Kind wil niet in eigen bed
Misschien dat iemand hier een echt werkende tip heeft? Mijn zoon van 6 jaar weigert sinds hij hier woont in zijn eigen bed te slapen, hij moet om 19.00 in bad en daarna naar bed maar hij komt er tig keer uit dan tot we zelf gaan slapen en dan begint ie te klagen dat hij niet alleen wil slapen, dat ie bang is enzovoort enzovoort. Als ik hem terugstuur naar zijn eigen bed gaat hij 9 van de 10 keer heel zielig zitten snikken, als dat geen effect heeft gaat ie klagen dat hij dorst heeft, moet plassen, het licht op de overloop aan moet, dat ie dacht dat er iemand achter de kastdeur stond enz enz. Het eindigt er meestal mee dat hij dan toch in het grote bed mag. Zijn moeder en ik zijn het niet eens over de aanpak hiervan, zij vindt dat ik niet zo soft moet zijn en niet toe moet geven maar ik vind het sneu als ie zo zit te huilen. Gevolg is dat we nu allemaal slecht slapen en vooral te kort.
Iemand een tip die werkt? Mijn dank is groot.
Ik snap dat je een relatietherapeut nog even buiten de deur wilt houden
Maar wel behoefte hebt aan opvoedondersteuning. De twee artikelen van de ouders.nl site die ik je al stuurde en de onderstaande link kunnen als handvatten je op weg helpen.
https://www.ouders.nl/artikelen/dit-zijn-de-gouden-tips-als-jouw-dreumes-of-peuter-moeilijk-in-slaap-valt/20
Fijn dat het in de relatie lekker loopt. Maar ik zie in je berichten dat jullie communicatie nog niet lekker loopt. Jullie zitten niet op 1 lijn over opvoedkundige zaken en je kunt niet met haar praten over haar drankgebruik. Dat is ook logisch, gezien jullie historie. Maar in het belang van jullie zoon is goede, heldere, duidelijke communicatie tussen jullie wel van wezenlijk belang. Daar valt en staat dit hele gebeuren mee. Vandaar mijn suggestie om samen in relatietherapie te gaan.
Het lijkt me, als je relatietherapie (nog) een stap te ver vindt, wel heel belangrijk dat jullie samen iets van opvoedondersteuning krijgen. En dan vooral kijken en handelen vanuit de behoeften van jullie zoon. Dus grijp die mogelijkheid aan als die je wordt geboden.
Echt, doe het. Het kan alleen maar goede dingen opleveren, voor jullie alle drie!
BlueFawn, hoe gaat het met je zoon? En met jullie als gezin? Hebben jullie nog iets ondernomen in de richting van begeleiding/coaching?
Jonagold schreef op 07-02-2022 om 12:51:
BlueFawn, hoe gaat het met je zoon? En met jullie als gezin? Hebben jullie nog iets ondernomen in de richting van begeleiding/coaching?
Wel goed, hij slaapt nu iig wel, we doen geen moeite meer om hem in zijn eigen bed te laten slapen, hij gaat nu meteen in ons bed en dan moet hij wel gaan slapen omdat hij anders naar zn eigen bed moet. Opvoedondersteuning wil zn moeder absoluut niet omdat het een onderdeel van jeugdzorg is en zij en ik geen zin hebben om op onze tenen te moeten lopen. Omdat zoon redelijk wat moeite had met een vader en moeder samen hebben we onze oude regeling teruggenomen, dus het ene weekend zorgt zij voor hem en ben ik vrij en het andere weekend is het mijn beurt en de woensdagmiddag is ook voor mij zodat zij kan werken. Doordeweeks zorgt zij het meeste voor hem. En dat gaat een stuk beter zo, iedereen genoeg vrije tijd om eigen dingen te doen en zoon krijgt weer gewoon 1 op 1 aandacht.
Fijn dat het slapen in ieder geval is opgelost. En ook fijn dat jullie een nieuwe manier van samenleven en samen opvoeden hebben gevonden die voor nu werkt.
Ik vind het wel echt jammer dat de moeder niet open staat voor ondersteuning. Er zijn natuurlijk veel meer opties dan alleen opvoedondersteuning via jeugdzorg. Ik vind dat jij een verantwoordelijkheid hebt om haar in die richting te sturen. Het is ook jouw kind! Krijgt zij zelf wel een vorm van begeleiding om van haar alcoholgebruik af te komen, of ook dat niet? Is jeugdzorg nog op de een of andere manier betrokken? Of is dat effectief afgesneden door haar verhuizing naar jou?
Weet je wat het is met het opvoeden van een kind, je kunt dat maar één keer doen. Dus je moet je er extra voor inzetten om dat in één keer goed te doen. Jullie hebben allebei nogal wat extra ballast van jezelf, het is ontzettend lastig om dat niet door te geven aan een kind. Dat is geen verwijt naar jullie toe, dat is gewoon een constatering (been there, done that...).
Ik zou liever na een paar sessies coaching concluderen dat jullie al op de goede weg waren en het dan verder zelf doen, dan nu zelf een beetje aanmodderen en over een paar jaar merken dat je het beter anders had kunnen aanpakken. Dan is het leed al geschied... Coaching of therapie is ook een cadeau aan jezelf. Jezelf (verder) ontwikkelen is altijd de moeite waard.
Blue Fawn, top, zoals jullie samenwerken. Belangrijkste is dat kind zich veilig voelt. Veranderingen in stapjes.
