Zoontje onbedoeld pijn gedaan
Ik ben mamma van een 5 jarig zoontje. We hebben een goede, liefdevolle band. Ik gebruik in de opvoeding geen geweld. Ik betrap mezelf erop dat ik dreig met 'dan zwaait er wat' maar in de praktijk blijft het daarbij. Mijn zoontje kan soms heel vervelend zijn en ik pak hem dan wel stevig bij de arm en zet hem dan in de time out stoel waar hij dan steeds uit probeert te komen en ik hem er steeds weer in terug zet. Van t weekend was hij weer vervelend aan het doen (mij slaan, spullen vernielen terwijl ik aan de telefoon was) en toen heb ik hem stevig vastgepakt en in de time out stoel gezet op zijn kamer. Daar bleef hij uit komen waarna ik hem stevig vastgreep en met een zwaai terug in de stoel duwde, steviger dan de eerste keer, bedoeld om aan te geven dat er een grens was bereikt. Ben daarna de kamer uitgelopen, superboos en begonnen met opruimen van de schade in de woonkamer. Ik weet niet hoe of op welk moment het gebeurde maar op een gegeven moment kwam hij de woonkamer in met bloed bij zijn mond. Ik schrok ontzettend. Hij zei dat hij bij het zwaaien in de stoel met zijn knie hard tegen zijn mond aan was gekomen en daardoor zat er een tand los. Ik voelde me vreselijk, heb hem getroost, sorry gezegd en zag ook dat het tandje er losjes bijhing. Hij trok die er iets later zelf uit en vond het hele tandje verliezen superspannend en stoer, wil het ook aan iedereen laten zien. Maar ik ben al 2 dagen misselijk van schuldgevoel, ik kan er niet van slapen. Hoe kon ik niet doorhebben dat ik mn kind met teveel kracht en onvoorzichtigheid heb benaderd. Met als gevolg dat hij een tandje verloor. Dat was nooit mijn bedoeling, maar toch. Dat zegt de man die zijn vrouw slaat ook. En mn zoontje kon zich als kleintje niet verweren tegen de zwaai waarmee ik hem op die stoel zette. Ik vind het verschrikkelijk kan het maar geen plekje geven en heb wel 10 keer een soort detailreconstructie bij hem gevraagd (hoe is het gebeurd, op welk moment, was ik nog ik de kamer, zat je tandje al los, deed het pijn want hij huilde niet) omdat ik niet in de buurt van zn gezicht was gekomen en hij toch een tand was kwijtgeraakt. En heb ook bij hem benadrukt dat het door mij is gebeurd (per ongeluk, maar toch door mijn schuld) en dat ik er heel verdietig van ben en spijt heb. Maar toch het wordt er niet beter op ik voel me n soort Lil Kleine, of iemand die met alcohol achter het stuur kruipt en dan onbedoeld een ongeluk veroorzaakt. Kan het schuldgevoel niet van me afzetten. Ik vind het misdadig en ergens een mislukking in moeder zijn
Wij moeders zijn ook maar mensen en kinderen kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen. Ik heb mijn kind ook wel eens harder weggeduwd dan de bedoeling was.
Nee, natuurlijk is het niet goed wat je hebt gedaan, maar blijf er niet te lang in hangen, want dan wordt het voor kind wél een ding. Je band heeft er niet onder geleden, je kind is weer happy en jij bent zo geschrokken dat je het geen tweede keer in je hoofd haalt.
Denk wel dat je naar een andere strafmethode moet dan een stoel, want het klinkt als een prachtige manier voor je zoon om de strijd aan te gaan en je aandacht negatief op te eisen.
Kinderen halen het beste én slechtste in je naar boven. Ik, een hele lieve begripvolle rustige moeder, heb mijn kind wel eens geschopt... Eén schop slechts, maar toch... Het is me daarna nooit meer overkomen. Nou ja "overkomen': ik wist direct: dit is zó fout, dat doe ik nooit meer.
Maar los daarvan, je kind stevig bij de bovenarm pakken is ook een inbreuk op de lichamelijk integriteit. Dat is voor je kind ook écht niet fijn.
