Piekeren over kind

Is dit iets wat je zelf herkent uit je jeugd? Is het wellicht meer jouw 'trauma' dan het hare? Kinderen groeien op, maken dingen mee, soms is het niet leuk, soms wel. Het hoort er een beetje bij dat ze hun weg moeten vinden in het leven. Vanzelfsprekend heb ik het hier niet over extreme pestsituaties etc.

zoals ik het zie, kunnen het twee dingen zijn:
1. Je moeder instinct zegt je dat er wat mis is, omdat er wat mis is.
2. Je hebt te weinig echte zorgen, dus focus je je bezorgdheid op je dochter.

Haar zelfvertrouwen is wel iets dat je kan helpen opbouwen. Misschien wanneer dat dat gelukt is, en ze zelfverzekerder is, jij minder het gevoel hebt dat je je zorgen moet maken.

" Misschien wanneer dat dat gelukt is, en ze zelfverzekerder is, jij minder het gevoel hebt dat je je zorgen moet maken."

Maar ook het omgekeerde is denkbaar: dat als jij je minder zorgen maakt, dat voor je kind een voorbeeld is om zich minder druk te maken om dingen. Let op, ik zeg niet dat het altijd zo werkt, maar ik sluit niet uit dat het soms ook zo kan werken. 

Iets anders: een kind dat mopperig/boos/verdrietig uit school komt en dat aangeeft niet goed gegeten te hebben zou ik eerst te eten en te drinken geven. Soms knapt het humeur daar wonderbaarlijk goed van op. Mijn broer kwam vroeger standaard chagrijnig uit school, tot mijn moeder doorkreeg dat ze hem eerst moest voederen en pas daarna moest vragen hoe zijn dag geweest was

ja !! heel herkenbaar normaal denk ik, maar ik overdrijf ook enorm in mijn gevoel. Mijn zonen zijn nu 17 en 20 en ik denk nog steeds gaat het goed, zijn de vrienden aardig onderling hoe is hij met meisjes, heeft hij meisje waarom wel of niet! drinkt ie niet te veel, als hij niks drinkt waarom niet? als hij uitgaat, gaat het goed, gaat hij niet uit waarom niet is er iets!! Wordt moe van mezelf en hij van mij 🥴 en dat doe ik al vanaf de kleuterschool waarom geen idee?

Je zorgen maken, is normaal. Mits binnen bepaalde grenzen. Mijn kinderen zijn inmiddels 20+ en ik heb nog steeds wel eens zorgen om ze. 

Maar (!) ik maak me zelden zorgen om onwaarschijnlijke situaties die zich mogelijk voor zouden kunnen doen. Een schietpartij op school of zo. Of om zaken die uiteindelijk toch wel goed zullen komen, zelfs als het mis gaat. Want van een keer blijven zitten, gaan ze echt niet dood. Ik beperk me tot de reëelere zorgen. Bijvoorbeeld nu onze oudste, die in een instelling woont omdat hij dagelijks meerdere epileptische aanvallen heeft, in zijn eentje naar buitenlandse internet-vrienden op vakantie gaat. De zorgen daarover erken ik en geef ik een plekje. Er lang over tobben en bedenken wat er precies allemaal mis kan gaan en zal gaan, heeft geen zin. 

Dus helaas, die zorgen horen erbij. In zekere mate. 

Als jij vindt dat je teveel piekert, is het misschien een idee om aan je emotie-beheersing te werken? 

Misschien kun je je dochter eens vragen, nadat je belangstelling  hebt getoond voor de mindere dingen, naar 3 leuke momenten op school. Zo help je haar en je zelf te focussen op het positieve. 
Want natuurlijk is niet alles perfect, natuurlijk valt er iets te mopperen, maar de kunst is om dat niet de overhand te laten krijgen en te focussen op wat wel fijn, lief, leuk, inspirerend is.
En als die neiging tot piekeren ook vooral een beetje in jou zit: Mij helpt het om -als ik het even niet zie zitten- 3 dingen te bedenken waar ik dankbaar voor ben. De zon die schijnt, dat je zo heerlijk geslapen hebt of dat je de rest van de dag na werk of school lekker zelf mag weten wat je gaat doen. Het kan alles zijn: zo groot of zo klein als je wil, als het maar positief is.

Ik herken het ook wel en zelfs nu kind 20+ is, kan het me nog wel eens overvallen op stomme momenten. Meestal heeft het niets met het kind te maken, maar alles met mezelf op dat moment. Ik probeer het dan ook van haar vandaan te houden. Lukt niet altijd hoor.  Maar wat mij geholpen heeft: ik heb heel veel gepiekerd over allerlei kleinere "shit" en toen kwam er opeens een heftig medische iets out of the blue. En dat heeft me wel aangetoond dat "life is what happens while you were making other plans". 

Wees lief voor jezelf: je wil het goed doen als ouder en bent dus misschien iets te gefocused op elk detail. Voel af en toe je ongemak, maar doe er niet altijd wat mee. Laat het er zijn.  Stel je had vier of vijf kinderen zoals vroeger gebruikelijk was, dan had je ook niet al die details mee kunnen krijgen. 

Kortom: het is erg herkenbaar, maar je kind moet er geen last van gaan krijgen.