Dochter van bijna 14 doet waar ze zin in heeft en scheldt mij iedere dag uit
Mijn dochter en ik waren tot haar 12e jaar heel hecht en deden erg veel samen. Ze was altijd wel pittig en eigengereid. Maar sind ze naar de middelbare is gegaan is ze heel erg veranderd. Ze spijbelt heel veel, en wordt continu uit de les gestuurd. Weigert huiswerk te maken en doet waar ze zin in heeft en als ze ergens geen zin in heeft doet ze het niet. Als ik er iets van zeg ben ik een zeikwijf. Ik baal van haar telefoon (mis)gebruik en dat ze niets voor school doet, als ik maar iets tegen haar zeg scheldt ze mij uit voor zeikwijf, kutwijf, dikke kankerhoer en dat ze hoopt dat ik snel dood zal gaan, ze haat mij zo erg. Ik ben zo intens verdrietig. We doen alles voor haar qua liefde en kansen. Zijn een gezin die altijd voor elkaar staat, maar nu sinds onze dochter op de middelbare zit (2 jaar de eerste klas) is ze extreem veranderd. We hadden hulpverlening maar dat hielp niet, ze zeiden adhd en krijgt medicatie. We wachten ju op intensievere hulp. Het lijkt wel bipolair, ze heeft er zo veel kenmerken van. Ze doet erg veel aan automutilatie. Continu vinden we vapes die we dan weg gooien.
We weten niet meer wat te doen.
Ik moest het echt even kwijt. Ik hoop dat ik iemand vind die dit herkend, al gun ik dit niemand en kan ik me het ook niet voorstellen dat dit in andere gezinnen gebeurt. Iedere dag geschreeuw en hysterische buien en ruzie maken ook ent haar broertjes, het is zo vreselijk allemaal dat ik zelf ook echt op ben, ik hou zo zo veel van haar ze is echt mijn alles samen met mijn zoon en dat geldt ook voor mijn man. Maar we gaan er allemaal aan onder door....
Mijn zoon (ADD) heeft ook heel veel gespijbeld, had een hekel aan school. Heeft daar ook echt een deuk in zelfvertrouwen opgelopen, omdat hij leren echt vreselijk vond. Spijbelen is signaal gedraag. Dat zij niet naar school gaat is dus ook geen onwil, maar geeft aan dat er iets niet lekker loopt. Somberheid, overvraagd worden wellicht.
Het uitzetten van de wifi en tv terwijl je weggaat omdat ze niet naar school is gegaan, is straffen. Ik snap dat je de telefoon als een grote veroorzaker ziet, en hier vanuit machteloosheid voor gekozen hebt, maar dat telefoongebruik is waarschijnlijk gewoon een symptoom van een onderliggend probleem. Ik vraag me dus af of je daar verstandig aan doet. Je wil eigenlijk zorgen dat je niet escaleert, en straffen zorgt vaak voor escalatie als een kind niet aan verwachtingen kan voldoen.
Bij geweldloos verzet wordt ervanuit gegaan dat je 1 (max 2) dingen kiest waar je echt prioriteit aangeeft, bijvoorbeeld schelden, verbale agressie of iets anders wat destructief is (naar anderen of zelf). De rest, daar besteed je minder aandacht aan. Ook de dingen die je prioriteit geeft, ga je niet bestraffen maar daar kom je op terug op momenten dat de boel weer gekalmeerd is. Wat zijn voor jullie de dingen waar je het meeste zorgen over maakt? Die echt onacceptabel zijn voor de veiligheid van haar of anderen?
Het is moeilijk om uit de negatieve spiraal te blijven, maar probeer kalm te blijven en besef dat ze het niet expres doet. Zelfs niet als het zo lijkt.
Ik schrik hier een beetje van: 'Maar ik mis haar gewoon heel erg.' Ik snap het wel, zeker als jullie altijd zo hecht waren. Maar onderhuids legt dat toch een grote claim op haar. Je spreekt het ook uit, door te vragen of ze beneden komt zitten etc. Ze weet goed wat je bedoelt.
Maar je dochter is 14 nu. Ze gaat zich los maken. Hoe meer jij haar vast houdt, omdat je eigenlijk zo gehecht bent aan haar, omdat je zo druk bezig bent met haar, omdat je haar zo aan het managen bent, des te groter zal de kracht worden waarmee ze zich los gaat maken.
Als ze geen GT wil, dan maar KB, meer praktijk minder theorie. Of agora-onderwijs.
Jullie hebben al veel hulptroepen ingezet, allemaal in de hoop dat zij gaat veranderen, zodat jullie er niet meer zo onder lijden. Maar het kan zijn dat je ook moet kijken of je er minder onder kunt lijden zonder dat zij nu direct verandert.
