen aan jullie kant? Ik vind het zo specifiek, wel overdag willen maar niet slapen. Misschien hetzelfde bed als bij moeder thuis, of hetzelfde beddengoed? Hij is nog maar 5, dus het zal lastig worden, maar een coach of gezinsbegeleiding kan daar misschien bij helpen.
De alimentatie is een afspraak tussen de ouders. Ook dat wordt waarschijnlijk een heel ding bij moeder, maar dat moet dan maar.
Hetzelfde bed dat kan niet. Hij heeft schuine muren bij ons en bij moeder een hoogslaper.
Maar we kunnen wel kijken of hierin nog iets te doen is.
Overdag wil hij er wel zijn, maar ook dit vind hij lastig hoor.
