Zoontje onbedoeld pijn gedaan

Ik ben mamma van een 5 jarig zoontje. We hebben een goede, liefdevolle band. Ik gebruik in de opvoeding geen geweld. Ik betrap mezelf erop dat ik dreig met 'dan zwaait er wat' maar in de praktijk blijft het daarbij. Mijn zoontje kan soms heel vervelend zijn en ik pak hem dan wel stevig bij de arm en zet hem dan in de time out stoel waar hij dan steeds uit probeert te komen en ik hem er steeds weer in terug zet.  Van t weekend was hij weer vervelend aan het doen (mij slaan, spullen vernielen terwijl ik aan de telefoon was) en toen heb ik hem stevig vastgepakt en in de time out stoel gezet op zijn kamer. Daar bleef hij uit komen waarna ik hem stevig vastgreep en met een zwaai terug in de stoel duwde, steviger dan de eerste keer, bedoeld om aan te geven dat er een grens was bereikt. Ben daarna de kamer uitgelopen, superboos en begonnen met opruimen van de schade in de woonkamer. Ik weet niet hoe of op welk moment het gebeurde maar op een gegeven moment kwam hij de woonkamer in met bloed bij zijn mond. Ik schrok ontzettend. Hij zei dat hij bij het zwaaien in de stoel met zijn knie hard tegen zijn mond aan was gekomen en daardoor zat er een tand los. Ik voelde me vreselijk, heb hem getroost, sorry gezegd en zag ook dat het tandje er losjes bijhing. Hij trok die er iets later zelf uit en vond het hele tandje verliezen superspannend en stoer, wil het ook aan iedereen laten zien. Maar ik ben al 2 dagen misselijk van schuldgevoel, ik kan er niet van slapen. Hoe kon ik niet doorhebben dat ik mn kind met teveel kracht en onvoorzichtigheid heb benaderd. Met als gevolg dat hij een tandje verloor. Dat was nooit mijn bedoeling, maar toch. Dat zegt de man die zijn vrouw slaat ook. En mn zoontje kon zich als kleintje niet verweren tegen de zwaai waarmee ik hem op die stoel zette. Ik vind het verschrikkelijk kan het maar geen plekje geven en heb wel 10 keer een soort detailreconstructie bij hem gevraagd (hoe is het gebeurd, op welk moment, was ik nog ik de kamer, zat je tandje al los, deed het pijn want hij huilde niet) omdat ik niet in de buurt van zn gezicht was gekomen en hij toch een tand was kwijtgeraakt. En heb ook bij hem benadrukt dat het door mij is gebeurd (per ongeluk, maar toch door mijn schuld) en dat ik er heel verdietig van ben en spijt heb. Maar toch het wordt er niet beter op ik voel me n soort Lil Kleine, of iemand die met alcohol achter het stuur kruipt en dan onbedoeld een ongeluk veroorzaakt. Kan het schuldgevoel niet van me afzetten. Ik vind het misdadig en ergens een mislukking in moeder zijn