Tsjor
ik wil helemaal niet dat ze veranderd en laat haar los, ik ben heel blij dat ze veel.leuke vriendinnen heeft. Ik heb alleen erg veel moeite dat ze spijbelt, erg veel scheldt en niets aantrekt van ons. Al ben je 14 jaar je hebt nog wel begeleiding, liefde en je gezin nodig. Ik mis het om af en toe met haar/het gezin met een lach dingen te ondernemen we vragen haar hues niet meer mee boswandelen of zaterdags mee naar voetbal kjjken van broertje. Maar de gewone simpele dingen even samen aan tafel, een half uurtje simpel tv kijken, een keer naar een pretpark dat soort dingen. We brengen haar en haar vrienden in de weekenden waar ze heen willen, ieder kind mag hier altijd logeren en eten. Maar wij vinden school ook belangrijk en ze hoeft helemaal geen tl te doen ze wil het zelf ze is van 2 talig havo/vwo naar tl gegaan en dat vinden wij prima ik heb al gezegd dat we naar de opendagen kunnen gaan van kb/bb maar nu wil ze dat toch niet. We willen haar helpen en zeker niet pushen.
Maar bedankt voor jouw kijk erop.
hier een dochter van net 15,eigenlijk bijna precies hetzelfde als wat jij beschrijft,alleen zijn wij er net achter dat onze dochter ass heeft. Al denken wij ook ADD of AdHD,ligt allemaal dicht bij elkaar. Onze dochter krijgt nu sinds 1,5 jaar ongeveer hulp van Yulius,dat kwam in de versnelling omdat ze in de brugklas vastliep en thuis zat,en in de 2e weer. Nu is ze van 2 havo naar 3 mavo gegaan maar ze gaat dit jaar weer niet redden. Ze gaan haar inschrijven voor speciaal onderwijs.
het is een komen en gaan van problemen,dan is het weer dit,dan weer dat. Leuke dagen,vreselijke dagen en alles ertussenin. Wij hebben nu de tip om het centrum van jeugd en gezin te benaderen om voor onszelf hulp te krijgen maar ik stel het uit omdat ik dan weeeer alles opnieuw moet vertellen en weer van afspraak naar afspraak moet en ik ben moe. Heb er gewoon de puf niet meer voor.
Ik kan je niet veel adviezen geven maar ik leef wel met je mee en je bent niet de enige
Madski schreef op 14-01-2025 om 23:19:
hier een dochter van net 15,eigenlijk bijna precies hetzelfde als wat jij beschrijft,alleen zijn wij er net achter dat onze dochter ass heeft. Al denken wij ook ADD of AdHD,ligt allemaal dicht bij elkaar. Onze dochter krijgt nu sinds 1,5 jaar ongeveer hulp van Yulius,dat kwam in de versnelling omdat ze in de brugklas vastliep en thuis zat,en in de 2e weer. Nu is ze van 2 havo naar 3 mavo gegaan maar ze gaat dit jaar weer niet redden. Ze gaan haar inschrijven voor speciaal onderwijs.
het is een komen en gaan van problemen,dan is het weer dit,dan weer dat. Leuke dagen,vreselijke dagen en alles ertussenin. Wij hebben nu de tip om het centrum van jeugd en gezin te benaderen om voor onszelf hulp te krijgen maar ik stel het uit omdat ik dan weeeer alles opnieuw moet vertellen en weer van afspraak naar afspraak moet en ik ben moe. Heb er gewoon de puf niet meer voor.
Ik kan je niet veel adviezen geven maar ik leef wel met je mee en je bent niet de enige
Ohh eindelijk iemand die het herkent! Alles wat jij schrijft herken ik. Lijkt 1 ding beter te gaan komt er weer iets anders voor in de plaats. Het voelt zo alleen. Alle kinderen om mijn heen zie ik op hun fiets met hun tas keurig lachend naar school gaan en hier iedere keer weer strijd. Vandaag heeft mijn man haar gebracht want op de fiets weigerde ze al weer. Ze is haar methylfenidaat vergeten, ik zei ik breng het naar school wel even voor jou. Weer boos aan de telefoon als ik weet dat jij komt ga ik om 10u al I...(een vriendin) bellen dat ze mij komt halen die is vrij vandaag. Het is iedere dag afwachten of ze naar school gaat ongeacht haar stemming. Ik voel me zo gebroken, zo machteloos. Ben zo blij met jouw woorden even geen oordeel of adies, maar iemand die mij begrijpt. Heel veel sterkte en rust gewenst voor jullie!
