Mijn kind is kwijt!

Truttig?

Oh, dan ben ik wel truttig. Ik vraag altijd even of de ouders weten dat het kind bij ons eet. Al is het alleen maar om ervoor te zorgen dat moeder daar wat minder aardappels schilt. Ik krijg van moeders van vriendinnetjes ook weleens een appje waarin staat dat onze dochter daar is. Meestal heb ik dan al een berichtje van dochter gehad, maar beter een keer teveel.

Ik vind het ook heel normaal dat mijn kinderen vragen of het goed is dat ze ergens anders eten. We kunnen wel andere plannen hebben.

Wil overigens niet zeggen dat ik die van ons nooit "kwijt" geweest ben hoor. Hier ook weleens een zoektocht gehad. Dat was dan, net als in het geval van Juno, een hele beroerde samenloop van omstandigheden. Dat gebeurt soms. 100% dichttimmeren kun je het nooit. Gelukkig is Juno's zoon weer boven water. Dit is toch wel de angst van elke ouder. (Lijkt mij)

Triva

Is dat nou echt zo betuttelend? Ik heb misschien te veel mijn middelste (11, ass, nog niet zo zelfredzaam) voor ogen. Basisschool nog.
Maar ook als hij naar het VO gaat en er zou iemand meekomen (en daar zou ik idd blij mee zijn en dat is dan ws Sjanayah, Dyllan of Jerano), denk ik dat ik ff zou checken. Alleen ff vragen: weten je ouders dat je niet thuis komt eten? Dat is toch niet zo gek?

Checken

Ik check tot ongeveer vijftien jaar. Dan maar betuttelend.
Pubers zijn vaak met hele andere dingen bezig, ze hebben volgens mij echt wel de intentie om te bellen maar vergeten het omdat er een miljoen andere dingen belangrijker zijn.

Speciale kinderen

Hier komen nog weleens speciale kinderen over de vloer waarvan ik weet dat de ouders het toch wel prettig vinden om te weten waar kind uithangt en die inderdaad vanwege impulsiviteit of rigiditeit het belang van ouders niet altijd in beeld hebben.
Ook al zijn ze al 18 vraag ik nog of hun ouders weten dat ze hier eten of slapen en anders even bellen of ik bied zelf aan om te bellen want ik vind het ook fijn om de andere ouders te kennen en even te spreken.
Als er dan een kind 'zoek' is heb ik nummers en contacten. Zelf wordt ik ook wel eens gebeld door een moeder of ik weet waar een kind uithangt.

gelukkig!

Ten eerste, Juno, enorm fijn dat deze enorm bange momenten voorbij zijn en dat het goed is afgelopen!

Verder ben ik blij dat veel van jullie het even checken. Ook als het Merel en Mees zijn!

Toen ik Mees een keer kwijt was, was hij net 2, op een drukke Franse markt. Na een kwartier liep ik huilend rond, ik kon me echt niet meer inhouden. Toen zag ik hem - hij werd net opgetild door een oudere mevrouw die al verwachtte dat het niet klopte. Daarop ging Mees huilen (hij schrok omdat hij door een vreemde op werd getild).
Wat een opluchting!
Volgens mij ben ik Merel tot nu toe nooit kwijt geweest (behalve natuurlijk het normale van een halve minuut).

hmm

Ik heb nog geen 'Sjanayah, Dyllan of Jerano' aan tafel gehad en wellicht dat ik het dan inderdaad wel even vraag maar nogmaals: ik ga er wel vanuit dat iedere puber een telefoon heeft en bereikbaar is voor de ouders dus als 'Sjanayah, Dyllan of Jerano' hier na het eten aan komt waaien vraag ik dus echt niets. Moeder kan toch bellen? Als kind de telefoon uitzet en onbereikbaar wil zijn heb ik daar namelijk ook niets mee te maken en kan ik dat toch niet voorkomen.

Juno

Dat weet ik, het ging ook niet helemaal meer over jou/jullie situatie. Ik heb eerder in dit draadje gezegd dat ik niet als een kleutermoeder ga vragen of ze wel naar huis hebben gebeld. Later zei ik dat ik nog geen 'kind met bepaalde voornaam' hier aan tafel heb gehad dus dat heb ik terug genomen. In dat geval zou ik het dus wel vragen en daar ging #68 over.

Dus voor de duidelijkheid: ik zou het wel vragen als er sprake is van mee-eten, niet als klasgenoot gewoon binnenkomt. Niet vóór het eten, niet na het eten. Ik ga er echt vanuit dat iedere puber een telefoon heeft.

