Kind wil niet in eigen bed
Misschien dat iemand hier een echt werkende tip heeft? Mijn zoon van 6 jaar weigert sinds hij hier woont in zijn eigen bed te slapen, hij moet om 19.00 in bad en daarna naar bed maar hij komt er tig keer uit dan tot we zelf gaan slapen en dan begint ie te klagen dat hij niet alleen wil slapen, dat ie bang is enzovoort enzovoort. Als ik hem terugstuur naar zijn eigen bed gaat hij 9 van de 10 keer heel zielig zitten snikken, als dat geen effect heeft gaat ie klagen dat hij dorst heeft, moet plassen, het licht op de overloop aan moet, dat ie dacht dat er iemand achter de kastdeur stond enz enz. Het eindigt er meestal mee dat hij dan toch in het grote bed mag. Zijn moeder en ik zijn het niet eens over de aanpak hiervan, zij vindt dat ik niet zo soft moet zijn en niet toe moet geven maar ik vind het sneu als ie zo zit te huilen. Gevolg is dat we nu allemaal slecht slapen en vooral te kort.
Iemand een tip die werkt? Mijn dank is groot.
Marty1984 schreef op 24-01-2022 om 22:20:
Je kan hem natuurlijk ook leren dat bij pap andere regels gelden dan bij mam. (Als ik het goed voorhad leef je gescheiden van zijn moeder?)
Mijn belangrijkste eis zou zijn dat hij slaapt.
Waar hij slaapt zou mij dan weer niet teveel kunnen schelen.
In half de wereld slapen de kinderen niet in een eigen slaapkamer, maar gewoon bij de ouders.
En op zijn 16de wil hij écht niet meer bij jou in bed.
Nee ze is hier ingetrokken zodat we allebei konden besparen op kosten en het gaat eigenlijk allemaal best goed.
Voor een kind van zes is 1.00/1.30 uur ook in het weekend belachelijk laat. De volgende dag slaapt hij tot de middag, is vervolgens in de avond niet moe en op maandag niet zijn bed uit te krijgen in de ochtend. En dan zat zijn moeder er mee.
Dat kinderen in het weekend wat later naar bed gaan is normaal, maar niet vier/vijf uur later dan normaal.
BlueFawn schreef op 24-01-2022 om 22:42:
[..]
Ja en wat moet ik daar aan doen? Ik kan alleen zeggen dat ze in mijn huis niet mag drinken maar in haar huis had ik daar weinig over te zeggen en ik kan de tijd niet terug draaien. En ik was niet van plan om haar nu een schuldgevoel aan te praten.
Hulp zoeken voor je kind. Schakel eens een spelcoach/kindercoach in bijvoorbeeld.
Due-scimmie schreef op 24-01-2022 om 22:47:
[..]
Hulp zoeken voor je kind. Schakel eens een spelcoach/kindercoach in bijvoorbeeld.
Ja over een dag of 50 kan ik daar wellicht met zn moeder over praten. Maar nu is niet de tijd daarvoor. We kijken morgen verder of er mogelijk een oplossing is die wel werkt.
Wij hebben een fase gehad waarbij mijn stiefzoon regelmatig om zijn moeder riep en 's nachts niet langer alleen wou slapen. Zaken die wij geprobeerd hebben:
-vast avondritueel met voorlezen
-dromenvanger voor de nachtmerries
-lichtje op de slaapkamer
- en op moeilijke nachten gewoon toegeven en het kind mee in bed nemen zodat iedereen kan slapen.
Altijd het kind dwingen om in zijn eigen bed te slapen, zou ik zelf nooit adviseren. Ik denk dat het verstandiger is om veel met je kind te praten, zodat je kunt achterhalen waarom hij het moeilijk heeft om in zijn eigen bed te slapen.
Ondertussen is mijn stiefzoon negen en is slapen geen probleem meer omdat hij in zijn eigen veilige ruimte ligt en weet dat wij slechts een deur verwijderd zijn. Natuurlijk vraagt hij soms nog om in het grote bed te slapen en ook daar maken we geen probleem van, zolang het af en toe is.
Misschien moet je ook eens overwegen of je je kind niet te vroeg in bed legt.
Haal je hem op tijd er uit s ochtends? Advies van het consultatiebureau bij onze dochter was elke dag op tijd wakker maken. Wij maken haar nu elke dag om zeven uur wakker en daardoor is in het algemeen wat beter gaan slapen en valt ze op de momenten dat ze net alsof aan het slapen is( wat ze van ons moet doen) echt in slaap ook in haar eigen bed. Maar sommige periodes lukt dit niet en ligt ze toch weer bij één van haar ouders in bed. Wij schuiven er dan een bed tegenaan. De slaapplaatsen van onze gezinsleden wisselen steeds naar behoefte en bij nood hier.
BlueFawn schreef op 24-01-2022 om 22:42:
[..]
Ja en wat moet ik daar aan doen? Ik kan alleen zeggen dat ze in mijn huis niet mag drinken maar in haar huis had ik daar weinig over te zeggen en ik kan de tijd niet terug draaien. En ik was niet van plan om haar nu een schuldgevoel aan te praten.
