Kinderverjaardagen
hoi allemaal,
Mijn man en ik hebben twee kinderen (3 en 5) en hebben oprecht een gelukkig gezinsleven. Wat me toenemend bezig houdt is de rest van de familie en de band met onze kinderen. Die is er nauwelijks. We hebben beiden jongere broers die nog geen kinderen hebben (let wel: allen dertigers) en zij doen eigenlijk nooit iets met onze kinderen. De ouders van mijn man wonen welliswaar op ruim een uur rijden, maar laten zich ook zelden zien buiten feesten/feestdagen. De uitzondering is mijn moeder, die ook op de kinderen past. Zij spaart kosten noch moeite om de kinderen een leuke tijd te geven en ziet hen meerdere keren per week.
Nu begint het mij langzamerhand wat tegen te staan om met de kinderverjaardagen nog al deze familie uit te nodigen voor een feest. Mijn 5 jarige moest recent op school een stamboom maken en was één oom en tante zelfs in zijn geheel vergeten. Waarschijnlijk omdat hij ze alleen ziet met verjaardagen en kerst. Dit zegt wel wat voor mijn gevoel. Waarom moeten ze wel allemaal een stuk taart komen eten als de kinderen jarig zijn, als er de rest van het jaar totaal geen interesse in hen wordt getoond? We hebben bij de laatste verjaardag van mijn zoontje specifiek gevraagd hem een activiteit/uitje cadeau te doen in plaats van nog meer speelgoed voor op de berg. Dit is ruim een maand geleden en er is nog geen enkel initiatief getoond. Ik bemerk dat ik er zo dus weinig zin meer in heb en ik kan wel leukere dingen bedenken om de verjaardag van mijn kinderen in te vullen (dagje zwembad/pretpark, gewoon met het eigen gezin). Nu merk ik wel dat ik deels natuurlijk word gestuurd door teleurstelling en misschien wat wrokkigheid over het gebrek aan interesse gedurende de rest van het jaar, maar ik denk niet dat mijn kinderen dit 'feestje' zoals het nu ingevuld wordt zouden missen. Ik wil aan de andere kant ook weer niet passief agressief overkomen door de familie niet meer uit te nodigen. Ik ben benieuwd naar meningen, mensen die misschien een soortgelijke situatie meegemaakt hebben.
Bedankt.
A-F
PhilDunphy schreef op 06-05-2023 om 08:35:
Ik lees het cadeau doen van een uitje anders dan de meesten hier. Ik ga er vanuit dat TO wil dat er een ticket, of bijdrage daarvoor, voor het een of ander (bijv dierentuin) wordt gegeven. En dat zij dan zelf met haar kind dat uitje gaat beleven.
Dacht ik eerst ook, maar in de zin erna staat dat er nog steeds geen initiatief is getoond, dus blijkbaar verwacht TO wel iets meer dan een bijdrage of een kaartje.
TO, eerlijk gezegd vind ik je verwachtingen nogal egocentrisch. Jouw familie is blijkbaar helemaal niet zo bezig met jouw kinderen. En dat hoeft ook niet, het zijn tenslotte niet hun kinderen. En dan zijn ze ook nog eens 3 en 5. Wat voor dingen vinden ze dan leuk? Naar de speeltuin? Naar de Monkeytown-hel? Is dat leuk voor je 30-jarige broers of voor je 70-jarige schoonouders? Ik vond die leeftijd ook niet leuk, tenminste, niet voor een dagje uit. Ze kunnen nog niet goed praten, als ze iets niet leuk vinden wordt het heel snel ongezellig en als je pech hebt, zitten ze ook nog in de luiers of zijn nog niet helemaal zindelijk.
Kom je reageren of blijft het bij deze ene post?
Vrijevlinder schreef op 06-05-2023 om 10:28:
Kom je reageren of blijft het bij deze ene post?