Alles omtrent school heeft hier voor heel veel ellende gezorgd,we hadden haar eerder naar speciaal onderwijs moeten laten gaan maar dat zit best ver weg voor ons en we hadden steeds hoop dat ze het opeens toch op zou pakken. Inderdaad iedere dag weer die spanning gaat ze wel of niet,je wordt er gek van.
soms denk ik leefden we maar 100 jaar geleden toen lag er niet zo’n druk op..
Trouwens,een moeder die op de middelbare school naar school komt is voor een puber wel echt het ergste wat ze kan overkomen 😂
Dat hoef ik ook echt niet te doen,als ik haar ophaal moet ik een stukje verder op de parkeerplaats staan,er mag geen muziek aan staan en uitstappen is ook uit den boze
School is natuurlijk ook heftig voor haar. ADHD, hormonen, veranderingen, allemaal zaken die voor overprikkeling zorgen.
Als ik naar mijn eigen dochter van 12 kijk (met adhd en medicatie). Toen ze haar medicatie op de basisschool vergat, was ze een schattige lieve stuiterbal. Vergeet ze nu haar medicatie, dan veranderd ze door de hormonen in een zwarte donderwolk die overal heel fel op reageert. Heel erg vervelend. We zorgen er nu voor dat ze altijd haar medicatie inneemt (en dan nog gaat het wel eens mis).
Onze dochter doet tl op een kleine middelbare school met allemaal kleine klassen (maximaal 15). Het is geen speciaal onderwijs, maar je hebt er wel een LWOO aanwijzing voor nodig. Die kleine klas is echt heel fijn voor dochter. Ik kan me voorstellen dat jouw dochter in een normale grote klas veel te veel wordt afgeleid, waardoor ze thuis alles afreageert.
Je schrijft ook dat ze op havo/vwo is begonnen, en nu tl doet. Ze is dus slim. Op kb/bb gaat ze zich misschien vervelen, en dat helpt ook niet ben ik bang. Is er bij jullie in de buurt niet een school met kleine tl klassen?
Madski schreef op 15-01-2025 om 12:03:
Trouwens,een moeder die op de middelbare school naar school komt is voor een puber wel echt het ergste wat ze kan overkomen 😂
Dat hoef ik ook echt niet te doen,als ik haar ophaal moet ik een stukje verder op de parkeerplaats staan,er mag geen muziek aan staan en uitstappen is ook uit den boze
Heel herkenbaar, dat is echt de pubberteit
Madski schreef op 15-01-2025 om 12:03:
Trouwens,een moeder die op de middelbare school naar school komt is voor een puber wel echt het ergste wat ze kan overkomen 😂
Dat hoef ik ook echt niet te doen,als ik haar ophaal moet ik een stukje verder op de parkeerplaats staan,er mag geen muziek aan staan en uitstappen is ook uit den boze
Ontzettend herkenbaar! Ik heb dochterlief ook al weer thuis. Ik was zelf even weg en continu gaat mijn telefoon, ik ga nu weg van school, nee ik blijf niet ik haat die kutschool. Grappig mijn man en ik zeggen nog net niet dagelijks tegen elkaarleefden we maar ij de jaren 80 of 100 jaar geleden. Wij mogen ook geen muziek aan en vooral niets zwaaien en roepen, ze wordt woest als ik toh even 'love you, fijne dag schat' roep 😁
Maar echt zo bedankt voor jouw reactie!
Kiki91 schreef op 15-01-2025 om 12:04:
School is natuurlijk ook heftig voor haar. ADHD, hormonen, veranderingen, allemaal zaken die voor overprikkeling zorgen.
Als ik naar mijn eigen dochter van 12 kijk (met adhd en medicatie). Toen ze haar medicatie op de basisschool vergat, was ze een schattige lieve stuiterbal. Vergeet ze nu haar medicatie, dan veranderd ze door de hormonen in een zwarte donderwolk die overal heel fel op reageert. Heel erg vervelend. We zorgen er nu voor dat ze altijd haar medicatie inneemt (en dan nog gaat het wel eens mis).
Onze dochter doet tl op een kleine middelbare school met allemaal kleine klassen (maximaal 15). Het is geen speciaal onderwijs, maar je hebt er wel een LWOO aanwijzing voor nodig. Die kleine klas is echt heel fijn voor dochter. Ik kan me voorstellen dat jouw dochter in een normale grote klas veel te veel wordt afgeleid, waardoor ze thuis alles afreageert.
Je schrijft ook dat ze op havo/vwo is begonnen, en nu tl doet. Ze is dus slim. Op kb/bb gaat ze zich misschien vervelen, en dat helpt ook niet ben ik bang. Is er bij jullie in de buurt niet een school met kleine tl klassen?
