Mijn kind van 8 komt steeds zijn bed uit

Is het mogelijk om je zoon handvatten te geven zodat hij zelf weer in slaap kan vallen. De eerste paar nachten doe je die misschien samen, uiteindelijk kan hij het zelf en ben jij niet meer nodig. 

Voorbeeld van mijn dochter (van 2 dus niet helemaal te vergelijken), ze slaapt nu meestal zonder speen. Echter wordt ze soms snachts wakker en dan heeft ze vaak de speen nodig om weer in slaap te vallen (want dat stelt haar gerust). De eerste nachten moesten wij eruit om de speen te geven, op een gegeven moment hebben we uitgelegd waar ze hem kan vinden ("nachtkastje, kan ze vanuit bed bij) en nu pakt ze hem zelf. Al zien we ook regelmatig terug op de baby camera dat ze even wakker op bed met knuffels heeft gespeeld en daarna weer in slaap is gevallen. Soms met speen, soms zonder. 

Voor jouw zoontje kan je bijvoorbeeld denken aan een zaklamp+boek, glaasje water, knuffel, deken of extra kussen of een verhalen zaklamp (met plaatjes). Dan kan hij even tot rust komen en daarna weer zelf in slaap vallen. Met een knuffel/deken kan je vooraf aan het slapengaan ook met "anti-nachtmerriespray" (vleugje water in een verstuiver), of mama-kracht (zelf even extra hard de knuffel knuffelen) behandelen. Een andere optie is een zorgevriendje, waar hij de zorgen in het rugzakje/mondje kan doen. Vervolgens kan jij deze de volgende ochtend/middag met hem bespreken. 

Ik zou er niet vanuit gaan dat hij bewust erop uit is om jou van je slaap te beroven, maar ik begrijp wel dat het gekmakend en heel vermoeiend is. Als een kind van acht moet plassen of een slokje water wil, kan hij dat zelf doen. Daarvoor hoeft hij jou niet wakker te maken. Een kind van acht zou dat moeten begrijpen. Hij heeft blijkbaar aandacht en nabijheid nodig. Is er iets gebeurd dat dit gedrag triggert?
De wetenschap dat hij dat op zijn 18e niet meer doet helpt nu niet, want dit gaan jullie geen tien jaar meer volhouden. Jullie komen nu beide slaap tekort als jullie tussen 1 en 4 uur in de nacht niet tot nauwelijks slapen. 
Ik zou overdag een goed gesprek met hem voeren. Wat speelt er? Wat heeft hij nodig? En hoe kan hij dat zelf organiseren?

Ons meisje zoekt vaak fysieke nabijheid als ze het moeilijk heeft, als ze pijn heeft, verdrietig is, als het niet zo lekker gaat. Soms mag ze dan bij ons in bed. Samen slapen doet haar vaak goed. Soms is de nacht dan onrustig, maar dat zou die ook zijn als ze in haar eigen bed slaapt omdat ze dan huilend en/of in paniek wakker kan worden.
Dat gebeurt gelukkig niet zo vaak en is ook altijd duidelijk te linken aan bepaalde omstandigheden.

MamaE schreef op 09-05-2023 om 11:56:

Ik zou er niet vanuit gaan dat hij bewust erop uit is om jou van je slaap te beroven, maar ik begrijp wel dat het gekmakend en heel vermoeiend is. Als een kind van acht moet plassen of een slokje water wil, kan hij dat zelf doen. Daarvoor hoeft hij jou niet wakker te maken. Een kind van acht zou dat moeten begrijpen. Hij heeft blijkbaar aandacht en nabijheid nodig. Is er iets gebeurd dat dit gedrag triggert?
De wetenschap dat hij dat op zijn 18e niet meer doet helpt nu niet, want dit gaan jullie geen tien jaar meer volhouden. Jullie komen nu beide slaap tekort als jullie tussen 1 en 4 uur in de nacht niet tot nauwelijks slapen.
Ik zou overdag een goed gesprek met hem voeren. Wat speelt er? Wat heeft hij nodig? En hoe kan hij dat zelf organiseren?

Ons meisje zoekt vaak fysieke nabijheid als ze het moeilijk heeft, als ze pijn heeft, verdrietig is, als het niet zo lekker gaat. Soms mag ze dan bij ons in bed. Samen slapen doet haar vaak goed. Soms is de nacht dan onrustig, maar dat zou die ook zijn als ze in haar eigen bed slaapt omdat ze dan huilend en/of in paniek wakker kan worden.
Dat gebeurt gelukkig niet zo vaak en is ook altijd duidelijk te linken aan bepaalde omstandigheden.

