Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Vaaas schreef op 30-12-2022 om 10:15:
[..]
Instellingen zijn net huizen, en hebben gewoon open deuren. Pas bij grote uitzondering vind er een gesloten opname plaats waar de deuren op slot zitten. Gelukkig maar, de meeste jongeren zijn echt niet geholpen door ze op te sluiten.
Dat wist ik niet. Ik dacht dat ze daar alleen weg mochten/konden met toestemming (bijvoorbeeld voor school of sport). Omdat ze daar allemaal niet zitten zonder reden.
Hoe dan ook, ik hoop dat ze snel terecht kan op een passende plek, waar of in welke vorm dan ook.
Over de combi ASS en depressie; er blijkt een correlatie te zijn tussen die twee. Het lijkt er op dat mensen met autisme relatief vaker last hebben van depressies. Ik heb ook minder fijne periodes in mijn leven meegemaakt. Niet zo erg als jouw dochter en ik sprak er ook niet over. Ik had alles wat ik nodig had, kwam niks tekort, en dat zag ik ook wel, maar ik voelde het niet. Ik was vooral aan het worstelen met mezelf en hoe ik in elkaar zit. Ik heb heel veel nagedacht over mijn leven en gereflecteerd en op een gegeven moment beseft dat die mindere periodes (terugkijkend waren die er ook al toen ik nog heel jong was) waarschijnlijk min of meer bij mijn leven zullen horen. Het is niet fijn, maar inmiddels doorleef ik het in het vertrouwen dat het ook weer goed komt.
Bluebell schreef op 30-12-2022 om 22:40:
[..]
Nee, ik ben al 20 jaar depressievrij. Ik weet inmiddels genoeg om te doen aan “self management”: stress zo veel mogelijk vermijden, geen voltijdse baan en genoeg sporten. En op tijd naar bed, slaapgebrek is voor mij een trigger. Als ik me down voel weet ik hoe ik eruit moet komen. En ik weet ook dat ik eventueel terug kan naar de AD’s als het nodig is.
Ik heb ook lang therapie gehad en heb veel over mezelf geleerd, heb gewerkt aan mijn zelf beeld. Het is dus helemaal goed gekomen
Bluebell
Wat ontzettend fijn! Dit inzicht moet je ook een hoop rust geven. Goed om te lezen dat je er zo sterk uitgekomen bent.
Dochter heeft ons nu nog regelmatig nodig om haar af te leiden, als ze down is, ben blij dat ze het wel tijdig kan aangeven inmiddels.
Uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen. En als ik jouw berichten lees, geeft dat weer wat vertrouwen voor in de toekomst.
Dank!
Zilver_gray schreef op 30-12-2022 om 17:55:
[..]
Fijn om te lezen dat het goed gekomen is.❤️
Misschien brutale vraag hoor, maar heb je nog steeds last van depressies? Ik maak me zo'n zorgen nl dat dit altijd (een groot) onderdeel van leven van kind zal blijven..ooit zal ik er niet meer zijn, bij wie kan ze dan terecht, wie zal er dan voor haar zorgen?
Ik ben ook als puber opgenomen geweest met depressieve klachten, suïcidale gedachten en ASS. Ik moet wel opletten maar leef een gewoon, gelukkig leven. Eigen huis, partner, kat, fulltime baan. Ben al lang niet depressief. Weet wel dat ik er gevoelig voor ben, maar ik kan nu beter met mezelf omgaan dan als puber.
Het kan zeker goedkomen 
Dorestad schreef op 30-12-2022 om 22:56:
Ciska en Zilver_gray en alle ouders die hebben te maken met kinderen die het niet cadeau krijgen in dit leven: Ik wens jullie toe dat jullie dit vol kunnen houden zonder hier helemaal aan onderdoor te gaan. Ik wilde dat ik voor jullie een dagje rust/ontspanning kon kopen. Een dag zonder continu alert te hoeven zijn.