Het juiste antwoord is nog niet gegeven
Ik denk dat budget ook nog wel een dingetje is. Want als je met een kind iets leuks gaat doen, moet je ook voor jezelf een ticket kopen. Dus twee keer zo duur plus reis- en parkeerkosten. En dat maal twee kinderen. En je bent naast het feest nog een keer een hele dag kwijt aan die kinderen en dan loop je ook nog het risico dat ze gaan janken omdat ze hun ouders missen, in hun broek plassen en meer van dat soort dingen waar kinderloze mensen niet per definitie op zitten te wachten. Voor een paar uurtjes zou ik een kind van die leeftijd wel op sleeptouw willen nemen, geen hele dag.
Voor jonge kinderen is een envelopje met geld nog geen leuk cadeau. Die willen iets uitpakken en kunnen vertellen wat ze gekregen hebben. Ik snap je aversie tegen een boel zooi in huis, maar je zou ook kunnen vragen aan je broers om samen een groter, echt mooi cadeau te geven. Of je vraagt iets nuttigs.
Wat ik zelf niet zo leuk zou vinden is om mijn eigen kind thuis te laten om met een ander kind een uitje te ondernemen, zeker als dat qua leeftijd ook voor haar passend zou zijn.
Van ooms en tantes kan je niet verwachten dat ze hun vrije tijd graag met jouw kleintjes doorbrengen. Dat je nu teleurgesteld bent, komt dus omdat jijzelf onterechte verwachtingen hebt. Een beetje flauw om dat je broers en zwagers te verwijten en ze daarom helemaal niet meer uit te nodigen.
Ik kan me overigens ook niet voorstellen dat je peuter en kleuter er zelf een probleem mee hebben dat hun ooms ze niet wat meer aandacht geven. Het plan om voor zijn verjaardag geen speelgoed maar een uitstapje te vragen, kwam vast niet van je zoontje zelf.
Heb je jouw broers en zwagers trouwens eerst gevraagd of ze een keer een dag met jouw kleintje op pad zouden willen, voordat je ze dat expliciet cadeau vroeg?
hier een dertiger zonder kinderen, maar met nichtjes. Mijn broer lijkt het altijd heel druk te hebben met zijn gezin, dus initiatief voor afspraken liggen vaak bij hem. Gewoon omdat hij zo vaak niet kan als ik iets voorstel.
En die kinderverjaardagen, daar kom ik elke keer braaf opdraven, ook al vind ik ze echt heel erg stom. Er is een reden dat ik geen kinderen heb, die drukte zo'n hele dag, daar ga ik echt niet voor mijn eigen lol in zitten hoor. Zoals al gezegd door iemand hierboven: als ik zin heb in taart dan koop ik dat zelf wel. Ik zit op die verjaardag omdat mijn familie dat leuk vindt. Niet omdat ik dat leuk vind. Als mijn broer dan ook nog teleurgesteld zou zijn en me niet meer zou uitnodigen weet ik echt niet hoe ik zou moeten reageren. Lachen? Verward?
Man komt uit een heel groot gezin van 15 kinderen.
Wij hebben dus 41 neefjes en nichtjes die op hun beurt ook al kinderen hebben.
Voor ons is dat echt niet te doen om op alle verjaardagen langs te gaan + voor al die neefjes/ nichtjes een kado te kopen.
Andersom heb ik ook nooit van al die tantes en ooms verwacht dat ze voor mijn kinderen geschenkjes kochten.
Mijn dochter is inmiddels 24 en het huis uit. Ik heb er enorm van genoten toen ze klein was ( en ook als tiener) en vond haar ook een geweldig kind (en nog steeds..al geniet ik nu van mijn vrijheid). Je zit er dan middenin en bent gewend aan de drukte en het kinderlawaai.
