Mijn kind is kwijt!

Godzijdank

Wat een opluchting! Wat een verhaal! Jullie zullen veel vragen hebben, maar nu eerst blij zijn dat hij terecht is.

Gelukkig

Gelukkig dat hij weer terecht is!

Gelukkig!

Kunnen we allemaal rustig gaan slapen ;0)

skik

Zeg dat...

Blij dat hij weer thuis is!

Pieuw

Wat fijn dat hij heelhuids thuis is!

Fijn!

Ik moest toch steeds even kijken hier of er geen nieuws was.

Een ritalinloze actie, tja had ie helemaal niet door dat jullie weleens ongerust zouden kunnen zijn? Of was dit een kont tegen de krib-actie? Ooit zou je ze.....
Respect voor AnneJ, maar ik geloof eigenlijk dat het wel even zou duren voordat ik in staat zou zijn om vriendelijk te vragen hoe zijn avond geweest was.

Juno

Wat zullen jullie bang zijn geweest!
Ik ben mijn dochter toen ze anderhalf was eens een kwartier uit het oog verloren bij een pierenbadje. Dat gevoel van paniek vergeet ik nooit meer: het sloeg me letterlijk om het hart. En dan liep daar ook Iemand leuk te doen in een clownspak, brrrr......
Wat heerlijk dat jullie zoon er weer is. Natuurlijk stond je man daar te lachen

pfff

wat fijn dat hij weer terecht is!

gelukkig

Ik lees net je eerste bericht en gelukkig ook je tweede dat je zoon weer terecht is. Wat een paniek moet dat zijn geweest.

Schelden

Ben ooit mijn oudste kwijt geweest. Zou alleen naar huis fietsen. Thuis zag ik haar fiets nergens, ze reageerde niet op roepen, ik heb een half uur haar route nagefietst. Ambulances langs zien komen. Haar proberen te bellen. Ik kon wel janken. Na drie kwartier belde jongste dat ze gewoon op haar kamer was. Ik ben naar huis gefietst heb haar de huid vol gescholden en toen in huilen uitgebarsten.

Lisbeth

Ik begrijp best dat dit als ontlading kan komen hoor. Maar mijn kind was al zo lang weg dat er enkel blijdschap en dankbaarheid was. Hij begrijpt alle commotie niet. Gisteravond met hem gepraat en hij ligt nu nog prinsheerlijk te slapen.

Juno

Snap ik helemaal, ik ben blij voor jullie dat hij terecht is en alles goed gekomen is!

poehee

Wat een stress, ben je zelf al bekomen?
Hier was ik dit jaar een 8-jarige kwijt, maar dat duurde maar een uur. Toen hing ik al in de gordijnen van de stress. Gelukkig had ik die na veel telefoontjes en rondjes fietsen al opgespoord.

Super!

Wat super fijn dat hij terecht is!
Ik denk dat we allemaal wel eens een kind 'kwijt' zijn geweest, (steeds 10 jaar van mijn leven..) maar dit was wel lang...
Mooi!
Waarom heeft hij geen telefoon?

Blik

Hij wilde twee jaar geleden voor zijn verjaardag een longboard en afgelopen jaar een GoPro en pertinent geen telefoon. Hij heeft een oude telefoon gekregen omdat ik vond en vind dat hij bereikbaar moet zijn maar hij is daar zó onvoorzichtig mee geweest dat hij stuk is gegaan. Met drie weken is hij jarig en hij wil graag een nieuwe telefoon. Samenloop van omstandigheden dus, in between phones zeg maar. De andere kinderen hebben een smartphone met een verjaardag gekregen, voelde gek om hem zomaar tussendoor zoiets duurs te geven.

Telefoon

Je hoeft echt geen telefoon te hebben om te leren dat je je ouders moet vertellen waar je bent. Als ik iets van mijn dochter wil heeft ze hem bijna altijd uitstaan En ik ben ook niet altijd online, me van geen kwaad of noodzaak bewust. Maar verder is het natuurlijk wel handig

gelukkig!

Hij is weer boven water!

Die ouders van dat vriendje?