Zilver_gray, ik heb tijdens mijn werk veel te maken gehad met jongeren die ASShadden, een ander iets. In combinatie met een depressie. Waarbij de hoofdbehandelaar regelmatig andere medicatie voor moest schrijven. 1 jongere heeft een geslaagde ts poging gedaan. Alle andere jongeren niet! En regelmatig kom ik oud cliënten tegen die het zo moeilijk hebben gehad en die nu bijvoorbeeld een gezin hebben en/of werkzaam zijn en die zeggen stabiel te zijn.
Dank je wel Dorestad!
We gaan het zien of de verhoging het gewenste effect heeft, anders zal ze iets anders moeten proberen. De psych gaf ook aan dat het zoeken is naar de juiste combinatie van medicatie en dosering.
Fijn om te lezen dat ook jij positieve ervaringen hier kan delen.
Wandelvrouwtje schreef op 31-12-2022 om 09:24:
[..]
Ik ben ook als puber opgenomen geweest met depressieve klachten, suïcidale gedachten en ASS. Ik moet wel opletten maar leef een gewoon, gelukkig leven. Eigen huis, partner, kat, fulltime baan. Ben al lang niet depressief. Weet wel dat ik er gevoelig voor ben, maar ik kan nu beter met mezelf omgaan dan als puber.
Het kan zeker goedkomen
Wat fijn dat je nu gelukkig bent met je leven. Dan heb jij ook een pittige pubertijd gehad zeg!
"Weet wel dat ik er gevoelig voor ben, maar ik kan nu beter met mezelf omgaan dan als puber".
Ik denk dat dat ook zeker meespeelt.
MamaE schreef op 31-12-2022 om 00:22:
[..]
Dat wist ik niet. Ik dacht dat ze daar alleen weg mochten/konden met toestemming (bijvoorbeeld voor school of sport). Omdat ze daar allemaal niet zitten zonder reden.
Hoe dan ook, ik hoop dat ze snel terecht kan op een passende plek, waar of in welke vorm dan ook.
Over de combi ASS en depressie; er blijkt een correlatie te zijn tussen die twee. Het lijkt er op dat mensen met autisme relatief vaker last hebben van depressies. Ik heb ook minder fijne periodes in mijn leven meegemaakt. Niet zo erg als jouw dochter en ik sprak er ook niet over. Ik had alles wat ik nodig had, kwam niks tekort, en dat zag ik ook wel, maar ik voelde het niet. Ik was vooral aan het worstelen met mezelf en hoe ik in elkaar zit. Ik heb heel veel nagedacht over mijn leven en gereflecteerd en op een gegeven moment beseft dat die mindere periodes (terugkijkend waren die er ook al toen ik nog heel jong was) waarschijnlijk min of meer bij mijn leven zullen horen. Het is niet fijn, maar inmiddels doorleef ik het in het vertrouwen dat het ook weer goed komt.
wat veel berichten zeg, veel mensen die meelezen.
Iemand schreef of ik nu weet dat ik niet meer volledig anoniem ben, omdat de naam van dochter in de krant is geweest. Ik ben mij daar inderdaad van bewust en neem dat nu even voor lief. Ik heb dit topic echt nodig voor mijzelf om mijn ei kwijt te kunnen.
Ik lees dat meerder benoemen dat ASS en depressie samen gaan, die weten we helaas ook, heb zelf ook ASS en te kampen gehad met depressie. Dit gaat nu gelukkig goed en weet inderdaad waar ik op moet letten voor mijzelf.
maar wat een rare dagen zeg. Donderdag toen we het telefoontje kregen waren man en ik allebei ergens anders, dus ik ben alleen in de auto gestapt. Was eigenlijk heel rustig tijdens het rijden, maar toen ik de kliniek binnen stapte en 3 politiemensen zag staan vroeg ik mij pas af in welke nachtmerrie ik was gestapt. Heb nog nooit zoveel onzekerheid gevoeld.
Ondertussen is er natuurlijk van alles gebeurt.
