Dochter is eigenlijk altijd kwaad

Poezie schreef op 11-05-2021 om 18:22:

[..]

Waarom zou je met een 9-jarige die zeurt om het zeuren een discussie aan moeten gaan? Je wil dat het zeuren om niets stopt.

Dat jij niets ziet betekent niet dat er niets is. Of omgekeerd:dat jij het zo ziet betekent niet dat het zo zit. Eigenlijk doe je precies hetzelfde wat dochter van ts doet. Je neemt je eigen blik en eigen interpretatie als absolute waarheid en reageert vervolgens geïrriteerd (met vette letters) in een omgeving waar aan die visie voorbij is gegaan.

Jouw reactie, gedrag, toont eens te meer aan dat je dat gedrag een 9 jarige niet zomaar kwalijk moet nemen. Dat boos worden of met bevelen of sancties en zonder verdere uitleg een visie opleggen (wat je zegt is gezeur, zeur niet), niet helpt.

Het is niet zo gek dat deze 9 jarige zich zo gedraagt. Heel veel volwassenen doen dat zo. Heel veel kinderen die net een beetje anders zijn krijgen precies dat gedrag over zich uitgestort (waarom doe je niet als iedereen?) geen wonder dat die kinderen zelf ook niet beter weten.

De kunst is om in weerzin van al die druk op dat kind en bovendien de ergernis die je zelf kunt hebben aan het gedrag van het kind, je kind te leren om zich anders uit te drukken. “Paard is stom” is natuurlijk eerder een metafoor. Het paard zit in de weg van verwachtingen (te hoge?) doelen (deze week gaat het me lukken om...).

Het is verstandiger als het kind die verwachtingen deelt, want alleen dan is er invloed uit te oefenen op het proces. Bovendien wordt het kind zelf dan niet langer overvallen door een tegenvaller, het leert voorzien op welke delen er wel en geen invloed is, en weten de ouders beter wat er speelt.

Overigens Dora, je zou deze draad met je dochter kunnen lezen. Dat is een mooie manier om ook haar commentaar te laten geven. Daar kunnen jullie van leren denk ik.

M Lavell schreef op 12-05-2021 om 06:27:

[..]

Dat jij niets ziet betekent niet dat er niets is. Of omgekeerd:dat jij het zo ziet betekent niet dat het zo zit. Eigenlijk doe je precies hetzelfde wat dochter van ts doet. Je neemt je eigen blik en eigen interpretatie als absolute waarheid en reageert vervolgens geïrriteerd (met vette letters) in een omgeving waar aan die visie voorbij is gegaan.

Jouw reactie, gedrag, toont eens te meer aan dat je dat gedrag een 9 jarige niet zomaar kwalijk moet nemen. Dat boos worden of met bevelen of sancties en zonder verdere uitleg een visie opleggen (wat je zegt is gezeur, zeur niet), niet helpt.

Het is niet zo gek dat deze 9 jarige zich zo gedraagt. Heel veel volwassenen doen dat zo. Heel veel kinderen die net een beetje anders zijn krijgen precies dat gedrag over zich uitgestort (waarom doe je niet als iedereen?) geen wonder dat die kinderen zelf ook niet beter weten.

De kunst is om in weerzin van al die druk op dat kind en bovendien de ergernis die je zelf kunt hebben aan het gedrag van het kind, je kind te leren om zich anders uit te drukken. “Paard is stom” is natuurlijk eerder een metafoor. Het paard zit in de weg van verwachtingen (te hoge?) doelen (deze week gaat het me lukken om...).

Het is verstandiger als het kind die verwachtingen deelt, want alleen dan is er invloed uit te oefenen op het proces. Bovendien wordt het kind zelf dan niet langer overvallen door een tegenvaller, het leert voorzien op welke delen er wel en geen invloed is, en weten de ouders beter wat er speelt.

Overigens Dora, je zou deze draad met je dochter kunnen lezen. Dat is een mooie manier om ook haar commentaar te laten geven. Daar kunnen jullie van leren denk ik.

Wat jij doet is invullen voor dit kind. We kennen zowel de topic opener als haar kind niet. Op basis van wat er in de openingspost is beschreven reageer ik. Jij doet aannames.

zou het kunnen dat ze dit gedrag blijft vertonen omdat jij meestal dingen voor haar aanpast als iets niet naar wens is voor haar?

 Ik kan het ook mis hebben hoor maar vandaar de vraag.

Libertine schreef op 11-05-2021 om 18:27:

[..]

vaak zit achter zeuren iets anders. Ongemak, angst, handelingsverlegenheid. Iets. Lijkt me zinniger daar achter te komen ipv een kind van 9 de mond te snoeren met de verkapte mededeling dat ze zeurt.

zeuren kan ook voort komen uit: wetende dat het dan voor haar word aangepast en ze dan alsnog haar zin krijgt (dus niet genoegen neemt met hoe het is) 

en als het het geval is dat er vaak dingen voor haar worden aangepast wanneer iets niet na haar zin is is ze dat natuurlijk gewend en zal ze blijven proberen het op die manier voor elkaar te krijgen. In het leven word er helaas ook niet alles voor je aangepast en zal ze toch moeten leren met teleurstellingen om te gaan, En dat je soms maar moet waarderen wat je hebt en hoe het is.

nu weet ik niet of dat ook echt het geval is maar we weten ook dat wat jij beschreven hebt of dat het geval is

Bij mijn dochter hielp meer geduld en even gericht aandacht geven. Dat kon wel nogal oplopen en ik heb er bij boze buien dan ook een termijn aan gesteld op die leeftijd.