Bedankt voor jouw reactie! Onze dochter heeft wel een hoog iq, maar dat zegt ons niets als je er niets mee kunt dan heeft het geen waarde. Ze overdenkt heel veel. Maar ze gaat dit schooljaar ook niet redden want ze doet echt totaal niets. Dus denk dat ze niet op kb terecht kan. Er zijn hier geen middelbare scholen met 15 kinderen in de klas. Misschien wel speciaal onderwijs, ik weet niet of ze daar heen kan. Want als ze op school is, heeft ze geen woede buien en ook niet brutaal. Ze wordt er uitgestuurd door lachen, geen huiswerk maken en ze spijbelt heel erg veel. In begin ging het zo fijn op deze school, korte lijntje enzo maar nu krijg ik al geen antwoord meer van de mentor ik denk dat ze haar nu al hebben opgegeven. We gaan wel naar opendag van een school van dezelfde stichting en misschien dat die bedenk ik me nu wel iets kleinere groepen hebben, ik ga het zo gelijk nakijken. Dat is bb/kb en tl niveau. Het niveau maakt me niet eens uit als ze maar naar school gaat en ritme heeft.
Hallo EvelynL,
ik wil je graag een virtuele knuffel geven (en Madski ook). Ik heb met mijn adhd-dochter in een vergelijkbare situatie gezeten. Zij was iets ouder toen het echt mis ging, namelijk 16 jaar. Bij ons was het niet het uitschelden, wat jij beschrijft, maar allerlei andere heftige dingen. Heel naar allemaal.
Het pijnlijkste was wat jij ook noemt, de verbroken band. Ook ik geloofde dat ik een heel hechte band met haar had, wij deden ook heel veel samen en het was altijd zo leuk met haar. Hier leek het of ze van de ene dag op de andere het contact verbrak. Jou zin "Ik mis haar ontzettend" (o.i.d.) snijdt mij door de ziel, want zo voelde en voel ik dat ook heel erg.
Ik vind het bijzonder dat jij ook bang bent dat je dochter misschien bi-polair is. Die gedachte heb ik ook heel vaak over mijn dochter, ook omdat het in onze familie voorkomt. Hoe dan ook kan ik me bijna niet voorstellen dat het alleen de ADHD is waardoor mijn dochter van de ene dag op de andere zo veranderde
Ik vind het heel rot voor je dat het bij je dochter al zo jong gebeurt. Aan de andere kant hoop ik dat er daardoor meer hulpverlening mogelijk is. Tussen de 16-18 jaar lukte dat met mijn dochter niet omdat ze als bijna volwassen werd gezien en zelf een hulpvraag moest hebben.
Nogmaals, heel veel sterkte.
Wilmamaa schreef op 15-01-2025 om 18:42:
Hallo EvelynL,
ik wil je graag een virtuele knuffel geven (en Madski ook). Ik heb met mijn adhd-dochter in een vergelijkbare situatie gezeten. Zij was iets ouder toen het echt mis ging, namelijk 16 jaar. Bij ons was het niet het uitschelden, wat jij beschrijft, maar allerlei andere heftige dingen. Heel naar allemaal.
Het pijnlijkste was wat jij ook noemt, de verbroken band. Ook ik geloofde dat ik een heel hechte band met haar had, wij deden ook heel veel samen en het was altijd zo leuk met haar. Hier leek het of ze van de ene dag op de andere het contact verbrak. Jou zin "Ik mis haar ontzettend" (o.i.d.) snijdt mij door de ziel, want zo voelde en voel ik dat ook heel erg.
Ik vind het bijzonder dat jij ook bang bent dat je dochter misschien bi-polair is. Die gedachte heb ik ook heel vaak over mijn dochter, ook omdat het in onze familie voorkomt. Hoe dan ook kan ik me bijna niet voorstellen dat het alleen de ADHD is waardoor mijn dochter van de ene dag op de andere zo veranderde
Ik vind het heel rot voor je dat het bij je dochter al zo jong gebeurt. Aan de andere kant hoop ik dat er daardoor meer hulpverlening mogelijk is. Tussen de 16-18 jaar lukte dat met mijn dochter niet omdat ze als bijna volwassen werd gezien en zelf een hulpvraag moest hebben.
Nogmaals, heel veel sterkte.
