Een gepaste leerrijke straf
Hey,
Ik heb 3 kindje. 1 meisje van pas 7 jaar, 2 jongens 5 jaar en pas 3 jaar
Ze waren deze avond aan het spelen op zolder bij de ouders van mijn vriend.
Ze hebben daar met een speelgoed biljard stokje allemaal gaten in de hypoc gestoken, nogal serieus.
Op die platen is zo een glans op, dat het een afgewerkte zolder is. Dure platen dus. Paar duizend euro's
Ik wou hen een deel van het geld laten samen halen, maar hoe dan?
Oud speelgoed verkopen.... Alleen de oudste kan lezen rekenen en schrijven, voor prinze en terug geven geld enzo, dat ik er zelf te veel tijd in moet steken, Van bun spaarrekening halen,.... Die weten niet wat daar opstaat, en beseffen niet of ze nu 500€ hebben of 5000€ bij wijze van spreken. Ze zijn ook nog te klein om zelf te herstellen.
En vb een week geen iPad, hebben ze de ernst van de zaak mss gemist,
Iemand ideeën??
Ik vind dit wel iets serieus ze moeten wel weten dat dit echt niet kan.
Heb hen gevraagd waarom ze dat gedaan hebben, een ander huisje zomaar kapot maken.
Ze stonden mij stomverbaasd aan te kijken.
Heb gezegd dat ik nog eens ga na denken over hun straf, want als ik iets uitspreek word dat ook uitgevoerd. Als je er dan iets uitflapt......
Iemand vindingrijk ?
Mijn kind heeft liever straf dan al dat gepraat
Ik heb mijn kinderen wel eens gevraagd hoe ze tegen straf aankijken.
Het antwoord was dat ze een duidelijke redelijke straf veel liever hebben dan al het gepraat erover. Dat gepraat zien zij pas echt als straf.
Iets verbieden komt hier zeker voor. Ik wil best naar argumenten luisteren en eventueel het verbod intrekken of wijzigen als daar goede redenen voor zijn. Maar dan is het klaar. Als iets niet mag van mij, dan moeten ze daar mee leven. Dat accepteren ze ook en ik merk zelfs dat die duidelijkheid hen ook helpt om iets los te laten.
wat een geouwehoer zeg....
Als ik het goed begrijp noemen de tegenstanders van straffen, iets wat de voorstanders 'straf' noemen, geen 'straf'. Hoe je het ook noemt: het kind tegen zichzelf beschermen, een maatregel om bepaald gedrag af te leren, het kind de gevolgen laten zien.... allemaal hetzelfde volgens mij.
Naar mijn idee zijn de mensen hier die zeggen hun kinderen wel eens te straffen (Jaina, ikzelf) echt niet erop uit om de kinderen eens flink te plagen. Tja, en wat is straffen uit onmacht? Als een kind niet luistert, wat doe je dan? Gewoon z'n gang laten gaan? In zekere zin kun je het onmacht noemen ja (kind luistert niet en een gesprek werkt niet), maar hebben de tegenstanders een alternatief?
Liefdevol straffen, tja. Ik kan mij voorstellen dat er wel eens een situatie voorbij komt dat kind iets doet, wat niet goed is, en dat dat een minder leuk gevolg heeft (de straf), en dat ik dat zelf ook jammer vind. Een voorbeeld: Wij hadden eens een buurjongen die had op zijn 12e met een paar vriendjes de ramen ingegooid van een bushokje. Voor straf ging zijn eigen kinderfeestje (die een week later zou zijn) niet door. Dat vonden de buren zelf ook jammer van het kinderfeestje (overigens had buurjongen zelf die straf bedacht).
Ik weet het niet hoor. Een gevangenisSTRAF, een verkeersboete, een bibliotheekboete, zijn toch ook allemaal straffen? Afschaffen dan maar?
Je krijgt niet altijd je zin
"In zekere zin kun je het onmacht noemen ja (kind luistert niet en een gesprek werkt niet), maar hebben de tegenstanders een alternatief?"
Ja. Accepteren dat je ook als ouder niet altijd je zin krijgt.
In dit concrete geval: accepteren dat je niet weet én niet kunt weten wie de dader van de vernieling is. Het mogelijke gevolg daarvan ook accepteren, namelijk dat er een is die willens en wetens vernieling heeft aangericht en daar geen straf voor krijgt.