Het ging hier vaak om afreageren wat er op school gebeurt was.

Dus dat werd maximaal 15 minuten vertellen wat er gebeurt was, vaak niet misselijk, daarna ga je je 'dingen' weer doen van de dag. Dan hebben ze je al pijn gedaan of gepest overdag en dan zit jij in de avond je tijd weer te vullen met narigheid terwijl je ook leuke of nuttige dingen kan doen voor jezelf.

Later vertelde dochter wel dat ze dat kwartier te kort vond en de spanning bleef.

Er komen nog steeds verhalen boven hoe vreselijk ze het op school heeft ervaren.

Ze heeft er nu meer tekst bij dan vroeger.

Ik vraag me ook af, als ze zo slim is en hopelijk zelfstandig kan ze dan misschien in de klas werken met een geluiddempende koptelefoon op? Of ook thuis? Kost wel wat, zoon heeft er een gekocht, maar voor hem werkt het geweldig. Vanwege coronatijd zitten we veel thuis en hij had veel last van leefgeluiden of kon zich moeilijk concentreren. Nu met die koptelefoon is het voor hem en dus voor ons veel prettiger.

Een zware deken kan ook spanning verminderen. Je hebt tegenwoordig goede dekens te koop. 

Poezie schreef op 12-05-2021 om 08:38:

[..]

Wat jij doet is invullen voor dit kind. We kennen zowel de topic opener als haar kind niet. Op basis van wat er in de openingspost is beschreven reageer ik. Jij doet aannames.

Pardon?

Jij zegt dat ze zeurt. Dat is een aanname. 
Je legt haar leven uit zoals jij het kent.

Dat doet zij ook. Dat doet iedereen.

Of meen je dat dit kind geen mens is?

M Lavell schreef op 12-05-2021 om 09:49:

[..]

Dat is de gangbare uitleg. Daarom is repressie of boosheid de gangbare reactie ( die het kind dan weer naadloos overneemt). Dat helpt niet. Het zorgt hooguit dat kinderen leren zwijgen zonder dat ze weten waarom. (Zie de parabel van de apenkooi en de banaan)

Bij sommige kinderen duurt het zo lang voordat dat stompzinnig zwijgen komt, zoveel jaren, dat het efficiënter is om de strategie aan te passen.

Dat komt niet neer op dan maar doen wat ze wil, toegeven (zie de start van dit draadje, kind wordt daar zelfs nog meer ontevreden van). Het komt neer op het leren begrijpen van het waarom.

De kern zit in de verschillen tussen mensen en hun invloed op elkaar.

ook mee eens, even kijken voor haar of het inderdaad een onderliggende reden heeft dat ze zo doet.

Rachel. schreef op 12-05-2021 om 10:19:

[..]

ook mee eens, even kijken voor haar of het inderdaad een onderliggende reden heeft dat ze zo doet.

Mijn ervaring is dat niet even is en ook dat is logisch. Heel veel mensen doen maar wat zonder hun dieper liggende motieven te kennen. 9 jarigen zijn normaal gesproken niet op het niveau om dat foutloos te verwoorden.

Kenbaar maken waar haar gedrag pijn doet, gevoelsgrenzen stellen dus, en tegelijkertijd opening bieden om haar ongenoegen anders of op een ander moment kenbaar te maken, is het begin.

Bij ons was het uiteindelijke resultaat 9 van de 10 x een glas heldere theoretische onderbouwing, geen speld tussen te krijgen, waarom het een heilig moeten is en geen dwingelandij.

Dan pas kom je aan de volgende stap, want het mag nog steeds niet.

Soms omdat zij niet de baas is, omdat zij niet betaalt, omdat zij niet verantwoordelijk is en wie dat wel is een eigen manier heeft.

Omdat beter de vijand is van goed of zelfs voldoende.

Omdat je soms blij bent met iets dat je krijgt, niet om dat wat je krijgt maar om wie het geeft.

Omdat een glimlach de olie van alle omgang is.

Eigenlijk allemaal heel ingewikkelde en volwassen dingen.

Show don’t tell 

Frustraties afdoen als ‘gezeur’ is niet mijn ding. Wel heb ik door schade en schande geleerd dat je klachten en boosheid soms beter kort kunt afdoen, zonder veel inhoudelijke onderbouwing. Als het nodig is om erover te praten, kun je er dan later op terugkomen. 