Goede morgen Wilmamaa,wat vreselijk wat je meemaakt met jouw dochter. De tranen lopen al weer over mijn wangen. Heel erg bedankt voor jouw reactie! Zo veel liefde voor je kind en dan gaat het toch mis, ik probeer de hele tijd te denken wat we verkeerd hebben gedaan en ik word er gek van. Ik ben okk echt ingestort, ik had niet verwacht dat ik ooit opgebrand zou raken en nu is dat wel zo. Ik heb ook het gevoel dat niemand mij begrijpt in de echte wereld, al die kinderen die nu weer hun fiets zelf uit de schuur halen en dan vrolijk fietsend naar school gaan. Hier weer meisje naar beneden gekomen toen vader weg was (tegen hem zeggen (roepend) ik pak zo mijn fiest zelf wel en dan is hij weg en komt in pyjama naar beneden. Ik ben echt ziek mam. Ik heb gister nu maar met haar besproken dat ze ook ziek is, maar dan psychisch en dat je lichamelijke ziekten en beperkingen meestal kunt zien, maar psychisch ziek zijn niet was een gied gesprek. Als ze uit haar raampje is kunnen we niets, als ze in haar raampje zit kunnen we wel praten. Ik denk ook echt niet alleen adhd, denk ook echt bipolaire want nu heeft ze al weer een paar dagen/week dat alles met lood in haar schoenen gaat en zie haar echt down, ze wilnhele dag in bed liggen. Met die buien uit raampje is ze heel grillig en lijkt ze echt manies te hebben. En bipolaire komt aan mijn man zijn kant ook voor. Maar ze schijnt te jong te zijn om dat te kunnen onderzoeken. Ik wens jou ook heel veel sterkte en dat je weer je band met je dochter zult krijgen. Een virtuele knuffel ook voor jou!
Ik heb ook wel het idee dat kinderen met ADHD zich op hun eigen heftige manier losrukken (niet loslaten) van hun ouders. Dit hoor je namelijk heel vaak. Misschien komt dat ook wel gewoon omdat ze door hun beperking meer afhankelijk zijn van de begeleiding/coaching van hun ouders maar toch evengoed die zelfde ouders daarom gaan 'haten'. En dan bedoel ik eigenlijk meer dat ze het haten te voelen dat ze toch nog steeds afhankelijk zijn en dat diep in hun hart heel goed weten.
Mijn zoon (ADHD en laag IQ) heeft zich losgerukt op zijn 16. Hij zag zijn kans schoon omdat hij zijn vriend had ontmoet en die was 6 jaar ouder en had eigen woonruimte, dus toen is hij van huis weggelopen en ingetrokken bij zijn vriend. Daar doe je als ouders niets tegen. In de eerste instantie wilde hij niet eens meer contact met ons; dat vond hij te moeilijk. (niet dat hij dat toegaf, maar zijn vriend heeft ons wel eens verteld dat hij had aangegeven dat hij ons soms echt mistte)
Pas een jaar later is het contact enigszins hersteld en dat was heel moeilijk. Wij (en zijn begeleiders; gelukkig accepteerde hij wel ambulante begeleiding) hebben geprobeerd hem te laten aangeven wat er nu eigenlijk speelde maar het enige wat hij aangaf was: 'Jullie zijn zo streng'. Nou ja; dat klopte ook wel; wij hadden van jongsaf aan begeleiding bij de opvoeding waarvan we de aanwijzingen vrij consequent opvolgde. Wij maakten dus weinig uitzonderingen op de regels die we voor hem hadden, waren nogal consequent en maakten veel gebruik van beloningssystemen.
Wij probeerden er echt het beste van te maken, we hadden er alles voor over om hem zo goed mogelijk terecht te laten komen. Dus ja; we waren best streng en misschien hebben we hem ook te weinig ruimte gegeven. Het contact is nog steeds enigszins geladen, hoewel dat langzaam met het ouder worden wat beter gaat. Hij is nu 26 en hij is wegens agressie ontslagen bij zijn werk (met begeleiding) en mag nu na een cursus agressietraining binnenkort weer in dienst komen. Hij werkt dan waarschijnlijk weer als hovenier in een groep.
Je doet als ouders altijd wat in je macht ligt. En er staat niet altijd dankbaarheid tegenover... haha. Niet dat een kind dankbaar moet zijn. Maar ik ben wel eens jaloers op ouders die gewoon vrijuit gezellig contact met hun kinderen hebben.
@ Wilma; hoe gaat het nu met je dochter? Is het contact nu al wat verbeterd?
@ pippeltje; wat ontzettend naar ook voor jou,voel jij je ook overal verantwoordelijk voor? Ik probeer wel vaak tegen mezelf te zeggen dat het niet alleen maar mijn/onze schuld is.
We kunnen wel een clubje beginnen; ouders met probleemkinderen 
