Even een hart onder de riem nodig
hallo,
Ik heb reeds eerder een draadje gestart over mijn oudste dochter.
Hier moet ik iets mee, maar vind het lastig te bepalen wat de beste stap is.
En soms denk ik weleens dat ik het zelf misschien niet goed doe.
Dat we al -10 staan om te beginnen en wat moet dan een therapeut wel niet denken van onze situatie.
Wij zijn namelijk een samengesteld gezin. Waarvan de bonus zoon autistisch is.
Mijn kinderen weten niet anders dan dat wij dit gezin hebben want dit is al zo sinds dat mijn oudste 1.5 is.
Alleen het brengt natuurlijk wel uitdagingen met zich mee.
Ik en mijn man hebben zelden onenigheid hoor dus dat is het niet. Maar je hebt te maken met verschillende kindjes en die hebben natuurlijk hun eigen perikelen onder elkaar.
Ik merk dat mijn oudste dochter zich steeds 'meet' aan zijn dochter. Die is namelijk wel vlot met fietsen, rolschaatsen etc.
Mijn dochter kan het ook, maar is wat later en onhandige. Maar andersom is ze weer beter in leren, maar ja dat is niet boeiend voor haar. En dat snap ik wel.
Punt is alleen dat ze onwijs lang blijft hangen in het 'ik kan nooit iets' gevoel. En ik niet weet hoe ik dat moet omdraaien. Want dat lukt niet. En ook niet op een later moment want als ik er dan weer over begin wordt ze boos.
En dan denk ik soms dat het komt door dit gezin. Maar goed, aan de andere kant heeft ze dit ook met haar eigen zus.
Dus dat blijft, ook als ik ga scheiden.
En dan hebben we deze ochtend. De oudste komt al moe uit bed omdat ze 'schoolwerk niet leuk vindt'. Ik vraag haar om uitleg maar dat kan of wil ze niet geven. Ze weet het niet zegt ze als ik voorbeelden geef van waarom ze het niet leuk zou kunnen vinden.
De jongste is van nature al een meisje die moeilijk uit bed komt dus dat was ook drama. Boos zijn en gillen.
Dat komt later wel weer redelijk goed, maar bij het afzetten bij het kdv was ze nog steeds chagrijnig.
En dan moet ik ook nog naar mijn werk war ik niet leuk vindt.
Dus je begrijpt dat mijn koek nu al op is om 08.14 uur. 
En dit gaat niet dagelijks zo hoor en normaliter kan ik wel wat meer hebben.
Maar door de zorgen over de oudste, wordt alles versterkt.
En vraag ik mij af of ik niet beter alleen met mijn kinderen verder kan gaan.
Dan heb ik die struggles in elk geval niet meer.
Conclusie: ik heb even pep talk nodig. Of tips of weet ik wat, gewoon iets.
Kipspies schreef op 04-04-2022 om 15:52:
[..]
Hoi,
II heb 2 dochters. Een uit een eerdere relatie en een van mijn huidige man.
De stiefzus is net iets ouder, maar scheelt niet veel en zit niet op dezelfde school. Woont ook uit de buurt.
Ze moet aan mij niks uitleggen. Ik vraag haar ernaar omdat ik het dan hetgeen het niet leuk maalt misschien op kan lossen met haar.
Aan de ontbijttafel zitten wij om de week een weekend samen. En 3 vakantie weken. Dit is druk maar ze heeft dan de grootste lol met de stiefzus die even oud is. Gieren en dollen.
Echt duidelijk ben je nog steeds niet. Je hebt het over 2 dochters en een stiefzus maar volgens mij is er ook nog een stiefbroer? Echt ik snap het nog steeds niet.
Bonus zoon
Is autistisch
Staat in OP
clivia53 schreef op 04-04-2022 om 17:47:
Bonus zoon
Is autistisch
Staat in OP
Ja prima maar dan had ik gewoon vier kinderen in een rijtje verwacht met het liefst de leeftijden erbij. Dan is het maar duidelijk.
Ik ben opgegroeid in een heel ongecompliceerd gezin; vader, moeder, broertje. Toch kon ik net als jouw dochter mezelf erg vergelijken met anderen. Heb ik van mijn moeder georven. Ook blijven hangen in het negatieve kon en kan ik. Dat zit bij mij vooral in een wens tot evalueren en bespiegelen. Hoe kan dit nu, waarom maakt het me boos, waarom gaat dat bij een ander anders. En het gras is natuurlijk altijd groener bij de ander. Ik heb al deze eigenschappen van mijn moeder, of dat nature of nurture is weet ik niet.