Dochter is gisteren beoordeeld door een onafhankelijke psychiater die meteen besloot een crisismaatregel aan te vragen die ook toegekend is. Met als gevolg dat dochter gisteren naar een gesloten afdeling is gebracht, man is de komende 48 uur bij haar, volgende week dinsdag/woensdag vind er een hoorzitting plaats om te kijken of die maatregel dan met 3 weken verlengd mag worden.
Gisteren is er een advocaat langs geweest (ja, kind heeft een eigen advocaat toegewezen gekregen, wat ze wel interessant vond want de eerste vraag was meteen of die voor haar mening zou opkomen). Gelukkig heeft de advocaat gisteren aangegeven dat in deze situatie er geen rechter zal zijn die geen 3 weken verlening zal toekennen, maar goed dat is vooruitlopen op zaken.
Ik ben gisteravond naar huis gegaan en heb vannacht als een blok geslapen. Ben nu eigenlijk pas de afgelopen dagen aan het nagaan/verwerken voor zover dat lukt.
Jeetje Ciska, wat een rollercoaster aan emoties! Fijn dat je man bij haar is.
Betekent een gesloten afdeling ook dat ze verder geen contact mag hebben met medepatienten, of staat dat er helemaal los van.
Dikke knuffel
Zilver_gray schreef op 31-12-2022 om 11:04:
Jeetje Ciska, wat een rollercoaster aan emoties! Fijn dat je man bij haar is.
Betekent een gesloten afdeling ook dat ze verder geen contact mag hebben met medepatienten, of staat dat er helemaal los van.
Dikke knuffel
Dat staat er los van, tenzij ze in de isoleer zou komen, maar dat is niet iets dat zomaar/snel/langdurig gebeurt uiteraard.
Bij een gesloten afdeling gaan de deuren naar buiten op slot en kun je langzaam vrijheden krijgen die je aankunt. Nog steeds zit er niet 24 u per dag op je lip, het is gewoon een afdeling maar geen gevangenis.
Hier zijn vanwege bezuinigingen open en gesloten samengevoegd en dat vind ik voor beide groepen om meerdere redenen een kwalijke zaak.
Ik heb helaas te veel ervaring om met steun mee te kunnen schrijven. Maar praktisch; vraag of in de hoorzitting ook de zorgmachtiging voor medicatie opgenomen kan worden. Wil niet zeggen dat ze dat dan gaan gebruiken, maar je wil daar niet een week later voor weer zo’n zitting hebben. Of dat ze medicatie willen toedienen en oeps- dat vergeten waren.
Hoe raar ook, zo’n advocaat is wel een goed iets. Hij/zij is er om ervoor te zorgen dat ze ook over een paar jaar nog steeds weet dat het zorgvuldig is gegaan. Niet leuk, fijn of prettig, maar wel met aandacht en zorg. Ook voor jullie; niet jullie sluiten haar op, maar de rechter en onafhankelijke artsen vinden het in háar belang dat ze niet naar buiten kan.
Eigenlijk kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen. Probeer elk moment van rust te pakken dat er is. Hoe lastig ook, van wakker liggende ouders wordt je dochter toch niet beter, maar van even uitrusten worden jullie wél beter.
Max88 schreef op 31-12-2022 om 11:09:
[..]
Dat staat er los van, tenzij ze in de isoleer zou komen, maar dat is niet iets dat zomaar/snel/langdurig gebeurt uiteraard.
Bij een gesloten afdeling gaan de deuren naar buiten op slot en kun je langzaam vrijheden krijgen die je aankunt. Nog steeds zit er niet 24 u per dag op je lip, het is gewoon een afdeling maar geen gevangenis.
Hier zijn vanwege bezuinigingen open en gesloten samengevoegd en dat vind ik voor beide groepen om meerdere redenen een kwalijke zaak.
Bedankt voor de uitleg!
Ik heb, helaas, ook ervaring met een gesloten afdeling en ook met de isoleer.
Een gesloten afdeling wil niet zeggen dat je niet op visite mag komen dat mag als je kind, jong volwassene of wie dan ook, daar opgenomen is. Als die iemand je wil zien tenminste .