Inmiddels ben ik 47 en zijn er nauwelijks kinderen in mijn wereldje en ik moet zeggen dat ik er ook geen zin in heb. Ik heb het gehad en zou nu ook niet meer naar kinderverjaardagen gaan. Als ik in een Restaurants ben heb ik er ook al een hekel aan als kinderen er rondrennen en lopen te gillen. De meeste mensen hebben geen zin in andermans kinderen. Dit werd mij ook pas bewust toen mijn kind zelf bijna volwassen was. Je bent zelf zo gek op je kind, dat je echt denkt dat anderen je kind ook heel erg leuk vinden. En dat is gewoon niet zo. Er zijn echt wel kinderen die ik leuk vind..maar ook veel die ik niet leuk vind of gewoon geen klik mee. Kinderverjaardagen..familieverjaardagen in het algemeen heb ik altijd al een bloedhekel aan gehad en ging ik uit " verplicht voelen" heen. Ik woon nu al bijna 20 jaar bewust in het buitenland en heb mijn rust. We zoeken zelf onze vrienden uit en bij een verjaardag word dit in een kroeg gevierd waarbij de jarige een rondje geeft. Dit vind ik leuk. Niet die saaie kringverjaardagen.
Het kan dus goed zijn dat je broers uit goodwill komen en er eigenlijk niks aan vinden. Wees blij dat ze komen.
Straks als oma verheug ik mij er wel weer op. Maar voor mij voelt dat toch anders als neefjes en nichtjes.
Ik ben ook een dertiger zonder kinderen / geen kinderwens. Sinds kort zijn er kleine kinderen in de familie. Vind het leuk om ze te zien wanneer ik mijn broers en zusje zien. Maar verder ben ik er niet mee bezig hoor… is geen onwil! Het is voor mij nu meer een gegeven dat de kleintjes er ook zijn wanneer we elkaar weer eens zien. Dat is meer dan voldoende voor mij.
Hier hebben we maar een kleine familie en ik vind het ook jammer dat er weinig initiatief wordt getoond. Maar hier is kind al wat ouder (bijna 10).
Ik gun kind echt een band met familie maar aangezien schoonouders eigenlijk bijna niet langs komen wil kind er bijvoorbeeld ook niet logeren. Kind is niet echt vertrouwd en heeft ook heimwee. Ze doen er ook niet echt moeite voor. Al het initiatief komt vanaf ons. Maar opgegeven moment houdt het op. Dus zien we ze alleen op feestdagen. jammer want ikzelf heb geen ouders meer. Wel een broer. En had dochter graag een warme en vertrouwde band gegund.
Oppassen willen ze wel als het uitkomt. Maar ze kunnen nooit met zekerheid zeggen of ze die dag definitief kunnen. Want als het mooi weer is kan het zijn dat ze dan met camper weggaan.
Overigens vragen we bijna nooit om op te passen. Misschien 4x gevraagd sinds die 10 jaar.
Tussendoor hebben we ze vaak genoeg uitgenodigd. Gewoon voor koffie, etentje hier etc. Ook daar gaan we altijd heen. Maar zelden op hun initiatief wordt er iets afgesproken. Dus ben daar ook wel beetje klaar mee.
Jane1403 schreef op 06-05-2023 om 13:40:
Hier hebben we maar een kleine familie en ik vind het ook jammer dat er weinig initiatief wordt getoond. Maar hier is kind al wat ouder (bijna 10).
Ik gun kind echt een band met familie maar aangezien schoonouders eigenlijk bijna niet langs komen wil kind er bijvoorbeeld ook niet logeren. Kind is niet echt vertrouwd en heeft ook heimwee. Ze doen er ook niet echt moeite voor. Al het initiatief komt vanaf ons. Maar opgegeven moment houdt het op. Dus zien we ze alleen op feestdagen. jammer want ikzelf heb geen ouders meer. Wel een broer. En had dochter graag een warme en vertrouwde band gegund.
Oppassen willen ze wel als het uitkomt. Maar ze kunnen nooit met zekerheid zeggen of ze die dag definitief kunnen. Want als het mooi weer is kan het zijn dat ze dan met camper weggaan.
Overigens vragen we bijna nooit om op te passen. Misschien 4x gevraagd sinds die 10 jaar.
Tussendoor hebben we ze vaak genoeg uitgenodigd. Gewoon voor koffie, etentje hier etc. Ook daar gaan we altijd heen. Maar zelden op hun initiatief wordt er iets afgesproken. Dus ben daar ook wel beetje klaar mee.