Lekker zeg, dat je niet even checkt of een kind wat normaal nooit mee-eet dat aan z'n ouders gevraagd heeft, en dan ook nog zo laat laten blijven met een feestje midden in de week.
Ik vind dat die ouders hier flinke steken hebben laten vallen en dat zij zich toch op z'n minst zouden mogen verontschuldigen.

fransien

Ik ga er in 2016 niet vanuit dat een puber niet zelf een telefoon heeft en mocht die stuk zijn dan neemt hij de telefoon van een ander. Nee dat kun je niemand verwijten als het kind al deze leeftijd heeft

Toch

Tuurlijk zullen de meeste pubers zelf bellen of zouden ze dat moeten kunnen (overigens is de ene 12-jarige de andere niet natuurlijk). Maar toch. Zou jij echt niet ff checken of het thuis gemeld is, als er een kind dat je verder niet kende, zomaar aan tafel aanschoof?

Vooroordelen

Ik heb drie kinderen op elk een ander niveau. Het spijt me te moeten zeggen maar veel van de vooroordelen over het VMBO kloppen. Nu is het ook zo dat mijn zoon prikkels opzoekt en niet snel met Sanne, Merel en Daan omgaat maar eerder met een Sjanayah, Dyllan of Jerano (fictieve namen uiteraard, maar jullie begrijpen vast wat ik bedoel en de fictieve namen geven aardig de 'echte' weer!).
Die kinderen weten vaak niet waar ze het over hebben, zijn vaak niet in staat informatie juist door te geven of antwoord op een vraag te geven, kunnen niet zo goed een telefoongesprek voeren. Mijn ervaring is dat ze vaak vrij achterdochtig zijn, niet zo snel informatie delen. Gisteren ook, een van die kinderen was bij mijn kind geweest maar heeft haar kaken stijf dicht gehouden omdat ze dacht dat hij straf zou krijgen. Lief bedoeld op zich, maar op dat moment dacht ik nog dat hij ergens dood of verkracht lag.
Veel ouders zijn ook erg makkelijk. Op een informatieavond gierend van de lach vertellen dat hun kind er al uit was gepikt vanwege slecht gedrag, alcohol schenken aan 13-jarigen enzovoort. Ik loop zelf echt niet over van opvoeding en etiquette maar ik voel me wel regelmatig een roepende in de woestijn. Man en ik zijn hier heel anders in.
Wij vragen altijd aan kinderen die hier komen let wel komen, niet eens mee-eten, of hun ouders weten waar ze zijn en dat ze even moeten bellen.
Mijn kind is ook wat warrig, had dus gevraagd aan iemand om te bellen maar was het een minuut later al weer vergeten. Uit zijn werkgeheugen verdwenen of zoiets.

Andere ouders

Als hier kinderen spelen vraag ik altijd rond 17 uur wanneer de ouders het kind terug verwachten. Dat doen niet alle ouders. Ik kreeg laatst een appje van jongste 'ik ga bij S spelen'. Onze afspraak is dat ze 17.30 uur thuis moet zijn en vanaf 18 uur kun je koud eten verwachten. Om 18 uur was ze nog niet thuis. Ik op zoek naar de telefoonlijst maar daar stond S niet op. Ik kende haar ook niet, volgens mij is ze pril op school. Ook nog maar kort in Nederland dus die ouders weten waarschijnlijk nog niet hoe het er hier aan toe gaat. Om 19 uur ging ik op zoek naar het telefoonnummer van de leerkracht en vijf minuten later stond ze gelukkig voor de deur. Heel handig, berichtje sturen naar je moeder en vervolgens je telefoon thuis laten ;-(
Oudste is ook eens zo zoek geweest. Die was direct uit school met een vriendin mee gegaan, zonder bericht. Toen hebben we wel een hele zoektocht gehad, samen met school en alle ouders van wie ik het nummer had.

