Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
11-01-2025 om 23:46
Mijn dochter en ik waren tot haar 12e jaar heel hecht en deden erg veel samen. Ze was altijd wel pittig en eigengereid. Maar sind ze naar de middelbare is gegaan is ze heel erg veranderd. Ze spijbelt heel veel, en wordt continu uit de les gestuurd. Weigert huiswerk te maken en doet waar ze zin in heeft en als ze ergens geen zin in heeft doet ze het niet. Als ik er iets van zeg ben ik een zeikwijf. Ik baal van haar telefoon (mis)gebruik en dat ze niets voor school doet, als ik maar iets tegen haar zeg scheldt ze mij uit voor zeikwijf, kutwijf, dikke kankerhoer en dat ze hoopt dat ik snel dood zal gaan, ze haat mij zo erg. Ik ben zo intens verdrietig. We doen alles voor haar qua liefde en kansen. Zijn een gezin die altijd voor elkaar staat, maar nu sinds onze dochter op de middelbare zit (2 jaar de eerste klas) is ze extreem veranderd. We hadden hulpverlening maar dat hielp niet, ze zeiden adhd en krijgt medicatie. We wachten ju op intensievere hulp. Het lijkt wel bipolair, ze heeft er zo veel kenmerken van. Ze doet erg veel aan automutilatie. Continu vinden we vapes die we dan weg gooien.
We weten niet meer wat te doen.
Ik moest het echt even kwijt. Ik hoop dat ik iemand vind die dit herkend, al gun ik dit niemand en kan ik me het ook niet voorstellen dat dit in andere gezinnen gebeurt. Iedere dag geschreeuw en hysterische buien en ruzie maken ook ent haar broertjes, het is zo vreselijk allemaal dat ik zelf ook echt op ben, ik hou zo zo veel van haar ze is echt mijn alles samen met mijn zoon en dat geldt ook voor mijn man. Maar we gaan er allemaal aan onder door....
18-01-2025 om 00:00
Madski schreef op 16-01-2025 om 10:57:
@ Wilma; hoe gaat het nu met je dochter? Is het contact nu al wat verbeterd?
Ja, er is oppervlakkig contact. Dat is beter dan niets. Ik denk dat het met haar zelf ook wel redelijk gaat, al heb ik alleen oppervlakkige informatie. Ze werkt en gaat ook naar een speciale school en lijkt het naar haar zin te hebben. Of het echt zo goed gaat als ze voordoet, weet ik niet. Geen idee wat er in haar omgaat. Helaas krijg ik ook nooit de indruk dat ze behoefte heeft aan meer contact met ons. Ik moet het er mee doen.
Als ik jullie berichten lees, komen alle herinneringen weer boven aan de laatste moeilijke tijd dat ze nog thuis woonde. Mijn grote warboel aan emoties. De schok, de bezorgdheid, de verbijstering, en ook het verdriet en gemis en de wens om het allemaal in één klap op te lossen.
Gelukkig is er meer rust gekomen sinds ze weg is, al blijft het heel gevoelig liggen.
Ik vind het heel naar om te lezen dat jullie er nu middenin zitten. Ik wens jullie heel veel kracht toe om dit aan te kunnen.