Je eigen verantwoordelijkheid nemen en weten dat je die drie niet met elkaar alleen kunt laten. Weten dat je dat niet had moeten doen.
"Een gevangenisSTRAF, een verkeersboete, een bibliotheekboete, zijn toch ook allemaal straffen? Afschaffen dan maar?"
Ze hebben op geen enkele manier een opvoedend of gedragsveranderend effect. In uiterste zin hebben vooral mensen die het zo kwaad niet bedoelen er de meeste last van. Plurken trekken zich er helemaal niks van aan.
Maar vooral: Het is niet voor niks dat dit soort straffen niet aan 3-, 5- en 7 jarigen worden opgelegd.
Ginny
Ik snap het.
Maar ik kan je redenering slecht volgen.
Liefdevol straffen, dat vind ik juist doorklinken in post ts. (Het doet me pijn in mijn hart maar ik moet)
Mijn acties doen me geen pijn aan mijn hart. Daar sta ik als ouder achter. Ik probeer de motivatie bij mezelf te houden; ik vind dat ik dat moet doen om goed voor mijn kind te zorgen. Dat is een andere insteek dan iets doen om x gedrag bij kind te bewerkstelligen.
Ik vind dat mijn kind zijn eigen gedrag moet sturen, zijn eigen keuzes maken. Binnen de grenzen die ik geef, daar ben ik ouder voor.
Als er iets misgaat sta ik liever naast mijn kind, om het te steunen het op te lossen/andere keuzes te maken/veranderen. Maar kind moet het zelf doen en willen. Ik bewaak grenzen tav veiligheid etc. (Daar waar kind dat nog niet zelf kan)
Wellicht zou ik er anders in staan als ik kinderen zou hebben die moedwillig vanalles verkeerd deden en daar niet van onder de indruk zouden zijn. Maar ik kan me er zo weinig bij voorstellen. Volgens mij willen kinderen het meestal (altijd?) goed doen. Ze moeten alleen soms nog een hoop leren.
Wacht ff ik snap iets niet half-a-twin (tikkie ot)
Allereerst compliment natuurlijk dat je mantelzorger bent.
Wat ik niet snap: van wie mocht jij geen zorgtaken verrichten? Van de dame zelf? Of een instantie? En in t geval van t laatste: hoe werkt dat dan? Gaan ze het controleren ofzo? En wat dan nog? Of mis ik nou iets?
Moos
Ik was geen verpleegkundige en ook geen eigen kind de thuiszorg waarschuwde mij dat ik geen zorgtaken mocht doen in verband met aansprakelijkheid. Als ik haar onder de douche zou zetten en ze gleed uit en brak een been moest ik voor alle kosten opdraaien. Zelfs toen ik haar een keer geholpen had met het verbinden van een wondje (aardappelschilongeluk) kreeg ik te horen dat ik dat niet moest doen.
Boodschappen doen, thee drinken een praatje maken wel, maar niet fysiek verzorgen.
Gelukkig werd ze al snel zo dement dat ze niet meer kon vertellen aan anderen dat ik dat oor had schoongemaakt of haar nagels had geknipt. Dat waren van die dingen die er bij de douchebeurt altijd bij inschoten, omdat ze te lang deed over het naar boven klimmen in een huis zonder traplift.
Inmiddels mantelzorg ik niet meer voor die dame, ze is overleden. Heb nu wel een andere oudere waar ik incidenteel iets voor doe.
Dat geloof je toch niet? (ot)
Tja, dat is natuurlijk een spookverhaal.
"Als ik haar onder de douche zou zetten en ze gleed uit en brak een been moest ik voor alle kosten opdraaien."
Welnee.
Er bestaat beroepsaansprakelijkheid en dan ook maar alleen als je bij de uitvoering van je beroep iets doms doet: Een thuishulp maakt een kenbare fout bij het douchen waardoor iemand valt of zich verwond.
Dat soort aansprakelijkheid bestaat niet tussen niet professionals onderling.
Het zou wat worden
Met onze participatiemaatschappij zeg. Ik ben trouwens blij dat mijn vriendinnen dit niet wisten of dachten toen ik ziek was pfffffff