Je kind niet laten huilen. En helpen met hoe hij zich voelt
Ik denk ook dat je wat te 'gemakkelijk' bent met je zoon. Zo laat naar bed voor een klein kind is niet goed, ook al hoeft hij de volgende dag niet vroeg op. En nu woont hij sinds kort met zijn moeder bij jou, nieuwe situatie én een nieuwe school, dat is een enorme verandering. En jullie zitten samen niet op 1 lijn. Ik kan me voorstellen dat dat heel onveilig voelt voor hem.
Hij is geen volwassene, hij heeft jou en zijn moeder nodig om de wereld voor hem te duiden en om hem een gevoel van veiligheid te geven. Die basisveiligheid is echt ont-zet-tend belangrijk voor een jong kind. Hij kan in woorden niet uitleggen wat hij voelt (dat is voor volwassenen al vaak nauwelijks te doen) dus hij uit zijn gevoelens anders. Zolang hij overdag bezig is valt het blijkbaar wel mee, kan hij redelijk normaal functioneren. Maar 's avonds, in zijn eentje op zijn kamer, in het donker, dan komen alle emoties los. En die kan hij alleen maar handelen met hulp van jullie.
Dus mijn advies aan jullie zou zijn om inderdaad iets van begeleiding te zoeken. Dat kan in allerlei vormen. Relatietherapie zou kunnen, jullie moeten toch in een beetje uitzonderlijke situatie een stel gaan vormen. Jullie moeten jullie relatie nog vorm geven, maar hebben wel al meteen te maken met een kind dat veilig moet kunnen hechten. Dat vraagt veel van jullie en van jullie communicatieskills. Maar ik kan me ook voorstellen dat speltherapie voor je zoon een optie is. Of misschien een combi. Ik zou zeggen, ga langs de huisarts en bespreek het. Die kent de hulpverleners in de buurt en die kan je als het goed is adviseren.
Maar wat je ook doet, realiseer je heel goed dat je zoon heel moeilijke eerste jaren heeft gehad. Wees lief voor hem. Laat hem zich ontwikkelen in zijn eigen tempo. Volg zijn behoeften. Probeer je in te leven in hem. Hoe zou jij je gevoeld hebben, als je 6 was en je was ineens terecht gekomen in een andere gezinssituatie én je moest naar een andere school? Dat vergt geduld, tijd, begrip en veel liefde en knuffels van jullie. Ik zou hem voorlopig bij (een van) jullie in bed laten slapen. Juist in de nacht heeft hij dat gevoel van veiligheid blijkbaar nodig. Geef hem dat. Hij blijft inderdaad niet tot zijn 18e bij je slapen hoor. En zorg dat je met moeder op 1 lijn zit in de opvoeding. Er is niets zo onveilig voor een kind als ouders die verschillende dingen zeggen. Je ziet het resultaat al, veel huilen... Die 3 r-en (rust, reinheid, regelmaat) zijn geen ouderwets fabeltje, verreweg de meeste kinderen doen het daar het beste op. Voorspelbaar zijn. Heldere regels. En dus veel liefde en knuffels.
Succes! Ik hoop dat moeder van de drank af kan blijven en dat jullie samen een harmonieus gezin kunnen vormen!
BlueFawn schreef op 24-01-2022 om 23:14:
[..]
Ja over een dag of 50 kan ik daar wellicht met zn moeder over praten. Maar nu is niet de tijd daarvoor. We kijken morgen verder of er mogelijk een oplossing is die wel werkt.
Het is wel de tijd om haar opvoeding te ondermijnen? Ondanks alles heb je dat tot nu toe blijkbaar alleen aan haar overgelaten. Jouw tijd met hem was blijkbaar alleen voor de leuk. Ik vraag me ook af hoe zij zich voelt. Als ze haar eigen huis op heeft gegeven kan ze nu niet weg uit de situatie die ze voor zichzelf heeft gecreëerd, samen wonen met haar (voorheen?) ex. Ik zou jullie grote bed voorlopig aan haar alleen laten, en voor jezelf een matras naast het bed van jullie zoon leggen.
Het lijkt me dat rust creëren voor zowel jullie zoon als zijn moeder nu jouw eerste prioriteit moet zijn.
Onze middelste heeft ook zo'n fase gehad. Zij was ook bang. Ik bleef altijd een paar minuutjes bij haar zitten, vervolgens zei ik tegen haar; ik ga nu weg, jij gaat lekker slapen maar ik ben hier boven. Als je me roept dan hoor ik je en dan kom ik direct. De lamp boven was aan. We oefende even hoor je me, ja ik hoor jou ook, zie nou wel, als je me roept ben ik direct bij je. Ga maar lekker slapen. Ik bleef dan boven totdat ze sliep.
Op onze kamer hadden we een matras naast ons bed. Als ze s'nachts wakker werd dan ging ze daar liggen.
De combinatie van het in de buurt zijn bij inslapen en de weet dat ze bij ons kom komen liggen als ze s'nachts wakker werd en bang was zorgde er bij haar voor dat het slapen uiteindelijk weer beter ging.