Mss speelt dat bij jullie ook wel een beetje? Want ik zie jou je ook zorgen maken om wat hulpverlening van je zou kunnen denken. En je catastrofeert jezelf gelijk tot een probleemgeval voor veilig thuis. Je denkt dat je -10 staat, vergeleken met andere gezinnen. Net zoals je dochter zich negatief vergelijkt. Maar sta je wel zo achter? Je laat een samengesteld gezin werken, al jaren. De stiefzusjes gaan goed samen op wat jaloezie na, het lijken wel zusjes 😉 Dus mss sta je wel +10 voor tov andere samengestelde gezinnen. Dusss, mss heeft je dochter het niet van een vreemde.
Voor mij hielp het als ik wel erkenning kreeg voor mijn gevoel. Maar dat hoefde verder niet heel groot te zijn. 'Ja Meesje, ik snap dat je het vervelend vindt dat broerMees sneller kan zwemmen, is ook niet leuk.' En dan doorrrr. Het hoeft niet opgelost, dat kan ook niet. Maar 'je moet dat niet naar vinden want jij kan beter leren' hielp me dan weer niet. Want idd, wat jij ook al schrijft, boeiuh, goed leren is helemaal niet zo cool.
Die beide bonuskinderen zijn er maar 1 weekeind in de twee weken, die lijken me het probleem niet. Heeft jouw oudste dochter ook nog contact met haar vader?
Op de basisschool had ik een leraar die ons het volgende vertelde; iedereen heeft in zijn hoofd een koffertje. Sommigen hebben een groter koffertje, ander een kleiner koffertje en er zit ook niet bij iedereen hetzelfde in. Bij de een meer van lezen, schrijven, spelling, bij de ander weer meer van rekenen, bij weer een ander van dingen maken of van sport. En dat is niet erg, want we zijn allemaal anders en we hebben elkaar allemaal nodig in het leven.
Soms zijn dingen inderdaad niet op te lossen, maar kan ze die door haar eigen houding wel minder zwaar maken. Dat is niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk help je haar daar meer mee dan meegaan in haar verdriet.
Mijn dochter zit op turnen. Bij de brug moeten ze dan van de lage naar de hoge legger springen. Mijn dochter ziet geen diepte dus dat is voor haar lastiger dan voor de andere meisjes. Daar is ze ook wel eens boos en verdrietig om geweest. Dat het haar niet lukte en de rest wel. Mijn man heeft haar toen uitgelegd dat ze nu eenmaal de pech heeft dat ze geen diepte ziet en dat we daar niks aan kunnen doen. Dat betekent in dezen dat zij er gewoon langer op moet oefenen voordat het lukt. En soms gaat het dan nog steeds mis. Is niet erg, hoort erbij. Opstaan en doorgaan. Ze kan heel lang boos blijven, maar ze kan ook accepteren dat de situatie is zoals die is en op de een of andere manier een weg vinden om er het beste van te maken. Net zoals een kind met dyslexie meer moeite moet doen om het lezen onder de knie te krijgen dan een kind met een taalknobbel. Dat is niet altijd leuk of fijn, maar wel de realiteit. Mag je soms best even van balen, maar daarna ook weer jezelf bij elkaar rapen en door.
Mijn hemel Kipspies wat schieten je gedachtes door. Je lijkt daarmee echt heel erg op je dochter. Hulp vragen voor je kind betekent absoluut niet dat veilig thuis klaarstaat om je kind weg te nemen. Het betekent wel dat je kijkt wat er beter kan.
Dat is voor je dochter ook zo. Dat ze motorisch niet zo goed is, is jammer. Gelukkig zijn er dingen die ze wel goed kan.
Beide draven jullie door. Beiden zijn jullie nog niet in staat om zaken lichter te maken. Daar hulp bij vragen laat aan je dochter zien dat het niet erg is iets niet te kunnen, omdat er altijd mensen zijn die je willen helpen. Het kan jou ook helpen om dingen weer in perspectief te zien, want na al je berichten is me nog niet duidelijk welk probleem je oplost als je gaat scheiden.
Behalve veel meer verdriet voor alle partijen.