Aan de andere kant verwijt ik het andere ouders dus niet als zij niet bellen. Ik verwacht namelijk van mijn vmbo-basiskind dat hij mij belt en dat hij een telefoon heeft met beltegoed of abo of wat dan ook.

Bellen

Om eerlijk te zijn ik bel ook nooit meer ouders na. Mijn kinderen nemen best vaak vrienden mee van school. Soms ook 'nieuwe' klasgenoten die ik niet ken. Ze bleven hier dan ook wel eten en de avond rondhangen. Ik bel nooit ouders na als ze onverwachts mee eten. Op de basisschool uiteraard wel en het eerste jaar van de middelbare school ook nog meer. Daarna verwacht ik inderdaad min of meer dat ze zelf hun ouders bellen/op de hoogte houden. Hoogstens zou ik het zeggen (als ik er aan denk). We hebben wifi en een huistelefoon dus dat kan ook prima natuurlijk. En ik ben natuurlijk ook niet altijd thuis dus ik heb er ook niet altijd zicht op.

Mijn kinderen zijn er redelijk goed in om mij op de hoogte te houden van onverwachte uitjes en laat thuiskomen. Maar dat is ook wel eens mis gegaan. Ook een keer bij een 13 jarige die een hele dag spoorloos was. Dat was heel eng. Hij was toen met vrienden op stap naar een pretpark. Hij dacht dat wij nooit toestemming zouden hebben gegeven voor dit uitje en besloot toch maar te gaan onder het motto dat je beter om vergeving kan vragen dan om toestemming. Omdat het een doelbewuste actie was ben ik ook echt boos geworden. Het is ook wel eens gebeurd dat iemand zich in de tijd vergist en onverwachts een paar uur later is. Meestal zijn ze dan wel terug tegen de tijd dat ik me echt zorgen ga maken. En gelukkig blijven ze meestal bereikbaar. Maar vervelend is het wel. Zeker die periode zo tussen 12 en 15 inderdaad. Dan gaan ze al overal heen maar je wil toch nog wat controle houden. Bij een 16 of 17 jarige maak ik me minder vlug druk (maar die zijn vaak ook al weer verantwoordelijker). Bij mijn kinderen waren de stomste acties meestal zo rond 14-15.

Medicijnbakje

Medicatie zit hier in een doosje met zeven vakjes. Zo voorkomen we dubbel slikken (had ik ze nou al genomen of niet).
Vergeten kan nog steeds, maar dan zie ik in ieder geval dat hij zijn pillen is vergeten en kunnen we daar een beetje op anticiperen. Zeker met concentratie-bevorderende pilletjes toch handig.

Ouders bellen

Juno, wat een heftig verhaal zeg. Gelukkig dat het uiteindelijk goed is afgelopen.
Wat betreft ouders bellen. Nee, dat doe ik ook niet meer als de kinderen op de middelbare school zitten. Als kinderen voor het eten binnenkomen en er zo rond 17.30 u. nog zijn vraag ik wel of ze mee- eten en evt. of hun ouders dat weten. Vaak hoef ik dat laatste niet te vragen, want gaan ze zelf al bellen of het mag, of ze zeggen dat ze naar huis gaan
Komen ze na het eten binnenvallen vraag ik niets. Ik neem aan dat ze dan van huis weg zijn gegaan met bekende bestemming. Wel stuur ik ze op een bepaalde tijd richting huis als ik vind dat dat nodig is. Dat kan om 21.00 u. zijn of om 22.00 u. Hangt af van hoeveel herrie er gemaakt wordt, welke dag het is etc.

Ligt aan het kind

Ik heb er 1 op het VO en 1 op het BO. Onverwachte vrienden zijn hier dagelijkse kost. Sommigen zijn netjes met hun ouders laten weten waar ze zijn, van anderen weet ik dat ze dat niet zijn, dus die vraag ik standaard of hun ouders weten waar ze zijn en later ook of ze van hun ouders mee mogen eten. Telefoon of geen telefoon maakt niet uit (staat altijd op stil) en de leeftijd maakt daarin niet altijd verschil. Sommige pubers maken zich gewoon niet zo druk om hun ouders, jonge kinderen doen dat eerder Bovendien moeten ze altijd voor het donker naar huis als ze zelf fietsen (soms best een eind) en anders brengen we ze.

ja, wat is dat toch (ot)

"Telefoon of geen telefoon maakt niet uit (staat altijd op stil) "

Hier ook (bij oudste van 13), en bellen is beschamend. Als ik hem opbel voor iets dringends (ik weet echt wel dat ik niet zomaar moet bellen), klinkt hij alsof hij me wel kan wurgen
Bellen is blijkbaar echt heel erg 2015...