Maar spreek je met die mensen af omdat je ze graag wil zien of omdat het wederkerig moet zijn?
Afgezien van het feit dat niet iedereen dezelfde behoefte heeft aan contact en de ene persoon makkelijker initiatief neemt dan de ander, is het ook nog zo dat die dingen (mate van behoefte en initiatief nemen) kunnen veranderen. Het hoeft niet zo te blijven.
Ooms en tantes kunnen niks met kleuters hebben, maar het wel leuk vinden om tieners mee te nemen naar een klimhal of Guardians of the Galaxy. Daar kom je alleen nooit achter als je het contact al minimaliseert als je kinderen 3 en 5 zijn.
MiniJCW schreef op 06-05-2023 om 13:53:
[..]
Maar spreek je met die mensen af omdat je ze graag wil zien of omdat het wederkerig moet zijn?
Ik spreek af omdat ik dat gezellig vind om met familie samen te zijn. Maar ook voor ons kind. Die heeft wel behoefte aan familie om zich heen. Niet om voor wat hoort wat. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wil niet dat het een verplichting is.
En ook zij zijn gek op hun kleinkinderen. Maar er komt gewoon bijna niks van uit. Een keer per jaar een uitje. Lief natuurlijk. Dat plannen we meestal in grote vakantie. Maar dan moeten we kind nog wel naar de locatie uitje brengen, of eerst naar hun toe terwijl we ook nog moeten werken. Dus een hoop gedoe.
Ze hebben ook een keer niet op willen passen omdat kind niet bij hun wilde logeren en ze waarschijnlijk geen zin hadden om hier in huis te zitten en wij laat thuis zouden komen. Tegen kind zeiden ze: je hoef daar toch niet moeilijk over te doen. Als het niet gaat brengen we je naar huis. Maar heimwee is echt een ding. Wij gaan kind niet dwingen. Dus toen bij vriendin (die ze vaker ziet, en dus vertrouwd is) ondergebracht.
tja… dan maar minder zien.
Als kind jarig is komt iedereen altijd. Vrienden, familie en kids. Ook vrienden zonder kinderen. Gezellig juist. Kinderen vermaken elkaar wel. En volwassenen ook.
Jane1403 schreef op 06-05-2023 om 14:31:
[..]
Ik spreek af omdat ik dat gezellig vind om met familie samen te zijn. Maar ook voor ons kind. Die heeft wel behoefte aan familie om zich heen. Niet om voor wat hoort wat. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wil niet dat het een verplichting is.
En ook zij zijn gek op hun kleinkinderen. Maar er komt gewoon bijna niks van uit. Een keer per jaar een uitje. Lief natuurlijk. Dat plannen we meestal in grote vakantie. Maar dan moeten we kind nog wel naar de locatie uitje brengen, of eerst naar hun toe terwijl we ook nog moeten werken. Dus een hoop gedoe.
Ze hebben ook een keer niet op willen passen omdat kind niet bij hun wilde logeren en ze waarschijnlijk geen zin hadden om hier in huis te zitten en wij laat thuis zouden komen. Tegen kind zeiden ze: je hoef daar toch niet moeilijk over te doen. Als het niet gaat brengen we je naar huis. Maar heimwee is echt een ding. Wij gaan kind niet dwingen. Dus toen bij vriendin (die ze vaker ziet, en dus vertrouwd is) ondergebracht.
tja… dan maar minder zien.
Ik zou ook niet willen oppassen bij iemand thuis. Dan zoek je maar een reguliere oppas. En ze nemen je kind mee op een uitje, maar je kind daar even brengen is teveel moeite. Echt omgekeerde wereld.
En misschien is mijn mening gekleurd. Ik heb eens kinderen een duur uitje cadeau gedaan, alles geregeld: vervoer, toegang, eten, alles. Er kon nog geen bedankje af. De ouders vonden het vanzelfsprekend dat ik dat soort dingen deed als tante.