Meesje schreef op 04-04-2022 om 17:51:
Ik ben opgegroeid in een heel ongecompliceerd gezin; vader, moeder, broertje. Toch kon ik net als jouw dochter mezelf erg vergelijken met anderen. Heb ik van mijn moeder georven. Ook blijven hangen in het negatieve kon en kan ik. Dat zit bij mij vooral in een wens tot evalueren en bespiegelen. Hoe kan dit nu, waarom maakt het me boos, waarom gaat dat bij een ander anders. En het gras is natuurlijk altijd groener bij de ander. Ik heb al deze eigenschappen van mijn moeder, of dat nature of nurture is weet ik niet.
Mss speelt dat bij jullie ook wel een beetje? Want ik zie jou je ook zorgen maken om wat hulpverlening van je zou kunnen denken. En je catastrofeert jezelf gelijk tot een probleemgeval voor veilig thuis. Je denkt dat je -10 staat, vergeleken met andere gezinnen. Net zoals je dochter zich negatief vergelijkt. Maar sta je wel zo achter? Je laat een samengesteld gezin werken, al jaren. De stiefzusjes gaan goed samen op wat jaloezie na, het lijken wel zusjes 😉 Dus mss sta je wel +10 voor tov andere samengestelde gezinnen. Dusss, mss heeft je dochter het niet van een vreemde.
Voor mij hielp het als ik wel erkenning kreeg voor mijn gevoel. Maar dat hoefde verder niet heel groot te zijn. 'Ja Meesje, ik snap dat je het vervelend vindt dat broerMees sneller kan zwemmen, is ook niet leuk.' En dan doorrrr. Het hoeft niet opgelost, dat kan ook niet. Maar 'je moet dat niet naar vinden want jij kan beter leren' hielp me dan weer niet. Want idd, wat jij ook al schrijft, boeiuh, goed leren is helemaal niet zo cool.
Dankje meesje. Dit is heel herkenbaar. Ze lijkt inderdaad op mij. Ik ben zelf van het glas halfvol. Maar heb deels geleerd daarmee om te gaan. Soms steekt het de kop op zoals nu.
Daglichtlamp schreef op 04-04-2022 om 17:52:
Die beide bonuskinderen zijn er maar 1 weekeind in de twee weken, die lijken me het probleem niet. Heeft jouw oudste dochter ook nog contact met haar vader?
Nee dat heeft ze helaas niet. Ze weet dat ze van een ander 'zaadje' is. Maar ze ziet haar huidige bonusvader als vader. Ze noemt hem ook zo.
Biebel schreef op 04-04-2022 om 19:04:
Mijn hemel Kipspies wat schieten je gedachtes door. Je lijkt daarmee echt heel erg op je dochter. Hulp vragen voor je kind betekent absoluut niet dat veilig thuis klaarstaat om je kind weg te nemen. Het betekent wel dat je kijkt wat er beter kan.
Dat is voor je dochter ook zo. Dat ze motorisch niet zo goed is, is jammer. Gelukkig zijn er dingen die ze wel goed kan.
Beide draven jullie door. Beiden zijn jullie nog niet in staat om zaken lichter te maken. Daar hulp bij vragen laat aan je dochter zien dat het niet erg is iets niet te kunnen, omdat er altijd mensen zijn die je willen helpen. Het kan jou ook helpen om dingen weer in perspectief te zien, want na al je berichten is me nog niet duidelijk welk probleem je oplost als je gaat scheiden.
Behalve veel meer verdriet voor alle partijen.
Ik heb mijn bericht van vanmorgen echt getypt in het heetst vd strijd. En ik ben gelukkig met mijn man, echt wel. Alleen voelt het soms of ik alles fout doe en dan lijkt weglopen van dit huwelijk het beste. Maar ik weet verstandelijk dat het nergens op slaat.
En daarom had ik even de kijk van buitenstaanders nodig. Dat helpt soms.
Leene schreef op 04-04-2022 om 17:34:
[..]
Maar Kipspies nu draai je volgens mij alweer door. Hoe kom je erbij dat als je hulp vraagt voor je dochter je denkt dat je gelijk met Veilig Thuis te maken krijgt en met Jeugdzorg
Mijn zoon heeft speltherapie gehad , IQ test gehad. EMDR ivm trauma door pesten, heeft SOVA training gehad en is getest op autisme, wat hij in lichte mate heeft bleek uit de test. Daar heeft hij nog wat gesprekken over gehad en een e-learning. Nu ik dit opschrijf denk ik zelf ' goeie help wat een hoop..'