Mijn jong volwassen dochter heeft de diagnose schizofrenie gekregen , is paranoia en psychotisch en heeft een bipolaire stoornis. Ze is/was een gevaar voor zichzelf en haar omgeving.
Ze is ook onder begeleiding van politie met handboeien om in een ambulance in begeleiding van een psychiater naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht. En dat is heftig, heel heftig !! Ik noem het altijd de hel van....
Je kind zo te zien, dit is intens lijden voor haar maar ook voor ons.
Ze heeft gelukkig, na zoeken wat voor haar het beste is en waar ze het beste op reageert, heel goeie medicatie gekregen en het gaat redelijk met haar.
Ze is wel nog regelmatig psychotisch en dat is iedere keer weer inleveren.
Heel veel sterkte Ciska078 het is zwaar als ouder zijnde je kind zo te zien.
Je kunt zo weinig, je voelt je zo machteloos, het doet zo ontzettend veel pijn je kind zo te zien.
@Ciska, dacht gisteren ook aan jou en je dochter bij dit liedje van Claudia de Breij bij de Oudejaarsconference. Hoop dat je dochter dit jaar gaat zien en voelen dat het echt ooit weer licht gaat worden, hoe donker het nu ook is.
https://open.spotify.com/track/4C7Opc7GkOln45lwSUqsaT?si=LiAXZEFWRfuhT1Tc8bvwgA
Ach, sprakeloos ben ik even. Wat een rollercoaster, een sneltrein die niet stopt bij stations onderweg en waar je dus verplicht in moet blijven zitten. Of je nu wilt of niet........
Heel veel sterkte en een warme knuffel
Lava, ik herken je verhaal. De wijze waarop de zorg voor mensen met schizofrenie (of nu het het 'psychosegevoeligheid') is geregeld is nog steeds verschrikkelijk. Het beschadigt de naasten bijna even zoveel. Als je dan later ziet dat het allemaal wel bijgedragen heeft aan verbeteringen, dan wordt het draaglijk. Maar dat neemt niet weg dat iemand die ziek is niet afgevoerd hoort te worden door de politie in handboeien. Ik blijf dat echt problematisch vinden.
Er zitten twee problemen onder. Het eerste probleem is dan van de diagnose. Er moet heel wat water door de rivier gaan voordat iemand e diagnose 'schizofrenie' krijgt; en mede dankzij de inzet van Jim van Os moet er nog heel veel meer gebeuren en komt die diagnose er het liefste nooit. Stel dat ze het aandurfden om zelfs maar zoiets uit te spreken en vast te leggen als 'vermoeden van schizofrenie', dan zouden wel al een stap verder zijn. Het vermoeden mag dan na opname eventueel bevestigd worden, maar met zo'n aantekening zou je in elk geval iets kunnen. Nu lijkt het alsof juist bij deze ziekte de psychiatrische hulpverlening zijn best doet om er niet mee geconfronteerd te worden. Het zou interessant zijn als er antwoord kon komen op de vraag: waarom niet, waar zijn ze bang voor. Nu wordt de politie opgezadeld, omdat het probleem omgezet is naar een probleem van iemand 'met verward gedrag' (dus politie) die zorgt voor een veiligheidsrisico (dus burgemeester).
Het tweede en wellicht het grootste probleem is dat iemand met schizofrenie geen ziekte-inzicht heeft en dus niet vrijwillig wil meewerken aan behandeling; alles moet dan dus plaats vinden in een gedwongen kader. Het is goed dat daar voorzorgsmaatregelen omheen getroffen zijn, zoals het bezoek van een rechter enkele dagen daarna. Maar het zou van moed en verantwoordelijkheidsbesef getuigen als dat gedwongen kader binnen de psychiatrische gezondheidszorg zou kunnen worden uitgevoerd, zodat mensen met een ambulance en verpleegkundigen kunnen worden opgehaald, waarbij iedereen snapt dat het niet om een vrijwillige opname gaat.
Tsjor
