Sociaal emotionele ontwikkeling (4 jaar)
Ik ben benieuwd hoe andere ouders of leerkrachten het zien, is het ontwikkeling wat hij nog mag/moet maken of vooral karakter (of beide)? Ik ben vooral nieuwsgierig!
Onze zoon van 4 jaar is een onwijs lief, zachtaardig en sensitief mannetje. Gevoelig voor geluid, verandering, licht. Hij kan bij ons gevoelens goed onder woorden brengen, heeft een grote interesse in taal, muziek, sommetjes en heeft hele leuke en scherpe grapjes.
Het is een denker, hij schat eerst iets in voordat hij het gaat doen, is voorzichtig. Hij legt gemakkelijk contact, is niet verlegen, al heb ik het idee dat contact met volwassenen gemakkelijker voor hem is dan met kinderen (zijn rustiger).
Kenmerken van hoogsensitief, wie weet ook wel wat kenmerken van ASS (maar ik zie geen reden dit te onderzoeken zolang hij lekker in z'n vel zit). Hij is van juni en gaat sinds september naar school. Het valt me meer op dat bovenstaand "afwijkend" is van wat ik zie bij andere jongetjes. Die zijn echt veel wilder en ruiger. Hij vindt andere jongens ook niet zo leuk, die zijn hem te druk. Hij vindt meer aansluiting bij meisjes en heeft 2 vriendinnetjes. Wat natuurlijk super is!
Juf geeft aan dat ze hem jong in gedrag vindt. Hij brengt thuis emoties super knap onder woorden (bijv dat hij boos wordt als hij moet delen), op school gaat hij stuk maken, duwen als hij frustraties heeft. Juf noemde het niet letterlijk, maar hoe hij intellectueel wat voor lijkt te lopen, zo lijkt hij sociaal-emotioneel wat "achter" te lopen. Hij is van juni dus ook altijd wel de jongste van de groep.
Juf is gewoon een kundige en nuchtere vrouw met je prima zulke dingen kunt bespreken, zonder dat ze uitvergroot worden.
Zijn er ervaringsverhalen van mensen die dit herkennen? Hoe heeft het zich ontwikkeld? Zie je met 7-8 jaar hetzelfde? Waar leg je de accenten op? (Ik probeer hem vooral zelfvertrouwen mee te geven).
Disclaimer is uiteraard dat ik hem fantastisch vind zoals hij is!! (Soms denk ik; ik gun iedereen zon fantastisch kind haha)
Waterfles schreef op 02-04-2025 om 05:45:
Lief zijn is altijd een beetje compensatie voor iets omdat je je op eenbepaald vlak onzeker voelt.
En omdat je vertelde dat je zoontje onwijs lief is zou ik hier wat mee doen/attentiepunt laten zijn.
Je kunt hem denk ik thuis dingetjes leren om zelfvertrouwen te krijgen/op te bouwen. Hem betrekken in allerlei kleine dingetjes in en om het huis. Als je in het voorjaar/zomer de plantjes in de tuin water moet geven, kun je zoontje laten zien hoe hij de tuinkraan open draait. En weer dicht.
De daarop volgende keer dat je water geeft met de tuinslang kun je zoontje vragen of hij de tuinkraan dicht wil doen.
Dat zijn kleine klusjes die zelfvertrouwen geven als hij die zelf ontdekt en doet.Waarin hij kan groeien in zelfvertrouwen. Ik zou er een boek over lezen, bv van de bieb.
Vader kan kleine klusjes met hem samen doen. Een plantje planten in de tuin. Een gat graven, zoontje kan meekijken en meehelpen. De gieter naar de kraan nemen, de kraan open draaien, wat water in de gieter, en weer dichtdraaien.
Ik zou zeker stimuleren dat zoontje verschillende dingetjes met vader doet samen.
Mannelijke energie is anders dan vrouwelijke. En hij vindt de vrouwelijke energie prettig en zal dat veel opzoeken.En van vader/ oom/ opa kan hij, in een vertrouwelijke setting, wat meer in een mannelijke energie leren, verbinden
Niet dat hij moet leren stoeien/ wild doen. Het is om zichzelf te zijn temidden van mannen.
Op een later tijdstip zal hij ook te maken krijgen met iets oudere jongens, die wat strijdiger worden.
Wat?????
Je kind is goed zoals hij is. Heb geduld en laat hem zich ontwikkelen.
alhambra schreef op 02-04-2025 om 20:29:
Je kind is goed zoals hij is. Heb geduld en laat hem zich ontwikkelen.