Doorzetten terwijl je kind waarschijnlijk echt bang/verdrietig is vind ik persoonlijk niet kunnen. Dit kind heeft al zoveel meegemaakt.
Daglichtlamp schreef op 25-01-2022 om 11:33:
[..]
Het is wel de tijd om haar opvoeding te ondermijnen? Ondanks alles heb je dat tot nu toe blijkbaar alleen aan haar overgelaten. Jouw tijd met hem was blijkbaar alleen voor de leuk. Ik vraag me ook af hoe zij zich voelt. Als ze haar eigen huis op heeft gegeven kan ze nu niet weg uit de situatie die ze voor zichzelf heeft gecreëerd, samen wonen met haar (voorheen?) ex. Ik zou jullie grote bed voorlopig aan haar alleen laten, en voor jezelf een matras naast het bed van jullie zoon leggen.
Het lijkt me dat rust creëren voor zowel jullie zoon als zijn moeder nu jouw eerste prioriteit moet zijn.
Hier ga ik niet eens meer op in dus bespaar jezelf de moeite zou ik zeggen.
irmama schreef op 25-01-2022 om 07:10:
[..]
Je kind niet laten huilen. En helpen met hoe hij zich voelt
Ik laat hem niet huilen, zij vind juist dat ik te soft ben en te snel toegeef
Jonagold schreef op 25-01-2022 om 09:59:
Ik denk ook dat je wat te 'gemakkelijk' bent met je zoon. Zo laat naar bed voor een klein kind is niet goed, ook al hoeft hij de volgende dag niet vroeg op. En nu woont hij sinds kort met zijn moeder bij jou, nieuwe situatie én een nieuwe school, dat is een enorme verandering. En jullie zitten samen niet op 1 lijn. Ik kan me voorstellen dat dat heel onveilig voelt voor hem.
Hij is geen volwassene, hij heeft jou en zijn moeder nodig om de wereld voor hem te duiden en om hem een gevoel van veiligheid te geven. Die basisveiligheid is echt ont-zet-tend belangrijk voor een jong kind. Hij kan in woorden niet uitleggen wat hij voelt (dat is voor volwassenen al vaak nauwelijks te doen) dus hij uit zijn gevoelens anders. Zolang hij overdag bezig is valt het blijkbaar wel mee, kan hij redelijk normaal functioneren. Maar 's avonds, in zijn eentje op zijn kamer, in het donker, dan komen alle emoties los. En die kan hij alleen maar handelen met hulp van jullie.
Dus mijn advies aan jullie zou zijn om inderdaad iets van begeleiding te zoeken. Dat kan in allerlei vormen. Relatietherapie zou kunnen, jullie moeten toch in een beetje uitzonderlijke situatie een stel gaan vormen. Jullie moeten jullie relatie nog vorm geven, maar hebben wel al meteen te maken met een kind dat veilig moet kunnen hechten. Dat vraagt veel van jullie en van jullie communicatieskills. Maar ik kan me ook voorstellen dat speltherapie voor je zoon een optie is. Of misschien een combi. Ik zou zeggen, ga langs de huisarts en bespreek het. Die kent de hulpverleners in de buurt en die kan je als het goed is adviseren.
Maar wat je ook doet, realiseer je heel goed dat je zoon heel moeilijke eerste jaren heeft gehad. Wees lief voor hem. Laat hem zich ontwikkelen in zijn eigen tempo. Volg zijn behoeften. Probeer je in te leven in hem. Hoe zou jij je gevoeld hebben, als je 6 was en je was ineens terecht gekomen in een andere gezinssituatie én je moest naar een andere school? Dat vergt geduld, tijd, begrip en veel liefde en knuffels van jullie. Ik zou hem voorlopig bij (een van) jullie in bed laten slapen. Juist in de nacht heeft hij dat gevoel van veiligheid blijkbaar nodig. Geef hem dat. Hij blijft inderdaad niet tot zijn 18e bij je slapen hoor. En zorg dat je met moeder op 1 lijn zit in de opvoeding. Er is niets zo onveilig voor een kind als ouders die verschillende dingen zeggen. Je ziet het resultaat al, veel huilen... Die 3 r-en (rust, reinheid, regelmaat) zijn geen ouderwets fabeltje, verreweg de meeste kinderen doen het daar het beste op. Voorspelbaar zijn. Heldere regels. En dus veel liefde en knuffels.
Succes! Ik hoop dat moeder van de drank af kan blijven en dat jullie samen een harmonieus gezin kunnen vormen!
Ik geef meteen toe dat mijn opvoedkundige skills niet heel best zijn en ik heb hem hier misschien iets te vrij gelaten, zoon zelf vond het vooral niet leuk dat wij met zn tweeën slapen en hij alleen, relatietherapie zie ik persoonlijk niet zo zitten, want dat loopt allemaal lekker. De coach die ik al jaren heb stelde dan opvoedondersteuning voor zodat we wat extra handvaten hadden. Mogelijk ga ik op dat aanbod in.