Wat een eng draadje was dit

Gelukkig kon ik gelijk doorscrollen naar de goede afloop.
Ik ben mijn zoon eens kwijtgeweest in een onzettend drukke winkelstraat toen hij een jaar of 2, bijna 3 was. Man dacht dat ik op hem lette, ik dacht dat man op hem lette, en ondertussen dacht mijn zoon dat we de winkel uitgelopen waren en zocht ons buiten de winkel. Gelukkig had een mevrouw het door dat hij alleen liep, dus pakte hem bij een handje en bracht hem naar een agent die daar stond, waar ik ook net op afstapte. *Pfffff*

Ik stress al snel mijn geliefden niet op een vertrouwd tijdstip thuis zijn. Dat gold al destijds toen ik kind was en mijn vader niet op tijd van zijn werk thuis was (hij heeft een paar keer een verkeersongeluk gehad) en nu geldt het voor mijn kinderen en ook voor mijn man.

Gelukkig snapt iedereen dat volkomen en word ik meestal geappt als het later wordt. Maar dan maak ik me druk als de wifi uitstaat. Waarom laten ze toch niets van zich horen? Oh. Geen verbinding. Zodra ik weer online ben is het *pling!* Voor niets zitten stressen.

telefoon (ot)

...ben ik even flauw als smartphone-vermijder: je kunt er maar beter geen hebben dus Sommige mensen gaan er blijkbaar al vanuit dat kinderen van 12 automatisch een smartphone hebben en altijd bereikbaar (willen) zijn. Andere mensen worden nerveus als de wifi uit staat..... volgens mij gaat nadenken toch beter zonder constante bereikbaarheid.

Maar in het geval van Juno kan ik me voorstellen dat je ongerust bent! Hier maken we ons niet zo gauw druk om de kinderen, die lopen niet in 7 sloten tegelijk. Alhoewel onze 10-jarige wel een keer met een vriendinnetje aan het buitenspelen was en ze hadden niet door dat het al 19.15 was toen ze een keer thuiskwamen voor het eten (zomertijd-langer licht enzo). Een 12-jarige die z'n pilletje vergeten is, daar zijn vast meer zorgen om.

Vroeger

Zonder mobiele telefoon maakte ik me nog veel ongeruster, waar zou iedereen uithangen?!

lieverdje

Mijn puber weigerde zelfs een niet-smartphone, hij vond het onzin en als hij al een telefoon had (geen smartphone maar zo eentje van 15 euro met 20 euro beltegoed bij wijze van spreken) laadde hij hem nooit op. Dat helpt dus niet.
Tot hij, jongvolwassen, op zichzelf ging wonen en ontdekte dat het toch wel erg praktische kanten had. Bijvoorbeeld als je OV vertraging had en je had een belangrijke dag voor je opleiding. Of erger nog, een excursie.

Sindsdien heeft hij toch maar zo'n ouderwetse koelkast in zijn tas zitten, opgeladen zelfs!

Maar de smartphone vindt hij nog steeds dikke onzin.

lieverdje

Maar ben je dochter dan niet gaan zoeken toen ze rond etenstijd nog niet thuis was maar pas om 19.15 uur? ben ik nou gek dat ik graag wil weten waar een 10 jarige uithangt en gaat spelen?
Kind moet van mij komen zeggen waar ze heen gaat. De wijk is groot en als ze van plan verandert dan komt ze dat even melden. Ik roep haar dus altijd binnen als we gaan eten. En dat vriendinnetje dan die at bij jullie of die ouders waren haar ook kwijt?

Ik ben net als moedermop. Zoon (12) heeft elke week zelfde roostertijden. Dat is op die school. Ik ken dus inmiddels de tijden uit mijn hoofd en ik wil dat hij ff appt als hij thuis is als ik werk. Maar ja soms......ik zit dan toch niet relaxed.