Ik heb heel veel gehad aan het boek Luisteren naar kinderen, van Thomas Gordon. Dat gaat over het opbouwen van een goede onderlinge relatie, zonder machtsvertoon (zoals stevig een bovenarmpje vastpakken) of kinderen verplicht op een time-out-stoeltje laten zitten. Hoe ongeloofwaardig ik sommige voorbeelden in het boek ook vond, het werkte bij ons écht zoals in het boek beschreven stond, tot mijn verbazing.
Verder zou ik dit voorval zeker niet meer bespreken of uitvragen bij je zoontje. Je hebt iets fout gedaan, met een onbedoeld gevolg (tand los). Je hebt sorry gezegd en je doet doet het nooit meer. Daarmeee is het klaar. Anders maak je het voor je kind steeds groter en belangrijker.
Het was een eenmalig incident, door een lieve moeder. Het zal veel ouders wel eens overkomen zijn: fouten maken we allemaal 
Hmmm ik vind dat je behoorlijk fysiek bent in je bestraffingen. Als dat stoeltje iedere keer een strijd wordt, moet je misschien zoeken naar andere manieren. Straffen hoeft ook niet hè? Je kunt zo’n situatie ook anders oplossen. Waarom vraagt je kind zoveel aandacht als jij aan de telefoon bent? Ik zou wat meer met hem gaan (buiten) spelen en hem meer betrekken bij je bezigheden. Het lijkt of hij daar behoefte aan heeft.
Stop met die stoel, die werkt niet als hij er uit komt. Hij is vijf. Praat meer met hem. Waarom maakt hij spulletjes van mama stuk? Waarom slaat hij jou?Zoek hulp! Niet vanwege die tand maar op deze leeftijd mag wat jij zegt niet gebeuren. Over een paar jaar is hij sterker dan jij! Jouw manier van straffen werkt niet. Probeer te voorkómen dat er gestraft moet worden.
Kerstin75 schreef op 15-02-2022 om 08:20:
Stop met die stoel, die werkt niet als hij er uit komt. Hij is vijf. Praat meer met hem. Waarom maakt hij spulletjes van mama stuk? Waarom slaat hij jou?Zoek hulp! Niet vanwege die tand maar op deze leeftijd mag wat jij zegt niet gebeuren. Over een paar jaar is hij sterker dan jij! Jouw manier van straffen werkt niet. Probeer te voorkómen dat er gestraft moet worden.
Hier heb ik in eerste instantie overheen gelezen, maar inderdaad dit is gedrag dat ik herken van 3 jarigen (uitdagen en grenzen zoeken, maar verbaal nog niet sterk genoeg zijn). Blijkbaar krijgt je zoon iets van je door dit gedrag te vertonen (zijn zin/ aandacht/ gevoel van controle) anders zou hij dit niet meer doen. Wat wil hij van je door dit te doen en hoe kun je hem dit op een positieve manier geven?
Natuurlijk is dit niet goed en had het niet mogen gebeuren, maar ik zou er niet tot in lengte van dagen over door blijven gaan en om reconstructies vragen. Daar gaat het niet om en het verandert niks aan de situatie. Ik denk ook niet dat jullie er gelukkig van worden om het er steeds over te blijven hebben. Focus op hoe dit in het vervolg voorkomen kan worden.
Wel zou ik kijken naar waar dit gedrag vandaan komt, want ik vind jou slaan en spullen stuk maken geen normaal gedrag, zeker niet voor een kind van vijf. Maakt hij ook spullen van hem zelf stuk of alleen van jullie?
Tegen een kind van vijf zou je best moeten kunnen zeggen dat hij even zijn mond moet houden als je aan de telefoon bent en hij weet best dat slaan niet mag. Als hij dat wel doet, heeft dat consequenties. Kun je met hem bespreken hoe hij op een andere manier duidelijk kan maken wat hij wil?
En bedenk ook dat we allemaal fouten maken. Dat maakt het niet minder erg, maar het is wel menselijk. Opvoeden is ook door schade en schande wijs worden. Dat je zelf inziet dat het fout was, is al een goede eerste stap.