Maar het duurt niet nog 10 jaar, kinderen liggen niet tot nu 18e bij moeders in bed. 
En de strijd kost slaap en energie, niet het slecht slapen van kind. 
Mijn kinderen kwamen ook geregeld mij me liggen in nacht en hoewel het bed krap was sliepen we prima, vaak merkte ik pas in ochtend wie in bed lag. (Terwijl ze toen toch samen sliepen, werkt dus niet altijd, wel een goed idee) Ik zorgde wel altijd voor zo min mogelijk prikkels in de nacht en het mantra was: ssst, we gaan slapen. 
En in fases dat ze in avond eruit kwamen vond ik dat ook vermoeiend maar ging er wel in mee, meeveren kost veel minder energie. Weer even mee, knuf, in de buurt wat vaker rommelen, dat soort dingen. 
Nachtrust was me heilig dus daarom geen gedoe, zo min mogelijk stress voor mij of kinderen. 

Zaken overdag aanpakken en kijken naar ritueel enzo lijken me prima maar ondertussen is de strijd om het slapen het (eventueel erbovenop gekomen) probleem geworden en dat moet je doorbreken.

Pinokkio schreef op 09-05-2023 om 13:01:

[..]

Maar het duurt niet nog 10 jaar, kinderen liggen niet tot nu 18e bij moeders in bed.
En de strijd kost slaap en energie, niet het slecht slapen van kind.
Mijn kinderen kwamen ook geregeld mij me liggen in nacht en hoewel het bed krap was sliepen we prima, vaak merkte ik pas in ochtend wie in bed lag. (Terwijl ze toen toch samen sliepen, werkt dus niet altijd, wel een goed idee) Ik zorgde wel altijd voor zo min mogelijk prikkels in de nacht en het mantra was: ssst, we gaan slapen.
En in fases dat ze in avond eruit kwamen vond ik dat ook vermoeiend maar ging er wel in mee, meeveren kost veel minder energie. Weer even mee, knuf, in de buurt wat vaker rommelen, dat soort dingen.
Nachtrust was me heilig dus daarom geen gedoe, zo min mogelijk stress voor mij of kinderen.

Zaken overdag aanpakken en kijken naar ritueel enzo lijken me prima maar ondertussen is de strijd om het slapen het (eventueel erbovenop gekomen) probleem geworden en dat moet je doorbreken.

Dat kan zeker een optie zijn en ik ben er ook niet tegen, als het kind dan wel slaapt en doorslaapt. Als een kind zo beweeglijk en onrustig is dat je dan als ouder nog steeds niet slaapt, dan helpt het niet. Dat zijn dingen die mij nog niet helemaal duidelijk zijn.
Meeveren oké, maar je mag als ouder gedrag ook begrenzen.

Ik denk dat het voor een kind ook fijn is om zichzelf te kunnen helpen om weer in slaap te komen. Hij voelt waarschijnlijk ook de irritaties van zijn moeder, wat weer zorgt voor nog meer spanning en niet kunnen slapen. Die negatieve spiraal moet doorbroken worden met positieve ervaringen, jezelf en elkaar laten zien dat je het wel kan.

Het is ongetwijfeld pedagogisch zeer incorrect, maar ik heb in zo’n fase (kind was wel iets jonger, zes of zeven geloof ik) een elektrische trein van Lego beloofd als hij dertig avonden aaneengesloten niet uit bed kwam. Dus niet dertig avonden, maar echt aaneengesloten. Als hij er dan toch een keer uitkwam zouden we weer opnieuw gaan tellen.
Hij is er geen een avond meer uitgekomen. Zo dwingend was die behoefte om nog uit bed te komen dus ook weer niet 🤨 

Ik weet niet of dit bij jouw zoontje speelt, maar ikzelf kwam als kind ook vaak uit bed. Zeker tot groep 7 is dit geloof ik het probleem geweest. Bij mij was angst de achterliggende reden. Dit kon ik als kind niet goed uitleggen en pas veel later duidelijk maken aan mijn ouders.

Mijn ouders hadden een matras onder hun bed en deze pakte ik zelf. Ik kwam dus zonder hen wakker te maken naast hun slapen. Ik ben heel blij dat ze dit zo gedaan hebben, want het gaf mij veel veiligheid en rust. Het is vanzelf over gegaan. In groep 8 deed ik het nauwelijks meer en daarna is het niet meer voorgevallen.

Wij hebben een verwachting hoe kinderen zich ontwikkelen, maar dit verschilt per kind per gebied zo enorm. Ik denk niet dat het een machtsstrijd is als het overdag verder goed gaat. Misschien heeft hij ook last van spanning/angst in bed of moeite met slapen überhaupt. 

Ik heb geen oplossing, maar ik wil je wel op het hart drukken om te stoppen met straf en het zo negatief te bekijken. Natuurlijk is het vervelend, maar je kind doet dit niet om je te pesten. Er ligt een behoefte aan ten grondslag en dit probleem ga je alleen kunnen aanpakken als je deze onderliggende behoefte duidelijk krijgt. Ik zou voor nu inzetten op het vergroten van gevoel van veiligheid en überhaupt slapen. 