Grappig

Terwijl ik dit draadje zit te lezen, komt zoon (14) binnen met een vriend. Ik heb de naam van deze jongen al eerder gehoord maar ontmoet hem nu voor het eerst. Zoon kent hem niet van school of van sport maar heeft hem ergens met voetbal op straat opgeduikeld en blijkbaar kunnen ze het goed samen vinden. Maar ik heb dus geen idee waar hij woont of op school zit, en dat weten zijn ouders dus andersom waarschijnlijk ook niet van ons. Er werd me medegedeeld dat vriend hier blijft eten en slapen, nou prima natuurljk. Maar met dit draadje in gedachten heb ik meteen zorgvuldig nagevraagd of z'n ouders op de hoogte waren. Hij zei: ja hoor, natuurlijk.
En nu vraag ik me af: wat weet ik nu!? Ik ken die jongen helemaal niet, dus weet ik veel of het klopt wat hij zegt. En die vraag van mij was dus eigenlijk een wassen neus. Als zijn ouders hem zoeken, moeten ze waarschijnlijk lang zoeken voor ze ons vinden omdat er geen duidelijke connectie tussen die 2 bestaat behalve straatvoetbal ergens verderop in het dorp. Lastig hoor, deze leeftijd! Ik kan moeilijk het telefoonnummer van z'n moeder vragen en haar gaan bellen nu. Of zouden jullie dat wel doen?

Stellen

Soms heeft het zin om het te stellen. Hier is de telefoon, bel even met je ouders dat je hier bent, dan hebben ze ook ons nummer als er iets is.

Goed idee Anne

Ja dat had ik natuurlijk moeten doen! Maar is nu te laat. Ben net even naar ze toegegaan en een en ander nagevraagd. Z'n ouders hebben ons adres, zei hij en z'n telefoon staat aan. Dat liet hij me zien. Hij is 15 dus ik moet het hier maar bij laten denk ik. Het lijkt me trouwens een braaf joch, maar ja zoals iemand anders hierboven al aangaf is dit DE leeftijd waarop ze stomme dingen doen.

Overlaten

Helemaal goed krijg je nooit. En inderdaad, het is een balans tussen zorgen en loslaten.

Geen gegevens

Maar het is toch ook sowieso handig dat bekend is hoe ouders te bereiken zijn, stel je voor dat het logerend vriendje lelijk van de trap valt, en je wilt de ouders waarschuwen en je weet niet hoe. Dus helemaal geen gekke vraag, lijkt me, het telefoonnummer van de ouders van vriendje.

jawel, maar niet ongerust

Tuurlijk ben ik ze wel gaan zoeken, maar meer met in het achterhoofd: ze hebben niet door dat het al zo laat is want het is nu net een week langer licht i.v.m. de zomertijd, en zoon had z'n horloge niet om. Ik zocht niet met het idee dat ze iets overkomen zou zijn... ze waren ook met zijn tweeën hè, dat scheelt. Als er al wat gebeurd zou zijn, dan zou de kans vrij groot zijn dat 1 van tweeën zich zou komen melden. Overigens had ik ze niet gevonden want inderdaad een vrij groot gebied waar ze konden zitten, dus we waren maar gaan eten. En voilá, daar kwamen ze toch. Inderdaad de tijd vergeten, geen idee dat het al 7 uur geweest was Vriendinnetje bleef bij ons eten en moest om 8 uur thuis zijn, dus die ouders waren haar niet kwijt. Wel met een opmerking dat ze in het vervolg rond etenstijd in de buurt moeten blijven natuurlijk en de periode erna waren we daar weer even wat preciezer in. Maar om nu te zeggen dat we daar direct ontzettend van in de stress schoten, nee.

Constante controle van het kind (dmv een smartphone) zou ik alleen doen als daar aanleiding toe is, het kind niet te vertrouwen is met de verantwoordelijkheid. Wij hebben in zulke gevallen altijd de dooddoener: "...dan ben je daar blijkbaar nog niet groot genoeg voor."

Een onbekend kind laten logeren zonder contact met de ouders te hebben gehad, dat zou ik dan weer niet doen, grappig. Je weet toch helemaal niet wie je in huis haalt en mag het inderdaad wel van die ouders? Ik zou mijn kind toch niet bij mensen laten slapen die ik in het geheel niet ken, zonder duidelijke afspraken.

Lieverdje

Ja Lieverdje dat snap ik. Ik zou er op de basisschool ook niet over gepiekerd hebben om een mij onbekend kind hier te laten logeren. Ik zit hier ook een beetje illegaal met m'n puberkinderen, dat is toch echt anders dan de basisschoolleeftijd. Maar tegenwoordig maken ze zoveel vrienden waarvan ik de ouders nooit zal ontmoeten, dan kan er bijna nooit meer iemand logeren hier. En gelukkig zijn het tot nu toe altijd leuke jongens geweest, niks mis mee. Als zoon zelf bij iemand gaat logeren die ik niet ken, eis ik natuurlijk wel adres en nog wat gegevens.