Ik denk dat je hulp moet zoeken
Het is vervelend dat dit gebeurd is en ik kan me best voorstellen dat je je er schuldig over voelt maar je moet het van je afzetten en een andere manier vinden om te straffen indien nodig. Elk kind is verschillend dus het is moeilijk te zeggen wat voor jouw kind het beste werkt. Bij een nichtje van me wordt er door de ouders en grootouders altijd gewaarschuwd, gezegd: ik tel tot 3. Voordat ze bij 3 zijn is het ongewenste gedrag dan meestal al gestopt.
clivia53 schreef op 15-02-2022 om 11:15:
Ik denk dat je hulp moet zoeken
Ik neem aan dat Clivia bedoeld: hulp om je zoontje te helpen zich anders te gaan uiten. Kijken waar zijn gedrag vandaan komt. Verbinding zoeken in plaats van straffen.
Dat je zelf een keer 'uit de bocht vliegt' maakt je geen misdadige moeder hoor, écht niet. We kunnen hier vast een apart topic openen over zaken die ouders allemaal onbedoeld fout doen:
- je kind een keer te hard aanpakken
- hete soep of thee niet goed wegzetten
- onvoldoende opkomen voor je kind (bij sport of school)
- niet goed opletten in het verkeer (rent-ie ineens de stoep af!)
- signalen missen dat er iets niet goed gaat met je kind
er kunnen zóveel dingen zijn waarvan je later zegt: had ik dat maar anders gedaan....
Maar hulp zoeken om het gedrag in goede banen te leiden lijkt me een goed idee. Bij mij persoonlijk (drie drukke jongetjes) hielp het boek van Gordon voldoende. Een van de belangrijke dingen die hij aangeeft: het gaat om respect, om de relatie! Want nu kun je je kind nog stevig bij de arm pakken, als hij 15 is, gaat dat écht niet meer. En dan wil je ook dat hij naar je luistert. Gewoon, luistert, naar jou. En daarvoor heb je verbinding nodig, geen machtsverhouding. Want je macht raak je kwijt, je kind wordt steeds mondiger en zelfredzamer. Het gaat dus om de relatie, dat je weet wat voor hem/haar belangrijk is, en dat hij/zij weet wat voor jou belangrijk is. En dat je dáárom rekening houdt met elkaar. En met dat luisteren, daar kun je heel goed mee beginnen als je kind 5 is.
Maar mogelijk is dat boek niets voor jou. Dan zou zeik ker op zoek gaan naar een andere manier van omgaan met je kind. Want vaak ligt daar de sleutel: als jíj iets verandert, verandert (de relatie met) je kind ook.
Oook hier geldt: als je blijft doen wat je deed, blijf je krijgen wat je kreeg.
En echt, niet boos zijn op jezelf. Het ene kind vraagt meer opvoed-skills dan het andere. Een beetje lief en zacht zijn voor jezelf. Maar wel goed je eigen grenzen respecteren.
We doen inderdaad allemaal wel eens iets waarvan we achteraf denken 'had ik dat maar anders gedaan'. Er is geen kant en klaar handboek voor ouderschap en iedereen wordt door schade en schande wijs. Ook kinderen.
Mijn ouders zeiden vroeger nooit dat ze ergens spijt van hadden. Dan was het altijd 'tja, berouw komt na de zonde, had je maar moeten luisteren/je maar moeten gedragen'. Toen ik al lang en breed volwassen was gaven ze toe dat ze het soms wel zielig vonden. Het feit dat jij naar je zoon toe hebt uitgesproken dat je fout zat en dat je spijt hebt, is al heel belangrijk. Niemand is onfeilbaar, ook papa's en mama's niet.
Ik had van de zomer ook een moment dat ik enorm uit mijn slof schoot naar mijn dochter toe terwijl ze niks fout deed, althans niet expres. Het werd niet fysiek, maar het was absoluut fout. Ik word er nog verdrietig van als ik er aan denk.
Mijn dochter is dat niet vergeten, maar ze heeft me wel vergeven.
Boosheid is vaak een façade, een omhulsel. Om jezelf te beschermen tegen verdriet dat je niet wil voelen. Als je door die boosheid heen prikt, kun je daarbij komen.