Stel je voor dat je alleen in bed ligt en bang bent, en alleen mama kan je veiligheid bieden. Je weet dat mama boos wordt en je weet dat je straf krijgt maar het is donker, je bent ongelukkig en bang en daar ligt je dan. En dan ga je toch naar mama. Want elk kind heeft het instinct om daar troost en veiligheid te zoeken, tenzij mama dat er vakkundig uitgeslagen heeft natuurlijk. En dat wil je vast niet.
8 jaar lijkt heel groot, en zeker omdat hij de oudste is. Maar echt, 8 jaar is nog helemaal niks. Hij kan zich niet in een ander verplaatsen, hij kan geen rekening met jou houden en hij kan nog niet voor zichzelf zorgen dus als hij bang is, komt hij naar jou.
Het is onvermogen en behoefte, geen strijd.

Je mag gerust mopperen dat je hier niet komt om een schuldgevoel opgedrongen te krijgen, maar je lijkt jezelf vooral een slechte moeder te vinden omdat je je zoon niet onder controle krijgt. Kinderen zijn er niet om onder controle te krijgen. Die hebben zorg en veiligheid nodig, en aandacht en warmte en geborgenheid.

Ja, als een peuter op de grond ligt te gillen of een 8-jarige is brutaal dan zijn er altijd omstanders die daar wat van vinden. Maar ik vind heel wat meer iets van ouders die tegen hun kind schreeuwen, het pijn doen, roepen dat het dan maar uit had moeten kijken als het gevallen is, kortom, die het kind behandelen zoals je bij een collega niet zou doen omdat een collega je weerwoord zou geven of het verder vertellen.
Wees lief voor je zoon. Houd van hem. En vraag desnoods of hij af en toe ergens mag logeren waar hij het vertrouwt zodat jij bij kan slapen.

@to je hebt op mijn eerdere tip niet gereageerd maar je kan ook nog met je zoontje afspreken dat hij altijd naast je mag gaan liggen als hij zich eenzaam voelt maar dan probeert om jou te laten slapen. Gewoon vertellen dat mama erg moe is en hij een grote jongen is als hij dat doet.     Maar dan wel aanbieden dat hij bij je mag gaan liggen

Helemaal eens met Prillewits

Mijn zoon deed dat ook op die leeftijd. Het gevolg was dat hij bijna elke nacht bij mij sliep, soms kwam zijn zus er ook nog bij liggen. Ik vond het eigenlijk best knus. 

Wat heb je eraan om elke nacht uren aan het strijden te zijn, dat is voor jullie allebei niet goed. 

Sansweetgirl schreef op 09-05-2023 om 10:17:

Ik ben inderdaad negatief omdat hij mijn leven bepaald op dit moment. Iedere nacht ben ik met hem bezig. Ben moe, alles staat onder druk.
ik heb dit juist erop gezet voor tips. Niet om mij een slecht gevoel te geven. Want reken maar dat ik mij een hele slechte moeder vind omdat ik niet mijn kind van 8 onder controle heb.
hij krijgt alle liefde, overdag sta ik in alles voor hem klaar, knuffelen, samen spelen. Ik probeer alles. Balans, zit bij yorneo, hij heeft al speltherapie om inderdaad het onderliggende boven water te krijgen.
Hij heeft een sociaal netwerk. Speelt altijd samen, logeren samen eten het mag allemaal

we werken inderdaad met verwijzers thuis voor de dag. Dus hoe de dag er uit ziet weet hij.

hij gaat om 20:30 op bed. Zit dan ook echt te knipperen met zijn ogen dus ja moe. Valt in slaap maar heb het idee dat hij niet in een diepe slaap komt want staat soms een uur erna alweer beneden.

Het lijkt me een denkfout dat hij jouw leven bepaalt. Je kiest er namelijk zelf voor om iedere nacht met hem bezig te zijn. Het gaat er toch helemaal niet om of je je kind onder controle hebt? Dat heeft niemand lijkt me, het is geen robot. Het lijkt me veel belangrijker dat jullie allemaal een goede nachtrust hebben, en als dat voor hem in/naast jouw bed is zou ik daar heel pragmatisch aan tegemoet komen. Hij krijgt veiligheid, jij krijgt nachtrust, dat is een win-win situatie. Het gaat vanzelf over, op een gegeven moment wil hij gewoon in zijn eigen bed slapen. 

Ik sliep vroeger ook regelmatig bij mijn ouders. Mijn probleem was en is dat mijn hoofd nooit stil staat en dat ik alles lag te overdenken en eeuwig kon piekeren. Dat is nog steeds wel een beetje zo, al is het met de jaren beter geworden. 
Als ze me tussen hen in lieten slapen, dan sliep iedereen gewoon dus dat vonden ze prima. Als een kind nabijheid nodig heeft, dan kun je zeker overwegen dat te bieden. Als een kind aandacht nodig heeft, kun je wel degelijk aangeven dat de nacht daar niet de tijd voor is. Als hij ergens over wil praten of ergens mee zit kan dat ook overdag. Samen de dag doorspreken bij het naar bed brengen is een mooi ritueel daarvoor.
Als je zelf niet slaapt met een kind naast je kun je ook samen kijken naar wat voor jullie beide wél acceptabel is. Bijvoorbeeld een matrasje naast jou bed waar hij kan gaan liggen zonder jou wakker te maken.