Opvoedondersteuning hoeft niet altijd via een deskundige te zijn; als je open staat voor info uit artikelen of adviezen op een forum, kom je ook al een heel eind.
Hier zijn al veel tips gegeven, hopelijk kunnen jullie er wat mee en komen jullie vooral op 1 lijn te staan hierin. Mij lijkt een vast ritueel wel een goed idee, altijd hetzelfde doen voordat hij naar bed gaat, zowel door vader als moeder uitgevoerd. Bijvoorbeeld: bad/douche ritueel, verhaaltje voorlezen, lampje laten branden in de kamer. Misschien geeft hem dat genoeg rust en vertrouwen om dan de slaap te kunnen vatten in zijn eigen bed.
BlueFawn schreef op 24-01-2022 om 22:42:
[..]
Ja en wat moet ik daar aan doen? Ik kan alleen zeggen dat ze in mijn huis niet mag drinken maar in haar huis had ik daar weinig over te zeggen en ik kan de tijd niet terug draaien. En ik was niet van plan om haar nu een schuldgevoel aan te praten.
Je hoeft haar ook geen schuldgevoel aan te praten, maar enkel te beseffen dat dit kind zeer onveilig is gehecht 6 jaar lang en dus voor zijn leven. Gamen tot diep in de nacht, al was het weekend, heeft er natuurlijk ook niet echt positief aan bijgedragen. Een kind heeft regelmaat nodig, 7 dagen per week!
Je schrijft dat jullie nu een soort 'gescheiden opvoeding onder één dak' hebben. Nu komt het natuurlijk niet vaak voor dat ouders een kind krijgen en daarna pas een relatie en gaan samenwonen, eerder andersom. Maar ik zou er wel voor waken dat de huisregels en het ritme stabiel zijn. Bij gescheiden stellen kun je nog zeggen 'bij mama gelden deze regels en bij papa gelden die regels' maar dan zijn dat verschillende plekken, net als thuis en school en sport en vriendjes allemaal andere regels hebben. Maar op dezelfde plek lijkt me dat verwarrend voor het kind.
MamaE schreef op 07-02-2022 om 17:46:
Je schrijft dat jullie nu een soort 'gescheiden opvoeding onder één dak' hebben. Nu komt het natuurlijk niet vaak voor dat ouders een kind krijgen en daarna pas een relatie en gaan samenwonen, eerder andersom. Maar ik zou er wel voor waken dat de huisregels en het ritme stabiel zijn. Bij gescheiden stellen kun je nog zeggen 'bij mama gelden deze regels en bij papa gelden die regels' maar dan zijn dat verschillende plekken, net als thuis en school en sport en vriendjes allemaal andere regels hebben. Maar op dezelfde plek lijkt me dat verwarrend voor het kind.
De regels zijn grotendeels hetzelfde maar zoon miste het stoute dingen doen met mij, dus ik doe in mijn weekend dingen die we altijd al deden en zij in haar weekend ook.
BlueFawn schreef op 07-02-2022 om 18:25:
[..]
De regels zijn grotendeels hetzelfde maar zoon miste het stoute dingen doen met mij, dus ik doe in mijn weekend dingen die we altijd al deden en zij in haar weekend ook.
Ik bedoelde vooral bedtijd, schermtijd, hoeveelheid tussendoortjes, taakjes in huis, wel/niet op de bank eten, wat/hoeveel hij moet eten/proeven.
Als je met hem ergens heen gaat doe je andere dingen dan wanneer zijn moeder ergens heen gaat met hem. Maar dingen als tot één uur in de nacht gamen zou ik echt niet meer doen. Als je dat bedoelt met 'stoute dingen', dan heeft hij pech.
MamaE schreef op 07-02-2022 om 19:00:
[..]
Ik bedoelde vooral bedtijd, schermtijd, hoeveelheid tussendoortjes, taakjes in huis, wel/niet op de bank eten, wat/hoeveel hij moet eten/proeven.
Als je met hem ergens heen gaat doe je andere dingen dan wanneer zijn moeder ergens heen gaat met hem. Maar dingen als tot één uur in de nacht gamen zou ik echt niet meer doen. Als je dat bedoelt met 'stoute dingen', dan heeft hij pech.
Voor dit ja! Tot in de nacht gamen valt niet onder ‘stoute’ dingen doen, maar is vooral erg onverantwoordelijk gedrag.
Oef, tot 01:00 gamen!!! Je zou dat kunnen terugschroeven door zelf ook om 23:00 te stoppen met gamen. Zou je meteen een mooi voorbeeld zijn voor je kind.
Flanagan schreef op 07-02-2022 om 20:59:
Oef, tot 01:00 gamen!!! Je zou dat kunnen terugschroeven door zelf ook om 23:00 te stoppen met gamen. Zou je meteen een mooi voorbeeld zijn voor je kind.
Ja ik hou zelf ook erg van gamen en kan de hele nacht door als het moet, ik vond 1 uur dus al best vroeg om te stoppen.
Maar je hebt te maken met gezondheid van je kind; misschien is het voor jou niet laat, wel voor een gemiddeld kind van 12 jaar. Probeer anders wel eerder te stoppen om te zien of dit voor je kind wel positief uit pakt.
Opvoeden is heel vaak aftasten; geen ‘ men neme ‘ en het zal werken. Maar als een kind onrustig is of zich alleen voelt, is rust de basis.