Ik denk dat je moet gaan kijken naar wat jij anders kan doen, maar ook naar wat hij anders kan doen en hem dat ook aangeven. Als jullie weer een beetje afgekoeld zijn, kun je kijken waar het vandaan kwam.
Time out stoeltjes 
Vreselijk... dat komt uit de programma's van die supernanny's
En dat zou dan altijd dé oplossing zijn. Alsof je kinderen kunt africhten als aapjes.
Voor sommige kinderen kan het werken maar voor heel veel ook niet.
Zoek meer opvoedondersteuning. Jou slaan en dingen kapot maken als jij aan de telefoon zit is best heftig gedrag en dat ga je dus niet oplossen met time-out stoeltjes.
En ja ik heb mijn kinderen ook wel eens een mep verkocht en me echt vréselijk gevoeld, echt heel naar. Heb ook echt sorry gezegd en excuses aangeboden. Het is waar dat kinderen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
Het is gebeurd, je kunt er niets meer aan doen. Maar zorg dat het zo niet opnieuw gebeurd. Heb je een partner? en zo ja wat vind hij er van?? Hoe is hij op school?
Het lijkt mij goed om een beetje meer hulp te zoeken, je kunt in ieder geval beginnen met een boek te lezen, bijvoorbeeld het boek van Thomas Gordon wat al eerder genoemd is.
En wees toch ook maar een beetje lief voor jezelf, probeer jezelf ook te vergeven
Leene schreef op 15-02-2022 om 14:00:
Time out stoeltjes
En dat zou dan altijd dé oplossing zijn. Alsof je kinderen kunt africhten als aapjes.
Voor sommige kinderen kan het werken maar voor heel veel ook niet.
Zoek meer opvoedondersteuning. Jou slaan en dingen kapot maken als jij aan de telefoon zit is best heftig gedrag en dat ga je dus niet oplossen met time-out stoeltjes.
En ja ik heb mijn kinderen ook wel eens een mep verkocht en me echt vréselijk gevoeld, echt heel naar. Heb ook echt sorry gezegd en excuses aangeboden. Het is waar dat kinderen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
Het is gebeurd, je kunt er niets meer aan doen. Maar zorg dat het zo niet opnieuw gebeurd. Heb je een partner? en zo ja wat vind hij er van?? Hoe is hij op school?
Het lijkt mij goed om een beetje meer hulp te zoeken, je kunt in ieder geval beginnen met een boek te lezen, bijvoorbeeld het boek van Thomas Gordon wat al eerder genoemd is.
En wees toch ook maar een beetje lief voor jezelf, probeer jezelf ook te vergeven
Mijn moeder zette ons 55 jaar geleden al op de trap. Dat heeft zij echt niet verzonnen hoor maar hier werkt dat duidelijk niet. Heeft normaal niks te maken met africhten.
Denk je echt dat alleen slaan fysieke mishandeling is?
Dreigen met geweld, hard knijpen, duwen, gooien met je kind vind je allemaal geen intimidatie en/of fysieke mishandeling?
Een klein kind kan helemaal niet lang aaneen niets doen op een stoel. Die moet ergens mee bezig zijn zoals kleuren, spelen, ..etc.
clivia53 schreef op 15-02-2022 om 11:15:
Ik denk dat je hulp moet zoeken
Ik denk het ook, het is geen incident. Knijpen, duwen, gooien met je kind regelmatig doen is wel degelijk fysiek geweld en vaak schreeuwen en dreigen ook. Natuurlijk gaat elke ouder weleens over de pis, maar steeds dit soort dingen doen zonder dat je het een soort van door hebt is niet gewoon. Je bent de controle over je eigen gedrag kwijt.
Viva-amber schreef op 15-02-2022 om 15:14:
[..]
Ik denk het ook, het is geen incident. Knijpen, duwen, gooien met je kind regelmatig doen is wel degelijk fysiek geweld en vaak schreeuwen en dreigen ook. Natuurlijk gaat elke ouder weleens over de pis, maar steeds dit soort dingen doen zonder dat je het een soort van door hebt is niet gewoon. Je bent de controle over je eigen gedrag kwijt.
En schreeuwen/intonatie van je stem kan juist nog veel meer indruk maken.