Brrr

Fijn dat hij weer terecht is Juno!
We kunnen allemaal bedenken hoe je dit soort dingen kunt voorkomen, dat een telefoon handig is en dat het raar is dat die ouders niet even gecheckt hebben, maar het is een feit dat het gewoon, ondanks alle afspraken en voorzorgsmaatregelen, af en toe fout gaat. Puberhersens, toeval, pech enz. That's life en gelukkig is het goed afgelopen.
Ik kan me nog heel goed herinneren hoeveel rampscenario's ik kon bedenken toen oudste hier ooit zoek was, maar ook hoe adequaat de politie ook onmiddellijk was.

Weet ik niet

Hier niet vaak onbekende kinderen (meer) maar eerlijk gezegd behandel ik vrienden van dochter, 12 jaar, toch wel zo ongeveer als dochter...En nee, ik check eigenlijk niks meer.
Heb alleen laatst nog even getwijfeld of ik een logeerpartijtje zou moeten checken, moet er ook nog aan wennen dat het steeds meer zonder ouders gaat.
Dus ja, ik kan me wel voorstellen dat die mensen dat niet gecheckt hebben. Veel pubers vinden dat checken ook erg vervelend, kan ik me voorstellen!
Bovendien dacht zoon van Juno het gemeld te hebben, toch? Misschien had hij bij vragen wel gezegd dat zijn ouders gebeld waren...weet jij veel?
Als ouders ga je dan toch verder niet onderzoeken, op deze leeftijd?
(als wel dan had je mijn dochter niet meer bij je thuis gezien!)

Tuurlijk is een telefoon niet perse nodig, maar wel handig. Zeker bij impulsief gedrag. (sinds ze een telefoon hebben ben ik mijn kinderen nooit meer kwijt!)

Ah mosterd...

Juno, kan ik me iets bij voorstellen.
Hier gaat dochter alleen met Sanne's om..
(hetgeen ik jammer en beperkend vind, maarja er is simpelweg weinig ander contactmateriaal op school...)
Dus ja, ik kan het me veroorloven op dat soort gebieden meer achterover te leunen, ze zijn allemaal braaf en heel adequaat.

Vraag om telefoon

Was echt nieuwsgierigheid, zeker geen oordeel!

Anneque

Nee, sorry, dat check ik niet meer. Mijn kind moet het namelijk ook doen met 'Sjanayah, Dyllan of Jerano' en ik ga die ene keer dat het hem lukt er eentje mee naar huis te nemen niet als een kleutermoeder aan diens kop zeuren. Ik zou er overigens ook geen tel bij stilstaan dat iemand van die leeftijd geen telefoon heeft. Moeder kan hem dus altijd bellen denk ik dan dus waarom zou ik moeilijk doen?

Fijn

Fijn dat hij er weer is. Wat afschuwelijk, grijze haren bezorgend, doemscenario. Brrrrrrrr.

Mijn ADHD-erts hebben trouwens telefoons, maar toch ben ik ze heel vaak 'kwijt'. Zelfs mijn man.

Volgens mij heeft dat echt ook een beetje met ADHD te maken. Vergeten te bellen, beltegoed op, tijd vergeten. Ze gaan op in het moment en hebben dan echt geen benul. Ze zijn er ook erg goed in om ineens iets totaal onverwachts te gaan doen. Nooit alleen naar de winkels durven en dan ineens wel alleen het dorp in. Bij een vriendje gaan spelen, waar ze gisteren nog knallende ruzie mee hadden. Zonder aankondiging naar de crossbaan, waar ze anders nooit zijn. Je zoekt je een ongeluk.

Het zijn geen kwade bedoelingen en het is zinloos om er boos om te worden.

Wat hier wel helpt is om heel duidelijk te laten merken, hoe vreselijk rot het voor mij is, als ik in onwetendheid zit. Miriam Lavell schreef hier ooit dat zei tegen haar kinderen zei, dat de kinderen ervoor moesten zorgen dat zij zich geen zorgen maakt. Die werkt hier erg goed.
Dus bellen, appen, sms-en. Als beltegoed op is, de telefoon van een ander lenen.
En elke keer als ze weg gaan naar een uitje, herhaal ik het weer.
Laat weten wanneer je opgehaald moet worden. Ga nooit alleen naar huis in het donker.

En dan maar hopen tot de volgende keer dat ik mijn nagels af zit te bijten.