Maar nooit.contact gehad met Jeugdzorg en ook niet met Veilig Thuis. Hoe kom je toch bij die ideeën? Het is toch juist goed om hulp voor je kind te vragen. Heb ook je andere topic nu gelezen en denk dat je wel wat hulp kan gebruiken. Sommige kinderen groeien lastiger op. Je gaat toch niet doormodderen op grond van valse ideeën. Jeugdzorg functioneert niet goed maar dat heeft niets met een situatie zoals bij jullie van doen.
Welke stap hebben jullie eerst gezet qua hulp?
MamaE schreef op 04-04-2022 om 17:34:
Oké, dus de meiden zijn allebei zeven jaar, kunnen het prima met elkaar vinden en hebben grote lol als de stiefzus bij jullie is. Ik zie niet in wiens belang een scheiding dan is. Tuurlijk staan je kinderen op één, maar als jouw oudste kind wil dat jullie uit elkaar gaan betekent dat wel dat het jongste kind ook in een gebroken gezin zal gaan opgroeien. Die prijs is heel hoog en die keuze ligt niet bij een kind van zeven dat het leven soms nogal gedoe vind en niet altijd even happy is in het algemeen. Ik denk niet dat je haar daar gelukkig mee gaat maken.
Je schrijft dat je jongste kind nog op het kdv zit. Dus die is nog geen vier jaar. Wat kan zij dan al beter dan jouw oudste wat de oudste zo jaloers maakt?
Het leven heeft nu eenmaal leuke en minder leuke kanten. Daar kun je niks aan veranderen en daar zal je dochter mee om moeten leren gaan. Dat is ook goed voor haar. Mijn dochter (bijna zeven) kan soms ook even nukkig zijn, boos zijn op alles en iedereen, het leven oneerlijk vinden etc. en dat mag, maar ik hoef daar niet in mee te gaan.
Je hebt gelijk. Dankje
Sandra1964 schreef op 04-04-2022 om 17:42:
mijn dochter was ook altijd een doemdenker, niks lukte haar en ze had altijd pech. Ik heb toen een tijdlang twee geldpotjes neergezet, een voor m'n dochter, als ze alweer pech had moest ze daar een euro in doen. Als ze daarintegen geluk had, zou ik een euro betalen. Prompt viel ze en zei "nou daar gaat m'n eerste euro". Ik probeerde dat dan steeds om te draaien naar iets positiefs, in dit geval "maar je viel naast de tafel en gelukkig niet er tegenaan dat zou pas pech zijn! dus in dit geval kost het MIJ een euro". Mijn bedoeling was om haar bewust te maken dat er altijd iets positiefs is, omdenken.
Met "ik kan niks" is het misschien iets lastiger maar misschien wel de moeite waard, het gaat om bewustwording.
Hier ga ik wat mee doen. Dankje voor deze tip
ik kan het even niet terug vinden, maar iemand beschreef hier haar jeugd met haar zus die alles hetzelfde wilde.
Hier speelt dat heel erg onder mijn eigen kinderen. Grappig om dat te lezen. En dat is ook gelijk een groot frustratie punt bij de oudste
Kipspies schreef op 04-04-2022 om 19:48:
ik kan het even niet terug vinden, maar iemand beschreef hier haar jeugd met haar zus die alles hetzelfde wilde.
Hier speelt dat heel erg onder mijn eigen kinderen. Grappig om dat te lezen. En dat is ook gelijk een groot frustratie punt bij de oudste
Dat was ik. Maar ons leeftijdsverschil was anderhalf jaar en maar één schooljaar. Niet vier jaar of meer. Want dan had mijn zus nog niet eens kunnen lopen toen ik leerde fietsen. Bij een leeftijdsverschil van vier jaar kun je ook best wel tegen de jongste zeggen dat ze iets nog niet mag omdat ze er nog te klein voor is. Oudste kan bijvoorbeeld zelfstandig naar een speeltuintje in de buurt, jongste nog niet.
Maar qua motorisch achterlopen, daar kun je gewoon niet omheen. Scheiden is echt geen oplossing, want ze ziet het verschil ook met klasgenootjes. Dan ga je ook geen andere school zoeken. Het is me overigens nog steeds niet helemaal duidelijk wat ze dan niet kan wat haar stiefzus en andere kinderen wel kunnen.
Je doet niet alles fout. En ook niet alles goed. Gelukkig maar. Niets menselijks is je vreemd. Het is zoeken naar een balans tussen begrip tonen voor haar gevoelens en 'ga maar even ergens anders boos zijn, want ik kan hier ook niks aan veranderen'.