Een van mijn kinderen gedijt heel goed op uitleg. Het andere heeft daar in the heat of the moment geen ruimte voor. Die blijft dan maar soebatten en discussiëren. Op een gegeven moment besefte ik dat ik met hem steeds in eindelijk onaangename interacties terechtkwam, waar ik me gefrustreerd en boos over voelde, die niemands probleem oplosten en bovendien mijn kind de indruk konden geven dat verbaal zaken af proberen te dwingen kennelijk een geaccepteerde vorm van gesprek was. Sinds ik dat besefte, leg ik in de situatie minder nadruk op begrip en helpen en meer op grenzen stellen aan grensoverschrijdende communicatie zoals klagen, verwijten, afdwingen, steeds op dingen terugkomen, claimen, slachtofferschap etaleren, etcetera. 

Ik wil kind heel duidelijk maken dat, ook al ben je gefrustreerd, het niet acceptabel is om de grenzen van anderen te overschrijden en/of ze op een aanvallende manier aan te spreken. Natuurlijk leert een kind dat niet van de ene op de andere dag. Veel geduld is nodig. 

En naast het in acht nemen van grenzen, moet uiteraard gewerkt worden aan alternatieven: wat is er aan de hand? Is er wat nodig? Hoe ga je dan wel met je frustraties om? Maar dat doe ik alleen als kind niet opgewonden is. Anders werkt het toch niet. 

Oh en “..op sommige dagen werkt helemaal niets. Extra moeite veranderd soms zelfs in nog meer woede bij haar.”

Heel herkenbaar! Hier ontstaat geregeld de dynamiek ‘ik probeer te helpen vs kind klaagt dat hij van mij niet chagrijnig mag zijn’ Ik zie het als: kind worstelt met zichzelf. Alles wat voor zijn voeten rolt draagt bij aan zijn frustratie. Er zit vaak niks anders op dan kind met rust te laten en hem er doorheen te laten gaan (‘in zijn sop te laten gaarkoken’) omdat je ermee bemoeien, op wat voor manier dan ook, alleen maar bijdraagt aan de spanning. Dat is pijnlijk en ook contra-intuïtief maar hier werkt het helaas wel vaak zo. Hier is overigens ook sprake van hoogbegaafdheid en ADD (gevoelig voor prikkels).

Wat een herkenning! Wij zeiden over onze dochter toen ze 2 was al: oef, die is met het verkeerde been uit de baarmoeder getilt! (Was een keizersnede)

Inmiddels is ze 12 en is -boos- haar middelste naam 🙄

Dat het onmacht en frustratie is, spat er aan alle kanten vanaf. Dus zo gaan we er ook mee om. Maar zwaar is het wel, ook voor haar broers...

Ter extra info: kind is getest hoogbegaafd en heeft ADHD. 

Boosheid is iets wat erkenning nodig heeft. Als je dochter steeds boos is, heeft ze het gevoel dat haar onrecht wordt aangedaan. Maar boosheid maakt haar ook tot slachtoffer. En vooral door je emotionele binding met haar maakt haar slachtofferschap, jou tot een dader! En daar zit jij: opgescheept met het daderschapsgevoel. (daar ben jij dan weer het slachtoffer van) Dat lijkt me voor jou heel erg pittig! Want je BENT geen dader, maar op deze manier; als jouw dochter zich steeds tekort gedaan voelt, heb jij daar wel veel last van; je voelt je machteloos.

Ik denk dat je toch dieper moet kijken naar wat er dwarszit op dieper nivo. Iets maakt dat zij zich niet goed gehoord voelt, niet erkent voelt. Ik vermoed dat je daar misschien hulp bij nodig hebt.

Daarnaast moet je denk ik ook met haar praten dat zij door haar boosheid zich afsluit voor anderen en zij zich daar zelf slecht/verdrietig en eenzaam door gaat voelen. Dat ze in een patroon terecht komt en dat zij de enige is die daar iets aan kan doen. En dat ze met jou kan komen praten (haar boosheid opzij zetten) om die verbinding weer te maken en haar eenzaamheid op te lossen. Benoem dat het haar keus is om dit zo te doen en dat ze ook de keus kan maken om het anders aan te gaan pakken.

Mijn kind is ook zeer gevoelig voor alle mogelijke prikkels en wat hier het beste werkt is ongeveer het tegenovergestelde als wat Poezie suggereert: mildheid, warmte, meebewegen. Veel begrip tonen. Altijd bedenken: ze is niet voor haar lol zo boos. Voor haar is het altijd nog zwaarder dan voor ons. Accepteren dat ze anders is dan andere kinderen en dat dat niet haar schuld is. Ze heeft hulp nodig, geen straf.

We kónden ook haast niet anders dan zo reageren, want als wij ook nog eens boos werden, dan ging ze helemáál door het lint. Een licht geïrriteerde stemverheffing kwam al keihard aan bij haar. 

Ze wilde wel graag praten: uitleggen wat er allemaal mis ging overal en nadenken wat er aan alles verbeterd kon worden. Dat hielp ook wel. Later heeft ze ook heel veel gehad aan een kindertherapeut.