Help, einde basisschool

ik herken het

Ik herken het niet (ik was juist blij toen de laatste van de basisschool afkwam), maar vraag me wel af of hier niet een ander (ouder) verdriet onder zit?
Dat je je weemoedig voelt begrijp ik (en ja, de tijd gaat ook verschrikkelijk snel) maar zo hevig, dat klinkt wat buitenproportioneel. 
Ik zou denk ik toch op zoek naar iemand om mee te praten: een psycholoog of de praktijkondersteuner bij de huisarts bijvoorbeeld  

AiDyLe schreef op 10-07-2025 om 12:54:

[..]

Hier zit ik ook aan te denken... Waar komt dit toch vandaan? Dat ik moeite heb met verandering, loslaten en afscheid is altijd al zo geweest, maar dit gevoel overvalt en overspoelt me en ik haat het.

Waarom ?

Altijd zo hard voor jezelf? Opgegroeid met niet zeuren ?

Ik had het destijds ook maar bij mij zat er meer achter, wat dat is, dat houd ik liever voor mezelf. Maar ook het afscheid nemen van de leuke momenten daar, ik was lid van de activiteitencommissie, van de klasgenoten van onze zoon, van de leerkrachten. De gesprekjes met andere ouders, al dit soort dingen te moeten missen, dat vloog me nogal aan. 

jaaaa, heel herkenbaar. Bij elke  musical van een kind huil ik tranen met tuiten. Elke keer troost ik me met de gedachte:gelukkig heb ik er nog 1 "klein". Maar dat houdt een keer op natuurlijk 😅. 
Elke fase heeft zn charmes, maar nostalgie is toch wel bitterzoet. En moeite met veranderingen heb ik ook inderdaad. Van mij mag het altijd blijven hoe het nu is.
Nu dochter naar groep 8 gaat ben ik me er ook weer heel bewust van. Ik geniet daarom  even extra van ze. Wat meer momenten samen wat leuks doen, een keer extra uiteten. Een uurtje later slapen omdat ze maar blijven kletsen. 

Ja herkenbaar.  En ik heb het nu mijn jongste van de middelbare af is gegaan weer een beetje ( wel minder dan de basisschool vooral omdat dochter heel veel zin heeft in studeren).  De tijd vliegt voorbij en het leven ook.  

Brengt me terug naar de eerste dag op de middelbare school van mijn zoon. Ik ging hem nog één keer brengen, met het OV, naar de andere kant van de stad. Met een paar andere moeders die ik kende van de lagere school gingen we daarna even koffiedrinken en zaten we ineens allemaal een traantje weg te pinken. Ook ik, die totaal geen emotioneel type ben. Het is toch best een stap.

Herkenbaar, die weemoed en het besef dat de “echte” kindertijd nooit meer terugkomt. Niet in de mate waarin jij het beschrijft. Wel tranen met tuiten gehuild bij de musical. Maar laatst zaten we met een aantal collega’s te pauzeren en viel de vraag “welke dag van je leven zou jij nog een keer over willen doen” en voor mij was dat niet iets heel groots maar gewoon, een doodgewone doordeweekse zomerdag toen mijn kinderen klein waren. 7 en 2, zoiets. En toen schoot ik toch weer vol. Ze zijn nu allebei in de twintig.

Het onherroepelijke voortschrijden van de tijd kan je zomaar opeens aangrijpen. Wees lief voor jezelf en als het blijft kan het misschien geen kwaad om eens (met hulp) uit te zoeken of er nog iets onder ligt. 

Wanneer je verdrietig bent kijk dan in je hart en je zult zien dat je huilt om wat je vreugde schonk

Aan het eind van de basisschooltijd van mijn oudste vond ik het erg jammer dat die tijd voorbij was. Emotioneel bij de traditionele afscheidsduik in het kanaal. Niet gehuild bij de musical, dat niet, want dat was de ergste musical die je kunt bedenken (ging over een heel gemene juf die de kinderen kleineerde... hoe verzin je het).
Bij mijn jongste was er alleen opluchting dat we eindelijk klaar waren met de basisschool. Ook niet gehuild bij de musical nee...

Je sluit een periode af en hoezeer je kinderen er ook aan toe zijn om hun wereld groter te maken, is het toch een dingetje om ze los te laten. Kleine kinderen, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen aldus mijn oma. En hoe ouder mijn dochter wordt, hoe meer ik mijn oma gelijk moet geven. De brugklas, het eerste reisje zonder ouders, uitgaan, studiekeuzes... het blijft even slikken om het los te laten. Maar als ik merk dat alles goed gaat, dan kan ik het ook weer loslaten en genieten van hoe goed dat ze het doet. Ik zou niet meer dagelijks op het schoolplein willen staan... 

"Ik weet dat (bijna) iedere ouder wel een soort van weemoed voelt bij zo'n overgang"

Nou nee hoor. Ik ken genoeg ouders die het helemaal prima vinden, het einde van de basisschool. Ik ook: de kinderen een stuk zelfredzamer, klaar om zich verder te ontwikkelen, ik meer tijd voor mezelf. Boeiend om te zien hoe de kinderen hun leven verder oppakken. En ik meer als coach dan als opvoeder met hand- en spandiensten.

Niet om jouw gevoelens weg te poetsen hoor. Maar om je te laten zien dat mensen er ook heel anders naar kunnen kijken. De meeste moeders in mijn omgeving in elk geval wel.

Ik had het heel erg toen de oudste ging studeren en op kamers ging. Toen hij de deur achter zich dicht trok en ik hem weg bracht heb ik zo ontieglijk gehuild. De wetenschap: deze fase komt noooooit meer terug, dat we met zn allen vanzelfsprekend als gezin samenwonen, als ouders met kinderen, oh verschrikkelijk vond ik het. Het went hoor, en inmiddels heb ik al geen kinderen meer thuis en heeft die vrijheid ook zn voordelen, maar dat gevoel van toen kan ik zo weer oproepen. Ik vind het wel heel normaal en het slijt heus wel, dus ik zou zeggen doorleef het verdriet gewoon en wees lief voor jezelf. Geeft het wat tijd, en weet dat het voorbij gaat.

TrefleQ schreef op 10-07-2025 om 15:56:

"Ik weet dat (bijna) iedere ouder wel een soort van weemoed voelt bij zo'n overgang"

Nou nee hoor. Ik ken genoeg ouders die het helemaal prima vinden, het einde van de basisschool. Ik ook: de kinderen een stuk zelfredzamer, klaar om zich verder te ontwikkelen, ik meer tijd voor mezelf. Boeiend om te zien hoe de kinderen hun leven verder oppakken. En ik meer als coach dan als opvoeder met hand- en spandiensten.

Niet om jouw gevoelens weg te poetsen hoor. Maar om je te laten zien dat mensen er ook heel anders naar kunnen kijken. De meeste moeders in mijn omgeving in elk geval wel.

Het is zeker ook mooi om te zien dat je kinderen zich verder blijven ontwikkelen en je eigen rol steeds meer verandert in een coachende. Hier zijn we inmiddels met zijn 2en maar we worden nog wel regelmatig deelgenoot gemaakt van het reilen en zeilen van onze zoon, bij het oriënteren op een huis en andere zaken.