Helemaal mee eens.
Daarnaast:sensitief en sociaal onhandig gaan vaak samen. Hij moet leren hoe hij overprikkeling bij zichzelf herkend en hoe hij zich op zo'n moment beter kan verhouden tov een ander kind ipv duwen, en dingen stuk maken.
Bij ons op school werken we veel met externe gedragstherapeuten. Je zou kunnen vragen of er eens iemand mee kan kijken in de klas, en de juf tips kan geven hoe ze hem het beste kan helpen op tijd uit situaties te stappen. En meer rust(momenten) en structuur te bieden in de klas.
Ik wil nog als aanvullende tip meegeven: noteer alle ‘merkwaardigheden’ van je kind met de leeftijd en situatie ergens in een schriftje. En ook opmerkingen van leerkrachten, zwemjuf, buurvrouw etc. over je kind die jij niet kunt plaatsen. Mocht er later toch nog een onderzoek komen, dan heb je dat paraat. Veel dingen vergeet je toch weer een beetje of helemaal na verloop van tijd. Ik was bij het onderzoek van mijn zoon 2 jaar geleden erg blij dat ik dat soort dingen had genoteerd (vooral veel leuke situaties, maar ook beschrijvend hoe onze dag eruit zag tijdens een bepaalde periode bijvoorbeeld)
Voorbeeld: ik had genoteerd dat we in de tijd dat hij nog in de buggy zat, vaak de vraag kregen waar hij zat met zijn gedachten. Bij het onderzoek 2 jaar geleden kwam naar voren dat zoon nooit andere mensen aankijkt in de ogen. Dat heb ik zelf nooit gemerkt omdat hij mij wel aankijkt. Nu viel dat ineens op z’n plek: hij keek langs de mensen heen.
Ook heeft hij al jong logopedie gehad voor een zelfbedachte uitspraak van een letter. Dat hoeft niets te betekenen, maar in het licht van het totaalplaatje was dit goed om te weten want het paste wel bij de rest van het beeld.
En de schriften van het kdv en de psz hebben hun diensten ook bewezen bij het onderzoek.
Wij konden heel prima thuis alles met en voor hem regelen, wij ondervonden geen grote problemen en we wisten ook van niks. We vormden ons om hem heen, zeg maar. Pas toen hij zelf 15 was, ondervond hij zelf problemen en vragen, want op een gegeven moment moeten ze zelfstandiger in de maatschappij (gaan) staan. Pas toen zijn we voor het eerst het traject van onderzoeken ingegaan.
Zolang jij of school geen onwerkbare problemen met je kind ervaart, zou ik ook geen diagnostische molen in gaan. Dat is best belastend, en je kind zou zomaar het gevoel/idee kunnen opvatten dat er iets mis met hem is. En hij is juist helemaal goed zoals hij is!
Sorry jongens, ik had mijn stukje heel raar geschreven.
Soms krijg ik dingen raar op papier. Excuses.
Ik wil ook zeggen dat je zoontje een leuk en fantastisch kindje is TO.
Hij lijkt me een heerlijk jong om om je heen te hebben.
Omdat je vroeg om waar bijvoorbeeld accenten op te leggen TO tijdens opgroeien van zoontje. ik denk: zelfvertrouwen. Vooral ook met praktische dingen.
Zoontje kan heel goed overweg met meisjes, jonge kindjes. Zal zich hier waarschijnljk heel prettig voelen. Ik schrijf dat zonder oordeel.
En het lijkt me voor zoontje prettig/ nuttig om een goede band met papa, oom en/of opa te hebben/ krijgen.
Ik moet ook denken aan mijn kind, alleen kwam de opgekropte boosheid er thuis uit.
Inmiddels in groep 3, wat langer gekleuterd terwijl we allemaal zagen dat hij cognitief vlot was. Als grotere kleuter ging het sociaal-emotionele deel steeds beter. Ging naar groep 3 en kon beter tegen een stootje, vind het er fijn en krijgt er cognitief goede extra uitdaging.
Na school en in het weekend spreekt hij niet veel af en vraagt ook vaak om tijd voor zichzelf. Zit veel te lezen en/of rustig te spelen na school.
Achteraf denk ik dat hij het gedoe van samenspelende kleuters maar niks vond, nu doet hij lekker zn eigen taakjes en soms wat samen dat past hem beter.
